gína

See also: gina, Gina, and gín-á

Icelandic

gína (strong verb, third-person singular past indicative gein, third-person plural past indicative ginu, supine ginið)

gína — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að gína
supine (sagnbót)		ginið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		gínandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég gín	við gínum	present (nútíð)	ég gíni	við gínum
	þú gín	þið gínið		þú gínir	þið gínið
	hann, hún, það gín	þeir, þær, þau gína		hann, hún, það gíni	þeir, þær, þau gíni

past (þátíð)	ég gein	við ginum	past (þátíð)	ég gini	við ginum
	þú geinst	þið ginuð		þú ginir	þið ginuð
	hann, hún, það gein	þeir, þær, þau ginu		hann, hún, það gini	þeir, þær, þau ginu

imperative (boðháttur)	gín (þú)	gínið (þið)
	gíndu	gíniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

gína f (genitive singular gínu, nominative plural gínur)

Declension of gína (feminine)

From Proto-Germanic *gīnaną, related to Old English tōgīnan (“gape”) ġinian, ġeonian (English yawn), Old High German ginēn, gainōn (German gähnen). Also related to Lithuanian žióti, Latin hiō, hiscō (“gape”).

gína (singular past indicative gein, plural past indicative ginu, past participle gininn)

to gape
to (figuratively) stand before someone (or something) in a threatening or overwhelming way (used with prepositions við and yfir); to yawn

Conjugation of gína — active (strong class 1)

Conjugation of gína — mediopassive (strong class 1)

Ásgeir Blöndal Magnússon (1989) Íslensk orðsifjabók, Reykjavík: Árni Magnússon Institute for Icelandic Studies, →ISBN (Available at Málið.is under the “Eldri orðabækur” tab.)