Weather Report

	Weather Report
	; Weather Report i Shinjuku Kosei-nenkin-hallen, Tokyo 1981; Frå venstre: Joe Zawinul, Bobby Thomas Jr., Wayne Shorter, Peter Erskine og Jaco Pastorius
Opphav	New York City, USA
Aktiv	1970–1986
Sjanger	jazz, jazzfusion
Plateselskap	Columbia Records
Medlemmer	Joe Zawinul; Wayne Shorter
Tidlegare medlemmer	Miroslav Vitouš (1970–74); Airto Moreira (1970–71); Alphonse Mouzon (1970–71); Dom Um Romão (1971–74); Eric Gravatt (1971–73); Greg Errico (1973); Alphonso Johnson (1974–75); Ishmael Wilburn (1974); Skip Hadden (1974); Alyrio Lima (1975); Leon 'Ndugu' Chancler (1975); Chester Thompson (1976); Jaco Pastorius (1976–82); Michael Walden (1976); Alex Acuña (1976–77); Don Alias (1976); Manolo Badrena (1978); Peter Erskine (1978-86); Erich Zawinul (1979); Robert Thomas Jr. (1980–82); Omar Hakim (1983–85); Victor Bailey (1983-86); Jose Rossy (1983–84); Mino Cinelu (1984-86)
Prisar	Grammy Award for Best Jazz Fusion Performance, Grammy Hall of Fame Award, Grammy Hall of Fame Award

Weather Report var eit av dei mest kunstnarleg vektige og samtidig kommersielt suksessfulle jazz- og fusion-gruppene i 1970- og 1980-åra, og har fram til i dag påverka ei rekke musikarar innan svært ulike musikkretningar.

Bandhistorie

Weather Report blei grunnlagt av tidlegare medlemmar av bandet til Miles Davis: allereie under opptaka til In a Silent Way (1969) snakka Joe Zawinul (keyboard) og Wayne Shorter (saksofonar) om å danne ei gruppe. Det var desse to som blei den stabile kjerna i Weather Report. Da bandet blei grunnlagt i desember 1970 var dessutan Miroslav Vitouš på bass med; han hadde medverka på Zawinul sitt soloalbum tidlegare same år.^[1] Med på det første albumet til Weather Report var òg Alphonse Mouzon på slagverk og perkusjonistane Don Alias, Barbara Burton og Airto Moreira.

Vitouš slutta i 1973 og el-bassisten Alphonso Johnson kom til. I 1976 blei han erstatta av bassvirtuosen Jaco Pastorius som blei verande til 1982, og det er denne perioden som blir rekna som hovudfasen til bandet.^[2] Weather Report feira sine største kommersielle suksessar fram mot 1985, til dømes Zawinul sin verdshit «Birdland». Etter Mouzon blei slagverkarane bytta ut nesten kvart år heilt til Peter Erskine i 1978 og seinare Omar Hakim skapte noko meir stabilitet. Perkusjonistane blei òg bytta ut nesten for kvar albuminnspeling, blant dei som deltok var Alex Acuña, Manolo Badrena og Dom Um Romão).

På dei første studio-opptaka var bandet svært eksperimentelt; eit førebilete var Attila Zoller sitt album The Horizon Beyond. I den musikken høyrde Zawinul eit sjølandskap, snøstormar og vårflaumar. «Bandet ditt kling som eit vêrvarsel» sa han til Zoller. Nokre månader seinare kalla Zawinul og Shorter det nye bandet for Weather Report.^[3] På albumet Sweetnighter blei bandet meir melodiøst og fekk sitt gjennombrot i massemarknaden. Dei mest kjende stykka frå bandet si mellomperiode er «Birdland» og «Black Market».

