Árabes

O uso máis antigo da palabra "árabe" que se atopa documentado, na Mesopotamia, refírese a un grupo de pobos existentes no século IX a.C.^[3]

A raíz da palabra "árabe" (-R-B) ten moitos significados diversos nas linguas semíticas: "poñente", "deserto", "mesturar", "mercador" ou "corvo". Ata é posible que algunhas destas formas proveñan dunha metátese da raíz -B-R, que significaría "trasladarse", "atravesar", e polo tanto, suponse, "nómade". Se o árabe é inicialmente «o home do deserto» ou «o home que atravesou o deserto», representaría a identidade beduína en sentido estrito, é dicir, o conxunto das tribos nómades que vivían do pastoreo en Arabia. Esta raíz (-R-B) tamén podería designar «o lugar onde se pon o sol» (e de aquí Érebo, as tebras), é dicir, o Occidente. Árabe e Europa, pois, poderían provir ambos do semítico ereb, que significa «posta de sol» (e polo tanto, occidente); esta hipótese non é totalmente aceptada, de momento.

 

A identidade étnica dos árabes non se ten que confundir coa súa adscrición relixiosa, e é anterior á aparición do islam, tal como se demostra historicamente pola existencia de reinos árabes cristiáns e de tribos árabes xudías na antiga Arabia. Aínda así, hoxe en día a gran maioría dos árabes son musulmáns, con pequenas minorías que seguen outras relixións, principalmente o cristianismo. Na actualidade os árabes son xeralmente musulmáns sunnistas, xiítas ou zaidi, aínda que, entre o 7,1 e o 10 por cento dos árabes son árabes cristiáns .^[4] Doutra banda, os pobos islamizados pero non arabizados, que constitúen o 80% da poboación musulmá mundial, non forman parte do mundo árabe, pero si do mundo islámico, que é xeograficamente moito máis extenso e diverso.

Na actualidade, a definición de quen é ou non é árabe ten que incluír un ou máis dos tres criterios seguintes:

1. Criterio xenealóxico: Árabes son os descendentes das antigas tribos de Arabia, habitantes iniciais da Península Arábiga e de Siria. Esta definición foi moi empregada na Idade Media, por exemplo o historiador e historiógrafo árabe Ibn Khaldún (1332-1406) distingue entre os árabes aos árabes sedentarios que foran nómades no pasado e os árabes beduínos que aínda eran nómades do deserto. Utiliza a expresión "árabes exnómades" para referirse aos musulmáns sedentarios, pero denominándoos a continuación segundo a cidade ou o país onde vivían, é dicir, exipcios, hispanos ou iemenís.^[5]

Os xenealoxistas árabes medievais dividían os árabes en tres grupos:

• • "Antigos árabes": tribos que desapareceran ou que foran desfeitas, como os A'ad e os Thamud, a miúdo mencionadas no Corán como exemplos do poder de Deus para destruír os pobos impíos.
  • "Árabes puros": os do sur de Arabia, especialmente do Iemen, descendentes dos catanitas (moitos deles emigrados logo da destrución de Ma'rib), e os seus rivais norteños, descendentes de Adnan.
  • "Árabes arabizados" (musta`ribah): os do centro e norte de Arabia, descendentes de Ismael, fillo de Abraham. O Libro dos Xubileus explica que os fillos de Ismael mesturáronse cos fillos de Quetura e Abraham, e que os seus descendentes nomearonse "árabes" e "ismaelitas".

O criterio xenealóxico, foi perdendo forza a medida que diversos pobos íanse identificando progresivamente como árabes.

2. Criterio lingüístico: os que falan árabe como lingua materna, incluíndo calquera das súas variedades locais. Esta definición alcanza máis de 300 millóns de persoas. Aínda así, algúns grupos que cumpren este criterio rexeitan denominarse árabes en base ao feito que non teñen devanceiros árabes. Por exemplo, os exipcios prefiren definirse propiamente como exipcios, e non árabes.^[6][7]

3. Criterio xeopolítico: no contexto do moderno nacionalismo, calquera cidadán de calquera estado onde o árabe é a lingua oficial ou unha das linguas oficiais, ou que simplemente forma parte da Liga Árabe (no cal o árabe é lingua oficial daquel país, aínda que non o fale a maioría da poboación). Esta definición tamén incluiría máis de 300 millóns de persoas, pero é a máis contestada e a máis simplista das tres. É un criterio que exclúe toda a diáspora árabe fora do mundo árabe e en cambio inclúe non só os que se consideran árabes senón tamén poboacións arabizadas que non se consideran árabes elas mesmas, por exemplo a maioría de libaneses e de exipcios, tanto cristiáns como musulmáns, e tamén minorías étnicas non arabizadas que conservaron as súas propias linguas, diferentes do árabe, como os bérberes de Marrocos e de Alxeria, os kurdos de Iraq ou os somalís, maioritarios en Somalia, un país non árabe e aínda así membro da Liga Árabe.

A importancia relativa de cada un destes tres factores vese de forma diversa segundo quen os formule, e a miúdo orixinan discusións. En xeral, a maioría dos que se consideran así mesmos árabes baséanse nunha superposición das definicións xeopolíticas e lingüísticas.

Pouca xente acepta unha definición política de quen é árabe se non se trata á vez de falantes do árabe. Por exemplo, son poucos os kurdos e os bérberes que se identifican como árabes, a pesar de que algúns bérberes si que o fan.^[2] Algunhas minorías relixiosas da Asia Occidental e do norte de África que falan árabe, como os cristiáns de Exipto, Líbano e Siria, ás veces non se consideran eles mesmos árabes e, obviamente por motivos políticos, tampouco se denominan árabes os xudeus orientais, orixinarios dos países árabes, que son de lingua e cultura árabes pero de relixión xudía. A Liga Árabe estableceu na súa declaración fundacional, de 1946, que era árabe "unha persoa que fala árabe, que vive nun país de lingua árabe, que simpatiza coas aspiracións dos pobos de lingua árabe" (unha curiosa combinación de definición lingüística e política).

