Roger De Vlaeminck

Roger De Vlaeminck
Roger De Vlaeminck in 1972
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Roger De Vlaeminck
Bijnaam	Monsieur Paris-Roubaix, Le Gitan ('De Zigeuner'), Tsjéte
Geboortedatum	24 augustus 1947
Geboorteplaats	Eeklo
Nationaliteit	Belgische
Lengte	181 cm
Gewicht	74 kg
Sportieve informatie
Discipline(s)	Baanwielrennen Veldrijden Wegwielrennen
Specialisatie(s)	Klassiekers Omnium Ploegkoers
Ploegen
1969-1971 1972 1973-1977 1978 1979 1980 1981-1982 1983 1984	Flandria Dreher Brooklyn Sanson GIS Boule d'Or DAF Trucks Gios GIS
Beste prestaties
Milaan-San Remo	1e (1973, 1978, 1979)
Gent-Wevelgem	2e (1969, 1971, 1979, 1981)
Ronde van Vlaanderen	1e (1977)
Parijs-Roubaix	1e (1972, 1974, 1975, 1977)
Amstel Gold Race	2e (1981)
Luik-Bastenaken-Luik	1e (1970)
Ronde van Lombardije	1e (1974, 1976)
Ronde van Italië	4e (1975) 22 etappezeges
Ronde van Frankrijk	1 etappezege
Ronde van Spanje	1 etappezege
WK op de weg	2e (1975)
Medailleoverzicht
Veldrijden Evenement 1 2 3 Wereldkampioenschappen 1 1 0 Totaal (2 medailles) 1 1 0 Wegwielrennen Evenement 1 2 3 Wereldkampioenschappen 0 1 0 Totaal (1 medaille) 0 1 0
Medailles
Veldrijden Wereldkampioenschappen 2 Vera de Bidasoa 1974 Cyclocross 1 Melchnau 1975 Cyclocross Wegwielrennen Wereldkampioenschappen 2 Yvoir 1975 Wegrit
Portaal    Wielersport

Roger De Vlaeminck (Eeklo, 24 augustus 1947) is een Belgisch voormalig wielrenner en veldrijder. De Vlaeminck was in de jaren 70 een van de beste renners in de klassiekers, maar haalde ook successen in het kleinere rondewerk en het veldrijden. Hij behaalde in totaal 259 zeges op de weg en 70 zeges in het veld.

Een van zijn bijnamen was Monsieur Paris-Roubaix. Hij reed Parijs-Roubaix veertien keer en moest alleen in 1980 opgeven. Hij werd er vier keer eerste, vier keer tweede, één keer derde, één keer vijfde, één keer zesde en twee keer zevende. De Vlaeminck werd ook zes keer op rij eindwinnaar van de Tirreno-Adriatico.

Hij is de jongere broer van Erik De Vlaeminck. Hun vader (Philibert) is ook enige tijd renner geweest.

De Vlaeminck had niet veel interesse voor school, en op zijn veertiende ging hij al werken. Eerst als hulpje van een loodgieter en later in een drukkerij en een weverij. Hij had het niet echt naar zijn zin, maar omdat hij op school slecht presteerde moest hij zulk werk blijven doen. Hij begon zijn sportloopbaan als voetballer. Bij FC Eeklo werd hij op zijn zestiende voor het eerst geselecteerd om mee te gaan met het eerste elftal. Toen De Vlaeminck uit de bus stapte, kwam de voorzitter van de club naar hem toe en vroeg wie hij eigenlijk was. De jonge De Vlaeminck was beledigd en stopte met voetballen.

Zijn oudere broer Erik was inmiddels wielrenner geworden, en Roger besloot voor dezelfde carrière te kiezen. In 1962 had hij al eens een koers gereden. Omdat hij toen geen fiets had, leende hij die van zijn broer zonder het te vragen. Na drie ronden gaf hij echter al op en daarna ging hij weer voetballen. In 1964 begon hij serieuzer te worden als renner. Hij reed dat jaar bij de beginnelingen 22 wedstrijden en won er 17. In 1965 en 1966 won hij in totaal 39 koersen, waarvan 36 bij de junioren en 3 als amateur.

