J1 League

De J. League werd opgericht in 1992, maar de daadwerkelijke competitie begon pas het volgende jaar. In het begin bestond de competitie uit tien ploegen, die allen afkomstig waren uit de originele Japan Soccer League: een competitie die gevormd was in de tijd na de oorlog. Na het eerste proefseizoen bleek de opzet succesvol en werden er bijna jaarlijks twee clubs aan toegevoegd, tot 1998. De competitie bestond toen uit achttien clubs.

De J. League ging van start met de clubs Gamba Osaka, JEF United Ichihara, Kashima Antlers, Nagoya Grampus Eight, Sanfrecce Hiroshima, Shimizu S-Pulse, Urawa Red Diamonds (ook bekend als Urawa Reds), Verdy Kawasaki, Yokohama Flügels en Yokohama Marinos.

In 1994 kwamen hier Bellmare Hiratsuka en Júbilo Iwata bij, in 1995 Cerezo Osaka en Kashiwa Reysol, in 1996 Avispa Fukuoka en Kyoto Purple Sanga, in 1997 Vissel Kobe en in 1998 Consadole Sapporo.

Tijdens deze fase van de J. League kwamen verscheidene trainers en spelers uit Europa en Zuid-Amerika om te spelen in Japan, waardoor de competitie wat kwaliteit betreft kon opboksen tegen andere overzeese toernooien. Een nadeel hiervan was dat de kosten voor vele clubs flink stegen, wat ervoor zorgde dat de kleinere teams in de problemen kwamen. Vele teams uit de J. League werden gedwongen de kwaliteit van de ploeg in te krimpen.

Om deze problemen het hoofd te bieden werd de competitie aangepast in 1999. Om kleine teams de kans te bieden professioneel voetbal te spelen, werd de J2 League in het leven geroepen en werd de J1 ingekrompen naar zestien clubs. De vereisten om als team in de J2 te spelen waren minder zwaar als die in de J-League (tegenwoordig vaak omschreven als J1), waardoor ook kleinere steden de mogelijkheid hadden een ploeg te vormen in de competitie.

Door de fusie van Yokohama Flügels en Yokohama Marinos in Yokohama F. Marinos, moest er één degradant worden bepaald. Kawasaki Frontale kreeg als kampioen van de Japan Football League de extra mogelijkheid geboden om in de J. League te spelen en moest in één wedstrijd tegen Avispa Fukuoka, dat als laagst geëindigd was in de J1, strijden voor haar kans. Het verloor de wedstrijd in de verlenging met 3-2 waardoor het in 1999 zou aantreden in de J2.

De extra degradant was hierdoor nog niet bepaald. In play-off wedstrijden werden vier teams aan elkaar gekoppeld naar hun prestaties in de competitie. Over twee wedstrijden won JEF United Ichihara Chiba van Avispa Fukuoka met 2-0 en 2-1 en Vissel Kobe van Consadole Sapporo, eveneens met 2-0 en 2-1. In de laatste beslissingswedstrijden moesten Avispa Fukuoka en Consadole Sapporo daarom vechten voor hun laatste kans. Avispa greep deze door met 1-0 en 3-0 te winnen en zodoende kwam Consadole Sapporo in 1999 uit in de J2.

De manier waarop promotie en degradatie werken zijn vergelijkbaar met die uit vele Europese competities, waarbij de laagste teams uit de J1 en de best geklasseerde ploegen in de J2 gegarandeerd zijn van verplaatsing. Officieel is het voor de een na laatste ploeg (J1) en een na beste ploeg (J2) geen zekerheid dat ze naar een andere competitie worden verplaatst, omdat er eerst een vergadering tussen ploegen dient plaats te vinden waarin wordt besproken of de capaciteit in inkomsten afdoende zijn. Maar de praktijk leert dat dit normaliter geen probleem vormt.

Aan het einde van het seizoen 2004 werd de J. League uitgebreid naar achttien ploegen en derhalve was er dat seizoen geen directe promotie en degradatie. De kampioen van de J2 League, Avispa Fukuoka, moest in een play-off tegen de toenmalige nummer 16 Kashiwa Reysol uitmaken wie er het jaar daarop in de J. League zou spelen. De play-off werd vanaf het seizoen 2005 tot en met het seizoen 2008 ingesteld voor de nummer 16 uit de J1 en de nummer 3 van de J2. De nummers 17 en 18 van J1 degradeerden direct, de nummers 1 en 2 van J2 promoveerden direct. Sinds 2009 degradeert ook de nummer 16 rechtstreeks, de derde promovendus wordt in een play-off naar Engelse voorbeeld uitgespelt.

Het seizoen was tot 2005 in de J1 ingedeeld in twee fases, waarbij beide stadia een eigen kampioen hadden. Ieder deel duurde 15 wedstrijden, waarin de ploegen elkaar een keer ontmoetten. Als een team beide fases won werd hij benoemd tot kampioen van de J1. Als twee verschillende teams een kampioenschap zouden hebben bood een enkele play-off wedstrijd de uitslag, dit werd het Suntory Championship genoemd. Vanaf 2005 tot en met 2014 werd er echter overgegaan naar een volledige competitie, waarbij iedere club de andere in een thuis- en uitwedstrijd ontmoet.

Met begin van het seizoen 2015 zijn er opnieuw twee fases. De winnaars van elke sectie plaatsen zich voor een play-off; andere deelnemers zijn de nummers 1, 2 en 3 van de gecombineerde standen van beide fases. Dit betekent dat ten minste drie en ten hoogste vijf ploegen deelnemen; fasewinnaars die ook een van de top drie plaatsen van de seizoenstanden bezetten zullen niet worden vervangen. De beste ploeg van het seizoen plaatst zich rechtstreeks voor de finale over twee wedstrijden, de overige teams bepalen de tegenstander in een eliminatietoernooi.

De format van 2015 zou niet lang stand houden. Als gevolg van negatieve reacties van de Japanse hardcore voetbalfans en dalende toeschouwersaantallen besloot de voetbalbond om vanaf 2017 weer terug te gaan naar een reguliere competitie. Het team dat de meeste punten verzamelt wordt kampioen. Vanaf 2018 degraderen de onderste twee clubs en speelt de nummer 16 een play-off-wedstrijd tegen een club uit de J2 League om lijfsbehoud.

Van de seizoenen 1993 tot en met 2004, met uitzondering van 1996, 2002 en 2003, werd de landskampioen bepaald door middel van het Suntory Championship.

In 2015 en 2016 werd de landskampioen in een mini-toernooi met de winnaars van de twee competitiefases en de beste drie ploegen van de gecombineerde eindstanden van de twee secties uitgespeld; fasewinnaars die ook een van de beste drie ploegen zijn zullen niet worden vervangen. Vanaf 2017 kwam er weer een regulier competitie.