Durante a época de expansión do islam, nos séculos VII e VIII, os árabes crearon un grande imperio gobernado sucesivamente polos Rashidun, polos Omeias, e polos Abbásida, os límites do cal tocaban Francia ao oeste, a China ao leste, Asia Menor ao norte, e o Sudán ao sur. Os árabes expandiron o islam e a súa lingua, que é a lingua do Corán, intermediando conversións e asimilación cultural. Moitos grupos foron sendo coñecidos como "árabes" ao longo deste proceso de arabización, complementario da conquista militar. Polo tanto, co tempo, o termo "árabe" foise cargando dun significado máis amplo que o da etnia orixinal: aparece un "árabe cultural" fronte ao "árabe étnico". O panarabismo proclama que os árabes comparten unha mesma historia, unha mesma cultura e unha mesma lingua. A consecuencia lóxica disto foi a reclamación dun estado soberano onde quedasen agrupados todos os territorios árabes, pero o panarabismo ten que competir a miúdo cos nacionalismos locais, especialmente no Líbano, en Siria, no Iraq e no Exipto.

Na Idade Media, os cristiáns de Italia e os cruzados en xeral preferían a palabra sarracenos para todos os musulmáns, sen distinción.^[8] Os cristiáns de Hispania denominábanos mouros, tamén sen distinción de orixe, incluíndo os que vivían na Península Ibérica, a pesar de que este termo designaba orixinariamente os habitantes do Magreb da antigüidade

 

A lingua árabe, o principal factor definitorio e unificador dos árabes, é unha lingua semítica orixinaria de Arabia que este pobo conseguiu expandir enormemente como primeira ou segunda lingua, e sobre todo como lingua litúrxica de todos os musulmáns, por Asia occidental e África do Norte.^[9] Esta expansión a través de tantos pobos inicialmente non árabes da como resultado na súa aculturación e, nalgúns casos, dominación por parte dos árabes. A arabización, un movemento lingüístico-cultural, foi ligado a miúdo, pero non sempre, coa islamización, un movemento relixioso.

Coa expansión do islam no século VII, o árabe, a lingua na que foi escrito a Corán, pasa a ser a lingua franca de toda a conca mediterránea. Foi neste período que a lingua e a cultura árabes vanse expandir cumpridamente xunto coa expansión do islam, tanto polas conquistas como polo contacto cultural.^[10]

A lingua e a cultura árabes, con todo, tiveron unha primeira expansión máis reducida antes do Renacemento islámico, desde o século II, polo oeste de Asia, con árabes cristiáns (as tribos gassànidas,^[11] lakhmidas e Banu Judham)^[12] que emigraron desde o norte de Arabia cara ao deserto de Siria e cara á costa oriental do Mediterráneo (Palestina e Líbano). Actualmente, entre un 7,1% e un 10% dos árabes son cristiáns,^[4] xunto con outras minorías da zona.

 

A lingua árabe escríbese no seu propio alfabeto, o Alif, desde o século IV. O alfabeto árabe xurdiu dunha evolución da alfabeto nabateo, que provén da variante siríaca do alfabeto arameo, e esta variante deriva do alfabeto fenicio. É un alfabeto consonántico moi parecido o hebreo. Isto quere dicir que as vogais curtas non se escriben, senón que deben deducirse do contexto. Esta situación vese aliviada co feito de que as linguas semíticas poñen a maior parte do significado nas consoantes e vogais longas, que si se escriben. A escritura árabe, que vai de dereita a esquerda, é unha escritura ligada e cursiva, máis que unha sucesión de caracteres individuais. Isto quere dicir que a forma da letra está influída pola súa posición dentro de cada palabra ou na frase .

De antes da chegada do islam só se conservan cinco inscricións que eran indubidablemente en alfabeto árabe. No século VII engadíronse puntos encima e debaixo das letras para diferencialas, xa que a lingua aramea só tiña 15 letras coas que o árabe debía representar os seus 28 sons, coas conseguintes ambigüidades. O documento máis antigo conservado que utiliza estes puntos data do 643. Pero este sistema para diferenciar os sons non foi obrigatorio ata moito máis tarde. Cara ao século VIII alterouse a orde das letras, que se xuntaron por afinidade de forma. Tamén se engadiron signos vocálicos e diacríticos para facilitar a lectura e eliminar parcialmente as ambigüidades, inicialmente utilizando un sistema de puntos vermellos. Con todo, este sistema tamén provocaba certa confusión cos puntos das letras e uns cen anos máis tarde adoptaría o actual sistema de diacríticos. Coa expansión territorial, moitas outras linguas adoptaron historicamente a alfabeto árabe, ou o seguen facendo hoxe en día. As principais das que o fan hoxe en día son o urdú e o persa, e entre as históricas destacan o turco ata o ano 1928 e a lingua romance que falaban os mozárabes. A miúdo, a adopción deste alfabeto por parte doutra lingua, especialmente se non é unha lingua semítica, comportou a necesidade de adaptalo, incorporando algunhas letras novas.

A caligrafía árabe considérase unha arte en si mesma. Como o islam sunní prohibe a representación de figuras animadas, as mesquitas e os demais edificios públicos do ámbito musulmán adoitan estar decorados con versos do Corán delicadamente escritos xeralmente con relevos de xeso. Un exemplo é o Palacio da Aljafería de Zaragoza.

Hai dous tipos de numerais na escritura árabe: os numerais árabes estándar, que son empregados no Mundo árabe, e os numerais araboorientais, utilizados na escritura árabe de Irán, o Paquistán e a India. Os numerais, ao contrario que as letras, escríbense e len de esquerda a dereita.

Como se pode apreciar no cadro seguinte, os dous sistemas só difieren no 4, o 5 e o 6:

 

A cultura árabe non é tanto só a cultura dos árabes, senón que inclúe todo aquilo que teñen en común os pobos de lingua árabe e tamén as diversas especificidades que se manifestan entre eles, especialmente nos países do Próximo Oriente. Ademais, debido a que os árabes expandironse polos países veciños desde moi antigo e foron asimilando as culturas preexistentes en todos estes países, a miúdo máis desenvolvidas que a súa, agora non é posible discernir unha cultura propiamente árabe da que se chama cultura islámica. As diversidades existentes en relixión, arte e cociña son algúns dos termos principais que definen a cultura árabe.

