اصول طراحی معماری مجتمع های مسکونی برای اقشار کم درامد (مطالعه موردی:شهر مهاباد)

مهاباد از جمله شهر هایی است که در سال های اخیر با رشد سریع جمعیت و در نتیجه توسعه فضای زیادی روبرو بوده شهر مهاباد در سال 1390 دارای حدود 215 هزار نفر جمعیت بوده است که از این تعداد 70 هزار نفر ان ها یعنی حدود یک سوم جمعیت ان در نواحی اسکان غیر رسمی ساکن هستند و همان طور که می دانیم ساکنان این نواحی عمدتا جزو گروه های کم درامد جامعه هستند که در مساکن نا مناسب و در الونک ها ساکن هستند و این امر بیانگر رشنی برای مشکل مسکن در شهر مهاباد بوده است. پژوهش حاضر از نوع یمایشی است. جامعه اماری این پژوهشکلیه مجتمع های مسکونی، پارک ها، کتابخانه ها، مراکز تحقیقاتی، مساجد، امفی تئاتر، مهد کودک و مراکز درانی می باشد. در این پژوهش به تصول طراحی معماری مجتمع مسکونی برای اقشار کم درامد در شهرستان مهاباد و پروژه های اجرا شده ( داخلی و خارجی) در رابطه با چگونگی دستیابی به مسکن و تسهیلات و تخصیص منابع و امکانات شهری و نحوه دسترسی ها و پخشایش کاربری ها و همچنین تامین مسکن مورد نیاز گروه های هدف از دید منتفع شوندگان نهایی و به طور لی میزان رضایتمندی ساکنان از طرح و سایر پیامد های ناشی از احداث پروژه مدکور می پردازیم. و ضمن بررسی وضع موجود مسکن گروه های کم درامد شهر مهاباد از لحاظ کمی و کیفی، و نواحی اسکان غیر رسمی و سکونتگاه های نا بسامان و بررسی سیاست های تامین مسکن بخش دولتی و خصوصی و ارزیابی پروژه های دولتی تامین مسکن گروه های کم درامد می شود. در نتیجه این پژوهش به چگونگی مسئله طراحی مسکن و به ویژه مسکن گروه های کم درامد و موضوعات مرتبط به ان و تمام ابعاد مورد بررسی قرار گرفت که ئر نهایت به راهکارها و پیشبرد مسائل مربوط به مسکن و مبانی اصول طراحی مجتمع های مسکونی می رسیم.