Otto Theodor von Manteuffel

Otto Theodor Freiherr von Manteuffel (Lübben (Brandenburg), 3 februari 1805 - Krossen (Brandenburg), 26 november 1882) was een conservatief Pruisisch staatsman.

Hij was de zoon van Friedrich Otto Gottlob von Manteuffel (1777-1812) en de broer van Karl Otto von Manteuffel (1806-1879), beide eveneens politici. Na zijn vaders dood groeide hij op bij zijn oom Hans Karl Erdmann, de vader van veldmaarschalk Edwin von Manteuffel. Van 1824 tot 1827 studeerde hij te Halle an der Saale rechts- en staatswetenschap.

Hij ging in 1830 de ambtenarij in en werd in 1833 landraad van het district Luckau in de Neder-Lausitz (provincie Brandenburg). In 1837 werd hij afgevaardigde in de provinciale landdagen van Brandenburg en de Neder-Lausitz, in 1841 Oberregierungsrat te Koningsbergen en in 1843 vicepresident van de regering te Stettin. Prins Wilhelm benoemde hem in 1844 tot rapporteur. Kort daarop werd hij lid van de koninklijke staatsraad en in 1845 werd hij aangesteld in het ministerie van Binnenlandse Zaken.

In de aanloop van de Maartrevolutie van 1848 keerde hij zich als lid van de Verenigde Landdag tegen de liberalen en verdedigde hij de oude orde. Op 8 november werd hij minister van Binnenlandse Zaken in het reactionaire kabinet van Friedrich Wilhelm von Brandenburg. Hij stelde als zodanig de "geoctrooieerde grondwet" van 5 december 1848 op, beknotte de persvrijheid en voerde een wet ter inperking van politieke organisaties in. Na de dood van Brandenburg (6 november 1850) nam hij voorlopig Buitenlandse Zaken waar en nam hij deel aan het congres dat leidde tot het Verdrag van Olmütz. Op 19 december werd hij minister-president en minister van Buitenlandse Zaken. Zijn premierschap, waarin hij in de loop der jaren steeds meer op de reactionaire partij steunde, duurde tot 1858, toen de liberale prins Wilhelm (sinds dat jaar prins-regent) zijn hele regering ontsloeg.

Hij kreeg hierna namens Görlitz een zetel in het Huis van Afgevaardigden, waarin hij echter geen vooraanstaande rol speelde. Als lid van het Herrenhaus (sinds 1864) zette hij zich herhaaldelijk in voor zijn reactionaire principes. Hij stierf op 26 november 1882.