 

Debido á prohibición corànica de representar a figura humana, a arte arábiga tense que limitar a unha serie de disciplinas que inclúe as miniaturas, a caligrafía ou os arabescos.

A arte islámica naceu e desenvolveuse a partir do século VII, absorbendo e superando a primitiva arte do pobo árabe preislámico. Debido á expansión do islam, estendeuse rapidamente por Oriente Próximo e pola Mediterráneo ata a Península Ibérica, e chegou ata Persia e a India.

A arte islámica presenta unha certa unidade estilística debida aos desprazamento dos artistas, dos comerciantes e das obras. O uso dunha escritura común en todo o mundo musulmán e a importancia particular da caligrafía reforzan esta idea de unidade. Outros elementos foron postos en valor de xeito xeral, como a atención preferente ás artes decorativas e a importancia que se dá á xeometría e as decoracións en tapizado. Con todo, pese a estes trazos comúns, esta arte presenta unha gran diversidade de formas, segundo os países e as épocas.

Aínda que a arte islámica non se manifesta case nada na escultura, o traballo en obxectos de metal, de marfil ou de cerámica alcanza frecuentemente unha gran perfección técnica. Tamén destacan a pintura e a iluminación dos libros sagrados e profanos con representacións humanas, de animais e, aínda que non sexa corrente, ata do Profeta.

A arquitectura islámica, máis que árabe, é un termo amplo que agrupa os estilos relixiosos propios da cultura islámica desde os tempos de Mahoma ata os nosos días, influenciando no deseño e construción de edificios e estruturas en todo do mundo. Os tipos principais de construcións da arquitectura islámica son: a mesquita, a madrasa, a tumba, o palacio e o forte, aínda que tamén destacaron edificacións de menor importancia como os baños públicos, as fontes e a arquitectura doméstica. Dise que a columna, o arco e a cúpula son a "santísima trindade" da arquitectura islámica, xa que as tres xuntas son características que lle dan beleza e orixinalidade.

Por outra banda, a decoración dos edificios é sempre a base de motivos xeométricos, vexetais e caligráficos, debido ao tabú das representacións figurativas.

 

 

A música árabe clasifícase en tres tipos: clásica, sentimental e tradicional. Pódense atopar desde pezas de música secular e popular ata algunhas de carácter eminentemente relixioso. É particular o enfoque que a música árabe outorga á melodía e o ritmo, xa que xera unha música homofónica e contraposta á cuestión harmónica.

A música árabe é, de feito, a música dos pobos araboparlantes, dentro e fóra da Península Arábiga. O mundo musical árabe estivo dominado durante moito tempo pola cidade do Cairo, aínda que haxa unha gran cantidade de centros de innovación musical e de estilos rexionais desde Marrocos ata Iraq. Agora ben, desde hai algúns anos, Beirut desprazou o Cairo como principal centro de produción musical árabe. A música clásica árabe é enormemente popular entre a poboación, especialmente un pequeno número de intérpretes "superestrelas" coñecidos en todo o Mundo árabe. Entre os estilos rexionais de música popular atópanse o raï alxerino, o gnawa marroquí, o Sawt kuwaití e o gil exipcio.

Fóra do Mundo árabe, hai que dicir que en Turquía, país non árabe pero si musulmán, tamén é moi viva a música popular de estilo árabe, pero cantada en turco. Ademais, parte dos conceptos musicais árabes entraron en contacto coa música doutros lugares, destacando a súa presenza no flamenco da Península Ibérica e Occitania, e en ritmos africanos, tanto en lingua bérber na África do Norte, como en suahili na África Oriental.

 

A literatura arábiga, que non inclúe as outras literaturas escritas en alfabeto árabe, como a persa e a urdú, esténdese ao longo de dous milenios, e distínguense tres fases: a literatura preislámica, a islámica e a moderna.

As primeiras manifestacións literarias que se conservan son do século VI. O período preislámico é coñecido entre os musulmáns como Jahiliyya (الجاهلية) ou "período da ignorancia". Con todo, parece claro que existiu unha importante literatura de tradición oral, basicamente poética e oratoria, a cal foi aparentemente considerable e moi perfeccionada.^[13]

O Corán (644-655) é a principal fonte literaria árabe, cunha influencia capital sobre a lingua: o árabe coránico é considerado como o árabe clásico e, aínda que o árabe moderno afastouse lixeiramente, segue sendo considerado o modelo lingüístico por antonomasia. Ademais, inspirou moitas obras ulteriores e non só é a primeira obra cunha extensión significativa escrita en lingua árabe, senón que tamén supón un enriquecemento estrutural respecto as primitivas mostras de literatura nesta lingua.

A investigación sobre a vida de Mahoma (os hadiths) para determinar a lexitimidade dos diversos escritos foi unha das primeiras motivacións importantes para profundar na lingua. A tradición conta que o califa Ali ibn Abi Talib, logo de ler un Corán con erros, instou a Abu-l-Àswad ad-Dualí a escribir unha obra na que se codificara a gramática do árabe. Al-Khalil ibn Àhmad, máis adiante, escribiu 'Kitab al-ayn, o primeiro dicionario de árabe, e o seu discípulo, Sibawayh, produciría a obra máis respectada de gramática árabe, coñecida simplemente como Al-kitab ("O libro").

A finais do século VII, o califa Abd al-Malik ibn Marwan fixo da árabe a lingua oficial da administración do novo imperio, o que favoreceu que a literatura árabe saíse definitivamente da Península Arábiga e se desenvolvese por todas as terras onde se estendía o islam, e onde o árabe converteuse lingua de prestixio. Abriuse así o amplo campo da literatura árabe clásica, que gozou dunha gran profusión de xéneros e autores.

O califa Hixam ibn Abd-al-Màlik (691-743) favoreceu a literatura cando encargou a tradución de moitas obras ao árabe. Foi a partir destas traducións que as obras orixinais, especialmente as da literatura da antiga Grecia, foron redescubertas en Europa durante a Idade Media. O califa Al-Mamun (787-833) fixo construír Bayt al-Hikma ou Casa da Sabedoría, en Bagdad, para a investigación e a elaboración de traducións.