De Vlaeminck was een echte klassiekerrenner. Alleen Eddy Merckx won meer klassiekers dan hij: Merckx won er 19, De Vlaeminck 11. In totaal reed hij in zijn carrière 69 klassiekers, waarvan hij 32 keer bij de eerste vijf eindigde. Hij reed 23 keer op het podium (11 zeges, 8 keer tweede en 4 maal derde) en finishte 42 keer bij de eerste tien (60% van zijn deelnames). Van deze 69 deelnames reed hij er bovendien 60 uit.

De Vlaeminck staat vooral bekend vanwege zijn resultaten in Parijs-Roubaix. Hij draagt de officiële bijnaam Monsieur Paris-Roubaix, omdat hij de meeste overwinningen heeft behaald in deze koers.^[1] Zelf vindt hij zijn resultaten in de Hel van het Noorden helemaal niet zo indrukwekkend. In het boek Top 60 Mens en Renner zegt hij: "Ik ben zelf niet echt onder de indruk van mijn prestaties in Parijs-Roubaix. Ik had gemakkelijk vijf of zes keer kunnen winnen, en zelfs dat zou ik normaal gevonden hebben. Die wedstrijd lag me gewoon". Ook stelde hij in 2020 dat Mathieu van der Poel, die Parijs-Roubaix nog nooit gereden had, de wedstrijd vijf keer zou kunnen winnen.^[2] Verder zegt De Vlaeminck dat hij één of twee van zijn zeges graag zou inruilen voor een wereldkampioenschap of nog een Ronde van Vlaanderen.

In 1977 won De Vlaeminck voor de vierde keer in Roubaix, een record dat sinds 2012 gedeeld wordt met Tom Boonen. Na die zege begon hij te beseffen dat hij voor iets unieks kon zorgen en dacht hij dat hem weinig kon overkomen in die koers. Een jaar later koos hij ervoor om in de ploeg van Francesco Moser te gaan rijden. Toen de Italiaan twintig kilometer voor de finish aanviel, moest De Vlaeminck blijven zitten. Hij mocht niet achter zijn eigen kopman aanrijden en liep zijn vijfde zege mis. Weer een jaar verder reed De Vlaeminck voor de ploeg GIS en wilde hij wraak op Moser. Toen ze nog met zijn vieren voorop reden, kregen hijzelf, Marc Demeyer en Hennie Kuiper echter allen af te rekenen met een lekke band, waardoor Moser voor de tweede keer op rij kon winnen. In 1980 reed De Vlaeminck weer op kop, dit keer met Gilbert Duclos-Lasalle en opnieuw Moser. In de finale kreeg hij weer een lekke band en later viel hij ook nog. Opnieuw won Moser, die het record van De Vlaeminck kon evenaren als hij nog een keer zou winnen. In 1981 reed De Vlaeminck weer mee op kop, dit keer samen met vijf anderen, onder wie Moser. De Vlaeminck leek te gaan winnen, maar Bernard Hinault kwam langszij en won. In 1982 reed hij zijn laatste Parijs-Roubaix. Hij eindigde zesde, vóór Moser, die het later nog wel geprobeerd heeft, maar zijn vierde nooit kon winnen.

Ook in andere klassiekers was De Vlaeminck goed. De Eeklonaar won bijvoorbeeld drie keer Milaan-San Remo, maar eindigde in die koers ook drie keer tweede, een keer derde, een keer vijfde en een keer achtste. Verder won hij de Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik en twee keer de Ronde van Lombardije. De enige klassieker die hij nooit won was Parijs-Tours, de enige klassieker die ook Merckx nooit won. Hij reed die wedstrijd wel tien keer uit, waarvan zes keer in de top tien.

