Rap

O verbo inglés rap ten varios significados; estes inclúen "golpear, especialmente cun golpe rápido ou lixeiro", así como "proferir un insulto de maneira repentina".^[10] O Shorter Oxford English Dictionary dá a data de 1541 para o primeiro uso rexistrado da palabra co significado "proferir (especialmente un xuramento) bruscamente, vigorosamente ou de súpeto".^[13] O Dictionary of American Slang de Wentworth e Flexner dá o significado "falar de ou recoñecer a alguén" en 1932, e posteriormente de "conversar, especialmente de forma aberta e franca".^[14] Estes conceptos influenciarían a forma musical rapping, tamén podería ter sido un acurto de repartee,^[15] agudeza ou humor intelixente. Un rapper ou "rapeiro" refírese a un intérprete que "rapea", raps. A finais da década de 1960, cando Hubert G. Brown cambiou o seu nome a H. Rap Brown, o rap era un termo argot que se refería a unha oración ou discurso, como era común entre a multitude "hip" nos movementos de protesta, pero non se asociou cun estilo musical ata pasada outra década.^[16]

O rap utilizouse para describir falar en discos xa en 1970 no álbum de Isaac Hayes ... To Be Continued co nome da canción "Monologue: Ike's Rap I".^[17] "Os 'raps' sexys falados con voz rouca de Hayes convertéronse en compoñentes clave do seu son característico".^[18] Del the Funky Homosapien afirmou que o rap usábase para referirse a falar dun xeito estilístico a principios dos anos 70:

"Nacín no 72... daquela o que significaba rapear, basicamente, eras ti intentando transmitir algo, ti intentando convencer a alguén. Iso é o que significa rapear, está na forma na que falas."^[19]

 

Pódense observar semellanzas co rap nas tradicións populares de África Occidental. Séculos antes de que existise a música hip hop, os griots xa estaban entregando historias rítmicamente, sobre batería e instrumentación escasa. Tales semellanzas foron observadas por moitos artistas modernos, griots modernos, artistas spoken word, periodistas e académicos.^[20][21] As letras e a música rap forman parte do "continuum retórico negro", continuando as tradicións pasadas e expandíndoas a través do "uso creativo da linguaxe e dos estilos e estratexias retóricas".^[22]

O blues, coa súa orixe nos cantos epirituais e de traballo da escravitude, foi interpretado por primeira vez polos afroamericanos na época da Proclamación de Emancipación.^{[23][24][25][26][27]} Os estudosos rastrexaron o estilo de rap creado polos afroamericanos ata a igrexa negra e a cultura da chamada e resposta. Os predicadores negros de principios do século XX tiñan unha forma rítmica de predicar para atraer ao público mediante parábolas e historias persoais interpretadas sobre música gospel. Esta forma de predicar, exclusiva dos afroamericanos, chamada tradición sermónica negra, influíu en cantantes e músicos como o grupo de gospel afroamericano dos anos 40 The Jubalaires.^[28][29][30] As cancións dos Jubalaire The Preacher e The Bear^[31] (1941) e Noah^[32] (1946) son precursoras da música rap. Os Jubalaires e outros grupos de canto afroamericano durante a era do blues, o jazz e o gospel son exemplos das orixes e desenvolvemento da música rap. O músico e historiador de blues gañador dun Grammy Elijah Wald e outros argumentaron que o blues estaba sendo rapeado xa na década de 1920.^[33][34] Wald chegou a chamar ao hip hop "o blues vivo".^[33] Un notable exemplo grabado de rap no blues foi a canción de 1950 Gotta Let You Go de Joe Hill Louis.^[4]

Os estudosos tamén rastrexaron a orixe do rap a unha tradición afroamericana chamada The Dozens. As ducias é un xogo de insultos rimados onde os competidores se insultan entre eles e aos membros das súas familias. Costume común no rap e no hip-hop, como as batallas de galos freestyle actuais.^[6][35]