Unha parte moi importante da literatura árabe anterior ao século XX é poética, ata o punto de que ata a prosa estaba chea de versos soltos ou se facía en forma de saj (prosa rimada). Isto é debido a que a literatura debía ser lida en voz alta, polo que se tiña gran coidado da sonoridade dos textos. En prosa, destacan Al-Baladhurí, o primeiro gran biógrafo, que privilexiou a descrición do personaxe por encima da simple alabanza, os famosos viaxes de Ibn Battuta, ou Ibn Khaldun, o historiador considerado como o máis grande do mundo árabe, e que foi o primeiro do mundo e o único árabe en facer filosofía da historia; na introdución da súa obra principal, Muqaddima, céntrase na sociedade, constituíndo así un texto fundacional da socioloxía e da economía.

Máis adiante, a poesía xogou un papel moi importante no sufismo, onde o poema de amor tivo unha importancia superior, tocando o aspecto místico e relixioso. Destacan autores como Ibn al-Fárid.

Naturalmente , son miles os autores árabes modernos que teñen unha certa notabilidade , e moitos deles destacaron non só como poetas ou escritores, senón tamén noutros campos, como políticos, científicos ou intelectuais, entre outros.

 

O Idade de ouro do islam iniciouse a mediados do século VIII, co establecemento do Califato Abbásida e o traslado da capital desde Damasco na cidade de Bagdad, recentemente fundada, e prolongouse ata mediados do século XIII. Os abbásidas estaban influenciados polos mandamientos da Corán e os hadiths, as parábolas de Mahoma do estilo de "A tinta dos estudantes é máis sagrada que o sangue dos mártires" , que acentuaban o valor do coñecemento. Durante este período, o mundo islámico converteuse nun foco intelectual para a ciencia, a filosofía, a medicina e a educación, xa que os abbásidas lideraban a causa do coñecemento e estableceron a "Casa da Sabedoría "(en árabe: بيت الحكمة ) en Bagdad, un centro de tradución, creación e ensino de moi alto nivel. A "Casa da Sabedoría" traduciu boa parte do legado científico e literario da Antiga Grecia, de Persia e da India, e tamén tivo unha importante produción propia . As dinastías árabes rivais dos abasíes, fatimís de Exipto e os omeias de Al-Andalus, tamén foron centros culturais de primeira orde, con cidades como O Cairo e Córdoba, que rivalizaban con Bagdad.^[14] Finalmente, en Toledo e Sicilia toda esta bibliografía púidose traducir ao latín e permitir a eclosión do Renacemento en Occidente.

 

A gastronomía do Mundo árabe, que inicialmente foi unha cociña de pastores que vivían en contornas desérticos, coa expansión territorial foi recollendo as tradicións gastronómicas dos pobos ocupados e foinas esparciendo por toda a súa área de influencia.^[15] A cociña árabe ha ter moita influencia na cociña dos Países Cataláns durante a Idade Media.^[16][17][18] Actualmente, é unha cociña mediterránea basicamente, con certa influencia da cociña india e asiática en xeral, en especial para o uso de especies, en razón da ruta da seda e da expansión do Imperio Otomán.

O puré de garavanzos e o de berenxena son moi populares; conteñen pasta de sésamo. En menor cantidade cómese carne, especialmente de cordeiro, e, na costa, peixe, especialmente azul. E existe unha gran variedade de pasteliños moi sofisticados, que se poden tomar para acompañar o té ou o café.

Antes da aparición do islam, a maioría dos árabes seguían sendo politeístas adorando aun número indeterminado de deuses incluíndo a Hubal (este era o principal deus que adoraban),^[19] aínda que tiñan outros (Wadd, Alilat, Manat e Uzza).^[20] Algúns grupos illados, os chamados Hanifs, con todo rexeitaran o politeísmo e abrazado o monoteísmo pero sen apuntarse a ningunha relixión concreta. Outras tribos convertéronse primeiro ao xudaísmo ou ben, máis tarde, ao cristianismo. Os principais reinos árabes cristiáns foron os Ghassanides e os Lakhmidas.^[21] Cando o rei dos homeritas se converteu ao xudaísmo a finais do século IV,^[22] as elites dos outros reinos importantes de Arabia convertéronse en vasalos do reino Homerita, e aparentemente tamén convertidos , polo menos parcialmente. Coa expansión do islam, os árabes politeístas foron islamizados rapidamente,^[23][24] e as tradicións politeístas foron desaparecendo gradualmente, o igual que ocorreu coa maior parte dos árabes xudeus e os árabes cristiáns.

 

Hoxe en día, a maior parte dos árabes son musulmáns, e máis concretamente sunnitas, especialmente no Norte de África. Esta primacía tan grande dos musulmáns sobre calquera outra relixión, unida ao feito de que o islam orixinouse, de feito, en Arabia, é o que leva a miúdo á confusión totalmente errónea entre os conceptos árabe/musulmán e mundo árabe/mundo islámico.

O resto son xiítas, dominantes no sur de Iraq, no Khuzestan (rexión árabe en Irán) e no Líbano, e con importantes minorías en Arabia Saudita,^[25] Kuwait, no norte de Siria, a rexión de el-Batinah en Omán, e no norte do Iemen.

Tamén existe un pequeno grupo de ismaelitas, que se atopan situados principalmente en Siria e no Iemen. O ismaelismo é unha seita musulmá derivada do xiísmo.

 

Os árabes cristiáns seguen en xeral as igrexas orientais, como a Igrexa Ortodoxa Grega, a Igrexa Católica Melquita, a Igrexa Maronita, a Igrexa Ortodoxa Siríaca, a Igrexa Católica Caldea (estas dúas maioritarias en Iraq) e a Igrexa Ortodoxa Copta (en Exipto).^[26] Os católicos gregos e os maronitas mantéñense baixo a obediencia de Roma, e forman parte, polo tanto, da gran familia católica mundial.