In de Ronde van Italië heeft Roger De Vlaeminck een goede naam en faam opgebouwd, maar in de andere grote ronden, de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje, deed hij het beduidend minder dan in de klassiekers. Waar De Vlaeminck in de klassiekers vele prijzen won, was in de grote ronden zijn prijzentotaal veel minder. Zijn beste eindresultaat in een grote ronde was een vierde plaats in de Ronde van Italië 1975. Hij won in deze ronde zeven ritten, wellicht ook omdat Merckx dat jaar niet meereed. Hij reed de Ronde van Italië in totaal zes keer en slaagde erin 22 ritzeges te behalen op een totaal van 148 gereden ritten. Hij won er ook drie keer de puntentrui, in 1972, 1974 en 1975. Hij werd ook één keer tweede in het puntenklassement. In de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje won hij telkens maar één rit. Hij is drie keer gestart in de Ronde van Frankrijk, maar moest telkens opgeven, om verschillende redenen. In totaal reed hij 29 ritten in de Ronde van Frankrijk. In de Ronde van Spanje reed hij één keer mee, maar ook deze ronde moest hij vroegtijdig beëindigen. De Vlaeminck hechtte zelf minder belang aan de Ronden van Frankrijk en Spanje, en focuste vooral op de klassiekers en de Ronde van Italië.

Het wereldkampioenschap wielrennen is een van de wedstrijden die De Vlaeminck nooit heeft gewonnen, hoewel hij in deze race twaalf keer is gestart. Hij heeft echter ook drie keer moeten opgeven. De beste prestatie van de Belg is een tweede plaats in 1975, achter de Nederlander Hennie Kuiper. Ook werd hij één keer zevende, drie keer tiende en viel hij vier keer buiten de top tien.

Het Belgisch kampioenschap wielrennen heeft De Vlaeminck wél twee keer gewonnen. Deze wedstrijd won hij in 1969 en 1981. De eerste won hij in zijn debuutjaar als prof, en het kampioenschap van 1981 won hij in een jaar waarin hij bijna alles won. In totaal heeft De Vlaeminck het Belgisch kampioenschap tien keer gereden, waarbij hij twee keer het einde niet haalde. Zijn totalen in het Belgisch kampioenschap zijn: twee keer eerste, twee keer vierde, twee keer achtste en twee keer buiten de top tien.

In sommige kleine ronden wist De Vlaeminck vaak ook goed te rijden. Hij gebruikte vaak de Tirreno-Adriatico als opwarmer voor Milaan-San Remo. Hij won deze etappekoers dan ook zes keer achter elkaar, tussen 1972 en 1977. Daarnaast schreef hij ook de Vierdaagse van Duinkerke (1971), de Ronde van Sardinië (1976), de Ronde van Apulië (1979) en de Ronde van Mallorca (1980) op zijn naam. Zijn grootste zege in een etappekoers behaalde hij echter in 1975. Dat jaar won hij de Ronde van Zwitserland, met 55 seconden voorsprong op Eddy Merckx. De Vlaeminck zegt zelf dat deze eindzege de mooiste overwinning in zijn carrière is. Hij hield de leiderstrui van de eerste tot de laatste dag, en op die laatste dag klopte hij Merckx drie keer: eerst in een korte ochtendrit, vervolgens in een tijdrit van twintig kilometer, en uiteindelijk ook in het eindklassement. Verder won hij ook vaak één of meerdere ritten in etappewedstrijden. In totaal waren dat er 68, waarvan vijftien in Tirreno-Adriatico, veertien in de Ronde van Sardinië, negen in de Ronde van Zwitserland en zes in de Ronde van Apulië.

