Violono

 

La vorto violono venas de la meza latina, vitula, signifanta kordan instrumenton. Ĝia origino venas de instrumentoj alportitaj de orienta Eŭropo de la Bizanca Imperio. La tuta invento de la violono estis pelita de la radikoj de la miljara ĉina instrumento erhuo; la radikoj de ĉi tiu instrumento estis la fundamentoj de malnovaj frotitaj kordoj jam malkovritaj.

La plej fruaj kordinstrumentoj estis ĉefe plukitaj (por ekzemplo, la greka liro). Dukordaj, arĉohavaj instrumentoj, luditaj rekte kun kordoj kaj arĉoj el ĉevalharoj, eble originiĝis en la nomadaj rajdismaj kulturoj de Centra Azio, en formoj tre proksime similaj al la nuntempa mongola morinĥuro kaj la kazaĥa "kobyz". Similaj kaj variaj tipoj estis probable disigitaj laŭlonge de la orient–okcidentaj komercvojoj el Azio al Mezoriento,^[7][8] kaj la Bizanca Imperio.^[9][10]

Laŭ la Encyclopædia Britannica, la rekta antaŭaĵo de ĉiuj eŭropaj arĉinstrumentoj estas la araba rebabo (rebab, ربابة), kiu disvolviĝis en la bizanca liro ĉirkaŭ la 9-a jarcento kaj poste en la eŭropa ribeko.^{[11][12][13][14]} Kelkaj fontoj sugestas alternativajn eblojn por la originoj de la violono, kiel el norda aŭ okcidenta Eŭropo.^[15][16][17] La unuaj fabrikantoj de violonoj probable prunteprenis el variaj disvolviĝoj de la bizanca liro. Tiuj inkludis la "vielle" (konata ankaŭ kiel fidel aŭ viuola) kaj la lira da braccio.^[9][18]

 

La unuaj violonoj estis faritaj en Norda Italio inter la mezo de la fino de la 16a jarcento kaj la komenco de la 17a jarcento. Lia kreo estas atribuita al la italo Gasparo de Salò. Dum ducent jaroj, la arto fari unuaklasan violonon estis atribuita al tri familioj de Cremona: Amati, Guarneri kaj Stradivarius.

La plej fruaj bildoj de violonoj, kvankam trikordaj, videblas en norda Italio ĉirkaŭ 1530, je ĉirkaŭ la sama tempo kiel la vortoj "violino" kaj "vyollon" estas vidataj en italaj kaj francaj dokumentoj. Unue el la plej evidentaj priskriboj de la instrumento, inklude ties ludado, estas el la Epitome musical de Philibert Jambe de Fer, publikigita en Lyon en 1556.^[19] Ĉirkaŭ tiu tempo, la violono jam estis ekdisvastiĝinta tra tuta Eŭropo.

La violono montriĝis tre populara, inter kaj stratmuzikistoj kaj la nobelaro; la franca reĝo Karlo la 9-a ordoni al Andrea Amati konstrui 24 violonojn por li en 1560.^[20] Unu el tiuj "nobelaj" instrumentoj, nome la Karlo la 9-a, estas la plej malnova survivanta violono. La plej fajna Renesance ĉizita kaj dekoraciita violono en la mondo estas de Gasparo da Salò (ĉirkaŭ 1574) posedata de Ferdinando la 2-a, Arkiduko de Aŭstrio kaj poste, el 1841, de la norvega "virtuoso" Ole Bull, kiu uzis ĝin dum kvardek jaroj kaj miloj da koncertoj, pro sia tre pova kaj bela tono, simila al tiu de Guarneri.^[21] "The Messiah" aŭ "Le Messie" (konata ankaŭ kiel "Salabue") farita de Antonio Stradivari en 1716 restas pura kaj senmakula. Ĝi estas nun en the Muzeo Ashmolean de Oksfordo, Anglio.^[22]

La plej famaj violonkonstruistoj (lutieristoj) inter la 16-a kaj la 18-a jarcentoj estas jenaj:

 

