Б

Літара кірыліцы Б
Бб
Выява
◄  Ю Я А Ә Б В Г Ґ Д  ►
Беларускі альфабэт:
◄ Э Ю Я А Б В Г Ґ Д ►
У лацінцы	B · b
Зьвесткі
Тып	асноўная кірыліца, альфабэтны;
Гук	[b] · [p] · [β]
Назва ў Юнікодзе	cyrillic capital letter be cyrillic small letter be
Юнікод	Б: U+0411 б: U+0431
HTML	Б: Б б: б
UTF-16	Б: 0x0411 б: 0x0431
URL-код	Б: %D0%91 б: %D0%B1
усе сымбалі · лацінка · кірыліца · грэцкія · дыякрытыкі · валюты · дапамога

Б, б (бэ; курсіў: Б б) — другая літара ўсіх альфабэтаў на кірылічнай аснове^[1].

Літара паходзіць з кірылічнай Б («Букі»), утворанай графічным відазьмяненьнем В («вѣдѣ»), што ўзьнікла на аснове грэцкай устаўнай В («бэта»). У старабеларускую графіку перайшла з старажытнарускага пісьменства. Абазначала зычныя гукі «б», «б’», пры аглушэньні «п» («бубенъ», «хлебъ»). Ня мела лічбавага значэньня, бо лічбавае значэньне «два», уласьцівае грэцкай «бэце», перайшло на кірылічную літару В. У рукапісах XIV—XVII стагодзьдзяў у сувязі з функцыянаваньнем розных пісьмовых школ і выкарыстаньнем розных тыпаў пісьма (устаў, паўустаў, скорапіс) ужывалася ў некалькіх варыянтах, якія дапамагаюць вызначыць час і месца напісаньня помнікаў. У XVI ст., дзякуючы выдавецкай дзейнасьці Ф. Скарыны, акрамя рукапіснай, набыла й друкаваную форму, стала адрозьнівацца малая й вялікая, хоць ужываньне вялікай літары ва ўласных імёнах, геаграфічных назвах і пачатку сказаў было яшчэ непасьлядоўным. У сучаснай беларускай мове абазначае шумныя звонкія выбухныя зычныя гукі «б», «б’», а пры аглушэньні «п» («барва», «белы», «грыб»). Бывае вялікая й малая, мае рукапісную й друкаваную форму. Выкарыстоўваецца ў афіцыйных абрэвіятурах (БССР, ТБМ). Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «другі» (пункт «Б»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (квадрат № 6 б).

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах ня мае лічбавага значэньня.