Ook in de kleinere eendagswedstrijden heeft De Vlaeminck een aantal goede resultaten behaald. Hij heeft bijvoorbeeld twaalf keer de Omloop Het Volk gereden. Deze eendagswedstrijd heeft hij twee keer gewonnen en beëindigde hij ook één keer als tweede. Ook werd de Belg twee keer vierde, één keer zesde, twee keer achtste en vier keer haalde hij niet de top tien. Andere eendagswedstrijden die De Vlaeminck gewonnen heeft, zijn de Waalse Pijl, het Kampioenschap van Zürich en Parijs-Brussel. In al deze wedstrijden werd hij ook een keer tweede. Een eendagswedstrijd waar de Belg wel vaak aan de start is begonnen maar die hij nooit heeft gewonnen, is Gent-Wevelgem. De Vlaeminck is dertien keer aan deze wedstrijd begonnen, waarvan hij er twee niet uitgereden heeft. Hij eindigde in deze wedstrijd vier keer tweede, één keer derde, twee keer zesde en vier keer haalde hij niet de top tien. Nog een andere eendagswedstrijd die De Vlaeminck nooit gewonnen heeft, is de Amstel Gold Race. Hij is wel drie keer in deze wedstrijd gestart, maar moest ook één keer opgeven. Hij heeft deze wedstrijd dus twee keer uitgereden en is één keer tweede en één keer zesde geëindigd.

In 1970 stopte Rik Van Looy met wielrennen en veel fans focusten zich toen op De Vlaeminck als opvolger. Een andere jonge renner die opvolger van Van Looy kon worden was Eddy Merckx. De carrière van Roger De Vlaeminck liep ongeveer gelijk met die van Merckx. Toen de professionele loopbaan van beide renners net begonnen was, wilde De Vlaeminck altijd winnen van Merckx. Hij was zelfs teleurgesteld als er iemand anders tweede werd, omdat de mensen dan konden zeggen dat hij geen tegenstand had gehad. Na een aantal jaren tegen elkaar gekoerst te hebben, gingen de twee anders over elkaar denken. De Vlaeminck kreeg respect voor de prestaties die Merckx leverde en Merckx waardeerde het dat zijn concurrent hem altijd met open vizier bestreed.

De Vlaeminck vindt ook dat er anderen waren die profiteerden van de concurrentie tussen hem en Merckx. Vaak legde hij zijn concurrent namelijk aan banden, maar dit kostte dan zoveel kracht dat iemand anders daarvan profiteerde. Verder zegt De Vlaeminck dat hij sommige koersen extra had kunnen winnen als Merckx niet had meegedaan, maar in andere koersen heeft hij juist beter gereden omdat hij nooit wilde onderdoen voor zijn concurrent.

Uiteindelijk heeft De Vlaeminck zijn zoon naar zijn concurrent genoemd.^[3]

De Vlaeminck werd na zijn actieve loopbaan ploegleider bij de wielerploegen Tonton Tapis-GB en GB-MG Maglificio. Bij de laatste ploeg werkte hij samen met Patrick Lefevere. In 2003 werd er een nieuw veldritteam opgericht: Saey-Deschacht. De Vlaeminck werd ploegleider van deze ploeg, waar hij een driejarig contract tekende.^[4]

In november 2004 vertrok De Vlaeminck naar Zimbabwe. Samen met Wayne Davidson en Wonder Matenje van de Zimbabwaanse wielerbond ging hij op zoek naar de vijf grootste talenten in het veldrijden. Jackson Vijarona, Tschabalala Nqobizitha, Abel Muchenje, Gorden Martin en Brighton Kasecha waren de gelukkigen die mee mochten naar België. De vijf renners verbleven drie maanden bij gastgezinnen in Eeklo, terwijl ze getraind werden door De Vlaeminck. De Belgische zender VTM maakte er een programma over, Allez Allez Zimbabwe, dat rond de 800.000 kijkers per uitzending had.

De Zimbabwanen hadden wel moeite met de zware trainingen van De Vlaeminck. Eind januari 2005 namen ze deel aan het wereldkampioenschap veldrijden in Sankt Wendel. Ze behaalden de laatste plaatsen, maar konden wel rekenen op veel steun, omdat veel mensen in België respect hadden gekregen voor de Afrikanen.

Een jaar later begon er een nieuwe reeks van het programma. De Vlaeminck ging weer naar Zimbabwe om te kijken hoe het met zijn renners ging. Hij stelde vast dat ze beter waren geworden en selecteerde vier van de vijf opnieuw. Alleen Abel Muchenje moest thuisblijven en voor hem werden twee anderen geselecteerd: Brian Zengeni en Prince Ngundu. Toen ze terug waren in België kregen de Zimbabwanen meer interesse in het liefdesleven. Mede hierdoor bleven de prestaties tegenvallen en De Vlaeminck was teleurgesteld.^[5]

In het volgende veldritseizoen kregen de Afrikanen een nieuwe kans van De Vlaeminck. Hij besloot om vier ervan in de zomer al naar België te halen, zodat ze toen al konden meerijden in een aantal Belgische koersen. Op Jackson Vijarona na presteerden de renners niet slecht. In november nam de ploeg deel aan de Ronde van Burkina Faso. Ook in de grootste koers van Afrika behaalde de ploeg goede resultaten. Later dat jaar namen ze weer deel aan het WK, maar ze waren geen partij voor winnaar Lars Boom. Brian Zengeni kreeg later een beloning voor zijn goede prestaties. Hij werd door de UCI uitgenodigd voor een wielerstage in Zuid-Afrika.

Op 14 september 2007 werd Roger De Vlaeminck gehuldigd, vanwege zijn zestigste verjaardag, enkele weken eerder. Die dag werd er een boek gepresenteerd: Roger De Vlaeminck Top 60 Mens en Renner.^[6] Dit boek werd geschreven door wielerjournalist Roger De Maertelaere en bevatte onder andere een top zestig met zijn mooiste zeges.

Hierbij bleef het niet, want de stad Eeklo organiseerde ook een tentoonstelling over de renner en dacht er zelfs aan om het stadion van de plaatselijke voetbalclub om te dopen in Roger De Vlaeminck Stadion. Een bakker uit Eeklo zorgde voor een speciale taart met daarop de kasseien uit Parijs-Roubaix. Verder werd er op deze dag een wielerwedstrijd gereden. Het Criterium Roger De Vlaeminck werd gereden door ex-renners, bekende Vlamingen en eliterenners.^[7]

• Rik Van Looy: "Hij was de meest getalenteerde, en de enige echte klassieke renner van zijn generatie."

Jaar	Zesdaagse	BK	Totaal
1970		3 omnium	...
1971	Gent (met Patrick Sercu)	2 omnium	...
1972		1 ploegkoers 3 omnium	...
1980	Antwerpen (met Wilfried Peffgen en René Pijnen)		...
1982	Antwerpen (met Patrick Sercu)		...
Totaal	3	1	...