• La skolo de Brescia, startinta en la fino de la 14-a jarcento per liroj, vjoletoj, vjoloj kaj aktiva en la kampo de la violono en la unua duono de la 16-a jarcento
  • La familio Dalla Corna de Giovan Giacomo Dalla Corna, aktiva inter 1510 kaj 1560 en Brescia kaj Venecio
  • La familio Micheli de Zanetto Micheli, aktiva inter 1530 kaj 1615 en Brescia
  • La familio Inverardi aktiva inter 1550 kaj 1580 en Brescia
  • ThLa familio de Gasparo da Salò, aktiva inter 1530 kaj 1615 en Brescia kaj Salò
  • Giovanni Paolo Maggini, studento de Gasparo da Salò, aktiva inter 1600 kaj 1630 en Brescia
  • La familio Rogeri de Giovanni Battista Rogeri, aktiva inter 1661– kaj 1721 en Brescia
• La skolo de Kremono, startinta en la dua duono de la 16-a jarcento per vjoloj kaj violonĉeloj kaj en la fako de violonoj en la dua duono de la 16-a jarcento
  • La familio Amati, aktiva inter 1550 kaj 1740 en Kremono
  • La familio Guarneri, aktiva inter 1626 kaj 1744 en Kremono kaj en Venecio
  • La familio Stradivari, aktiva inter 1644 kaj 1737 en Kremono^[23]
  • La familio Rugeri de Francesco Rugeri, aktiva inter 1650–1740 en Kremono
  • Carlo Bergonzi (lutieristo) (1683-1747) en Kremono
• La skolo de Venecio, kun la agado de kelkaj fabrikantoj de arĉinstrumentoj el la komenco de la 16-a jarcento de pli ol 140 fabrikantoj de arĉinstrumentoj registritaj inter 1490 kaj 1630.^[24]
  • La familio Linarolo, aktiva inter 1505 kaj 1640 en Venecio
  • Matteo Goffriller, konata pro siaj violonĉeloj, aktiva inter 1685 kaj 1742 en Venecio
  • Pietro Guarneri, filo de Giuseppe Giovanni Battista Guarneri kaj el Kremono, aktiva inter 1717 kaj 1762 en Venecio
  • Domenico Montagnana, aktiva ĉirkaŭ inter 1700 kaj 1750 en Venecio
  • Santo Serafin, aktiva de antaŭ 1741 ĝis 1776 en Venecio

 

Gravaj ŝanĝoj okazis en la konstruado de la violono en la 18-a jarcento, precize en la longo kaj angulo de la koko kaj pro pli peza basostrio. La plimulto de malnovaj instrumentoj suferis tiujn modifojn, kaj tial ili estas en tre diferenca statoj ol tiu de kiam ili eliris el la manoj de siaj fabrikantoj, sendube kun diferencoj en sono kaj respondo.^[25] Sed tiuj instrumentoj en siaj nunaj statoj indikas la normon por perfekteco en violon-konstruado kaj sono, kaj violon-konstruistoj el la tuta mondo klopodas por alproksimiĝi la plej eble al tiu idealo.

Ĝis nuntempe, instrumentoj el la tiel nomita Ora Epoko de la violonkonstruado, speciale tiuj faritaj de Stradivari, Guarneri del Gesù, kaj Montagnana, estas la plej serĉataj instrumentoj kaj de kolektantoj kaj de ludantoj. La ĝisnuntempa rekorda kvanto pagita por Stradivari violono estas 9.8 milionoj da britaj pundoj (15.9 milionoj da usonaj dolaroj tiam), kiam la instrumento konata kiel Stradivarius "Lady Blunt" estis vendita de Aŭkcioj Tarisio en reta aŭkcio la 20an de Junio, 2011.^[26]

La violono mem ne multe ŝanĝiĝis dum ducent jaroj. De la 19-a jarcento, nur la dikeco de la ŝnuroj estis modifita, cele al la uzo de pli alta kaj pli klinita brako. Origine kun konkava formo, la pafarko nun havas konveksan kurbecon, kiu ebligas al ĝi rezisti pli grandan streĉiĝon, ĉar la ŝanĝoj faritaj de la arkea fabrikanto François Tourte, al peto de la virtuoza Giovanni Battista Viotti, en 1782.

