Nuovo cinema Paradiso

Nuovo cinema Paradiso
Regie	Giuseppe Tornatore
Producent	Franco Cristaldi
Scenario	Giuseppe Tornatore
Hoofdrollen	Philippe Noiret Jacques Perrin
Muziek	Ennio Morricone
Montage	Mario Morra
Cinema­tografie	Blasco Giurato
Première	20 september 1989  Frankrijk
Genre	Drama
Speelduur	123 minuten
Taal	Italiaans
Land	Italië
Gewonnen prijzen	14: onder meer Oscar voor beste niet-Engelstalige film, Premi David di Donatello voor beste muziek (Ennio Morricone), César voor beste affiche, Golden Globe voor de beste buitenlandse film, Europese filmprijs voor beste acteur en voor Giuseppe Tornatore, speciale juryprijs op het Filmfestival van Cannes en 5 voor de BAFTA
Overige nominaties	18: onder meer 6 voor de Nastro d'argento, 4 voor de Premi David di Donatello en 6 voor de BAFTA
Officiële website
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal    Film

Nuovo cinema Paradiso (1988) is een Italiaanse film, geschreven en geregisseerd door Giuseppe Tornatore. In Nederland werd de film uitgebracht als Cinema Paradiso.

Bij de première op het EuropaCinema Festival in Bari was de film 173 minuten lang, maar door de lauwe reacties sneed Tornatore 18 minuten eruit. De eerste release van de film was dus in een versie van 155 minuten, in Italië. Omdat de film flopte, werd hij uit de roulatie gehaald en ingekort tot 124 minuten. In deze versie draaide Cinema Paradiso op het Filmfestival van Cannes, waar hij de Speciale Juryprijs won. In 1989 won deze versie ook de Oscar voor beste niet-Engelstalige film. In 2002 werd de onverkorte 173-minuten durende versie alsnog uitgebracht als de director's cut-editie.

De hoofdrollen worden vertolkt door Philippe Noiret, Jacques Perrin, Leopoldo Trieste, Marco Leonardi, Agnese Nano en Salvatore Cascio.

De film vertelt, met behulp van flashbacks, het verhaal van de terugkeer van de beroemde filmregisseur Salvatore naar zijn geboortedorp om de begrafenis bij te wonen van zijn oude vriend Alfredo die de projector van de Cinema Paradiso bediende. Alfredo had steeds als vaderfiguur voor Salvatore gediend.

De film wisselt sentimentaliteit af met komedie, en nostalgie met pragmatisme. Het toont de problemen van het opgroeien naar volwassenheid, en nostalgie naar de kindertijd. Cinema Paradiso is ook een hulde aan de film; als projecteur ontwikkelt Salvatore een liefde voor films.

Een beroemde filmregisseur keert voor het eerst in 30 jaar terug naar zijn geboortedorp. Hij denkt terug aan de Cinema Paradiso, waar Alfredo, de projecteur, hem zijn liefde voor de film heeft bijgebracht. Hij denkt ook terug aan zijn jeugdliefde, Elena, die door haar vader gedwongen werd Salvatore (Toto) te verlaten. In de versie van 123 minuten ziet ze hem nooit meer terug, in de versie van 154 minuten komen ze elkaar weer tegen, allebei oud en grijs geworden. Terwijl ze praten, blijkt dat het Alfredo was die ervoor gezorgd heeft dat ze wegging, zodat Salvatore zijn dromen zou kunnen verwezenlijken. Uiteindelijk bedrijven ze de liefde in een auto, waar Toto de relatie terug wil starten, maar Elena vertelt hem dat dat onmogelijk is.

De film eindigt met een filmspoel die Salvatore erft van Alfredo, die bestaat uit stukjes die uit films geknipt waren (gecensureerd door de priester). De stukjes tonen de kussen uit elke film die in Cinema Paradiso gespeeld heeft, wat Salvatore tot tranen toe beweegt.

• Cinema Paradiso (soundtrack)