gnarus
| gnārus | |
| clásico (AFI) | [ˈŋnaː.rʊs] |
| variantes | nārus[1] |
| rima | a.rus |
Etimología
[editar]Del protoitálico *gnāro-, y este del protoindoeuropeo *ǵnh₃-ro- ("conocido") (< ǵneh₃-ri-/ǵnoh₃-ri- "conocimiento", "sabiduría").[2] Compárese el griego antiguo γνώριμος (gnṓrimos, "conocido").[2]
→ (g)nōscō
Adjetivo
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | gnārus | gnāra | gnārum | gnārī | gnārae | gnāra |
| Vocativo | gnāre | gnāra | gnārum | gnārī | gnārae | gnāra |
| Acusativo | gnārum | gnāram | gnārum | gnārōs | gnārās | gnāra |
| Genitivo | gnārī | gnārae | gnārī | gnārōrum | gnārārum | gnārōrum |
| Dativo | gnārō | gnārae | gnārō | gnārīs | gnārīs | gnārīs |
| Ablativo | gnārō | gnārā | gnārō | gnārīs | gnārīs | gnārīs |
- 1
- En sentido activo, especialmente con genitivo: que se tiene conocimiento o experiencia (de algo específico o tácito), conocedor, informado, versado, experimentado.[3]
- 2
- Con fuerza pasiva, generalmente seguido de dativo: conocido, familiar.[3]
- Antónimos: ignārus, incōgnitus, ignōtus
Información adicional
[editar]- Derivados: narro, naro, adnarro, denarro, enarro, enarrabilis, enarrate, enarratio, enarrator, narrabilis, narratio, narratiuncula, narrator, narratus, praenarro, renarro, gnarigo, gnario, gnaritas, gnaruris, ignarus, prognare, prognariter