Emily Dickinson

Ŝi vivis grandaparte private kaj estis konsiderita ekscentra de tiuj ĉirkaŭ ŝi: ŝi amis porti blankajn vestaĵojn kaj rifuzis ricevi gastojn, kaj poste en la vivo eĉ rifuzis forlasi sian ĉambron, kaj administris la plej multajn el siaj sociaj interrilatoj per korespondado.

Inter la verkistoj influantaj ŝian mondkoncepton kaj skribmanieron estis William Wordsworth kaj Ralph Waldo Emerson, kies eseojn prezentis al ŝi familia amiko Benjamin Franklin Newton, kiun Dickenson opiniis kiel spirita gvidanto kaj gvidisto.

Supozeble la verkoj de Lydia Maria Child kaj Henry Woodsworth Longfellow ankaŭ influis ŝin. Oni scias, ke Dickenson legis la libron de Charlotte Bronte Jane Eyre, sed malfacilas scii la amplekson de ĝia influo al ŝi. Fakte oni povas rimarki, ke la hundo (de la novlanda tipo) nomiĝis "Karlo", laŭ la hundo de unu el la ĉefroluloj de la romano.

Nur malpli ol dekduo el ŝiaj poeziaĵoj estis publikigitaj antaŭ ŝia morto, kaj estis vaste redaktitaj por adaptiĝi al la stilo de la periodo, ĉar la trajtoj de ŝia laboro tiutempe estis konsiderataj strangaj, sed hodiaŭ ili estas identigitaj kiel subskribo de stilo kaj formo.

De 1890 ĝis 1955 oni presis ĉiujn ŝiajn 1776 poemojn, kio certigis al ŝia verko internacian atenton. Hodiaŭ Emily Dickinson estas rekonata kiel unu el la grandaj poetoj de la anglalingva literaturo.

Dickinson malkovris ŝian sorton kiel poeto dum la religia reviviĝo, kiu inundis okcidentan Masaĉusecon en la jaroj 1840-1850. Plej multe de ŝia laboro reflektas ne nur la malgrandajn momentojn de tio, kio okazas ĉirkaŭ ŝi, sed ankaŭ la grandajn batalojn kaj aferojn, kiuj okupis la socion kiel tuton. Ekzemple, pli ol duono de ŝiaj poemoj estis verkitaj dum la jaroj de la Usona Enlanda Milito.

Kvankam Emily Dickinson pasigis preskaŭ sian kompletan vivon en sia hejmo, ŝian lirikan verkon markas transnorma vasteco. La limigita spertoradiuso ne baris, sed spronis ŝian kreadon, ĉar ŝi kapablis image transformi la malgrandan kaj superrigardeblan mondon, kiu formis ŝian vivomedion, en mondon grandan.

Ŝia verfko estas karakterizita per ĉantado de ritmoj, eksterritmoj, kelkaj voĉoj kaj ampleksaj metaforoj. Dickenson intensigas la tekston per majuskloj en netradiciaj okazoj kaj plureco, kiel hazarda okazaĵo, de interpunkcioj kiel dividostreko, dividlinio, oblikvoj kaj pli.

Emily Dickinson skribis mallongajn kaj tre intensajn poemojn; malgrandaj observoj en la naturo instigis ŝin al fortaj emocioj kaj metafizikaj konsideroj. Ŝi preferis la temojn naturo, amo, morto, mortatendo, senmorteco, abnegacio kaj rezigno.