Led Zeppelin II

Το δεύτερο άλμπουμ των Led Zeppelin ηχογραφήθηκε ανάμεσα σε διάφορες περιοδείες από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Αύγουστο του 1969.

Από τα Χριστούγεννα του 1968 μέχρι και τα μέσα Φεβρουαρίου του 1969, οι Led Zeppelin πραγματοποίησαν την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους, συνεχίζοντας από την 1 Μαρτίου μέχρι και τις 17 Απριλίου, με συναυλίες στην Αγγλία, την Ουαλία τη Δανία και τη Σουηδία. Στη συνέχεια, μετέβησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τις 31 Μαΐου, ενώ τον Ιούνιο του 1969, περιόδευσαν για άλλη μια φορά στη Μεγάλη Βρετανία, παίζοντας ενδιάμεσα και μία συναυλία στο Παρίσι. Η τρίτη αμερικανική περιοδεία του συγκροτήματος, ξεκίνησε από την Ατλάντα στις 5 Ιουλίου 1969 και ολοκληρώθηκε στο Λούισβιλ του Τέξας, στις 31 Αυγούστου.

Η περιοδεία για την προώθηση του δεύτερου δίσκου τους, ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 17 Οκτωβρίου 1969, συνεχίζοντας στη Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη από τον Ιανουάριο μέχρι και το Μάρτιο του 1970.

Ο δίσκος γνώρισε μεγάλη επιτυχία, βοηθώντας και τον πρώτο τους δίσκο να βελτιώσει τις πωλήσεις του. Το "Led Zeppelin II" ανέβηκε στην κορυφή των τσαρτ στη Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και σε αρκετές ακόμη χώρες παγκοσμίως. Το πρώτο σινγκλ του δίσκου, "Whole Lotta Love" ήταν και το πιο επιτυχημένο του συγκροτήματος, ανεβαίνοντας στο # 4 των αμερικανικών τσαρτ, όπου βραβεύθηκε ως χρυσό. Το ίδιο το συγκρότημα ήταν αρνητικό στο να εκδίδονται σινγκλ, θεωρώντας ότι μείωναν τις πωλήσεις των άλμπουμ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, αποτελεί το γεγονός ότι η "Atlantic" τύπωσε αντίτυπα του συγκεκριμένου τραγουδιού, αλλά ο μάνατζερ του συγκροτήματος, Πήτερ Γκραντ, αρνήθηκε την κυκλοφορία τους.

Ο δίσκος βραβεύθηκε ως 12 φορές πλατινένιος, το Νοέμβριο του 1999, έχοντας πουλήσει 400.000 αντίτυπα μέσω παραγγελιών, πριν καν κυκλοφορήσει. Στη Μεγάλη Βρετανία ανέβηκε στην πρώτη θέση των καταλόγων επιτυχιών, λίστα στην οποία παρέμεινε για 125 εβδομάδες.

Το "Led Zeppelin II", θεωρείται ένας από τους προπομπούς του μουσικού ιδιώματος χέβι μέταλ. Το 1994, το βρετανικό περιοδικό "Guitarist" ανέδειξε το συγκεκριμένο δίσκο ως τον τρίτο επιδραστικότερο όλων των εποχών, ενώ το 1999, το αμερικανικό περιοδικό "The Guitar" το ανέδειξε ως το έκτο καλύτερο άλμπουμ της προηγούμενης χιλιετίας. Το περιοδικό "Rolling Stone", του έδωσε την 79η θέση στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, ενώ στην αντίστοιχη λίστα με τα 100 καλύτερα άλμπουμ, το βρετανικό περιοδικό "Q" το κατέταξε στην 37η θέση. Το 2006, το "Classic Rock" το χαρακτήρισε ως το όγδοο καλύτερο άλμπουμ βρετανικού ροκ, όλων των εποχών.

Το πρώτο κομμάτι του "Led Zeppelin II" είναι το "Whole Lotta Love", η πρώτη μεγάλη επιτυχία του συγκροτήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ' όλη την πολυπλοκότητα του τραγουδιού, ο Ρόμπερτ Πλαντ ηχογράφησε τα φωνητικά με μόνο μία λήψη, ενώ αποτέλεσε αμέσως, μέρος των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος. Κάποιοι από τους στίχους του "Whole Lotta Love", προέρχονται από το "You Need Loving" των Small Faces. Ακολουθεί το "What Is and What Should Never Be", το οποίο οι Led Zeppelin έπαιζαν μέχρι και στην περιοδεία για την προώθηση του τέταρτου δίσκου τους, το 1972. Οι στίχοι του τραγουδιού, γράφτηκαν από τον Πλαντ και βασιζόταν στη σχέση του με την αδελφή της συζύγου του.

