اقدامات پیشگیرانه کاهش اثر سیلاب رودخانه های واقع در سکونتگاه های شهری (با تاکید بر قانون مدیریت بحران و برنامه کاهش خطر حوادث و سوانح کشور)

یکی از موضوعاتی که بیشتر شهرهای بزرگ جهان با آن دست به گریبان هستند، حوادث طبیعی است . با توجه به ماهیت غیرمترقبه بودن غالب حوادث طبیعی و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به آمده است . دانش مدیریت بحران به مجموعه فعالیت هایی اطلاق می شود که قبل ، بعد و هنگام وقوع بحران، جهت کاهش اثرات این حوادث و کاهش آسیب پذیری انجام گیرد.بررسی مکان و نحوه پیدایش سکونتگاه های شهری و روستایی رابطه غیر قابل انکار آب و رودخانه ها بعنوان عامل اصلی شکل گیری سکونتگاه ها را تایید کرده است لیکن این عنصر اصلی حیات در صورت عدم استفاده صحیح از آن و تغییر رفتار توسط انسان در مناطق شهری و روستایی خود عامل تهدید جامعه بشری است . سیل ، رانش ،لغزش و حرکات دامنه ای ، از جمله مخاطراتیست که در زمان بحرانهای طبیعی در محیط رودخانه های واقع در مناطق مسکونی درصورت مدیریت صحیح می توانند کمترین میزان خسارت را داشته باش ند. و لیکن درصورت عدم رعایت ملاحظات رفتاری طبیعت در زمان بروز حادثه طبیعی ، فعالیت های انسانی درحریم یا بستر رودخانه ها منجر به تشدید اثر پدیده طبیعی خواهند شد.تحقیق پیش رو که از حیث هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی -تحلیلی است با هدف بررسی نقش مدیریت بحران در کاهش اثر مخاطرات رودخانه ها ی واقع در سکونتگاه های شهری و با استفاده از مطالعات و اسناد کتابخانه ای نگاشته شده است .نتایج تحقیق حاکی از آن است که با تصویب قانون مدیریت بحران و سند راهبرد ملی در سال ۱۳۹۸ و برنامه های ملی ذیل آن، کشور دیگر با خلاء جدی قانونی از جهت معرفی متولیان مدیریت بحران، سطح مسئولیت و جایگاه دولت در مخاطرات مواجه نیست و درراستای کاهش خطر، با تاکید بربرنامه های ملی و استانی بعنوان علاج واقعه قبل از وقوع، اقدامات پیشگیرانه تعریف که این اقدامات در صورت انجام دارای فواید ازجمله : کاهش تلفات و خسارات، کاهش آسیب پذیری ،پس انداز پول، تسریع در پاسخ و بازسازی و تعهد به حفظ سلامتی و ایمنی جامعه و ارتقاء سطح پایداری جامعه می باشد.