احمد رضائی - کارشناسی ارشد علوم سیاسی

زمینه و اهداف؛ در پژوهش پیش رو به قرارداد های بین المللی که جمهوری اسلامی در نزدیک به پنج دهه گذشته منعقد کرده یا نکرده پرداخته شد و تاثیر این قرارداد ها بر امنیت ملی مورد واکاوی قرار گرفت. نتایج این نوشتار نشان می دهد که امضای قراردادهای بلند مدت با قدرت های جهانی چه شرقی و چه غربی، هیچ گاه به سود منافع ملی ایران نبوده، بلکه با امضای این پیمان نامه ها یک بار اضافی بر روی دوش مردم این سرزمین افزوده شد و همچنین تصویب نکردن عهدنامه های بین المللی مربوط به جرایم مالی و پول شویی و حمایت مالی از تروریسم باعث انزوای ایران در سطح جهانی شده و نه تنها ما را در کنار کره شمالی و... قرار داده بلکه ما را از بازار های جهانی حذف کرده است. روش پژوهش؛ روش توصیفی_تحلیلی در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. منابع مورد نیاز از مقالات معتبر علمی پژوهشی و کتاب ها و همچنین روزنامه ها و سایت های خبری جمع آوری کرده ایم. در این نوشتار با کمک گرفتن از نظریه نوواقع گرایی نتایج و تاثیرات پیمان های بین المللی بر امنیت ملی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها و نتایج پژوهش؛ تعهدات بین المللی ایران از قرارداد اتمی با روس ها تا کرسنت و برجام و... هیچ گاه براساس دکترین دفاعی کشور نبوده بلکه نتیجه رقابت های جهانی و فشار بر حکومت برای تن دادن به قواعد و بازی قدرت ها و دولت جهانی بوده است. محکومیت کشور در دادگاه های بین المللی به دلیل رعایت نکردن اصول حیاتی در امضای این عهدنامه ها نشان دهنده حضور افراد ذی نفوذ و تاثیر گروه های فشار بر سر میز مذاکره نشستن ایران به خوبی نمایان است، تا جایی که وزیر امور خارجه کشور اذعان کرد که برجام را نخوانده و مذاکره کنندگان ارشد به او نگفته اند که تحریم های بین المللی برداشته نخواهد شد بلکه بصورت موقت به حالت تعلیق در خواهند آمد و مجلسی که ظرف مدت ۱۵ دقیقه این قرارداد حیاتی را به تصویب رساند، بار حقوقی این پیمان نامه ها می تواند در شورای امنیت سازمان ملل باعث اعطای مجوزی شود که با استفاده از آن قطعنامه تمامیت ارضی و استقلال سیاسی اقتصادی ما همچون عراق( حمله به عراق و تحمیل نفت در برابر غذا) نقض شود.

ایران، قرارداد، عهدنامه، پیمان نامه، تفاهم نامه، امنیت