Wereldkampioenschap voetbal 1934

Wereldkampioenschap voetbal 1934
1934 FIFA World Cup
Toernooi-informatie
Gastland	Italië
Datum	27 mei – 10 juni 1934
Teams	16 (van 4 confederaties)
Stadions	8 (in 8 gaststeden)
Winnaar	Italië (1e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden	17
Doelpunten	70  (4,12 per wedstrijd)
Toeschouwers	395.000  (23.235 per wedstrijd)
Topscorer(s)	Oldřich Nejedlý
Beste speler	Giuseppe Meazza
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal    Voetbal

Het FIFA wereldkampioenschap voetbal 1934 was de tweede editie van het internationale voetbaltoernooi tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA. Italië trad dat jaar op als gastheer van de eindronde, zoals twee jaar eerder, op 8 oktober 1932, was besloten. Het toernooi duurde twee weken, van zondag 27 mei tot en met zondag 10 juni. De loting voor de WK-eindronde werd verricht op donderdag 3 mei 1934 in Rome.

Mussolini gebruikte het WK als een promotiestunt voor het fascisme, wat Hitler ertoe inspireerde twee jaar later bij de Olympische Spelen hetzelfde te doen. Zo bracht het Italiaanse team voor de wedstrijd de fascistengroet. Een andere controverse waren een aantal beslissingen van scheidsrechters ten gunste van Italië. Volgens sommigen waren die onterecht. Een van de scheidsrechters, de Zwitser Mercet, die de replay van de kwartfinale Italië - Spanje floot, zou door zijn optreden tijdens die wedstrijd door de Zwitserse bond voor zijn leven lang geschorst worden om internationale wedstrijden te fluiten. De Zweedse scheidsrechter Eklind, die zowel de halve finale van Italië als de finale floot, bleef deze vernedering bespaard, hoewel er tijdens die twee wedstrijden duidelijke signalen waren van bevoordeling van de thuisploeg. Bepaalde bronnen suggereren, dat de Zweed voor aanvang van de halve finale Italië - Oostenrijk, persoonlijk was uitgenodigd door Mussolini, en dat hij dankzij het "goede" fluiten van die halve finale ook via il Duce de finale toebedeeld had gekregen (Eklind zou tijdens de eindronde van het WK 1938 in Frankrijk ook actief zijn als arbiter). Er is echter niets bewezen, inderdaad, velen beweren dat de beschuldigingen het gevolg zijn van anti-regime propaganda (vooral van de Franse kant).^[1]

Hierop volgend, andere beschuldigingen zijn in rekening gebracht. De IFFHS (International Federation of Football History & Statistics), volgens niet gespecificeerde Duitse bronnen, zou later concluderen, dat op grond van diverse bevindingen Italië gediskwalificeerd had moeten worden voor het toernooi (er is echter geen document geproduceerd); deze bronnen vermelden:^[2]

• Tijdens de kwalificatiewedstrijden (Italië moest zich ook voor zijn eigen kampioenschap kwalificeren) had Italië de eerste groepswedstrijd met 4-0 gewonnen van Griekenland. Omdat de Italiaanse bond, gesteund door het Italiaanse regime, niets zag in een vermoeiende reis naar Griekenland voor de returnwedstrijd, werd aan de Griekse bond gevraagd zich terug te trekken. Als tegenprestatie kocht Italië in Athene een gebouw dat door de noodlijdende Griekse voetbalbond als bondsgebouw gebruikt kon worden. Griekenland ging in op dit voorstel (het gebouw is nog steeds in bezit van de Griekse bond).
• Volgens het FIFA-reglement en de wetten van die tijd, mochten buitenlandse spelers alleen in het nationale team worden opgenomen, als zij op zijn minst drie jaar lang niet gespeeld hadden in een internationale wedstrijd van een ander thuisland en als zij minstens drie jaar in hun nieuwe vaderland woonden. De Italianen trokken zich niets aan van deze regel.
  • De Argentijn Monti had in 1931 nog gespeeld voor Argentinië
  • De Braziliaan Guarisi woonde nog geen drie jaar in Italië
  • Guaita speelde in 1933 nog voor Argentinië en zelfs nog voor een lokale Argentijnse ploeg.
  • Demaría was de vierde speler, die met Argentinië in 1931 nog tegen Paraguay had gespeeld.