Inter plej famaj violonfabrikistoj menciendas jenaj:

• Giuseppe Guarneri (1698-1744) estis itala arĉfaristo, membro de la familio Guarneri de Kremono. Li konkuris kun Antonio Stradivari en respekto kaj prestiĝo donita al liaj instrumentoj, kaj estis nomita la plej bona violonfaristo de la Amati dinastio. Muzikaj instrumentoj konstruitaj fare de Guarneri ofte estas kromnomitaj "Jozefoj" aŭ "del Jesuses". Guarneri estis konata kiel del Gesù ĉar liaj etikedoj enhavis la nomen sacrum IHS iota-eta-sigma) kaj katolikan krucon. Liaj ĝardenaj iloj signife deviis de lia familia tradicio kaj portis la unikan stampon de lia stilo. Ilia statuso estas konsiderita dua nur al tiuj de Stradivari, sed kelkaj ankaŭ postulas ilian superecon.
• Antonio Stradivari (1644-1737) estis itala liutfaristo ankaŭ de Kremono. La plej bonajn instrumentojn li konstruis onitakse inter 1698 kaj 1725. Instrumentoj, kiujn li markosignis post 1730, estis verŝajne pretigitaj de lia filoj Omobono kaj Francesco. Oni kalkulas, ke Stradivari dum sia vivo verkis ĉirkaŭ 1100 violonojn, vjolojn, gitarojn kaj violonĉelojn. El la violonĉeloj ekzistas ankoraŭ hodiaŭ ĉirkaŭ 60 ekzempleroj. Ekde ĉirkaŭ 1800 meritas siaj instrumentoj la plej grandan ŝatatecon kaj simile altan prezon. La ĝisnuna (2004) plej alta prezo estis elpagita en 1998 por la "Kreutzer Strad" ĉe Christie's en Londono: ĉirkaŭ 1,5 milionoj da eŭroj. La relativa eta nombro de la bonaj Stradivari-violonoj apartenas plej ofte al riĉaj mecenatoj, kiuj tiujn disponigas je mondfamaj artistoj.

 

Kiel alia ŝnurego-instrumento, violonoj estas konstruitaj de luthiers. Tradicie ĝi estas akustikaj instrumentoj kies sono estas nature amplifita per la ligna resono-skatolo. Tamen, estas elektronike amplifitaj instrumentoj per mikrofonoj. Same kiel elektraj gitaroj, elektraj violonoj ne postulas sonilon. Iuj havas masivan korpon kaj aliaj ne havas korpon, sed nur kadroj pr subteni la ŝnurojn.

La violono kutime estas stokita en kazo kies formo kaj materialo povas varii. Ĉi tiu kazo nepre enhavas la violonon, pafarkon, rezinon, kuseneton kaj puriganta tukon. Ĝi ankaŭ povas enhavi, laŭ la kazo, pafarko, metronomo, higrometro, humidificilo, ktp.

La plej komuna ekzekuto estas la frotado de la arĉo sur la ŝnuroj. Antaŭ ludado de la instrumento, la violinisto pasas sur la prokinoj rezinon nomatan kolofonio, kiu havas la efikon produkti la frotadon inter la prokinoj kaj la kordoj, generante la sonon. La sono produktita de la ŝnuroj estas transdonita al la kava korpo de la violono, nomata resono-skatolo.

 

Korpo rekte kaj busto antaŭen. La kruroj devas esti iomete malfermitaj por stabiligi la ekvilibron de la korpo.

La maniero subteni kaj la violonon kaj la arĉon estas grava parto en la instruado de la instrumento por atingi bonkvalitan teknikon de ludado, pro kio necesas zorgeman konsideradon eklernante la studon de la instrumento. La unua rimarkenda afero estas la pozicio de la violono, tio estas, la muzikilo devas esti subtenata tiel ke la okuloj estu fikseblaj sur la kapo de la violono; kaj siavice la maldekstra brako devas pozicii leĝere antaŭen por ke la fingroj estus metitaj nature kaj perpendikulare al la diapazono. Sammaniere gravas la ĝusta kaj komforta metado de la instrumento inter la kolo kaj la ŝultro, kaj por la atingo de bonkvalita sono kaj bonkvalita plenumado por protekti la instrumentiston el lezoj pro nenecesaj tensioj. La violono devas esti metita la plej alte ebla por ke la maldekstra brako, la mano kaj la fingroj havu movoliberon por povi ŝanĝi de pozicio facile

La violono devas esti metita sur la maldekstra klaviko kaj malpeze subtenata sur la maldekstra ŝultro.

 

Instrumento partikulara rezistado, la violono kutime postulas malmultajn specialajn zorgojn. Kiam oni ne uzas ĝin, ĝi devas esti gardita en propra skatolo kiu estu la plej hermeta aŭ vatita, kaj la skatolo, la bastono de la arĉo kaj la kordoj puraj, kaj la arĉaj krinoj iomete distensiitaj. La violono estu la plej eble ŝirmita por ke damaĝu ĝin nek la humideco nek subitaj ŝanĝoj de temperaturo; aliflanke, ĝi postulas nur kutiman purigadon per seka tolo, aŭ per produktoj speciale desegnitaj por tio. La kordoj kutime rompiĝas pro la tensio kaj la frotado, kaj pro tio konvenas, ke la violonisto havu anstataŭantan kordaron. Kutime rompiĝas ankaŭ la haroj de ĉevalvosto (krinoj) kiuj konstituas la bendon de la arĉo; pro tio la ofta ludado povas rezulti en neceso ŝanĝi ilin kiam estu tiu neceso. Se oni ludas la violonon sen mentonapogilo, konvenas uzi tolon sur la parto de la kolo kaj sur la mentono sur kiu oni apogas la violonon por eviti, ke la instrumento estus damaĝita pro la transpirado (ŝvito). Foje okazas, ke "malnova" violo bone ludita, sonas pli bonkvalite ol nova aŭ malmulte uzita violono.

Gravas en la zorgado de la violono ke post gardado dum ioma tempoperiodo oni malfortigu (sentensiigu) la kordaron por ke ili ne restu en tensio. Per tio la strukturo de la violono restos protektita el eblaj rompoj pro nenecesa tensio.

 

El la dua duono de la 20a jarcento la kordoj kaj la zono de la arĉo, en multaj okazoj, estas fabrikitaj per sintezaj materialoj; kaj la uzado de tiuj materialoj etendiĝis ankaŭ al aliaj partoj ĉe la violonoj fabrikitaj serie: por ekzemplo kordaroj, mentonapogiloj ktp., kiuj estas fabrikitaj per plasta materialo, kio tuŝas karakteran sonon de la instrumento, kaj pro tio ĝi okazigas ioman malakcepton fare de la profesiaj violonistoj. Ĉe la elektraj violonoj, preskaŭ ĉiuj ties komponantoj estas sintezaj, sed en tiuj la sono (diferenca disde tiu de la akustikaj violonoj) estas prilaborita elektronike; tiaj violonoj estas uzataj en muzikgrupoj de Pop, Rok, Ĵazo kaj similaj, eĉ en Esperantujo, kiel ĉe Asorti.

 

La enkonduko ekde fine de la 16a jarcento kaj komence de la 17a de violono en medioj de la Suda Konuso rilatis ĉefe al la agado de jezuitoj kaj franciskanoj, multaj el ili italdevenaj kiel Domenico Zipoli, kies nomo portas fama muziklernejo de Kordobo.

La jezuitoj enkondukis la muzikinstruadon en la Jezuitaj Misiejoj kreitaj en teritorioj kiuj nuntempe apartenas al norda Argentino, Paragvajo, Bolivio kaj suda Brazilo, en regiono tiam loĝata de indiĝenoj inter kiuj hegemoniis la kulturo de gvaranioj. La plej parto de tiuj urbetoj estis detruita pro la forpelo de la jezuitoj, en 1767 en la hispanaj kolonioj, kaj ankaŭ en Brazilo. La Jezuitaj Misiejoj de Bolivio estas la nuraj kiuj restis el la detruo de la aliaj kolonioj. Temas pri sep urbetoj en la regiono konata kiel Ĉikitanio kie ĉiujare okazas festivalo de baroka muziko.

En Brazilo, la artmetia violono konata per la nomo de rabeca estis enkondukita ankaŭ de ekleziuloj, speciale en la zono de la Jezuitaj Misiejoj, sed ties uzado en muziko estis disvolvigita pli intense dum la mallonga koloniado fare de la nederlandano Mauricio de Nassau, en Recife, inter 1637 kaj 1643. Alia grava stimulo estis la instalado de la portugala kortego en Rio de Janeiro en 1807.

Violono estis disvastigita populare ankaŭ en aliaj mondopartoj, kiel laŭlonge de Andoj, en Centra kaj Orienta Eŭropo, partikulare inter muziko de ciganoj, judoj kaj klezmera muziko, kaj aliflanke en la kelta muziko, ekzemple de Irlando.

Ekde la baroka epoko, la violono estas unu el la plej gravaj el ĉiuj instrumentoj en klasika muziko, pro pluraj kialoj. La tono de la violono elstaras super aliaj instrumentoj, igante ĝin taŭga por ludi melodilinion. En la manoj de bona ludanto, la violono estas ekstreme lerta, kaj povas efektivigi rapidajn kaj malfacilajn sekvencojn de notoj.

Violonoj konsistigas grandan parton de orkestro, kaj estas kutime dividitaj en du sekciojn, konataj kiel la unua kaj dua violonoj. Komponistoj ofte asignas la melodion al la unuaj violonoj, kiu tipe estas pli malfacila parto uzante pli altajn poziciojn. En kontrasto, duaj violonoj ludas harmonion, akompanaĵojn aŭ la melodion en okto pli malalta ol la unuaj violonoj. Arĉa kvarteto simile havas partojn por unua kaj dua violonoj, same kiel parton por aldviolono, kaj por basinstrumento, kiel ekzemple la violonĉelo aŭ, malofte, la kontrabaso.

Multaj verkoj estis verkitaj por violono kaj orkestro, aŭ por arĉa kvarteto. Specife, estis verkitaj multe da konĉertoviolonoj.

Mozart komponis kvin konĉertojn por violono, Beethoven komponis unu konĉerton por violono, same kiel Bruch, Konĉerto en G-minoro, Ĉajkovski, Konĉerto en G-maĵoro kaj Mendelssohn, Konĉerto en B-minoro.

 

• Pizzicato (pinĉita) [produktita de la dekstra mano]: Violonistoj ne ĉiam uzas la pafarkon kiam ili ludas. La pizzicato konsistas en tuŝi la ŝnurojn per la fringroj, donante malgrandajn pinĉitajn. Malofte la pizzicato etendas tra la tuta melodio.
• Vibrato (vibrita) [produktita de la maldekstra mano]: Unu el la gravaj teknikoj de stringaj instrumentoj. Ekzistas 3 tipoj de vibrato: la fingro, la pojno kaj la brako. Ĝi konsistas fari vibri la sonon, formante minimuman fluktuon en la agordo de la noto, supren kaj malsupren. La pojno vibrato estas la plej ofta, kaj la vrako devas esprimi per certa forto, pasio, dramo. Ĝi estas plejparte uzita en longaj notoj.
• Duobla ŝnurego [arko tekniko]: Ĝi signifas ludi samtempe en du, tri ŝnuroj aŭ eĉ kvar ŝnurojn, kaj sekve du, tri aŭ kvar notojn ĉiuj samtempe.
• Glissando (glitante) [produktita de la maldekstra mano]: La violinisto kuŝas sian fingron super la ŝnuro, ludante ĉiujn notojn ene de la gamo ludita, kiu permesas ke ĉiuj intermetitaj sonoj estu aŭditaj. Glissandi aperas preskaŭ ekskluzive en la muziko de la 20a jarcento.

 

• Ĉunirio
• Erhuo
• Gadulko
• Gajĉako
• Rebeko
• Sarangio
• Sohajgeŭmo

Viktoro Solé en unupaĝa artikolo rakontas realan okazaĵon de ŝtelado de valora violono kaj ties rekuperado, emfaze al la nemalhavebla valoro de la violono.^[27]

Ekzistas proverboj pri violono en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof^[28]:

• 	„ Ne el ĉiu ligno oni faras violonon. ”

• 	„ Se vi prenis la violonon, prenu ankaŭ la arĉon. ”

• Agiaruto
• Aldviolono
• Ĝigo
• Violonĉelo

• Familio Amati
• Stéphane Grappelli
• Vanessa-Mae
• Yehudi Menuhin
• Anne-Sophie Mutter
• Niccolò Paganini
• Pablo Sarasate
• Antonio Stradivari
• Antonio Vivaldi

• 1944: Butler, Montagu C.; Merrick, F. Muzika terminaro kun alfabeta indekso de David G. Hill. [Represo de la eldono Rickmannsworth, 1944]. Sofia: Muzika Esperanto-Ligo 1992, 35, 19 p.