Hoxe en día, entre un 7,1% e un 10% dos árabes son cristiáns,^[4] xunto con outras minorías da zona, e constitúen o 5,5% da poboación total do Próximo Oriente,^[4] pero a súa distribución é moi desigual. No Líbano atópase a concentración de cristiáns máis grande do Mundo Árabe, en torno ao 39%.^[27] En Siria chegan ao 16% da poboación.^[28] Na antiga Palestina británica estímase que se chegou a un máximo do 25%, pero hoxe en día baixouse ata o 3,8% principalmente debido ao éxodo palestino de 1948 (tamén coñecido como a Nakba (en árabe النكبة, "catástrofe"). Hoxe en día, neste mesmo ámbito, en Cisxordania, son un 8%^[29] e na Franxa de Gaza tan só o 0,8%,^[30] mentres que en Israel os árabes cristiáns son o 1,7% (aproximadamente o 9% da poboación palestina do Estado de Israel).^[31] En Iraq hoxe en día os cristiáns son só un 2%, tras o forte descenso tras a guerra do Golfo.^[32] En Xordania son o 6%.^[33] e en Exipto o 10% (coptos).^[34]

A maior parte dos árabes emigrados a Norteamérica e Suramérica son cristiáns,^[35] así como a metade aproximadamente dos que hai en Australia, chegados principalmente desde o Líbano, Siria e Palestina.

 

Os xudeus dos países árabes, principalmente mizrahim e iemenís, hoxe en día non son considerados árabes. De feito, hoxe en día sería un tabú absoluto dicirlle árabe a un xudeu oriental, desde o estalido do Conflito árabe-israelí. Agora ben, no pasado, a situación era moi diferente. O sociólogo Philip Mendes afirma que antes dos ataques antixudíos dos anos 1930 e 1940, todos os xudeus de Iraq "víanse eles mesmos como árabes de fe xudía, máis que unha raza ou nacionalidade diferenciada ".^[36] Así mesmo, antes das migracións masivas de xudeus sefardíes en Oriente Próximo nos séculos XVI e XVII, as comunidades xudías do que agora son Siria, Iraq, Palestina, Líbano, Exipto e o Iemen eran chamados polos demais xudeus musta'arabi, é dicir, "arabizados". E antes da aparición do termo Mizrahi, a miúdo chamábase "xudeus árabes" a todos os xudeus do Mundo árabe. Esta denominación hoxe en día caeu en desuso. Os poucos xudeus que aínda permanecen nos países árabes concéntranse basicamente no Marrocos e Tunisia. Desde o 1948 ata os primeiros anos 1960, logo da creación do Estado de Israel, a maioría destes xudeus deixaron os seus países de nacemento e se irán a instalar exclusivamente no novo estado xudeu. Algúns emigraron a Francia, onde agora son a maior comunidade xudía, superando en número aos xudeus asquenacís, e uns poucos aos Estados Unidos.

Os drusos son unha pequena comunidade relixiosa árabe ^[37] que se concentra no Líbano, Palestina, Israel e Siria. Os drusos considéranse eles mesmos musulmáns, aínda que os musulmáns auténticos non o aceptan. De feito, derívanse da rama xiíta. Con todo, moitos reclaman a independencia da súa fe respecto das outras relixións da zona, e consideran que a súa é máis ben unha filosofía, aínda que teñen libros de culto, cren na reencarnación e rogan a cinco mensaxeiros de Deus.

Os bahá'í son unha comunidade moi particular, cunha mensaxe máis filantrópica que relixiosa, e con implantación en todo o mundo.^[38] Aínda que ten un dos seus centros mundiais na cidade palestina de Haifa (Israel), a Fe Bahá'í é orixinaria de Irán (fora do Mundo árabe).

O pobo árabe protagonizou unha grande expansión territorial (Países árabes) baixo o impulso do islam. asimilaron unha gran multitude de pobos da Asia suroccidental e do norte de África.

Hoxe en día, o Mundo árabe é a terceira unidade xeocultural máis grande do mundo, logo de Rusia e angloamericano, cunha poboación que excede os 300 millóns e un territorio de máis de 14.000.000 km², desde o océano Atlántico ao oeste ata o mar de Arabia ao leste. A táboa seguinte baséase nos falantes de árabe:

Bandeira	Estado	Poboación árabe	Poboación total	% árabes	Notas
	Exipto	82,667,004	82,999,000	99.6%	[39]
	Alxeria	34,546,050	34,895,000	99%	[39]
	Marrocos	31,705,063	31,993,000	99.1%	[39]
	Arabia Saudita	25,817,970	28,686,633	90%	[39]
	Iraq	24,206,350	31,234,000	75-80%	[39]
	Iemen	23,580,000	23,580,000	100%	[39]
	Siria	19,781,118	21,906,000	90.3%	[39]
	Sudán	16,486,080	42,272,000	39%	[39]
	Tunisia	10,121,244	10,327,800	98%	[39]
	Libia	6,227,400	6,420,000	97%	[39]
	Xordania	6,189,680	6,316,000	98%	[39]
	Líbano	4,012,800	4,224,000	95%	[39]
	Palestina	3,716,608	4,148,000	89.6%	[39]
	Kuwait	2,388,000	2,985,000	80%	[39]
	Emiratos Árabes Unidos	1,839,600	4,599,000	40%	[39]
	Omán	1,650,100	2,845,000	58%	[40]
	Mauritania	1,645,500	3,291,000	30-70%	[39]
	Qatar	563,600	1,409,000	40%	[39]
	Sáhara Occidental	513,000	513,000	100%	[39]
	Bahrain	493,584	791,000	62.4%	[39]
-	Total	~298,150,751	~345,434,433	~86.32%

A diáspora árabe comprende entre 30 e 50 millóns de persoas distribuídas por todos os continentes e por case todos os países do mundo. Máis da metade dos árabes na diáspora concéntranse en Latinoamérica.^[41] Outras rexións con importantes concentracións son Europa occidental, Asia occidental e Norteamérica.

Segundo a Organización Internacional para as Migracións, hai 13 millóns de emigrados árabes de primeira xeración en todo o mundo, 5,8 dos cales viven nos propios países árabes. Os expatriados contribúen á circulación de capitais financeiros e humanos á zona e, deste xeito, á promoción dun desenvolvemento rexional significativo. En 2009 os países árabes recibiron un total de 35,1 billóns de dólares en remesas procedentes dos emigrantes. E o volume das remesas enviadas a Xordania, Exipto e Líbano desde outros países árabes son entre un 40% e un 190% máis elevadas que os intercambios comerciais entre estes mesmos estados .^[42]

Diáspora árabe

Bandeira	Estado	Poboación árabe	Poboación total	% àrabes	Notas
	Brasil	12,000,000	191,241,714	6.28%	[43]
	Francia	6,000,000	65,073,482	9.22%
	Arxentina	3,500,000	40,482,000	8.65%	[44]
	Estados Unidos	3,500,000	307,473,000	1.14%	[45]
	Irán	2,225,880	74,196,000	3%	[39]
	Italia	1,950,210	60,234,000	3.1%
	Israel	1,500,000	7,411,000	20.24%	[46]
	Turquía	1,200,000	74,816,000	1.60%
	México	1,100,000	111,211,789	1%
	Venezuela	900,000	26,814,843	3.36%
	Chile	800,000	16,928,873	4.73%	[47]
	Colombia	700,000	44,928,970	1.56%	[48]
	Reino Unido	500,000	61,113,205	0.82%
	Australia	500,000	21,885,016	2.29%
	Canadá	500,000	33,790,000	1.48%
	Alemaña	400,000	82,060,000	0.49%
	Paquistán	300,000	180,808,000	0.17%
	Ecuador	200,000	13,625,000	1.47%
	Rusia	200,000	142,008,838	0.14%
-	Total	~36,025,880	-	-

En 1728, un funcionario ruso describiu un grupo de árabes sunnitas nómades que poboaban a chaira de Mughan, na costa do Mar Caspio, na actual Acerbaixán, e que falaban unha mestura de turco e árabe.^[49] Crese que estes grupos de árabes chegaron ao Cáucaso no século XVI.^[50] A edición de 1888 da Encyclopædia Britannica aínda mencionaba un certo número de árabes que poboaban a provincia de Bakú, no Imperio Ruso.^[51] Esta xente conservarían un dialecto árabe ("árabe de Shirvan") polo menos ata mediados século XIX,^[52] aínda que desde entón foron totalmente asimilados polos seus veciños azarís e tats, a maioría xiítas. Hoxe en día, só en Acerbaixán, aínda hai unha trintena de topónimos que conteñen o prefixo Arab- por exemplo, Arabgadim (en azarí, Ərəbqədim), Arabojaghy (en azarí, Ərəbocağı), Arab-Yengija (en azarí, Ərəbyengicə) etc.

Desde a época da conquista árabe do Cáucaso, vaise producir unha corrente migratoria árabe continua pero de pouco volume desde varias zonas arabeparlantes cara ao Daguestán, o que vai influír e formar a cultura das poboacións locais. Ata mediados século XX, aínda había persoas no Dagestani que declaraban o árabe como lingua materna, e a maioría vivían na poboación de Darvag, ao noroeste de Derbent . O último destes testemuños é dos anos 1930.^[50] A maioría de comunidades árabes no Daguestán meridional sufriron un proceso de turquización lingüística, de maneira que hoxe Darvag é unha poboación maioritariamente azarí.^[53][54]

Segundo o historiador Ibn Khaldun, os árabes que había na Asia Central resultaran mortos ou fuxiran cando se produciu a invasión da rexión polos tártaros, e só permaneceron os poboadores autóctonos.^[55] Con todo, hoxe en día moita xente da Asia Central identifícase como árabe. A maioría están completamente integrados coas etnias locais, e a miúdo identifícanse ata co nome, é dicir, que se chaman eles mesmos taxikos ou ben uzbekos, pero tamén empregan títulos que lles permiten identificar de xeito inconfundible a súa orixe árabe, como sayyid ("señor" en árabe), Khoja ("mestre" en persa) ou o apelido familiar Siddiqui (os descendentes do primeiro califa, Abu Bakr, moi estendidos ata en toda a India e Paquistán)^[56]. En Irán tamén hai unha importante minoría de orixe e lingua árabe, localizada sobre todo na provincia meridional do Khuzestan (antes "Arabistan").

 

O país de onde son orixinarios os árabes é a Península Arábiga, entre o Mar Vermello e o Golfo Pérsico, comprendendo o norte as terras áridas ao leste do río Xordán e ao oeste de Mesopotamia.^[57] Os pobos semitas que estableceron as primeiras civilizacións en Mesopotamia e o Próximo Oriente (arameos, acadeos e cananeos ) tamén poderían ser orixinarios de Arabia. A miúdo mesturáronse xeneticamente entre si.^[58] Aos poucos, con todo, os pobos semitas foron perdendo a súa supremacía no próximo Oriente e acabaron sometidos o Imperio Persa. Con todo, o arameo seguiu funcionando como lingua franca de Mesopotamia e o Próximo Oriente ata que foi substituído polo grego logo das conquistas de Alexandre Magno.

A primeira referencia escrita do etnónimo "árabe" é unha inscrición asiria do ano 853 a.C., en que o rei Salmanasar III menciona un rei Gindibu de mâtu arbâi ("a terra árabe") aos que puido derrotar na batalla de Karkar. Algúns dos nomes que atopamos nestes textos son en arameo, mentres que os outros son as primeiras testemuñas dos dialectos protoárabes: varios etnónimo traduciron convencionalmente por "árabe": arabi , arubu, ARIB e urbi. Moitas raíñas quedaritas foron descritas como raíñas dos ARIB. A Biblia hebrea refírese ocasionalmente aos pobos ARVI (ou outras variantes), que traducimos por "árabes" ou "arábigos". O alcance real deste termo nesta época tan primitiva non é suficientemente claro, pero parece que se refire a varias tribos semitas nómades dos desertos de Siria e de Arabia .