Dit gold overigens ook voor Argentinië, die Urbieto Sosa had opgesteld, die in 1931 nog drie wedstrijden voor Paraguay had gespeeld. Een andere schending van de reglementen werd gepleegd door Brazilië: daar er alleen amateurvoetballers aan het toernooi mee mochten doen, had de Braziliaanse bond de status van negen profvoetballers tijdelijk teruggezet naar amateur.

Dit betekent dat Italië op drie fronten gediskwalificeerd had kunnen worden, en zowel Brazilië als Argentinië ieder op een punt.

De IFFHS of wie deze verklaringen ondersteunt, in tegenstelling tot de FIFA, waarschijnlijk, geen rekening met een bepaalde Italiaanse wet: de kinderen (geboren in het buitenland) van Italiaanse staatsburgers, of hun nakomelingen, wordt automatisch 100% Italiaans, beschouwd voor het IUS SANGUIGNIS-beginsel (Wet 555, 06.13.1912). De drie jaar op Italiaanse bodem, hij moest alleen wachten op degenen die geen Italiaanse voorouders hadden.^[3]

FIFA-lid	Confederatie	Kwalificatie	Aantal dln. (inclusief 1934)	Dln. op rij	Eerste dln.	Laatste dln.	Titels (exclusief 1934)	Beste prestatie
Zweden	Europa	Winnaar groep 1	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Spanje	Europa	Winnaar groep 2	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Italië	Europa	Winnaar groep 3	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Hongarije	Europa	Winnaar groep 4	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Oostenrijk	Europa	Tweede groep 4	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Tsjecho-Slowakije	Europa	Winnaar groep 5	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Zwitserland	Europa	Winnaar groep 6	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Roemenië	Europa	Tweede groep 6	2e	1	1930	1930	0	Groepsfase
Nederland	Europa	Winnaar groep 7	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
België	Europa	Tweede groep 7	2e	2	1930	1930	0	Groepsfase
Duitsland	Europa	Winnaar groep 8	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.
Frankrijk	Europa	Tweede groep 8	2e	2	1930	1930	0	Groepsfase
Brazilië	CONMEBOL	Winnaar groep 9	2e	2	1930	1930	0	Groepsfase
Argentinië	CONMEBOL	Winnaar groep 10	2e	2	1930	1930	0	Tweede
Verenigde Staten	Noord-Amerika	Winnaar groep 11	2e	2	1930	1930	0	Derde
Egypte	Afrika	Winnaar groep 12	1e	1	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.	n.v.t.

Vooraf was er een grote favoriet: Oostenrijk, bijgenaamd het Wunderteam. Onder leiding van coach Hugo Meisl werd een team gecreëerd dat zich kon meten met grootmachten als Engeland en Schotland, de Schotten werd zelfs met 5-0 verslagen. Sterspeler was Matthias Sindelar, bijgenaamd "the Mozart of Football". Italië werd gezien als de grote concurrent, zeker in eigen huis, waar dictator Benito Mussolini, zelf een groot voetballiefhebber alles aan gelegen Italië wereldkampioen te laten worden. Outsider waren met name de Midden-Europese landen Hongarije, Duitsland en Tsjechoslowakije. Nederland verwachtte veelvan hun elftal met hun aanvalsdrift, vooral het trio Beb Bakhuijs, Kick Smit en Leen Vente stond garant voor veel doelpunten. "Wij gaan naar Rome" werd een populair lied.^[4]

Tien scheidsrechters werden voor de wedstrijden aangewezen.
Tussen haakjes staat hoeveel wedstrijden zij mochten fluiten.

UEFA Louis Baert (1) Rinaldo Barlassina (3) Aloys Beranek (1) Alfred Birlem (1)

Eugen Braun (1) Albino Carraro (1) Ivan Eklind (3) John Langenus (1)

Francesco Mattea (2) Rene Mercet (2) Johannes van Moorsel (1)

Bologna	Milaan	Florence	Rome
Stadio Renato Dall'Ara	Stadio San Siro	Stadio Comunale Giovanni Berta	Stadio Nazionale PNF
Capaciteit: 38.279	Capaciteit: 55.000	Capaciteit: 47.290	Capaciteit: 47.300
Genua	Florence Napels Rome Turijn Milaan Genua Bologna Triëst		Turijn
Stadio Luigi Ferraris			Stadio Mussolini
Capaciteit: 36.703			Capaciteit: 28.140
Napels			Triëst
Stadio Giorgio Ascarelli			Stadio Giuseppe Grezar
Capaciteit: 40.000			Capaciteit: 8.000

Achtste finale

Kwartfinale

Halve finale

Finale

27 mei – Rome

Italië

7

31 mei/1 juni¹ – Florence

Verenigde Staten

1

Italië

1, 1¹

27 mei – Genua

Spanje

1, 0¹

Spanje

3

3 juni – Milaan

Brazilië

1

Italië

1

27 mei – Turijn

Oostenrijk

0

Oostenrijk

3

31 mei – Bologna

Frankrijk

2

Oostenrijk

2

27 mei – Napels

Hongarije

1

Hongarije

4

10 juni – Rome

Egypte

2

Italië

2

27 mei – Triëst

Tsjecho-Slowakije

1

Tsjecho-Slowakije

2

31 mei – Turijn

Roemenië

1

Tsjecho-Slowakije

3

27 mei – Milaan

Zwitserland

2

Zwitserland

3

3 juni – Rome

Nederland

2

Tsjecho-Slowakije

3

27 mei – Florence

Duitsland

1

Derde plaats

Duitsland

5

31 mei – Milaan

7 juni – Napels

België

2

Duitsland

2

Oostenrijk

2

27 mei – Bologna

Zweden

1

Duitsland

3

Zweden

3

Argentinië

2

¹ Replaywedstrijd

Alleen Europese landen plaatsten zich voor de kwartfinales. Argentinië en Brazilië gingen niet met hun sterkste team naar het WK en werden in de eerste ronde uitgeschakeld. Spanje stond al na dertig minuten met 3-0 voor tegen Brazilië, in de tweede helft maakte Leônidas een tegentreffer, hij zou uitgroeien tot de eerste Braziliaanse ster op een WK-toernooi, vier jaar later. Argentinië, finalist op het eerste WK verspeelde een 2-1 voorsprong en verloor met 3-2 van Zweden. Italië had weinig moeite met de Verenigde Staten en tracteerde het publiek op een 7-1 overwinning. De Verenigde Staten had zich pas drie dagen voor the toernooi begon geplaatst voor het toernooi door in Rome met 4-2 van Mexico te winnen. Hongarije verspeelde eerst een 2-0 voorsprong tegen Egypte, maar won uiteindelijk met 4-2.

De grote favoriet Oostenrijk begon het WK tegen Frankrijk in het Stadio Mussolini in Napels. De Oostenrijkers hadden het lastig, kwamen op een 1-0 achterstand en na de gelijkmaker van sterspeler Matthias Sindelar moest de wedstrijd verlengd worden, voor de eerste keer in de WK-geschiedenis. Oostenrijk won met 3-2 en plaatsten zich met moeite voor de kwartfinales. België stond voor rust met 1-2 voor tegen Duitsland, maar verloor uiteindelijk met 5-2, Edmund Conen scoorde drie keer in één speelhelft. Tsjecho-Slowakije schakelde Roemenië uit, het won met 2-1 in de minst doelpuntrijke wedstrijd van de achtste finales, in totaal werden 42 doelpunten gescoord in acht wedstrijden, meer dan vijf treffers gemiddeld per wedstrijd. Alles zes landen die ook meededen aan het eerste WK (Brazilië, Argentinië, Verenigde Staten, Frankrijk, België en Roemenië) waren in de eerste ronde uitgeschakeld.