O jazz, que se desenvolveu a partir do blues e doutras tradicións musicais afroamericanas e europeas a principios do século XX, tamén influíu no hip hop e foi citado como un precursor do hip hop. Non só música e letras de jazz senón tamén a poesía do jazz. Segundo John Sobol, o músico de jazz e poeta que escribiu Digitopia Blues, o rap "ten un gran parecido coa evolución do jazz tanto estilística como formalmente".^[5] O boxeador Muhammad Ali anticipou elementos do rap, empregando moitas veces esquemas de rima e poesía falada, tanto para cando falaba lixo no boxeo como de poesía política polo seu activismo fóra do boxeo, abrindo o camiño para The Last Poets en 1968, Gil Scott-Heron en 1970, e a aparición da música rap na década de 1970.^{[36][37][38][7]} Un editor do xornal, The Fayetteville Observer entrevistou a Bill Curtis do grupo de música disco-funk Fatback Band en 2020. Curtis sinalou que cando se mudou ao Bronx nos anos 70 escoitou a xente rapear sobre música DJ por todos os barrios e na radio, moito antes de que o xénero fose explotado en vendas. A Fatback Band lanzou a primeira gravación de rap King Tim III (Personality Jock) unhas semanas antes de Sugarhill Gang en 1979.^[39] Noutra entrevista Curtis dixo:

"Había rap no Bronx e os gatos de alí levábano facendo dende había un tempo... Fatback certamente non inventou o rap nin nada. Eu estaba interesado nel e creo que anos despois eramos os primeiros en gravalo. Daquela xa se podían ver gatos rapeando por todas partes, polas rúas e facendo cousas".^[40]

Co declive da discoteca a principios dos 80 o rap converteuse nunha nova forma de expresión. O rap xurdiu da experimentación musical coa fala rítmica e rimada. O rap simbolizou a caída da discoteca. Sherley Anne Williams refírese ao desenvolvemento do rap como "anti-disco" en estilo e en medios de reprodución. As primeiras producións de rap despois da música disco buscaron unha forma máis simplificada de producir os temas sobre os que se ía cantar. Williams explica como os compositores de rap e os DJ's opuxéronse ás multipistas moi orquestradas e elegantes da música disco a cambio de "break beats" que se crearon a partir da compilación de diferentes discos de numerosos xéneros e non requirían os equipos de estudios de gravación profesionais. Ao non precisar tanta inversión abriuse a produción de rap aos mozos que, como explicou Williams, sentíanse limitados polo capital necesario para producir discos.^[41]

Relacionados máis directamente coa comunidade afroamericana estaban elementos como cánticos e burlas no patio da escola, xogos de palmas,^[42] rimas para saltar á corda, algunhas con historias populares non escritas que se remontan a centos de anos en moitas nacionalidades. Ás veces, estes elementos conteñen letras racialmente ofensivas.^[43]

 

Nunha narración entre dúas cancións do álbum de jazz de George Russell en 1958, New York, N.Y., o cantante Jon Hendricks gravou algo parecido ao rap moderno, xa que rimaba e utilizaba o estilo hip acorde ao ritmo. O spoken word, a poesía jazz e os discos de comedia tiveron unha gran influencia nos primeiros rapeiros.^[44] Coke La Rock, a miúdo acreditado como o primeiro mestre de cerimonias do hip hop,^[45] cita The Last Poets entre as súas influencias, así como a cómicos como Wild Man Steve e Richard Pryor.^[44] O comediante Rudy Ray Moore lanzou álbums nos anos 60 e 70 como This Pussy Belongs To Me (1970), que contiña "rimas descaradas e sexualmente explícitas que a miúdo tiñan que ver con proxenetas, prostitutas, xogadores e estafadores"^[46] e que máis tarde o levou a ser chamado "O Padriño do Rap".^[47]

Gil Scott-Heron, un poeta/músico de jazz, foi citado como unha influencia en rapeiros como Chuck D e KRS-One.^[48] O propio Scott-Heron estivo influenciado por Melvin Van Peebles,^[49][50] cuxo primeiro álbum foi Brer Soul de 1968. Van Peebles describe o seu estilo vocal como "o vello estilo sureño", que foi influenciado polos cantantes que escoitou crecendo no sur de Chicago. Van Peebles tamén dixo que estaba influenciado por formas máis antigas de música afroamericana:

