Silius Italicus

De patria et origine Silii Italici nihil certi novimus, sed fuit senator ditissimus, qui in Campania villas multas et magnas possidebat. Filios duos habuit, quorum unus Severus ante patrem mortuus est^[1], alter Lucius Silius Decianus patre vivo anno 94 consul suffectus factus est^[2][3].

Nerone imperatore iuvenis orator sua sponte delator fuit^[4] et famam suam laesit^[5]. Anno 68 consulatum ordinarium gessit, sed Aprili mense iam magistratu expulsus est, cum Nero consulem sine collegam se ipsum fecit, ut rebellionem Gaii Iulii Vindicis in Gallia opprimeret^[6]. Postea Italicum "in Vitellii amicitia sapienter se et comiter" gessisse Plinius^[7] laudat. Nam bello civili anno 69 colloquiis interfuit, quibus imperium a Vitellio in Vespasianum tranferretur^[8]. Anno 77 proconsul Asiae factus est.

Postquam Romam revertebat, Silius Italicus a vita publica recessit et villis opulentissimis in Campania vivebat. Ciceronem, cuius villam emit, et Vergilium, cuius sepulchrum apud Neapolim restituit^[9], valde venerabatur. Anno 101 mortuus est, de causa eius mortis Plinius epistula nos certiores facit: "Modo nuntiatus est Silius Italicus in Neapolitano suo inedia finisse vitam. Causa mortis valetudo. Erat illi natus insanabilis clavus, cuius taedio ad mortem irrevocabili constantia decucurrit usque ad supremum diem beatus et felix ...^[10]"

Hic varia opera, sed praesertim Punica, carmen epicum de Secundo Bello Punico composuit.