• Viol and Lute Makers of Venice 1490–1630, de Stefano Pio (2012), Venezia Ed. Venice research, (ISBN 978-88-907252-0-3)
• Violin and Lute Makers of Venice 1640–1760, de Stefano Pio (2004), Venezia Ed. Venice research, (ISBN 978-88-907252-2-7)
• Liuteri & Sonadori, Venice 1750–1870, de Stefano Pio (2002), Venezia Ed. Venice research, (ISBN 978-88-907252-1-0)
• The Violin Forms of Antonio Stradivari, de Stewart Pollens (1992), London: Peter Biddulph. (ISBN 0-9520109-0-9)
• Principles of Violin Playing and Teaching, de Ivan Galamian (1999), Shar Products Co. (ISBN 0-9621416-3-1)
• The Contemporary Violin: Extended Performance Techniques, de Patricia kaj Allen Strange (2001), University of California Press. (ISBN 0-520-22409-4)
• The Violin: Its History and Making, de Karl Roy (2006), (ISBN 978-1-4243-0838-5)
• The Fiddle Book, de Marion Thede (1970), Oak Publications. (ISBN 0-8256-0145-2)
• Latin Violin, de Sam Bardfeld, (ISBN 0-9628467-7-5)
• The Canon of Violin Literature, de Jo Nardolillo (2012), Scarecrow Press. (ISBN 0-8108-7793-7)
• The Violin Explained - Components Mechanism and Sound de James Beament (1992/1997), Clarendon Press. (ISBN 0-19-816623-0)
• Antonio Stradivari, his life and work, 1644-1737', de William Henry Hill; Arthur F Hill; Alfred Ebsworth Hill (1902/1963), Dover Publications. 1963. OCLC 172278. (ISBN 0-486-20425-1)
• An Encyclopedia of the Violin, de Alberto Bachmann (1965/1990), Da Capo Press. (ISBN 0-306-80004-7)
• Violin - And Easy Guide, de Chris Coetzee (2003), New Holland Publishers. (ISBN 1-84330-332-9)
• The Violin, de Yehudi Menuhin (1996), Flammarion. (ISBN 2-08-013623-2)
• The Book of the Violin, eldonita de Dominic Gill (1984), Phaidon. (ISBN 0-7148-2286-8)
• Violins & Violinists, de Franz Farga (1950), Rockliff Publishing Corporation Ltd.
• Viols, Violins and Virginals, de Jennifer A. Charlton (1985), Ashmolean Museum. (ISBN 0-907849-44-X)
• The Violin, de Theodore Rowland-Entwistle (1967/1974), Dover Publications. (ISBN 0-340-05992-3)
• The Early Violin and Viola, de Robin Stowell (2001), Cambridge University Press. (ISBN 0-521-62555-6)
• The Complete Luthier's Library. A Useful International Critical Bibliography for the Maker and the Connoisseur of Stringed and Plucked Instruments de Roberto Regazzi, Bologna: Florenus, 1990. (ISBN 88-85250-01-7)
• The Violin, de George Dubourg (1854), Robert Cocks & Co.
• Violin Technique and Performance Practice in the Late 18th and Early 19th Centuries, de Robin Stowell (1985), Cambridge University Press. (ISBN 0-521-23279-1)
• History of the Violin, de William Sandys kaj Simon Andrew (2006), Dover Publications. (ISBN 0-486-45269-7)
• The Violin: A Research and Information Guide, de Mark Katz (2006), Routledge. (ISBN 0-8153-3637-3)
• Per gli occhi e 'l core. Strumenti musicali nell'arte de Flavio Dassenno, (2004).
• Gasparo da Salò architetto del suono de Flavio Dassenno, (2009), Comune di Salò, Cremonabooks, 2009.

• En tiu ĉi artikolo estas uzita traduko de teksto el la artikolo Violin en la angla Vikipedio.