"... xente como Blind Lemon Jefferson e os gritos de campo. Tamén me influíron os estilos de cancións spoken word de Alemaña que atopei cando vivía en Francia."^[51]

A mediados do século XX, a cultura musical do Caribe estivo constantemente influenciada polos cambios concorrentes na música estadounidense. Xa en 1956,^[52] os deejays facían toasting (unha tradición africana de contos de heroísmo "rapeados") sobre ritmos dub xamaicanos. Chamábase "rap", ampliando o significado anterior da palabra na comunidade afroamericana: "para discutir ou debater informalmente". Os primeiros rapeos do hip hop desenvolvéronse a partir dos anuncios do DJ e o MC feitos a través do micrófono nas festas, que se foron volvendo cada vez máis complexos.^[53] Grandmaster Caz afirma:

"O micrófono só se usaba para facer anuncios, como cando ía ser a próxima festa, ou as nais que ían buscar a alguén da festa, e había que anuncialo no micrófono. Diferentes DJ comezaron a embelecer o que dicían. Eu faría un anuncio deste xeito, alguén escoitábao e engadía outro pouco de seu. Despois de escoitalo de novo levaríao un pouco máis alá ata pasar de liñas a frases, a parágrafos, a versos, a rimas."^[53]

 

Un dos primeiros rapeiros a comezos do período hip hop, a finais da década de 1970, foi tamén o primeiro disc-jóckey do hip hop, DJ Kool Herc. Herc, un inmigrante xamaicano, comezou a facer rapeos sinxelos nas súas festas, que algúns afirman que se inspiraron na tradición xamaicana: toasting.^[54] Non obstante, o propio Kool Herc nega esta ligazón (no libro Hip Hop de 1984), dicindo:

"¿Toasting xamaicano? Non, non. Non existe esa conexión. Non podía tocar reggae no Bronx. A xente non o aceptaría. A inspiración. para o rap é James Brown e o álbum Hustler's Convention".^[55]

Herc tamén suxire que era demasiado novo mentres estaba en Xamaica para participar nas festas: "Non puiden entrar. Tiña dez, once anos"^[56] e que mentres estaba en Xamaica, el escoitaba a James Brown:

"Eu estaba escoitando música estadounidense en Xamaica e o meu artista favorito era James Brown. Ese foi o que me inspirou. Moitos dos discos que toquei eran de James Brown".^[54]

Non obstante, en canto ao que se identificou na década de 2010 como "rap", a fonte procedía de Manhattan. Pete DJ Jones dixo que a primeira persoa que escoitou rap foi DJ Hollywood, un nativo de Harlem^[57] que era o DJ da casa no Apollo Theater. Kurtis Blow tamén di que a primeira persoa que escoitou rima foi DJ Hollywood.^[58] Nunha entrevista de 2014, Hollywood dixo:

"A min adoitaba gustarme a forma en que Frankie Crocker montaba as pistas, pero aínda non estaba sincopado con ela. Tamén me gustaba Hank Spann, pero non era o único. Os rapaces daquela non estaban preocupados por ser músicos. Eu quería fluír co disco".

E en 1975, iniciou o que se coñeceu como o estilo Hip Hop, rimando ao ritmo dun disco existente de forma ininterrompida durante case un minuto. Adaptou a letra de Isaac Hayes "Good Love 6-9969" e rima á parte de "Love is the Message".^[59] O seu compañeiro Kevin Smith, máis coñecido como Lovebug Starski, tomou este novo estilo e presentouno no conxunto Bronx Hip Hop que ata entón estaba composto por DJ e beatboxing e co rap tradicional ao estilo shout out.

