Elizabeth Smylie

Nadat zij in 1979 (op zestienjarige leeftijd) even aan het kwalificatietoernooi van Wimbledon had geroken, debuteerde Sayers op het internationale platform in november 1980, toen zij de titel won op het Queensland Open in Brisbane, waar zij in de finale de Britse Sue Barker in twee sets bedwong.^[3] Een dag later startte Sayers op het Australian Open, waar zij in het dubbelspel de kwartfinale bereikte, samen met landgenote Linda Cassell. In 1981 behoorde zij tot de mondiale top tien bij de junioren.^[1]

In 1982 won Sayers haar volgende enkelspeltitel, op het Torneo Citta di Arzachena van Sardinië – in de finale versloeg zij de Amerikaanse Dana Gilbert.^[4] In het verdere verloop van de tachtiger jaren won zij nog WTA-titels in Kansas City (1983) en Oklahoma (1987). Daarnaast stond zij nog drie keer in een WTA-finale: in Brisbane (1984) en Tokio (1989 en 1990). In 1988 nam Smylie deel aan de Olympische spelen in Seoel – in het enkelspel kwam zij niet voorbij de eerste ronde.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de kwartfinale op het Australian Open 1987, waar zij in de vierde ronde de als vierde geplaatste Helena Suková had verslagen. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de twintigste plaats, die zij bereikte in september 1987.

Sayers/Smylie behaalde in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij stond in 1981 voor het eerst in een WTA-finale, op het Borden Classic in Kioto, samen met de Amerikaanse Kim Steinmetz – zij verloren van het Nederlandse koppel Marianne van der Torre en Nanette Schutte. In 1983 veroverde Sayers haar eerste dubbelspeltitel, op het toernooi van Ridgewood (New Jersey), samen met de Zuid-Afrikaanse Beverly Mould, door het koppel Rosalyn Fairbank en Susan Leo te verslaan. In totaal won zij 36 WTA-titels, de laatste in 1996 in Birmingham, samen met de Ameri­kaanse Linda Wild.

In 1988 nam Smylie deel aan de Olympische spelen in Seoel, samen met Wendy Turnbull – zij bereikten de halve finale, nadat zij in de kwartfinale de Sovjetspeelsters Larisa Savtsjenko (Letland) en Natallja Zverava (Wit-Rusland) hadden verslagen. Het leverde hen een bronzen medaille op.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het winnen van Wimbledon 1985, samen met de Amerikaanse Kathy Jordan met wie zij in totaal achttien maal in een finale stond (daarvan wonnen zij er dertien). Met hun Wimbledon-overwinning maakten zij een eind aan een, ruim twee jaar lopende, ononderbroken reeks van een recordaantal van 109 gewonnen wedstrijden^[5] van hun Amerikaanse tegenstandsters Martina Navrátilová en Pam Shriver.

Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de vijfde plaats, die zij bereikte in maart 1988.

Eind 1990 nam Smylie deel aan de 1991-editie van de Hopman Cup, samen met Pat Cash. In de eerste ronde wonnen zij van Groot-Brittannië, maar in de kwartfinale waren zij niet opgewassen tegen het Zwitserse team Manuela Maleeva-Fragnière en Jakob Hlasek.

In de periode 1984–1994 nam zij bijna jaarlijks deel aan het Australische Fed Cup-team. In 1984 en in 1993 bereikten zij de finale van Wereldgroep I.

• (en) Profiel van Elizabeth Smylie op de website van de WTA
• (en) Profiel van Elizabeth Smylie op de website van de ITF
• (en) Profiel van Elizabeth Smylie op de website van de Billie Jean King Cup
• (en) Profiel van Elizabeth Smylie op sports-reference.com (gearchiveerd)
• (en) Profiel van Elizabeth Smylie op olympedia.org
• (en) Profiel van Elizabeth Smylie op de website van Tennis Australia
• (en) Profiel van Elizabeth Smylie bij Tennisforum.com