Pongal

 

Dagen før sjølve pongal er vigd til guden Indra, ein gammal indisk regngud, og til førebuingar av feiringa. Ved daggry tenner ein eit stort bål som blir halde vedlike dagen og natta til endes. Her kan ein kasta gamle, ubrukelege ting og haldningar.

Bønder tilber reiskapane sine, som plogar og sigder, og bruker dei til å hausta inn ris, gurkemeie og sukkerrøyr frå markene til bruk neste dag. Huset blir vaska og ein lager store bakketeikningar — kolam — med kvite og raude fargar, laga av ris og raud jord, gjerne med graskarblomar plasserte i kuskitklumpar langs linjene.

Om kvelden blir det slått på tromme og dansa rundt bålet.

Sjå òg Govardhan.

 

Den andre, og viktigaste, pongal-dagen byrjar månaden thai, og er tileigna solguden Surya. Om morgonen teiknar ein eit kolam-bilete av solguden med dekorasjonar rundt. Eit nytt kokekar blir fylt med ris, mjølk og «jaggery» (råsukker) som får koka over. Når dette skjer lagar tilskodarane mykje lyd ved å slå på gryter og lokk, blåsa i ein konkylie og ropa «Pongalo pongal!». Noko av risen blir ofra til ein gud og resten servert til folka i huset, saman med mykje annan god mat.

Denne dagen gjev ein gåver, gjerne nye klede, til nygifte og tenarar.

 

Tredje dagen av feiringa er maattu-pongal, eller ku-pongal. Denne dagen dyrkar bøndene kyrne sine ved å vaska dei, pynta dei, gje dei god mat og utføra ein liten seremoni for dei.

Jallikattu, ei populær tilstelling der folk bryt med okser, blir halden i fleire landbyar denne dagen.

Sjå òg Nandi.

Den fjerde dagen har namn etter 'å sjå', og er ei tid ein kan vitja familie eller vennar.

Denne dagen kan jenter tilbe fuglar ved å ofra kokt ris og legga ut til dei. Jenter kan også be spesielt for brørne sine denne dagen.

I 2008 kom delstatsministeren av Tamil Nadu med eit framlegg om å gjera pongal til tamilsk nyttår, noko det tidlegare i historia kan ha vore.^[1]

Okseslåstinga blei forbode av den indiske høgsteretten i 2008, men forbodet blei omgjort til strengare reglar for folk og dyr etter store protestar.^[2]

Høgtida har likskapstrekk med sankranti og lohri, som blir feira på om lag same tida rundt om i India. Ein finn også liknande haustfestar blant bønder i Burma, Kambodsja og Korea.