O estilo que Hollywood creou e o seu compañeiro introduciu no conxunto Hip hop rapidamente se converteu no estándar. Antes desa época a maioría das rimas dos MC, baseadas nos DJs da radio, consistían en rimas curtas que estaban desconectados temáticamente. Pero ao usar letras de cancións, Hollywood deulle á súa rima un fluxo e un tema inherentes. Isto notouse rapidamente e o estilo estendeuse. A finais da década de 1970, os artistas como Kurtis Blow e The Sugarhill Gang comezaban a facer emisións radiofónicas e a ter un impacto fóra da cidade de Nova York, a escala nacional. O sinxelo de Blondie de 1981, "Rapture", foi unha das primeiras cancións con rap en encabezar a lista Billboard Hot 100 dos Estados Unidos.

 

O rap da vella escola (1979–84)^[60] era "facil de identificar polos seus raps relativamente sinxelos" segundo AllMusic, "a énfase non estaba na técnica lírica, senón simplemente nos bos momentos", unha notable excepción sería Melle Mel, quen marcou o camiño para futuros rapeiros a través do seu contido sociopolítico e xogos de palabras creativos.^[61]

A idade de ouro do hip hop (mediados dos 80 a principios dos 90)^[62] foi o período no que o lirismo do hip-hop pasou pola súa transformación máis drástica; o escritor William Jelani Cobb di: "nestes anos dourados, unha masa crítica de prodixios do micrófono estaban literalmente creándose a si mesmos e o seu xénero musical ao mesmo tempo"^[63] e AllMusic escribe, "rimadores como Chuck D de PE, Big Daddy Kane, KRS-One e Rakim basicamente inventaron o complexo xogo de palabras e o kung-fu lírico do hip hop posterior".^[64] Considérase que a idade de ouro rematou ao redor de 1993–94, marcando o final do período máis innovador do lirismo do rap.^[62][64]

"Flow" defínese como "os ritmos e rimas"^[2][65][66] das letras dunha canción de hip hop e como interactúan: o libro How to Rap divide o flow en rima, esquemas de rima e ritmo (tamén coñecida como cadencia).^[2] "Flow" tamén se usa ás veces para referirse a elementos como o ton, timbre ou volume.^[66] Manterse no "beat" ("golpe" de ritmo) é fundamental para o flow do rap:^[2] moitos MC sinalan a importancia de manterse on beat en How to Rap, incluídos Sean Price, Mighty Casey, Zion I, Vinnie Paz, Fredro Starr, Del The Funky Homosapien, Tech N9ne, People Under The Stairs, Twista, B-Real, Mr Lif, 2Mex e Cage.^[2]

Os MCs mantéñense no ritmo acentuando as sílabas a tempo dos catro beats da música de fondo. O estudoso de poesía Derek Attridge describe como funciona isto no seu libro Poetic Rhythm:

"... as letras de rap están escritas para ser interpretadas cun acompañamento que enfatiza a estrutura métrica do verso". [As letras do rap están formadas por,] "liñas con catro beats tónicos, separadas por outras sílabas que poden variar en número e poden incluír outras sílabas tónicas. O beat forte da música coincide cos beats tónicos do verso, e o rapeiro organiza os ritmos das sílabas intermedias para proporcionar variedade e sorpresa".^[67]

A mesma técnica tamén se observa no libro How to Rap, onde se usan diagramas para mostrar como as letras se alinean co ritmo:

"Acentuar unha sílaba en cada un dos catro beats dálle á letra o mesmo pulso rítmico que á música e manténos a ritmo... outras sílabas na canción aínda poden estar acentuadas, pero as que caen no tempo dos catro beats son as únicas que hai que enfatizar para manter a letra a tempo coa música".^[2]

Na terminoloxía do rap, 16-bars (16 compases) é a cantidade de tempo que xeralmente se lles dá aos rapeiros para interpretar un verso como artista convidado nunha canción doutro MC; unha bar é normalmente igual a catro beats de música.^[68]

 

Os flows da antiga escola eran relativamente básicos e utilizaban só poucas sílabas por compás, patróns rítmicos sinxelos e técnicas básicas de rima e esquemas de rima.^[66] Melle Mel é citada como unha MC que personifica o flow da vella escola, Kool Moe Dee di:

"de 1970 a 1978 rimamos dun xeito [entón] Melle Mel, en 1978, deunos a nova cadencia que usaríamos de 1978 a 1986. [Foi] o primeiro MC en descubrir unha nova cadencia de rima e cambiar a forma en que os MCs riman para sempre. Rakim, The Notorious B.I.G. e Eminem cambiaron o flow, pero ... Melle Mel ... [fixo] a base da rima sobre a que todos construímos enriba".^[65]

Artistas e críticos adoitan acreditar a Rakim por crear o cambio global dos flows máis simplistas da vella escola a flows máis complexos preto do comezo do hip hop da nova escola,^[65] Kool Moe Dee di:

"calquera MC que veu despois de 1986 tiña que estudar a Rakim só para saber que poder facer. Rakim, en 1986, deunos o flow e ese foi o estilo de rima de 1986 a 1994. A partir dese momento, calquera que rapeara viuse obrigado a concentrarse no seu flow. ... Rakim é basicamente o inventor do flow. Nin sequera usabamos a palabra flow ata que apareceu Rakim. Chamábase rimar, chamábase cadencia, pero non se chamaba flow. Rakim creou o flow [pero] non inventou a palabra".^[65]

Kool Moe Dee afirma que Notorious B.I.G. introduciu un flow novo que "dominou de 1994 a 2002", e tamén di que Method Man foi "un dos MCs de principios dos anos 90 que iniciou a era do flow... Rakim inventouno, Big Daddy Kane, KRS-One e Kool G Rap expandírono, pero Biggie e Method Man fixeron fluír o aspecto máis importante do xogo MC".Tamén cita a Craig Mack como un artista que contribuíu a desenvolver o flow nos anos 90.^[65]

O estudoso musical Adam Krims di: "o flow dos MCs é un dos cambios máis profundos que separa os novos sons da música antiga... é amplamente recoñecido e subliñou que os estilos rítmicos de moitos MCs comercialmente exitosos desde aproximadamente o inicio de a década de 1990 fixeronse progresivamente máis rápidos e complexos". Cita a "membros do Wu-Tang Clan, Nas, AZ, Big Pun e Ras Kass, só por citar algúns como artistas que exemplifican esta progresión.^[66]

Kool Moe Dee engade, "en 2002 Eminem creou a canción que obtivo o primeiro Óscar na historia do Hip hop [Lose Yourself]... e tería que dicir que o seu flow é o máis dominante neste momento (2003)".^[65]

Hai moitos estilos diferentes de flow, cunha terminoloxía diferente empregada por persoas diferentes: stic.man de Dead Prez usa os seguintes termos:^[69]

• "The Chant", que di que é usado por Lil Jon e Project Pat.
• "The Syncopated Bounce", usado por Twista e Bone Thugs N Harmony.
• "Straight Forward", usado por Scarface, 2Pac, Melle Mel, KRS-One na era de Boogie Down Productions, Too Short, Jay-Z, Ice Cube, Dr. Dre e Snoop Dogg.
• "O cubo de Rubik", usado por Nas, Black Thought de The Roots, Common, Kurupt e Lauryn Hill.
• "2-5-Flow", un xogo de palabras co código de chamada de Kenya "+254", usado por Camp Mulla.

Alternativamente, o estudoso musical Adam Krims usa os seguintes termos:^[66]

• "estilo rítmico cantado", usado por Too Short, Grandmaster Flash and The Furious Five e os Beastie Boys.
• "estilo de percusión efusiva", usado por B-Real de Cypress Hill.
• "estilo de canto efusivo", usado por Big Pun.

• "estilo fóra de beat", usado por E-40, Outkast.

 

Os MCs usan moitas técnicas de rima diferentes, incluíndo esquemas complexos de rimas, como sinala Adam Krims: "a complexidade... implica varias rimas na mesma estrutura de rimas (é dicir, seccións con palabras que riman constantemente), rimas internas [e] rimas fóra de beat".^[66] Tamén hai un uso xeneralizado de rimas multisílaba, por artistas como Kool G Rap, Big Daddy Kane, Rakim, Big L, Nas e Eminem.

