[go: up one dir, main page]
More Web Proxy on the site http://driver.im/

Fago T7

(Redirección desde «Bacteriófago T7»)

O bacteriófago T7 (ou fago T7) ou fago T7 de enterobacterias (Enterobacteria phage T7) é un virus bacteriófago que infecta bacterias susceptibles, que contén ADN como material xenético e infecta a maioría das cepas de Escherichia coli. O bacteriófago T7 ten un ciclo de vida lítico e varias propiedades que o fan ideal para a experimentación.

Descubrimento

editar

Nun estudo de 1945 feito por Demerec e Fano[1] utilizouse a denominación T7 para describir un dos sete fagos (de T1 a T7) membros que crecen liticamente en Escherichia coli; [2] é probablemente idéntico ao fago δ, usado anteriormente por Delbrück. É probable que un fago estreitamente emparentado con T7 fora estudado por d’Herelle na década de 1920.[2][3]

Hóspedes

editar

O T7 crece en cepas rugosas de E. coli (é dicir, as que non teñen o polisacárido antíxeno O de lonxitude completa na súa superficie) e algunhas outras bacterias entéricas, pero parentes próximos tamén infectan cepas lisas e mesmo encapsuladas.[4]

Estrutura do virión

editar

O virus ten unha simetría estrutural complexa, cunha cápside do fago que é icosaédrico cun diámetro interior de 55 nm e unha cola de 19 nm de diámetro e 28,5 nm de longo unida á cápside.

Xenoma

editar

O xenoma do fago T7[5] foi un dos primeiros xenomas completamente secuenciados e foi publicado en 1983.[6] A cabeza da partícula do fago contén un xenoma de ADN bicatenario de aproximadamente 40 kbp, que codifica 55 proteínas.[7]

A vía esquemática do xenoma do fago T7. As caixas son xenes, os números indican números de xenes. As cores indican grupos funcionais. As caixas brancas son xenes de función descoñecida ou sen anotación. Modificado de [8] 
A vía esquemática do xenoma do fago T7. As caixas son xenes, os números indican números de xenes. As cores indican grupos funcionais. As caixas brancas son xenes de función descoñecida ou sen anotación. Modificado de [8]

Ciclo de vida

editar

O T7 ten un ciclo de vida curto de 17 min a 37˚C, é dicir, ese é o tempo que pasa desde a infección á lise da célula hóspede cando se liberan os novos fagos. Debido ao período latente curto a maioría dos estudos fisiolóxicos realízanse a 30˚C, nos que as células infectadas lísanse aos 30 min. Porén, as cepas de fitness elevada de T7 foron illadas cun período latente de só ~11 min a 37˚C crecendo en óptimas condicións en medios ricos. Este fago adaptado pode sufrir unha expansión afectiva da súa poboación de máis de 1013 nunha hora de crecemento.[9]

Infección da bacteria hóspede

editar

O fago T7 recoñece receptores na superficie das células de E.coli. Adhírese á superficie celular polas fibras da cola. Nalgunhas cepas de T7 as fibras da cola son substituídas por espículas da cola con actividade encimática que degrada os antíxenos O ou K na superficie celular. No proceso de adsorción e penetración usan tales lisozimas para crear unha abertura na capa de peptidoglicano da parede celular bacteriana que permite a transferencia do ADN viral na bacteria. A cola curta e gorda dos fagos similares a T7 é demasiado curta para abranguer a envoltura celular e, para exectar o xenoma do fago ao interior da célula no inicio da infección, polo que as proteínas do virión deben primeiro crear unha canle desde o extremo da cola ata o citoplasma celular.[10] O fago tamén inxecta proteínas necesarias para empezar a replicación do xenoma viral e clivar o xenoma do hóspede.[11] O bacteriófago T7 supera varias das defensas da bacteria hóspede, como o peptidoglicano da parede celular e o sistema CRISPR.[11] Unha vez que o fago T7 inseriu o xenoma viral, o proceso de replicación do ADN do xenoma hóspede queda detido e empeza a replicación do xenoma viral.

En óptimas condicións, o fago T7 pode completar o proceso lítico en 25 minutos, o que causa a morte da célula hóspede de E. coli. No momento da lise o virus pode liberar unha proxenie duns 100 virus.[11]

Compoñentes

editar

A proteína Gp5 (codificada polo xene gp5) é a ADN polimerase do fago T7. A polimerase de T7 usa a tiorredoxina endóxena de E. coli como unha abrazadeira deslizante durante a replicación do ADN do fago (aínda que a tiorredoxina normalmente ten unha función diferente). A abrazadeira deslizante funciona agarrando a polimerase sobre o ADN, o que incrementa a taxa de síntese.

Aplicacións en bioloxía molecular

editar

A secuencia promotora de T7 é utilizada amplamente en bioloxía molecular debido á súa afinidade extremadamente alta pola ARN polimerase de T7 e así ten un alto nivel de expresión.

O T7 foi utilizado como un modelo de bioloxía sintética. Chan et al. (2005) "refactorizaron" o xenoma de T7, substituíndo aproximadamente 12 kbp do seu xenoma con ADN preparado por enxeñaría.[12] O ADN preparado por enxeñaría foi deseñado para que fose máis fácil de traballar con el de numerosas maneiras: os elementos funcionais individuais foron separados polos sitios de endonuclease de restrición para a súa simple modificación, e separáronse dominios codificantes de proteínas solapantes e, onde foi necesario, modificáronse por mutacións silenciosas dun só par de bases. Elementos do T7 foron probados para tratar células tumorais de osteosarcoma humano. Chen et al. (1998) sinalaron que "para comprobar a utilidade do sistema de ablación do tumor in vivo, construíuse un vector plásmido de T7 de terapia xénica do cancro, o pT7T7/T7TK. Este vector non viral contén un autoxene de T7, o T7T7, e un xene de timidina quinase (HSV-TK) do virus herpes simplex humana impulsado por un segundo promotor de T7 (T7TK). Cando é cotransfectado coa ARN polimerase de T7 (T7 RNAP) en células de osteosarcoma humano 143B cultivadas, observouse que un 10-20% das células expresaban a HSV-TK e máis do 90% das células morrían en presenza de ganciclovir (GCV) 1 μM nos 4 días posteriores á transfección."[13]

  1. Demerec M, Fano U (March 1945). "Bacteriophage-Resistant Mutants in Escherichia Coli". Genetics 30 (2): 119–36. PMC 1209279. PMID 17247150. 
  2. 2,0 2,1 Lobocka M, Szybalski, eds. (2012-12-31). Bacteriophages. Academic Press. pp. 226–. ISBN 978-0-12-394788-8. 
  3. d’Herelle, F. (1926). The Bacteriophage and Its Behavior. Baltimore, MD: Williams & Wilkins
  4. Molineux, I. J. (2006). Chapter 20: The T7 group. In: The Bacteriophages (R. Calendar, ed.), pp. 277. Oxford University Press, Oxford.
  5. "Genome of bacteriophage T7". 
  6. Dunn, J. J.; Studier, F. W. (1983). "Complete nucleotide sequence of bacteriophage T7 DNA and the locations of T7 genetic elements". Journal of Molecular Biology 166 (4): 477–535. PMID 6864790. doi:10.1016/S0022-2836(83)80282-4. 
  7. "Uniprot: reference proteome of bacteriophage T7". 
  8. Häuser, R; Blasche, S; Dokland, T; Haggård-Ljungquist, E; von Brunn, A; Salas, M; Casjens, S; Molineux, I; Uetz, P (2012). "Bacteriophage Protein–Protein Interactions". Bacteriophage protein-protein interactions. Advances in Virus Research 83. pp. 219–98. ISBN 9780123944382. PMC 3461333. PMID 22748812. doi:10.1016/B978-0-12-394438-2.00006-2. 
  9. Heineman, R. H.; Bull, J. J. (2007). "Testing Optimality with Experimental Evolution: Lysis Time in a Bacteriophage". Evolution 61 (7): 1695–1709. PMC 1974807. PMID 17598749. doi:10.1111/j.1558-5646.2007.00132.x. 
  10. Chang, C. Y.; Kemp, P; Molineux, I. J. (2010). "Gp15 and gp16 cooperate in translocating bacteriophage T7 DNA into the infected cell". Virology 398 (2): 176–86. PMC 2825023. PMID 20036409. doi:10.1016/j.virol.2009.12.002. 
  11. 11,0 11,1 11,2 "New Details about Bacteriophage T7-Host Interactions". Arquivado dende o orixinal o 17 de agosto de 2011. Consultado o 22 de decembro de 2018. 
  12. Chan LY, Kosuri S, Endy D (2005). "Refactoring bacteriophage T7". Molecular Systems Biology 1: 2005.0018. PMC 1681472. PMID 16729053. doi:10.1038/msb4100025. 
  13. Chen X, Li Y, Xiong K, Aizicovici S, Xie Y, Zhu Q, et al. (March 1998). "Cancer gene therapy by direct tumor injections of a nonviral T7 vector encoding a thymidine kinase gene". Human Gene Therapy 9 (5): 729–36. PMID 9551620. doi:10.1089/hum.1998.9.5-729. 

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar