correctus
Apariencia
corrēctus | |
clásico (AFI) | [kɔrˈreːk.tʊs] |
variantes | conrēctus |
rima | ek.tus |
Etimología
[editar]De corrigō, -ere ("enderezar") y el sufijo -tus4.
Adjetivo
[editar]Comparación | |
Comparativo: | corrēctior |
Superlativo: | māxime corrēctus |
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | corrēctus | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Vocativo | corrēcte | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Acusativo | corrēctum | corrēctam | corrēctum | corrēctōs | corrēctās | corrēcta |
Genitivo | corrēctī | corrēctae | corrēctī | corrēctōrum | corrēctārum | corrēctōrum |
Dativo | corrēctō | corrēctae | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
Ablativo | corrēctō | corrēctā | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
- 1
- Dicho de una persona: que cambió (para bien), mejorado, reformado (con respecto a su carácter, sus hábitos, etc.).[1]
- Uso: poco usado
Forma flexiva
[editar]Forma verbal
[editar]1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | corrēctus | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Vocativo | corrēcte | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Acusativo | corrēctum | corrēctam | corrēctum | corrēctōs | corrēctās | corrēcta |
Genitivo | corrēctī | corrēctae | corrēctī | corrēctōrum | corrēctārum | corrēctōrum |
Dativo | corrēctō | corrēctae | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
Ablativo | corrēctō | corrēctā | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de corrigō.
Referencias y notas
[editar]- ↑ Oxford Latin Dictionary. Editado por: P. G. W. Glare. Editorial: Oxford University Press. Oxford, 1983.