Tense dito que a rima do rap é a forma máis avanzada de poesía, o estudoso musical sinala Adam Bradley:

"o rap rima tanto e con tanta variedade que agora é o arquivo contemporáneo máis grande e rico de palabras rimadas. Fixo máis que calquera outra forma de arte na historia recente para ampliar o rango formal e as posibilidades expresivas da rima".^[70]

No libro How to Rap, Masta Ace explica como Rakim e Big Daddy Kane provocaron un cambio na forma en que rimaban os MCs:

"Ata Rakim, todos os que escoitabas rimar, a última palabra da frase era a rimada, a palabra de conexión. Entón Rakim mostrounos que podías poñer rimas dentro da rima... e agora vén Big Daddy Kane, que en lugar de usar tres palabras, usa moitas".^[2]

How to Rap explica que "a miúdo pénsase que a rima é o factor máis importante na escritura de rap... a rima é o que dá ás letras a súa musicalidade.^[2]

 

Moitas das técnicas rítmicas utilizadas no rap proveñen de técnicas de percusión, moitos rapeiros compáranse cos percusionistas. How to Rap 2 identifica todas as técnicas rítmicas utilizadas no rap, como as tercinas, flams, semicorcheas, fusas, síncopa, uso extensivo de silencios e técnicas rítmicas exclusivas para o rap, como os "lazy tails" da costa oeste, acuñados por Shock G. O rapeo tamén se fixo en varias sinaturas de tempo, como en compás ternario.^[19]

Desde a década de 2000, o rap evolucionou a un estilo que traspasa os límites do ritmo, da man de rapeiros como MF Doom e Eminem, e desde entón, o rap fíxose difícil de anotar.^[71] O grupo estadounidense de hip hop Crime Mob exhibiu un novo flow en cancións como "Knuck If You Buck", moi dependente das tercinas. Rapeiros como Drake, Kanye West, Rick Ross, Young Jeezy están influenciados por estas técnicas na súa música. En 2014, un colectivo de hip hop estadounidense de Atlanta, Migos, popularizou este flow, e comunmente coñécese como "Migos Flow" (un termo que é polémico dentro da comunidade hip hop).^[72]

A forma estándar de notación rap é o diagrama de flow, onde os rapeiros aliñan as súas letras debaixo dos números que marcan os beats. Diferentes rapeiros teñen formas lixeiramente diferentes para estes diagramas. Del the Funky Homosapien dixo: "Basicamente estou escribindo o ritmo do flow. Aínda que só sexan barras para representar os ritmos, é suficiente para facerme unha idea visual.", Vinnie Paz afirmou: "Creei o meu propio tipo de técnica de escritura, como pequenas marcas e asteriscos para mostrar como unha pausa ou énfase en palabras en certos lugares.", e Aesop Rock dixo: "Teño un sistema de quizais 10 pequenos símbolos que uso en papel que me indican que fago algo cando estou gravando".^[2]

Os estudosos do hip hop tamén fan uso dos mesmos diagramas de flow: os libros How to Rap e How to Rap 2 usan os diagramas para explicar as tercinas do rap, flams, silencios, esquemas de rima, secuencias de rima e como romper patróns de rima, entre outras técnicas.^[19] Sistemas similares son usados polos musicólogos Adam Krims no seu libro Rap Music and the Poetics of Identity^[66] e Kyle Adams no seu traballo académico sobre o flow.^[73]

Dado que o rap xira en torno a un ritmo forte de 4/4, con certas sílabas ditas a tempo do beat, todos os sistemas de notación teñen unha estrutura similar: todos teñen os mesmos 4 números de tempo na parte superior do diagrama, de modo que as sílabas pódense escribir en liña cos números dos beats.^[2] Isto permite que aparezan distintivos como silencios, "lazy tails", flams e outras técnicas rítmicas, ademais de ilustrar onde caen diferentes palabras que riman en relación coa música.^[19]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Rap

• Música hip hop
• Cultura hip hop

• Grupos musicais de hip hop
• Regueifa
• Genius