Το ηχογραφημένο κατά τη δεύτερη αμερικανική περιοδεία των Led Zeppelin, "The Lemon Song", είναι βασισμένο στο τραγούδι "Killing Floor" του Howlin' Wolf, τον οποίο η πρώτη έκδοση του δίσκου ανέφερε ως συνθέτη, ενώ κάποιοι από τους στίχους του προέρχονται από το "Travelling Riverside Blues" του Ρόμπερτ Τζόνσον. Γενικότερα, οι συγκεκριμένοι στίχοι έχουν αρκετά σεξουαλικά υπονοούμενα, κάτι που γινόταν ακόμη πιο έντονο στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος. Το "Thank You", είναι αφιερωμένο από τον Ρόμπερτ Πλαντ για τη σύζυγο του και χαρακτηριστικό είναι το σόλο ακουστικής κιθάρας του Τζίμι Πέιτζ, κάτι που σπάνια έπαιζε.

Το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς του δίσκου, είναι το "Heartbreaker", τραγούδι με το οποίο ξεκινούσαν τις συναυλίες τους, σε διάφορες περιοδείες. Το σόλο του Τζίμι Πέιτζ αποτέλεσε έμπνευση για την τεχνική "tapping" την οποία ανέπτυξε μερικά χρόνια αργότερα ο Έντι Βαν Χέηλεν. Το "Livin' Lovin' Maid" ξεκινούσε κατευθείαν μετά το τέλος του "Heartbreaker" και ήταν ένα από τα ελάχιστα τραγούδια τους, τα οποία δεν έπαιξαν ποτέ ζωντανά, λόγω της αντιπάθειας του Πέιτζ γι' αυτό.

Οι στίχοι του "Ramble On" είναι εμπνευσμένοι από τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" του Τόλκιν. Αυτό το κομμάτι ηχογραφήθηκε κατά την πρώτη αμερικανική περιοδεία του συγκροτήματος, αλλά δεν το έπαιξαν ποτέ ζωντανά. Το "Moby Dick" ήταν ένα ορχηστρικό κομμάτι, κατά τη διάρκεια του οποίου ο ντράμερ Τζον Μπόναμ έπαιζε το σόλο τυμπάνων του, φτάνοντας σε διάρκεια ακόμη και τα είκοσι λεπτά, κατά τη διάρκεια των συναυλιών τους. Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, "Bring It On Home", είναι επηρεασμένο από το ομώνυμο κομμάτι του Σόνι Μπόι Γουίλιαμσον, το οποίο είχε γράψει ο Γουίλι Ντίξον, στον οποίο αποδίδουν τα εύσημα αναφέροντας τον στους συνθέτες του τραγουδιού.

1. Whole Lotta Love (Page, Plant, Jones, Bonham, Dixon) - 5:34
2. What Is And What Should Never Be (Page, Plant) - 4:47
3. The Lemon Song (Page, Plant, Jones, Bonham, Burnett) - 6:20
4. Thank You (Page, Plant) - 4:47
5. Heartbreaker (Page, Plant, Jones, Bonham) - 4:15
6. Living Loving Maid (She's Just a Woman) (Page, Plant) - 2:40
7. Ramble On (Page, Plant) - 4:35
8. Moby Dick (Page, Plant, Bonham) - 4:25
9. Bring It On Home (Page, Plant, Dixon) - 4:19

Led Zeppelin ΙΙ (άλμπουμ)
Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): 12 φορές πλατινένιος
Καναδάς (CRIA Certification): 9 φορές πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): 4 φορές πλατινένιος
Γαλλία (SNEP Certification): 2 φορές Χρυσός
Αργεντινή (CAPIF Certification): Χρυσός
Αυστραλία (ARIA Certification): 4 φορές πλατινένιος
Γερμανία (NVPI Certification): Πλατινένιος
Αυστρία (NVPI Certification): Χρυσός

Whole Lotta Love (σινγκλ)
Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός

Η σύνθεση του συγκροτήματος είχε την εξής μορφή:

Ρόμπερτ Πλαντ - φωνητικά, φυσαρμόνικα
Τζίμι Πέιτζ - ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Τζον Πωλ Τζόουνς - μπάσο, πλήκτρα
Τζον Μπόναμ - τύμπανα