خرابات در متون منظوم عرفانی قرن ششم تا نهم

خرابات در لغت به معنی میکده و میخانه است این کلمه و مفهوم آن در شعر فارسی عموما در اشعار عرفانی فارسی خصوصا بسامد و کاربردهای گوناگونی دا شته است. سابقه کاربرد این واژه به آیین میتراییسم باز می گردد که در آن ره رو این آیین پس از طی مراحلی د شوار به آن م شرب اجازه ورود می دهد. پس از اسلام و گسترش مکاتب عرفان و تصوف استفاده عرفا و متصوفه از این واژه خاص تر شد اما پاره ای نام آشنایان به مفاهیم عرفانی از آن به عشرتکده ، شراب خانه و. . . . تعبیر کردند. پایان نامه ی حا ضر با روش جستجوی کتابخانه ای و با مراجعه به منابع تدوین شده قصد دارد مفهوم این واژه را در متون منظوم عرفانی قرن ششم تا نهم بررسی کند