HOUBO n-a miña parroquia un cura de eses que toman á peito que os demáis non fagan o que eles fan, ou que non vexan as cousas como eles as ven. Pol-o demáis, era un santo varón, e tan pouco dado ó mundo que, según contan, ainda a terra non se atreven co seu corpo. Padricaba co a palabra, e daba enxempro c-os feitos. N-a sua casa había letreiros por todas partes pra que os seus freigueses mais parvos non se trabucasen n-o camiño do ceo. N-o soborlume da porta da escaleira estaba o pirmeiro, que dicía: Specta paulisper (espera un pouco). Alí, antes de pasar adiante, facían a siñal da crus cantas sacometeiras iban á ver ó siñor abade. N-o comedor fixera pintar dous: un frente á cabeceira da mesa onde él se sentaba pra comer, que encargaba pouco barullo cando se facía ben pol-o corpo: Dum manducas, siles (mentres comes, calas); o outro quedaba mesmo por detrás d-él cando se puña á mesa, como feito adrede solasmente pr-ós d-afora. Este era un aviso macuco: Fratres, sobrii estote et vigilate (hirmaos, comede pouco e dormide menos). Non lle importaba ó cura que os seus convidados larpeasen canto lles pidise o estámago e ainda mais, pero doíalle a concencia se por ser tan farto n-a sua casa algún gulusmeiro se condanaba. E esto fixoo cavilar tanto que, aconsellándose co a familia, detrimiñou non Ile dar mais de comer ós cregos anque os vise langrear de fame. E, meu dito meu feito, o día de San Antón despachounos á todos con soilo os cartos da misa. encargándolles que pr-ó domingo viñesen o mais cedo que poidesen, porque a misa sería as once.
Cando os cregos viron que os despachaba co a barriga baldeira, foron saíndo da sancristía trinando contra él. N-o adra esperaron uns ós outros, e fixeron o manipodio de non vir ningún o domingo, deixando así sin función á parroquia e á Virxen da Conceución por culpa do seu cura, que líes negaba hastra unha cunca de caldo pra poder chegar con folgo as suas casas.
Veo o domingo, pero os cregos... ¡Vaiche boa! ¡quen-os vira! Sorte que o da misa e outro compañeiro non estaban n-o contumelio, e non faltaron, xuntándose así tres. Pero ¿quén cantaba no sobrado? O cura, apelando ás do saco, mandou á buscar un de eses renegados que volven de Buenos Aires pra que o sacase d-aquel apuro. Foy lixeiro o americano, e collendo o misal debaixo do brazo, alá se vay moy foncho á lucir a sua palleta.
