Frans van Orléans

Frans Ferdinand Filips Lodewijk Maria van Orléans (Neuilly-sur-Seine, 14 augustus 1818 - Parijs, 16 juni 1900) was een Franse prins uit het huis Orléans en was admiraal bij de Franse marine.

Frans van Orléans werd geboren als de derde zoon van Lodewijk Filips van Orléans, de latere koning Lodewijk Filips I, en Marie Amélie van Bourbon-Sicilië. Hij volgde een militaire opleiding bij de marine waar hij in 1836 een aanstelling als luitenant verkreeg. Zijn eerste wapenfeit was de Slag bij Veracrux in 1838 waar hij het schip de Créole aanvoer. Tijdens de slag wist hij eigenhandig de Mexicaanse generaal Mariano Arista gevangen te nemen. Hij werd vervolgens tot kapitein bevorderd en werd in 1840 de taak toevertrouwd om het lichaam van Napoleon Bonaparte van Sint-Helena naar Frankrijk te brengen.

Op 1 mei 1843 huwde Frans van Orléans met Francisca Caroline van Portugal en Brazilië, de dochter van keizer Peter I van Brazilië. Het echtpaar kreeg in totaal drie kinderen. Toen hij begin twintig was werd hij behoorlijk doof, maar een operatie aan zijn gehoor kon hem niet helpen.^[1]

In 1844 was Frans van Orleáns betrokken bij diverse militaire acties voor de kust van Marokko waar hij onder andere Essaouira innam en werd hij beloond met de promotie tot vice-admiraal. Toen zijn familie in de Februarirevolutie werd afgezet door het Franse volk haastte hij zich vanuit Algerije, waar hij gestationeerd was, naar Claremont House waar zijn familie in ballingschap was gegaan. In 1851 kondigde hij aan zich kandidaat te stellen voor het presidentschap om zo het pad te effenen voor de terugkeer van het koningschap. Zijn poging werd echter gedwarsboomd door de staatsgreep die Lodewijk Napoleon Bonaparte dat jaar pleegde en zelf de alleenheerschappij wist te verkrijgen.

Toen de Amerikaanse Burgeroorlog uitbrak reisde hij naar Amerika toe en bood hij de diensten van hemzelf en zijn zoon en twee neven aan president Abraham Lincoln aan, hoewel Frankrijk in de Amerikaanse Burgeroorlog officieel een neutraal standpunt innam. Frans van Orléans werd door de president aangenomen en toegevoegd aan de militaire staf van generaal George McClellan. Toen de moeilijkheden tussen de Verenigde Staten en Frankrijk toenamen na de Schiereilandveldtocht keerde hij weer terug naar Frankrijk.^[1]

Nadat het Tweede Franse Keizerrijk in september 1870 ten einde was gekomen en de Derde Franse Republiek was afgekondigd ging Frans van Orléans incognito dienen in het Franse leger. Toen hij zijn ware identiteit bekend maakte zocht hij erkenning om te dienen in het leger, maar hij werd door generaal Leon Gambetta opgepakt en teruggestuurd naar Frankrijk. Na de verkiezing van de Nationale Vergadering in 1871 werd hem toegestaan om terug te keren naar zijn vaderland om een zetel in te nemen voor twee departementen. Door toedoen van Adolphe Thiers kon hij pas zitting nemen na zijn verkiezing tot president. Door de doofheid van de prins kon hij weinig doen in de Vergadering en legde zijn positie in 1876 neer.

Tien jaar later werd van zijn militaire rang ontnomen vanwege dat hij een erfgenaam van de Franse troon was. Hij bleef echter in Frankrijk leven en overleed in 1900.

Frans van Orléans kreeg drie kinderen met Francisca Caroline van Brazilië, onder wie Pierre van Orléans (1845-1919).

Zie de categorie Frans van Orleáns, prins van Joinville van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.