kalıntı

From Ottoman Turkish قالندی, قالنتی (kalıntı), derived from Proto-Turkic *kal- (“to be put, to be left, to be permanent”),^[1] morphologically kal- +‎ -ın +‎ -tı.

• IPA^(key): /ka.ɫɯnˈtɯ/

kalıntı (definite accusative kalıntıyı, plural kalıntılar)

1. Something that remains; remainder, residue.

   Synonym: bakiye

2. Remnant of an ancient city or structure; relic, ruin.

   Synonyms: harabe, ören

3. A mark, sign.

• “kalıntı”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu