Río Yukon

Río Yukon
	(mis) Tàgé Cho; (mis) Tágà Shäw
Tipo	río
Inicio
Continente	América do Norte
División administrativa	Yukón, Canadá e Alasca, Estados Unidos de América
Localización	Campo de gelo de Juneau (pt)
Final
Localización	Mar de Bering
	60°32′31″N 134°31′09″O / 60.5419, -134.5192; B 62°35′55″N 164°48′00″O / 62.5986, -164.8
Afluentes	47
Conca hidrográfica	Yukon River Basin (en)
Características
Dimensións	3.190 () km ;
Superficie da cunca hidrográfica	832.000 km²
Medicións
Caudal	6.428 m³/s

O río Yukon (en inglés: Yukon River) é un importante río do noroeste de América do Norte. Ten un curso de 3185 km e forma unha gran conca de 854 000 km². Discorre polos Estados Unidos e o Canadá. As súas augas desembocan no Mar de Bering, formando un delta en forma de abano case semicircular, cun brazo de maior tamaño e uns cantos moito menores. A anchura da súa canle é bastante variable, entre un quilómetro e máis de tres durante os últimos 1000 km do seu curso. Antes de abrirse para formar un delta na Baía de Norton, a súa anchura é de case dous quilómetros e medio.

A metade do curso do río transcorre en Alasca e a outra parte por Yukon, o Territorio canadense ao que lle dá nome. É o río máis longo de Alasca e Yukon, e foi un dos principais medios de transporte durante a febre do ouro de Klondike (Yukon), entre 1898 e 1899.

Yukon significa gran río en gwich'in. O río chámase Kwiguk, ou gran corrente en iupik.

Historia

O río Yukon tivo gran relevancia histórica durante as glaciacións do Plistoceno xa que o seu val formou un corredor libre de xeos entre as montañas Rochosas e o glaciar do Nordés do Canadá co cal serviu de ruta de entrada da poboación asiática no continente americano. Esa poboación atravesou en distintas ondas o estreito de Bering, que formaba un istmo ao descender o nivel do mar uns 100 m (a profundidade do estreito de Bering é menor desta cifra) pola acumulación de xeo nos grandes glaciares do Canadá e de Europa do Norte e Central.

O clima durante o Plistoceno

A aparición deste corredor libre de xeos en Alasca Central e no Canadá, ao leste das Rochosas, ten unha sinxela explicación polo efecto Foehn, xa que os ventos do oeste, que nestas latitudes son constantes durante todo o ano, veñen moi cargados de humidade desde o océano Pacífico, pero ven forzados a ascender pola proximidade das Montañas Rochosas a devandito océano. Este ascenso dá orixe a copiosas e continuas precipitacións ao oeste destas montañas, pasando á vertente oriental practicamente secos, ademais de que ao descender quéntanse sen intercambio de calor a unha temperatura que impide a acumulación dos xeos en forma de glaciares. Este corredor tiña unha fauna abundante e variada, que serviu para facilitar a penetración dos primeiros poboadores americanos.

Véxase tamén

Ligazóns externas