Chartrené

Las fòrmas ancianas son Prœdium qui Quartiniacus, al sègle VI, Carteni en 1056, Carteniacus en 1070, de Cartiniaco, en 1077, Chartrene en 1280^[1],[2]. Las atestacions en Car- representan de segur una fòrma orala en Char- e Dauzat met en dobte la del sègle VI que seriá una falsa latinizacion o representariá un autre lòc. Delamarre accèpta l'origina Cartiniācon, « propietat de Cartinios ^[3]. L'evolucion normala seriá *Chartigné e pas Chartrené. I a donc tres anomalias : l'evolucion en e d'un i supausat long (darrèr -r-, i a pas d'impossibilitat, mas la fòrma de 1056 es abans l'aparicion de r parasit), una r de tròp e, encara pus problematic, lo passatge de -gn- (o de -ni-) a -n- simpla. Una possibilitat partiriá de la fòrma de 1056, Carteni (legir Charteni), venguda de *Chartegni. Passar a Chartené es aisit. Mas cossí explicar ChartRené ? Benlèu per una fasa de polimorfisme entre Chartené e Chatrené (metatèsi), puèi lo nom foguèt comprés, d'un biais maximalista, Chartrené. Lo nom es eventualament sostengut per l'analogia ambe char e ambe'l pichon nom René, mas la preséncia de doás r tròp vesinas mena normalament a una dissimilacion, coma *Chaltrené (> *Chautrené), *Chatrené o, en mòde de retorn a l'origina *Chartené, benlèu presenta dins la fòrma francesa dialectala.

1. ↑ Célestin Port, Dictionnaire historique géographique et biographique de Maine-et-Loire, Lachèse Belleuvre & Dolbeau, 1874, t.1 p. 632 e seguentas
2. ↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 150, a Cartignies
3. ↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 107

•   Portal de las comunas de França