Nederland begon met goede moed aan het WK,^[5] maar er ontstonden problemen rond de keerperspositie. In een vriendschappelijke wedstrijd tegen Frankrijk verloor Nederland na een snelle 3-0 voorsprong met 4-5, mede door een weinig overtuigende optreden van doelman Gerrit Keizer. De gedreven sportbestuurder Karel Lotsy (bijgenaamd "de Nederlandse Mussolini" vanwege zijn ronkende speeches^[6]) greep in en zorgde ervoor dat de al bij Nederland gestopte doelman Gejus van der Meulen terugkeerde bij het Nederlands Elftal.^[7] Van der Meulen stelde als eis dat hij zijn vrouw mocht meenemen en samen een slaapkamer toebedeelde tot woede van zijn ploeggenoten, die hun vrouw niet mee mochten nemen.^[8] Ook de bondsofficials namen hun vrouwen mee, die de sfeer in het team niet verhoogde door op de traing met een fluitje te blazen naar de spelers.^[9] De Nederlanders gingen met de trein naar Milaan^[10], waar Zwitserland de eerste tegenstander zou zijn. De Zwitsers waren niet geïntimideerd door de aanvalsdrift van het Nederlands Elftal en stonden voor rust met 2-1 voor door twee doelpunten van de bebrilde Leopold Kielholz. In de tweede helft verhoogde Zwitserland de voorsprong, een laat doelpunt van Leen Vente kon de nederlaag niet voorkomen. Heel Nederland zong vooraf het lied: "We gaan Rome", maar Milaan bleek het eindstation.

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Spanje	3 – 1	Brazilië	Stadio Luigi Ferraris, Genua Toeschouwers: 21.000 Scheidsrechter: Alfred Birlem (GER)
	Iraragorri  18' (pen.),  25'[11] Lángara  29'	verslag (FIFA) verslag	55' Leônidas

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Hongarije	4 – 2	Egypte	Stadio Giorgio Ascarelli, Napels Toeschouwers: 9.000 Scheidsrechter: Rinaldo Barlassina (ITA)
	Teleki  11' Toldi  27',  61' Vincze  53'	verslag (FIFA) verslag	31',  39' Fawzi

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Zwitserland	3 – 2	Nederland	Stadio San Siro, Milaan Toeschouwers: 33.000 Scheidsrechter: Ivan Eklind (SWE)
	Kielholz  7',  43'[12] Abegglen  69'	verslag (FIFA) verslag	19' Smit  84' Vente

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Italië	7 – 1	Verenigde Staten	Stadio Nazionale PNF, Rome Toeschouwers: 25.000 Scheidsrechter: Rene Mercet (SUI)
	Schiavio  18',  29',  64' Orsi  20',  69' Ferrari  63' Meazza  90'[13]	verslag (FIFA) verslag	57' Donelli

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Tsjecho-Slowakije	2 – 1	Roemenië	Stadio Littorio, Triëst Toeschouwers: 9.000 Scheidsrechter: John Langenus (BEL)
	Puč  50' Nejedlý  67'	verslag (FIFA) verslag	11' Dobay

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Zweden	3 – 2	Argentinië	Stadio Littoriale, Bologna Toeschouwers: 14.000 Scheidsrechter: Eugen Braun (AUT)
	Jonasson  9',  67' Kroon  79'	verslag (FIFA) verslag	4' Belis  48' Galateo[14]

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Oostenrijk	3 – 2 (n.v.)	Frankrijk	Stadio Benito Mussolini, Turijn Toeschouwers: 16.000 Scheidsrechter: Johannes van Moorsel (NED)
	Sindelar  44' Schall  93' Bican  109'	verslag (FIFA) verslag	18' Nicolas  116' (pen.) Verriest[15]

27 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Duitsland	5 – 2	België	Stadio Giovanni Berta, Florence Toeschouwers: 8.000 Scheidsrechter: Francesco Mattea (ITA)
	Kobierski  25' Siffling  49' Conen  66',  70',  87'	verslag (FIFA) verslag	29',  43' Voorhoof

