Sonnet 18

Sonnet 18 of Shall I compare thee to a summer's day? is ien fan de bekendste fan de 154 Sonnetten fan William Shakespeare. It tema is de fergonklikens fan ierdske moaiens en de ivichheid fan de poëzy. Hjoeddedei wurdt jamk te praat brocht dat it oarspronklike ûnderwerp fan it gedicht, Shakespeares leafste, foar wa't it gedicht skreaun is, in man wie, wylst mannichien it sonnet brûkt ta it beskriuwen fan in frou.

Shakespeares tekst

Sonnet 18

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed,
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimmed;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow'st,
Nor shall death brag thou wander'st in his shade
When in eternal lines to time thou grow'st.

So long as men can breathe or eyes can see,

So long lives this, and this gives life to thee.

Oersetting

Sil ik dy ferlykje mei in simmerdei?

Do bist noch swider en noch sêfter.

Rûge winen skodzje de leaflike maitiidsknoppen,

En sa gau is dy tiid fan simmer wer foarby.

Somtiden skynt it himmeleach te fel,

En faak is syn gouden glâns beskûle,

Alles wat pronket wurdt in kear wei,

By tafal of troch natuerlik ferfal;

Mar dyn ivige simmer giet net oer

Noch sil dyn moaiens ea fergean,

Noch sil de dea opsprekke datsto yn syn skaad wanderst

Want mei dizze rigels bisto ferivige.

Salang't men azemet en sjocht,

Salang sil dit gedicht libje en libben oan dy jaan.

Besjoch ek

Sonnetten fan Shakespeare