Jaar	Klassieker	WK	BK	Overige	Totaal
Amateurs
1964-1965				Oostakker	1
1965-1966				Erwetegem, Wetteren, Opwijk, Oostakker	4
1966-1967		21e		Zwijnaarde	1
1967-1968		1 ↑	1	Lembeke, Wespelaar	4
1968-1969		2 ↑	1		1
Profs
1966-1967	Eeklo	NVT	4e	Laarne, Zaventem, Drongen, Kaprijke, Sint-Jan-in-Eremo, Stene	7
1967-1968	Middelkerke	NVT	2	Sleidinge, Zemst, Hemiksem, Sint-Jan-in-Eremo	5
1968-1969	Overijse	NVT	NVT	Muntelier, Münchwilen, Dilbeek	4
1969-1970	Koksijde, Overijse, Steinmaur	4e	2	Sint-Pieters-Leeuw, Gansingen, Hannover, Asse, Kalken, Binningen, Dusseldorf, Kaprijke	11
1970-1971	Eeklo				1
1971-1972					0
1972-1973	Koksijde, Overijse			Sint-Jan-in-Eremo, Mechelen, Schalkhoven, Asse, Jezus-Eik, Borsbeke, 's Gravenwezel, Milaan, Castelldefels	11
1973-1974	Otegem	2 ↑	1	Jezus-Eik, Monselise, Milaan, Volkegem, Luzern, Heusden	8
1974-1975	Overijse, (november) Overijse (januari)	1 ↑	1	Zwijndrecht, Deinze, Milaan, Meilegem, Jezus-Eik, Wambrechies, Den Haag, Olona, Choulex	13
1975-1976	Overijse, Steinmaur			Deinze, Aalter, Semmerzake, Milaan, Wambrechies, Tecknau	8
1976-1977				Volpiano, Wambrechies, Brenta Valcuvia	3
1977-1978	Overijse, (november) Overijse (januari)		1	Sint-Jan-in-Eremo, Torhout, Beernem, Sint-Maria-Horebeke, Adegem, Gesté, Deinze, Asse, Aalter, Zillebeke, Munte	14
1978-1979		DNF	2		0
1979-1980	Gavere, Diegem			Beernem	3
1980-1981				Marcq-en-Baroeul, Lanarvily	2
1981-1982	Diegem, Gavere			Dorst, Rillaar, Asse	2
1982-1983				Sint-Laureins, Kapelle-op-den-Bos, Breendonk	3
1983-1984				Moerbeke	1
geen deelnames in 1984-1985 en 1985-1986.
1986-1987				Lunéville, Lutterbach	2
Totaal	20	1	3	77	101

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 1969 opgave   1970 opgave (1)  1971 opgave   1972 7e (4)   1973 11e (3)  1974 11e (1)   1975 4e (7)   1976 opgave (4)  1977 opgave   1978 opgave   1979 opgave (3)  1980 1981 1982 1984 opgave   opgave (1)  (*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Omloop Het Volk Waalse Pijl E3 Harelbeke WK op de weg Wereld­ranglijsten 1969 2  ↑ 2 5e 22e 1 6e 14e 9e (SPP) 1970 12e 13e 2  ↑ 1 8e 15e 2  ↑ 11e 16e (SPP) 1971 2 17e 7e 8e 33e 1 1  ↑ 46e 13e (SPP) 1972 12e 16e 1  ↑ 12e 11e (SPP) 1973 1 7e 2 2 31e 7e (SPP) 1974 3 3 30e 1  ↑ 11e 1 26e 2 opgave 2  (SPP) 1975 31e 11e 1  ↑ 8e 4e 4e 9e 2  ↑ 2  (SPP) 1976 8e 6e 4e 3  ↑ 1 19e 6e 6e (SPP) 1977 2 1  ↑ 1  ↑ 6e 4e 15e 8e 10e opgave 2  (SPP) 1978 1 6e 10e 2  ↑ 10e 7e (SPP) 1979 1 2 12e 2  ↑ 15e 1 10e 7e (SPP) 1980 5e 39e 4e 5e 7e 1981 2 2 6e 2  ↑ 2  ↑ 6e 4e opgave 2  (SPP) 1982 13e 22e 25e 6e 7e 2  ↑ 1984

de Maertelaere, Roger (2007). Top 60 Mens en Renner. De Eeklonaar, Eeklo. ISBN 978-90-77562-40-6.

Voorganger: Albert Van Damme

Wereldkampioen veldrijden 1975

Opvolger: Albert Zweifel

Voorganger: Julien Stevens 1968	Belgisch kampioen wielrennen Roger De Vlaeminck 1969	Opvolger: Eddy Merckx 1970
Voorganger: Jos Jacobs 1980	Belgisch kampioen wielrennen Roger De Vlaeminck 1981	Opvolger: Frank Hoste 1982

Zie de categorie Roger De Vlaeminck van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.