Saug

La prononciacion, relevada a La Clausa, près de Gresas, es [saw] ^[2]. Pasmens, pus alh nòrd, dins lo canton de Lanjac o lo de Pinòus, se ditz ['sawgə] ^[3].
Las fòrmas ancianas son Salga alh secle XII (cartulari de Pebrac), Ecclesia S. Mesardi de Salgue en 1259, Le Chastiau de Salgues en 1314, Curia Salguiacii en 1334, Castrum de Salge en 1343, Ecclesia B. Medardi de Salgues en 1365, Villa de salgue en 1377, La Gleiza de S.-Mezart de Salgue, en l'evesquat de Mende en Gavalda en 1396, La ville de Saulgue alh secle XV, Terra Salguarum en 1450, Villa Salguiaci en 1456, Castrum Salguiaci en 1450, Salvia vel Salices en 1675, Saugues-la Montagne en 1793 ^[4]. La prumèira fòrma sembla autentica. Las seguentas, que jamai manifèstan pas un monosillabe, fan supausar una varianta amb -e de sosten, Salgue, *Saugue, en francés e probablament en occitan. -S finala de la fòrma francesa es analogica.
Segon Dauzat e Rostaing, Saug ven delh gallic salico, « sause » ^[5].
Los Féniés supausan un nom germanic d'òme Saliga, amb -a ^[6]. Segon Xavier Delamarre, l'etime es salicā, de la socha indoeuropèa *salik-, « sause », qu'a tanben donat lo latin salix; lo sens seriá « los sauses » ^[7].
La prononciacion en una sillaba z-es probablament una innovacion locala, pueis que las comunas situadas pus luènh consèrvan l'articulacion medievala.

Cervèira èra una paròcha annèxa alh secle XVIII (mapa de Cassini).
I a un vialatge e un chastèl. La gleisa saguèt erigida en sucursala lo 21 de mai de 1826. Las fòrmas ancianas son : Cerveira en 1216, Serveira en 1241, Castrum de Serveyra (sans data), Le prieur de Serverye en 1516, Serveyras en 1539, Serveyres en 1574, Servières de Saugues en 1724 ^[8]. Cervèira z-es un tipe toponimic coneissut. Ven [se l'origina es antica...] delh latin cervaria, format de cervus, « cèrvi », ambelh sufixe -aria. Designa una forèst ont i a de cèrvis ^[9],[10].

Davant 1790, Saug èra la capitala delh Naut Gevaudan. La vila dependiá de la senhoriá de Mercuèr, èra fèu de l'aveschat de Mende. Mas alh secle XIV, los daufins d'Auvernhe, venguts senhors de Mercuèr, pretendèron que lo fèu moviá immediatament de la Corona e l'omenatgèron alh rei. La gleisa parochala, diocèsi de Mende e chapluòc d'archipreirat, èra delh vocable de Sant Mesard; l'avesque de Mende presentava a la cura ^[4].

 

• Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra chapluòc delh canton de Saug; es ara delh canton de Gorges de l'Allier-Gévaudan (en francés), donc de las Gòrjas de l'Alèir-Gevaudan.

modificar « persona »  v · d · m  Evolucion demografica Populacion comunala actuala (2013): 1801, totala: 1933
1793	1800	1806	1821	1831	1836	1841	1846	1851
3 430	2 666	3 513	3 468	3 833	3 630	3 805	4 017	3 908
1856	1861	1866	1872	1876	1881	1886	1891	1896
3 805	3 839	3 847	3 738	3 982	4 063	3 857	3 720	3 827
1901	1906	1911	1921	1926	1931	1936	1946	1954
3 924	3 811	3 784	3 479	3 324	3 212	3 274	2 909	2 614
1962	1968	1975	1982	1990	1999	2006	2007	2008
2 640	2 493	2 371	2 288	2 089	2 013	1 917	1 898	1 879 2 012
2009	2010
1 873 2 006	1 873 2 005
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

• En 2018 la populacion èra de 1701 abitants e la densitat èra de 21,59 ab/km².

• Saug sobelh site de l'Insee

1. ↑ Institut d'Estudis Occitans, Comission Toponimica Occitana, Luòcs, basa de donadas de toponimia occitana. Cèrca «Saug».
2. ↑ enquèsta Sivadon, setembre de 2019
3. ↑ observacions delh contributor
4. ↑ ^4,0 et ^4,1 Dictionnaire topographique... de la Haute-Loire, p. 265 https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k392965/f314.image
5. ↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 639, a Salice
6. ↑ Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 187
7. ↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 226, 364
8. ↑ Dictionnaire topographique... de la Haute-Loire, p. 269 https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k392965/f318.image
9. ↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 163, a Cervière e p. 655, a Serverette
10. ↑ Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 373