De topper van de kwartfinale was Italië-Spanje. De wedstrijd was overschaduwd door een overdaad aan gewelddadig spel,^[16] verschillende spelers aan beide kanten vielen geblesseerd uit. De beroemde Spaanse keeper Ricardo Zamora viel ook uit en bij Italië brak Mario Pizziolo zijn been, hij zou nooit meer een wedstrijd spelen in het Italiaanse team. De wedstrijd eindigde in een 1-1 gelijkspel, de replay moest gespeeld worden met veel invallers, onder andere Zamora kon niet spelen. Ook nu weer was de sfeer in het veld grimmig en scheidsrechter Mercet bevoordeelde de thuisploeg dermate, dat hij voor het leven werd geschorst. Italië won uiteindelijk met 1-0 door een doelpunt van sterspeler Giuseppe Meazza.

Ook de andere favoriet Oostenrijk had moeite de halve finales te halen. Buurland Hongarije kreeg in de wedstrijd drie strafschoppen, waarvan maar één werd benut, Oostenrijk won met 2-1. Na de 3-2 zege op Nederland maakte Zwitserland het Tsjecho-Slowakije moeilijk, na kansen over en weer en een 2-2 stand maakte Oldřich Nejedlý uiteindelijk het winnende doelpunt. Voor slechts 3.000 toeschouwers in het San-Siro Stadion in Milaan maakte Duitsland het kwartet halvefinalisten compleet door met 2-1 van Zweden te winnen.

31 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Oostenrijk	2 – 1	Hongarije	Stadio Littoriale, Bologna Toeschouwers: 23.000 Scheidsrechter: Francesco Mattea (ITA)
	Horvath  8' Zischek  51'	verslag (FIFA) verslag	60' (pen.) Sárosi

31 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Italië	1 – 1 (n.v.)	Spanje	Stadio Giovanni Berta, Florence Toeschouwers: 35.000 Scheidsrechter: Louis Baert (BEL)
	Ferrari  44'	verslag (FIFA) verslag	30' Regueiro

Replay

1 juni 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Italië	1 – 0	Spanje	Stadio Giovanni Berta, Florence Toeschouwers: 43.000 Scheidsrechter: Rene Mercet (SUI)
	Meazza  11'	verslag (FIFA) verslag

31 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Duitsland	2 – 1	Zweden	Stadio San Siro, Milaan Toeschouwers: 3.000 Scheidsrechter: Rinaldo Barlassina (ITA)
	Hohmann  60',  63'	verslag (FIFA) verslag	82' Dunker

31 mei 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Tsjecho-Slowakije	3 – 2	Zwitserland	Stadio Benito Mussolini, Turijn Toeschouwers: 12.000 Scheidsrechter: Alois Beranek (AUT)
	Svoboda  24' Sobotka  49' Nejedlý  82'	verslag (FIFA) verslag	18' Kielholz  78' Jäggi

Italië tegen Oostenrijk voelde als een vervroegde finale, de thuisploeg tegen het "Wunderteam". Alles was in het nadeel van de Oostenrijk, de 60.000 Italiaanse toeschouwers in het Stadio San Siro in Milaan, het veld lag vol met zand en hobbels wat in het nadeel was voor het verfijnde spel van de Oostenrijkers en de scheidsrechter Ivan Eklind was op de hand van de thuisploeg. Italië scoorde in de 19e minuut, terwijl de Oostenrijkse keeper omver geduwd door de uiteindelijke doelpuntenmaker Guaita en de resterende tijd deden Italië en de scheidsrechter alles om de Oostenrijkers het leven zuur te maken. Uiteindelijk haalde Italië de finale en Benito Mussolini was zo tevreden, dat de scheidsrechter de finale ook mochten fluiten.^[17]

Voor de andere finale was nauwelijks interesse aangezien Italië-Oostenrijk op hetzelfde tijdstip plaatsvond, slechts 10.000 toeschouwers bezochten in Rome het duel tussen Duitsland tegen Tsjecho-Slowakije, beide landen hadden nog weinig bereikt in hun historie en een finale-plaats zou een grote eer zijn. In de eerste helft kwam Tsjecho-Slowakije op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van Nejedlý en na de gelijkmaker van Rudolf Noack in de tweede helft schoot Nejedlý zijn land naar de finale met twee treffers.

