Walter Kramer

Kramer wilde eigenlijk een opleiding in de elektrotechniek gaan volgen maar kwam door een toeval terecht op bouwkunde. Na zijn studie werkte hij onder meer bij monumentenzorg in Amsterdam en Den Bosch. Daar schrok hij van de slechte staat van onderhoud waarin de meeste monumenten verkeerden. Op 23 februari 1973 richtte hij samen met restauratieaannemer Yde Schakel de Monumentenwacht op, een dienst die de (20.000) aangesloten bouwwerken jaarlijks komt inspecteren en dan adviseert over preventief onderhoud. Zelf was hij van 1973 tot 1978 voorzitter en daarna erevoorzitter. Ook stond hij aan de wieg van het tijdschrift Monumenten, het Nationaal Restauratie Centrum en de Vakgroep Restauratie.

Kramer werd vanaf 1976 als zelfstandig architect bekend van grote restauraties in Amsterdam, zoals de Waag, de Noorderkerk, de Munttoren, de Beurs van Berlage en het geboortehuis van Jacob Olie aan de Zandhoek. Buiten Amsterdam restaureerde hij onder meer kasteel Nederhemert in de Bommelerwaard, het tolhuis te Gorinchem, de Hampoort in Grave en een aantal kerken. De grote projecten beschreef hij in boeken, waarvan hij steevast het eerste exemplaar niet uitreikte aan een bobo maar aan een van de medewerkers aan het project.^[1]

De kroon op zijn werk en tevens zijn laatste opdracht was tussen 2002 en 2007 de Amsterdamse Westertoren, de eerste volledige restauratie van het beroemde bouwwerk van Hendrik de Keyser, bijna vier eeuwen na de bouw. Toen op 19 december 2006 het steigerdoek werd weggehaald van het bovenste gedeelte, de keizerskroon, ging er een schok door de stad. De goudgele muts onder de kroon was blauw geschilderd. Kramer had ontdekt dat dit drie eeuwen lang de kleur was geweest en het oorspronkelijke beeld hersteld.^[2]

• In 1979 ontving Walter Kramer de Zilveren Anjer van het Prins Bernhard Cultuurfonds.
• In 1995 werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau.