Art Blakey
Arthur William „Art“ Blakey (Abdullah Ibn Buhaina; * 11. Oktober 1919 in Pittsburgh, Pennsylvania; † 16. Oktober 1990 in New York) weer en US-amerikaansch Jazz-Slagtüüchspeler.
Leven
[ännern | Bornkood ännern]Art Blakey hett eerst in' Bargbau arbeit. Musikalisch fung he as autodidaktischer Pianist an, bit he in sien eegen Band vun Erroll Garner afsett wurr. Doruphen fung he mit dat Slagtüüchspelen an.
In de 1940er Johren weer Art Blakey Slagtüüchpeler in de Bands vun Mary Lou Williams, Fletcher Henderson un Billy Eckstine. Wiels en langere Afrika-Reis in de laat 1940er Johren is he to'n Islam wesselt, wurr dormit Anhänger vun de Ahmadiyya Muslim Gemeend un nehm för eenige Tiet den Naam Abdullah Ibn Buhaina an. Sien Erfohrungen in Afrika slaaht sück ünner annern in dorvan inspireert Stücken up Ritual un Drumsuite (The Sacrifice) daal.
1955 grünn he gemeensam mit den Pianisten Horace Silver de Hard-Bop-Band The Jazz Messengers. 1956 is Silver utscheeden un hett Blakey den Bandnaam överlaaten, so dat dorut „Art Blakey & The Jazz Messengers“ entstahn deen.
Blakey sien Stil wurr präägt dör Kenny Clarke, de in de Bebop-Ära den Grundrhythmus vun de Basstrummel up de Becken verlegg un de deep Trummel för Akzente bruuken dee. Disse Oort vun de Rhythmiseeren wurr sowiet dreeven, dat in dat Slagtüüchspeel deelwies gar kien Grundrhythmus mehr uttomaken weer. Blakey hett aber wiederhen de Basstrummel in en eeringen Betonung bruukt, de ut den Swing stamm, as noch de Grundrhythmus, faken schlicht as veer Veertel, up de Basstrummel speelt wurr, hett sück aber vun de Beschränkungen in' Swingstil kumplett free maakt. Hüm wurrd noch vun Max Roach en Unafhängigkeit vun all veer Liddmaaten bestätigt, de sien Klang immer erkennbor maakt in sien polyrhythmischen Oort. Faken hört man vun hüm Presswirbel to'n Anfang vun en nee Chorus un as Anfüern vun den jeweiligen Solisten, den he energisch begleiten deiht. He speelt faken polyrhythmische Slagtüüchinleiden to sien Stücken.
Wiels sien Tiet bi Billy Eckstine geev dat en Upnahmeboykott dör de Musikergewerkschapen, weswegen fröh Upnehmen ut disse Tiet selten sünd. Dat gellt för all Bopper.
En beten later find man vun hüm völ Upnahmen, wo he as Sideman völ Bands un herutragen Solisten begleiten deiht, as to'n Bispeel Fats Navarro un Thelonious Monk.
Af 1955 fung de Tiet vun de Messengers an. Blakey hett vun sien jeweiligen Bandliddmaaten verwacht, dat se ehrn Bidrag to dat Repertoire vun de Grupp leisten deen.
1959 speel he mit sien Jazz-Messengers (Bobby Timmons, Jymie Merritt, Barney Wilen, Lee Morgan) de Musik to den Film Les liaisons dangereuses vun Roger Vadim.
De slootensten Formatschonen ut disse Tiet (laat 50er/ fröhe 60er Johren) weern woll dejenigen mit den Trompetern Lee Morgan un Freddie Hubbard, den Tenorsaxophonisten Benny Golson (Blues March) un Wayne Shorter, den Pianisten Horace Silver, Bobby Timmons (Moanin') un Cedar Walton. To'n Anfang vun de 1960er Johren wurrn de Messengers buterdem dör de Dortonahm vun den Basunisten Curtis Fuller af un to to en Sextett vergröttert.