Ved å bruke både slagverkar og perkusjonist kunne dei spele meir dynamisk og med meir komplekse polyrytmer enn elles. Zawinul gjorde seg fri frå det gamle 32-takt-systemet, braut med tema-solo-tema-skjemaet^[4] og innførte nye former. I Weather Report kan ein høyre ansatsar til det som i dag blir kalla world music, og andre vegen påverka bandet afrikansk musikk. Introen til sporet «Black Market» var i over 20 år kjenningsmelodien til Radio Dakar i Senegal.^[5] Spesielt albumet Black Market blei godt motteke blant afrikanarar.^[6]

Bandet blei oppløyst i 1985. I ein artikkel om Weather Report i jazztidsskriftet Down Beat januar 2001 skildra Josef Woodard dei som «det mest framifrå jazzbandet dei siste tretti åra.»^[6]

Diskografi

1971: Weather Report
1972: I Sing The Body Electric
1972: Live In Tokyo
1973: Sweetnighter
1974: Mysterious Traveller
1975: Tale Spinnin’
1976: Black Market
1977: Heavy Weather
1978: Mr. Gone
1979: 8:30
1980: Night Passage
1982: Weather Report
1983: Procession
1984: Domino Theory
1985: Sportin’ Life
1986: This Is This
2002: Live and Unreleased
2006: Forecast: Tomorrow
2011: Live in Offenbach 1978

Kjelder

Denne artikkelen er ei omsetting av «Weather Report» frå Wikipedia på tysk, den 7. desember 2011.

Fotnotar

↑ Jfr. Bakgrunnen til det første albumet
↑ I: Gunther Baumann: Zawinul. Ein Leben aus Jazz. Residenz Verlag, Salzburg 2002, s. 129
↑ Géza Gábor Simon, Immens gut. Attila Zoller. Sein Leben und seine Kunst. Budapest 2003, s. 83
↑ Zawinul kommenterte dette i kommentarane til det første albumet: «Vi spelar alltid solo, og vi spelar aldri solo»
↑ Intervju med Zawinul i 2003, «I hob' mein eigenen Rhythmus», Kölner Stadt-Anzeiger, 11. september 2007
↑ ^6,0 ^6,1 «Das ist die Kunst», Weltwoche, 2006, nr. 12, Intervju, (PDF-fil, 2 s.)

Bakgrunnsstoff

[1] Jfr. Bakgrunnen til det første albumet

[2] I: Gunther Baumann: Zawinul. Ein Leben aus Jazz. Residenz Verlag, Salzburg 2002, s. 129

[3] Géza Gábor Simon, Immens gut. Attila Zoller. Sein Leben und seine Kunst. Budapest 2003, s. 83

[4] Zawinul kommenterte dette i kommentarane til det første albumet: «Vi spelar alltid solo, og vi spelar aldri solo»

[5] Intervju med Zawinul i 2003, «I hob' mein eigenen Rhythmus», Kölner Stadt-Anzeiger, 11. september 2007

[Weltwoche-6] 6,0 ^6,1 «Das ist die Kunst», Weltwoche, 2006, nr. 12, Intervju, (PDF-fil, 2 s.)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Weather Report
Weather Report i Shinjuku Kosei-nenkin-hallen, Tokyo 1981 Frå venstre: Joe Zawinul, Bobby Thomas Jr., Wayne Shorter, Peter Erskine og Jaco Pastorius

Opphav	New York City, USA
Aktiv	1970–1986
Sjanger	jazz, jazzfusion
Plateselskap	Columbia Records
Medlemmer	Joe Zawinul Wayne Shorter
Tidlegare medlemmer	Miroslav Vitouš (1970–74) Airto Moreira (1970–71) Alphonse Mouzon (1970–71) Dom Um Romão (1971–74) Eric Gravatt (1971–73) Greg Errico (1973) Alphonso Johnson (1974–75) Ishmael Wilburn (1974) Skip Hadden (1974) Alyrio Lima (1975) Leon 'Ndugu' Chancler (1975) Chester Thompson (1976) Jaco Pastorius (1976–82) Michael Walden (1976) Alex Acuña (1976–77) Don Alias (1976) Manolo Badrena (1978) Peter Erskine (1978-86) Erich Zawinul (1979) Robert Thomas Jr. (1980–82) Omar Hakim (1983–85) Victor Bailey (1983-86) Jose Rossy (1983–84) Mino Cinelu (1984-86)
Prisar	Grammy Award for Best Jazz Fusion Performance, Grammy Hall of Fame Award, Grammy Hall of Fame Award