Os nabateos foron uns nómades recentemente chegados ^[59] que ocuparon o territorio que abandonaran os edomitas. As inscricións máis antigas que nos deixaron son en arameo, pero aos poucos fóronse pasando o árabe, e son o primeiro pobo que escribe nesta lingua. De feito, o alfabeto nabateo foi adoptado polos árabes e converteuse na escritura árabe moderna cara ao século IV.

Para os gregos e para os romanos, o termo "arabi" servía para designar calquera tribo nómade dos desertos do Próximo Oriente. Os romanos chamaban Arabia Petrea a súa provincia fronteiriza co Imperio Persa, ao redor da cidade de Petra, e que desde os últimos séculos antes da era cristiá foi caendo cada vez máis baixo a influencia árabe, sobre todo coa migración dos gassánidas, desde o século III. O afastado Iemen era a Arabia Félix, porque era o único recuncho fértil da península. E os desertos non conquistados máis aló das fronteiras orientais e meridionais do Imperio eran o Arabia Magna.^[60]

Os gassánidas, os lakhmidas e os kinda protagonizaron a última gran migración de xente do Iemen cara ao norte antes da aparición do islam .

• Os gassánidas reavivaron a presenza semita a entón helenizada Provincia romana de Siria, que controlaron ata a expansión do islam. Establecéronse principalmente na rexión de Houran e se expandieron cara ao territorio dos actuais Líbano, Palestina e Xordania.
• Os lakhmidas establecéronse na rexión do Tigris medio, en alianza co Imperio Sasánida contra os gassánidas e a Imperio Bizantino. Disputaban o control das tribos de Arabia central aos kinda. Os sasánidas disolveron o reino lakhmida no 602.^[61]
• Os kinda emigraron do Iemen xunto cos gassánidas e lakhmides, pero desviáronse cara a Bahrain e logo devolveron a Iemen, onde constituíron un reino vasalo dos himiarites que controlaba a maior parte do centro e norte de Arabia, ata a caída dos himiarites no 525 a.C..

 

Os musulmáns de Medina chamaban as tribos nómades do deserto os a'raab, e eles considerábanse diferentes porque eran sedentarios, aínda que eran conscientes dos lazos raciais que os unían. O termo a'raab reflicte os que tiñan os asirios para os nómades cos que tiñan unha relación moi estreita e os que derrotaran en Siria.

Na termoloxía islámica máis antiga, no Corán, ʿarabiy refírese á lingua árabe e ʾaʿrāb aos árabes beduínos, coas connotacións negativas de ser a xente que se atrincheiraba no deserto para resistir o avance da islamización. Pero logo da conquista do deserto interior, no século VIII, a lingua que falaban os nómades beduínos pasou a ser vista como a forma máis pura e incontaminada da lingua árabe.

A aparición da islam fixo que se xuntaran moitas tribos de Arabia que ata entón vivían enfrontadas, e proxectounas cara ao norte á conquista de Siria e o Iraq. No ano 661, baixo o goberno da dinastía Omeia, Damasco converteuse na capital do Califato. Nos novos territorios conquistados, os árabes constituían a elite militar dominante e, en consecuencia, gozaban de privilexios especiais. Sentíanse moi orgullosos dos seus antepasados árabes e promovían a poesía e a cultura da Arabia preislámica, que se fundía progresivamente coa cultura destes países. Hai estableceron gornicións militares en Ramla, Raqqa, Basora, Kufa, Mosul e Samarra, todas as cales máis adiante se converterían en cidades .^[62]

O califa Abd-al-Malik estableceu o árabe como idioma oficial do Califato no 686.^[63] Esta disposición tivo unha grande influencia nos países non árabes conquistados e alimentou a arabización da rexión. Con todo, a situación privilexiada dos árabes sobre os non árabes conversos e os impostos adicionais que debían pagar estes foron xerando un resentimento contra os árabes de orixe. O califa Umar II intentou resolver o conflito cando asumiu o poder no 717, proclamando que todos os musulmáns debían ser tratados igual, pero as súas intencións reformadoras non tiveron efecto porque morreu cando só levaba tres anos no poder. En consecuencia, o malestar contra os Omeias espallouse por toda a rexión e estalou unha revolta que deu o poder aos abbásida e trasladou a capital a Bagdad. Os Abbásida tamén eran árabes, xa que descendían de Abbas, o tío de Mahoma, pero, a diferenza dos Omeias, eles tiñan o apoio dos grupos musulmáns non árabes.^[62] Cando houberon adoptado a lingua árabe e a relixión islámica, as poboacións de Oriente Próximo e de Iraq forón, ademais, arabizadas.

 

Ao Norte de África, os bérberes resistíronse moito á conquista arabomusulmá, pero, logo de ser derrotados e asimilados, van contribuír decisivamente á invasión de Hispania. De feito, a maior parte da tropa que pasou a estreito de Xibraltar a partir do ano 711 constituíana bérberes, e ata a comandaba o xefe bérber Tariq ibn Ziyad. Os primeiros séculos da dominación musulmá no Norte de África e da Península Ibérica a inmigración árabe na zona foi pouco importante. A Hispania musulmá, Al-Andalus, era de poboación maioritariamente hispana (ibero-romano-goda) cunha minoría significativa bérber, mentres que os árabes constituían unha pequena pero poderosa elite. Non pasou moito tempo ata que o Al-Andalus e boa parte do Magreb liberáronse do Califato Omeia. No Marrocos, as tribos bérberes propiciaron a aparición de varios estados independentes. Co colapso do Califato Omeia, Al-Andalus converteuse no escenario de conflitos étnicos entre árabes e bérberes. O último supervivente da dinastía Omeia, Abd ar-Rahman I, puido fuxir da persecución dos seus rivais e refuxiouse no Al-Andalus. Como descendía a vez de árabes e de bérberes, foi capaz de acougar aos contrincantes e creou o Emirato de Córdoba.