In de 1970ern geev dat de innovative Kombinatschoon mit Valery Ponomarev, Bobby Watson un Walter Davis Jr., de nich goot dokumenteert is (Jodi) (Roulette). De 1980er hemm de letzte Phase vun de Band brocht, mit ok later ümdrieverg Liddmaaten, as dat weern Wynton Marsalis, Terence Blanchard, Jean Toussaint, Bill Pierce, Donald Harrison, James Williams, Geoff Keezer, Mulgrew Miller, Lonnie Plaxico.
Blakey is 1990 an Lungenkrebs storven.
Ehrungen un Priesen
[ännern | Bornkood ännern]- American Jazz Hall of Fame
- 1982 Big Band and Jazz Hall of Fame
- 1985 International Academy of Jazz Hall of Fame
- 1988 NEA Jazz Masters Fellowship
- 1989 Bird Award
Diskografisch Henwiesen (Utwahl)
[ännern | Bornkood ännern]- Goin' to Minton's (Savoy, 1946-47) mit Fats Navarro, Sonny Stitt, Tadd Dameron, Bud Powell, Kenny Clarke
- Nostalgia (Savoy, 1946/47) mit Fats Navarro, Eddie Lockjaw Davis, Dexter Gordon, Al Haig
- A Night at Birdland, Vol. 1 - 3 (Blue Note, 1954) mit Clifford Brown (tp), Lou Donaldson (as), Horace Silver (p), Curley Russell (b)
- At the Cafe Bohemia, Vol. 1 & 2 (Blue Note, 1954) mit Kenny Dorham (tp), Hank Mobley (ts), Horace Silver (p), Doug Watkins (b)
- Ritual (Blue Note, 1957) mit Bill Hardman (tp), Jackie McLean (as), Sam Dockery (p), Spanky DeBrest (b)
- Orgy in Rhythm, Vol. 1 & 2 (Blue Note, 1957) mit Ray Bryant (p), Jo Jones (dr, pkn), Herbie Mann (fl), Wendell Marshall (b), Sabu Martinez (perc, voc), Ubaldo Nieto (perc), Evilio Quintero (perc), Arthur Taylor (dr), Carlos "Patato" Valdes (perc), Specs Wright (dr, pkn)
- Art Blakey's Jazz Messengers with Thelonious Monk (Atlantic, 1957) mit Bill Hardman (tp), Johnny Griffin, Spanky DeBrest
- The Drum Suite (Columbia, 1956-1957) mit Ray Bryant (p), Oscar Pettiford (b), Jo Jones (d), Specs Wright (tymp), Candido (cga), Sabu (bgo) bzw. Hardman, McLean, Dockery, DeBrest
- Moanin’ (Blue Note, 1958) mit Lee Morgan (tp), Benny Golson (ts), Bobby Timmons (p), Jymie Merritt (b)
- A Night in Tunisia (Blue Note, 1960) mit Lee Morgan (tp), Wayne Shorter (ts), Bobby Timmons (p), Jymie Merritt (b)
- Mosaic (Blue Note, 1961) mit Freddie Hubbard, Curtis Fuller, Wayne Shorter, Cedar Walton, Jymie Merritt
- Art Blakey!!!!! Jazz Messengers!!!!! (Impulse!, 1961) mit Wayne Shorter (ts), Lee Morgan (tp), Curtis Fuller (pos), Bobby Timmons (p), Jymie Merritt (b)
- A Jazz Message (Impulse!, 1963) mit Sonny Stitt (as), McCoy Tyner (p), Art Davis (b)
- Free for All (Blue Note, 1964) mit Freddie Hubbard, Curtis Fuller, Wayne Shorter, Cedar Walton, Reggie Workman
- New York Scene Concord, 1984) mit Terence Blanchard (tp), Donald Harrison (as), Jean Toussaint (ts), Mulgrew Miller (p), Lonnie Plaxico (b)
- Live at Kimbals (Concord, 1985) Besetten as 1984
