Litterae Lusitanicae

Litterae Lusitanicae sunt litterae Lusitanice conscriptae, plerumque a civibus Portugalliae, sed etiam ab hominibus in Portugallia, Brasilia, Angola, Mozambico, aliisque civitatibus Lusophonis habitantibus. Primum litterarum Portugallicarum exemplum est traditio poesis Gallaeciano-Lusitanica medii aevi, primum in Gallaecia et Portugallia septentrionali exculta.^[1] Litterae Portugalliae distinguuntur multiplicitate et varietate poesis lyricae, quae hanc traditionem ex lingua orta pingunt, post initium possessionis Romanae; multiplicitate scripturae historicae, quae rectores, victorias, auctum civitatis describunt; aetate aurea renascentiae, cuius pars est dramatum moralium et allegoricorum Gilberti Vicente, Bernardini Ribeiro, et Sá de Miranda^?; ac praecipue Lusiadis Ludovici Camonii, versibus qui universe inter lectores magnum opus et nationale poema epicum existimantur.

Saeculum septimum decimum, quamquam aesthetica baroca novissime in Portulallia agnoscebatur, plerumque hodie habetur saeculum defectionis virium litterarum, contra quidem opera Antonii Vieira, Emanuelis Bernardes, Francisci Rodrigues Lobo, et aliorum. Cui defectioni scriptores saeculi duodevicensimi obsistere conabantur, exemplaria aetatis aureae redintegrantes et praecipue academias arcadiasque litterarum constituentes; quod fuit tempus neoclassicismi. Saeculo autem undevicensimo, auctores exemplaria neoclassica reliquere coeperunt, cum Almeida Garrett romanticismum introduceret, Alexandro Herculano et Camilo Castelo Branco sequentibus.

Altero saeculi undevicensimi dimidio, realismus proprietatum naturalium in mythistoriis ortus est, inter cuius suasores erant Eça de Queirós et Ramalius Ortigão. Inclinationes litterarum saeculo vicensimo plerumque repraesentantur a Fernando Pessoa, uno e maximis poetis nationalibus, atque adeo cum Camonio et, annis recentioribus, ab auctu fictionis oratione soluta conceptae propter opera auctorum sicut Antonius Lobo Antunes et Iosephus Saramago, Praemii Nobeliani Litterarum acceptor.