sevel
|
Sellet e vez ouzh ar bajenn pe ar gevrenn-mañ evel un divraz da glokaat e brezhoneg. Mar gouezit tra pe dra diwar-benn danvez ar pennad e c'hellit lakaat ho kouiziegezh da dalvezout dre gemmañ ar bajenn-mañ diouzhtu goude klikañ war al liamm « kemmañ ». |
Brezhoneg
Etimologiezh
- → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
Verb
sevel /ˈseːvɛl/ verb gwan (displegadur)
- Mont en nec'h, ouzh-krec'h, war grec'h.
- — Eur banniel guenn o sevel hag o tiskenn. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 182.)
- sevel en un dra: en ur viñs, en aod, en ur gador, er gwez, en ur skeul ...
- sevel eus ul lec'h bennak, eus ar gwele
- Bep beure ec'h efet d'ar jardin, kerkent ha ma savfet eus ho kwele, hag e kutuilhfet pep a delienn eus ma gwezenn. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 210.)
- Digeriñ a ran ma daoulagad, ma-unan e'm gwele, evel atav, rak Adrianí a sav araozon. — (Pétros Márkaris, lakaet e brezhoneg gant Alan Botrel, Na baeit ket!, An Alarc'h Embannadurioù, 2014, p. 113.)
- sevel diouzh taol
Troioù-lavar
sevel verb kreñv eeun
- magañ (tud, loened)
- Sevel ur c'hrav : mont gant un hent war-bouez-krec'h.
- sevel c'hoant
- sevel c'hwezh
- C'hwezh vat ar sev geot a sav war ar foenneg. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 84.)
- sevel kalon un den : bezañ klañv, heuget.
- sevel kann
- sevel kestell el loar
- sevel tabut, sevel truez
- sevel ti
- sevel trouz
- sevel ul levr, un oberenn, ur skrid (ur romant, ur varzhoneg, ur ganaouenn).
- sevel e vouezh
- sevel e benn
- en em sevel verb emober