• ՄՀԱ՝ [hɔv]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ հով

վանկեր՝ հով 

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *pou-` *p(h)u- «փչել, ուռչել» արմատից. հմմտ. հայերեն հևալ, հոգ, հոգի, փուք, փչել։

1. զով, բարեխառն՝ դուրեկան ջերմությամբ ◆ Հով եղանակ։
2. (ժղ․) ջերմությունը նվազած, փոքր ինչ պաղած ◆ Հով թոնիր։
3. (փխբ․) (ժղ․) պաղ, սառն, անտարբեր, անկերակից ◆ Հով սիրտ։

1. հով տեղ
2. թեթև՝ զով քամի
3. ընդհանրապես՝ քամի
4. ստվերոտ տեղ
5. (հզվդ․) կողմ

1. զով, հովիկ, զեփյուռ, սյուք, շորշոփ, սղոխ (հնց․), էրան (ժղ․)
2. հովություն, զովություն
3. տե՛ս ստվերոտ
4. տե՛ս քամի
5. տե՛ս սառն պաղանտարբեր
6. տե՛ս ստվեր

1. հով անել
   1. հով լինել
   2. հով տեղ նստելով հովանալ, զովանալ
   3. հովություն տալ, հովացնել
   4. զովություն տալ, զով քամի փչել
2. հով տալ
   1. հովանոց, հով փչել
   2. մեկին գրգռելու համար՝ նրա չսիրած անծին գովել նրա մոտ
3. հովին տալ
   1. քամուն տալ, հովհարել
   2. հով տեղ կամ ժամանակ ման գալ՝ հովանալու համար
   3. վատնել, փչացնել
4. հովեր առնել ՝ունենալ մեկի՝ մի բանի
   1. մեկի՝ մի բանի կերպարանքն ընդունել՝ ունենալ, իրեն մեկի կամ մի տեղ դնել՝ ներկայացնել
   2. համարում ունենալ (իր մասին)

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։