3 juni 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Italië	1 – 0	Oostenrijk	Stadio San Siro, Milaan Toeschouwers: 35.000 Scheidsrechter: Ivan Eklind (SWE)
	Guaita  19'	verslag (FIFA) verslag

3 juni 1934 «onderlinge duels» 16:30 (UTC+1)	Tsjecho-Slowakije	3 – 1	Duitsland	Stadio Nazionale PNF, Rome Toeschouwers: 15.000 Scheidsrechter: Rinaldo Barlassina (ITA)
	Nejedlý  19',  71',  80'	verslag (FIFA) verslag	62' Noack

Ook de bronzen medaille was niet voorbestemd voor het vooraf favoriete Oostenrijk. Duitsland nam voor rust een 3-1 voorsprong, de eindstand werd uiteindelijk 3-2. Oostenrijk leende de shirts van Napoli.^[18] De architect van het "Wunderteam" Hugo Meisl overleed in 1937,^[19] het land Oostenrijk hield op te bestaan door de Anschluss van Adolf Hitler en sterspeler Matthias Sindelar overleed in 1939 onder verdachte omstandigheden.^[20]

7 juni 1934 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+1)	Duitsland	3 – 2	Oostenrijk	Stadio Giorgio Ascarelli, Napels Toeschouwers: 7.000 Scheidsrechter: Albino Carraro (ITA)
	Lehner  1',  42' Conen  27'	verslag (FIFA) verslag	28' Horvath  54' Sesta

10 juni 1934 «onderlinge duels» 17:30 (UTC+1)	Italië	2 – 1 (n.v.)	Tsjecho-Slowakije	Stadio Nazionale PNF, Rome Toeschouwers: 45.000 Scheidsrechter: Ivan Eklind (SWE)
	Orsi  81' Schiavio  95'	verslag	76' Puč

1934 Wereldkampioen
ITALIË Eerste titel

Plaats	Land	GW	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
1	Italië	4	3	1	0	11	3	+8	7
2	Tsjecho-Slowakije	4	3	0	1	9	6	+3	6
3	Duitsland	4	3	0	1	11	8	+3	6
4	Oostenrijk	4	2	0	2	7	7	0	4
Uitgeschakeld in de Kwartfinale
5	Spanje	2	1	1	0	4	2	+2	3
6	Hongarije	2	1	0	1	5	4	+1	2
7	Zwitserland	2	1	0	1	5	5	0	2
8	Zweden	2	1	0	1	4	4	0	2
Uitgeschakeld in de eerste ronde
9	Argentinië	1	0	0	1	2	3	−1	0
	Frankrijk	1	0	0	1	2	3	−1	0
	Nederland	1	0	0	1	2	3	−1	0
12	Roemenië	1	0	0	1	1	2	−1	0
13	Egypte	1	0	0	1	2	4	−2	0
14	Brazilië	1	0	0	1	1	3	−2	0
15	België	1	0	0	1	2	5	−3	0
16	Verenigde Staten	1	0	0	1	1	7	−6	0

Aantal wedstrijden	17
Totaal aantal doelpunten	70
Eigen doelpunten	0
Aantal uitsluitingen (rood)	1
Doelpuntgemiddelde per wedstrijd	4,12
Toeschouwerstotaal	395.000
Toeschouwersgemiddelde	23.235

5 doelpunten

• Oldřich Nejedlý

4 doelpunten

• Edmund Conen
• Angelo Schiavio

3 doelpunten

• Raimundo Orsi
• Leopold Kielholz

2 doelpunten

1 doelpunt

• 
  Nederland-Zwitserland
• 
  De bal
• 
  Frantisek Planicka en Gianpiero Combi
• 
  Goal van Schiavio
• 
  Bronzen medaille