O groso máis importante de inmigración árabe ao Magreb non chegou ata o século XI, cando as tribos beduínas Banu Hilal foron enviadas polos fatimídas contra a dinastía Zirida, e, logo de derrotala, seguiron avanzando pola súa conta. Isto contribuíu decisivamente á arabización da rexión, e tamén á expansión do nomadismo en zonas que antes foran predominantemente agrícolas. Foron destruídos moitos pobos e cidades en todo o Magreb. Mentres que as áreas costeiras e urbanas seguiron baixo control bérber, o interior quedou fóra de control e baixo o dominio dos beduínos. Ibn Khaldun testemuñou que as zonas devastadas polos invasores Banu Hilal desertizaronses completamente. Aínda que os bérberes seguiron gobernando a súa rexión ata o século XVI, con varias dinastías, como os Almorábides, os Almohades etc., O certo é que a chegada destas tribos contribuíu moito á súa arabización desde os puntos de vista lingüístico e político.

 

Durante a época da expansión do islam do século VII e principio do VIII, vaise a establecer o Califato, primeiro sera o "Califato Raixidun", que vai a dar nun dos imperios máis grandes da historia. A Idade de ouro do islam iniciouse a mediados do século VIII coa chegada ao poder da dinastía abbásida e a substitución da vella capital Damasco pola recentemente fundada Bagdad. Durante o período dos abbásides, baixo a influencia dos preceptos coránicos e os hadith, como que "A tinta dos eruditos é máis sagrada que o sangue dos mártires", que reforza o valor do coñecemento, o Mundo islámico converteuse nun centro cultural de primeira orde, onde floreceron a ciencia, a filosofía, a medicina e o ensino, de modo que os abbásides alentaron a causa do coñecemento e estableceron a "Casa do Saber" (en árabe:بيت الحكمة) en Bagdad, onde os intelectuais, musulmáns e non musulmáns, esforzábanse por traducir e recoller a totalidade do coñecemento humano en lingua árabe. Moitas obras da Antigüidade clásica, que xa foran esquecidas, foron traducidas o árabe e logo o turco, o persa, na hebreo e ao latín. Durante este período, o mundo islámico foi un crisol de culturas onde se recollía, se sintetizaba e facíase avanzar o coñecemento obtido pola Humanidade desde as antigas civilizacións de Mesopotamia, Roma, Chinesa, India, Persia, Exipto, Norte de África, Grecia e Bizancio. As dinastías musulmás rivais, como os fatimites de Exipto e os Omeias de Al-Andalus tamén foron núcleos importantes de cultura, con cidades como O Cairo e Córdoba que rivalizaban con Bagdad.^[14]

 

Cando O Imperio Otomán someteu o Califato árabe e adoptou para o seu soberano o título de califa, iniciouse unha nova era de dominación para todo o pobo árabe, que se estendeu desde 1513 ata 1922. Pero os árabes non notaron moito o cambio, de feito que, os turcos otománs aproveitaron o modelo de administración árabe preexistente.

Logo da caída do Imperio Otomán en 1918, a maioría dos árabes modernos viven no Mundo árabe, que comprende unha vintena de estados independentes no Oriente Medio (incluída Palestina) e o norte de África. Todos estes estados comparten unha política exterior común centrada no conflito árabe-israelí, aínda que só os máis próximos a Israel teñen ou tiverón unha participación real na guerra.

Nos anos trinta do século xx, cando en moitos estados musulmáns, e sobre todo árabes, discutíase sobre unha nova organización política e territorial trala disgregación do Imperio Otomán, xurdiron dúas novas ideoloxías que propugnaban a unión, ben de todos os árabes nunha soa nación (o panarabismo), ben de todos os musulmáns en torno o islam e baixo o imperio da lei islámica (o panislamismo). Ambas ideoloxías unitaristas, con todo, han ter que competir na escena política cos nacionalismos locais dos diversos Estados árabes.

 

Unha consecuencia práctica do panarabismo foi a creación da Liga Árabe , fundada no Cairo o 22 de marzo de 1945 con seis membros: Exipto, Iraq, Transxordania (chamada Xordania a partir de 1946), Líbano, Arabia Saudita e Siria. O Iemen engadiuse o 5 de maio. Actualmente ten 22 membros e catro observadores. O obxectivo principal da organización é "reforzar as relacións entre os estados membros e coordinar a colaboración entre eles, salvagardar a independencia e soberanía dos Estados membros, e tratar de xeito xeral os asuntos e intereses dos países árabes".^[65]

O caudillo exipcio Nasser foi o principal líder do panarabismo. Como líder carismático, todo o mundo árabe esixíalle que terminase co problema palestino, mediante a derrota militar de Israel. Por outra banda, os dirixentes israelís percibían como un perigo que Nasser puidese unir os atomizados países árabes da zona baixo unha estrutura estatal única, e tamén que puidese converterse nun novo Atatürk árabe, de maneira que se buscou o enfrontamento armado para derrotalo e provocar a súa caída. Estas tensións levaron en 1967 á guerra dos Seis Días, que supuxo un fracaso militar enorme para os países árabes que participaron (Exipto, Siria e Xordania), e para todos os seus aliados. Esta derrota marcou o final do panarabismo, xa que a poboación árabe sentiuse tan defraudada polos resultados desta guerra, como xa lles pasara coa guerra árabe-israelí de 1948, e , do mesmo xeito que entón , a opinión pública radicalizouse , esta vez ao redor de movementos islamistas como o que eclosionou en 1979 coa revolución islámica en Irán. En parte como reacción contra a occidentalización e en parte atizada por conflito árabe-israelí, a finais do século xx estendeuse entre os árabes unha forte onda de islamismo político radical, que domina calquera movemento político, non só aos países árabes, senón a todo o Mundo islámico en xeral.

Por outra banda, a partir de 2010, varios países víronse axitados con diversa intensidade pola primavera árabe, un movemento de protesta e vontade de rexeneración política que se xerou e estendio principalmente por iniciativa popular e coa axuda das novas tecnoloxías, aínda que o seu avance choca frontalmente coa forza e a implantación popular do islamismo político.

• Lingua árabe
• Liga Árabe
• Mundo árabe
• Península de Arabia

• Revista Alif Nûn Publicación virtual gratuíta de periodicidade mensual especializada no mundo árabe e islámico (en castelán).
• Carta sobre os árabes de Ronald Gorab (en castelán).