gero

API: /ˈgeroː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ge·rō — morphologica: ger-o

gĕr|ō, -ĕre, gessī, gestum ^{[1][2][3][4][5]}

1. √ Portare, ferre.
2. Agere, facere.

­

Thema	Vox activa
ger-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	gerō	geram		gerēbam	gererem	geram
II. sing.	geris	gerās	gere!	gerēbās	gererēs	gerēs	geritō!
III. sing.	gerit	gerat		gerēbat	gereret	geret	geritō!
I. plur.	gerimus	gerāmus		gerēbāmus	gererēmus	gerēmus
II. plur.	geritis	gerātis	gerite!	gerēbātis	gererētis	gerētis	geritōte!
III. plur.	gerunt	gerant		gerēbant	gererent	gerent	geruntō!
Thema	Vox passiva
ger-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	geror	gerar		gerēbar	gererer	gerar
II. sing.	gereris	gerāris	gerere!	gerēbāris	gererēris	gerēris	geritor!
III. sing.	geritur	gerātur		gerēbātur	gererētur	gerētur	geritor!
I. plur.	gerimur	gerāmur		gerēbāmur	gererēmur	gerēmur
II. plur.	geriminī	gerāminī	geriminī!	gerēbāminī	gererēminī	gerēminī	—
III. plur.	geruntur	gerantur		gerēbantur	gererentur	gerentur	geruntor!

Thema	Vox activa
gess-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	gessī	gesserim	gesseram	gessissem	gesserō
II. sing.	gessistī	gesseris	gesserās	gessissēs	gesseris
III. sing.	gessit	gesserit	gesserat	gessisset	gesserit
I. plur.	gessimus	gesserimus	gesserāmus	gessissēmus	gesserimus
II. plur.	gessistis	gesseritis	gesserātis	gessissētis	gesseritis
III. plur.	gessērunt gessēre	gesserint	gesserant	gessissent	gesserint

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	gerere	gessisse	gestūrum, -am, -um esse	gerēns		gestūrus, -a, -um­
Vox passiva	gerī	gestum, -am, -um esse	gestum īrī		gestus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
gerendī		gerendus, -a, -um			gestum	gestū

• adaggerō, adaggerāre
• aliēnigerō, aliēnigerāre
• belligerō, belligerāre
• circumaggerō, circumaggerāre
• coaggerō, coaggerāre
• exaggerō, exaggerāre
• fāmigerō, fāmigerāre
• flammigerō, flammigerāre
• rūmigerō, rūmigerāre
• superaggerō, superaggerāre
• verbigerō, verbigerāre

• gerulō
• gerulus
• gerundium
• gestiō, gestiōnis
• gestiō, gestīre
• gestitō, gestitāre
• gestō, gestāre
• gestor, gestrīx
• gestus, gestūs

• aggerō, aggere
• congerō, congere
• dēgerō, dēgere
• dīgerō, dīgere
• ēgerō, ēgere
• ingerō, ingere
• intergerō, intergere
• oggerō, oggere
• praegerō, praegere
• prōgerō, prōgere
• recongerō, recongere
• regerō, regere
• suggerō, suggere
• supergerō, supergere
• superingerō, superingere
• trānsgerō, trānsgere

ger|ō, -ōnis masc. ^[6][7]

1. Qui gerit.

← Latine: gerō (gerere)

m.	sing.	plur.
nom.	gerō	gerōnēs	I
gen.	gerōnis	gerōnum	II
dat.	gerōnī	gerōnibus	III
acc.	gerōnem	gerōnēs	IV
abl.	gerōne	gerōnibus	VI
voc.	gerō	gerōnēs	V

Discretiva

gero dictio est in variis linguis:

• Esperantice: gero
• Indonesie: gero

Formae affines

[+/-]

Lusitane

[+/-]

gero

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
gero	prima singularis	praesens	activa	indicativus	gerar

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]

API: [ˈʒeru]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: ge·ro — morphologica: ger-o

Fontes

1. ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 592 — “GĔRO, gĕris, gessi, gestum, gĕrere, a. 3.”
2. ↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 27 — “1. gero, gessi, gestum, 3. v. a.”
3. ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 1. gero, gessī, gestum, ere (tom. 1, p. 2926)
4. ↑ Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — gerere
5. ↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — gero
6. ↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 29 — “2. gĕro, onis, m. [1. gero]”
7. ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 2. gero, ōnis, m. (gero, ere) (tom. 1, p. 2928)