Regering-Van Houtte

De regering bestond uit 16 ministers. 15 ministers kwamen uit CVP/PSC. Daarnaast was er nog een expert in de regering aanwezig.

Ambtsbekleder			Functie	Termijn	Partij
		Jean Van Houtte (1907-1991)	Eerste Minister	15 januari 1952 - 23 april 1954	CVP-PSC
		Paul van Zeeland (1893-1973)	Minister Buitenlandse Zaken	15 januari 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
		Albert-Edouard Janssen (1883-1966)	Minister Financiën	15 januari 1952 - 23 april 1954	extraparlementair (PSC-CVP)
		Jean Duvieusart (1900-1977)	Minister Economische Zaken en Middenstand	15 januari 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
		Joseph Pholien (1884-1968)	Minister Justitie	15 januari 1952 - 3 september 1952	PSC-CVP
		Léonce Lagae (1894-1964)		3 september 1952 - 5 december 1952	CVP-PSC
		Charles du Bus de Warnaffe (1894-1965)		13 december 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
		Paul-Willem Segers (1900-1983)	Minister Verkeerswezen	15 januari 1952 - 23 april 1954	CVP-PSC
		Oscar Behogne (1900-1970)	Minister Openbare Werken	15 januari 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
			Minister Wederopbouw	14 augustus 1952 - 23 april 1954
		Pierre Harmel (1911-2009)	Minister Openbaar Onderwijs	15 januari 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
		Alfred De Taeye (1905-1958)	Minister Volksgezondheid en Gezin	15 januari 1952 - 23 april 1954	CVP-PSC
		Albert Coppé (1911-1999)	Minister Wederopbouw	15 januari 1952 - 9 augustus 1952	CVP-PSC
		André Dequae (1915-2006)	Minister Koloniën	15 januari 1952 - 23 januari 1954	CVP-PSC
			Minister ad interim Wederopbouw	9 augustus 1952 - 14 augustus 1952
		Ludovic Moyersoen (1904-1992)	Minister Binnenlandse Zaken	15 januari 1952 - 23 april 1954	CVP-PSC
		Eugène De Greef (1900-1995)	Minister Landsverdediging	15 januari 1952 - 23 april 1954	extraparlementair
		Joseph Meurice (1896-1972)	Minister Buitenlandse Handel	15 januari 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
		Geeraard Van Den Daele (1908-1984)	Minister Arbeid en Sociale Voorzorg	15 januari 1952 - 23 april 1954	CVP-PSC
		Charles Héger (1902-1984)	Minister Landbouw	15 januari 1952 - 23 april 1954	PSC-CVP
			Minister ad interim Justitie	5 december 1952 - 13 december 1952

• Op 9 augustus 1952 neemt minister van Wederopbouw Albert Coppé ontslag. André Dequae wordt ad interim belast met het departement Wederopbouw.
• Op 3 september 1952 vervangt Léonce Lagae ontslagnemend minister van Justitie Joseph Pholien.
• Op 5 december 1952 neemt minister van Justitie Léonce Lagae ontslag. Charles Héger, wordt ad interim belast met het departement Justitie.
• Op 13 december 1952 wordt Charles du Bus de Warnaffe benoemd tot minister van Justitie.

In 1952 ging koning Boudewijn niet naar de begrafenisplechtigheid van de Britse koning George VI. De officiële reden was dat het niet gebruikelijk was dat een koning een officiële plechtigheid bijwoonde in een buitenlandse hoofdstad zolang hij geen officieel bezoek aan het land had gebracht. Men had echter de indruk dat de regering onvoldoende bij de koning had aangedrongen aanwezig te zijn. Bij de stemming over de motie van de oppositie op 12 februari 1952 leed de regering een onverwachte nederlaag (91 stemmen tegen 84) en de oppositie eiste het ontslag van de regering. Premier Jean Van Houtte weigerde omdat de oppositie slechts bij toeval een meerderheid had (onverwachtse stemming waarbij een 25-tal CVP'ers afwezig waren). Hij verwees naar de regering-Huysmans die in 1947 ook aanbleef alhoewel die een stemming had verloren over de begroting van Landbouw.^[1]

  Zie Schoolstrijd (België) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De tweede schoolstrijd, die onder de regering-Pholien van start ging, ging onder deze regering door. Zo werd er in 1953 een wet gestemd over het technisch onderwijs (dat toen hoofdzakelijk in het vrij onderwijs werd ontwikkeld): de Staat verbond zich ertoe om pas na de provincies en de gemeenten initiatieven op dit gebied te nemen; de regering rechtvaardigde dit door uit te leggen dat de plaatselijke autoriteiten de situatie beter kennen dan de Staat. De socialistische oppositie zag dit vooral als een manier om de rol van de Staat in het onderwijs te verminderen.

De omstreden verlenging van de militairediensttijd onder de vorige regering (12 tot 24 maanden) bleef aanleiding geven tot hevige protesten, met name in de kazernes. Om de situatie te kalmeren, stelde de regering voor om de militieleden na 21 maanden naar huis te laten terugkeren. Voor de socialistische oppositie was dit echter niet genoeg. De militaire kwestie zou een van de kwesties zijn waar het bij de verkiezingen van 11 april 1954 om ging.