Purgatoriu

Llámase purgatoriu (del llatín purgatorium), na teoloxía católica, a un estáu intermediu, tres de la muerte física, nel que dalgunos de los destinaos finalmente a dir al Cielu tienen que pasar, primero d'aportar a elli, "purificase p'algamar la santidá necesaria pa gociar de l'allegría celestial", teniendo en cuenta que "delles ofenses pueden ser perdonaes nesti tiempu, pero otres habrán d'esperar a un tiempu futuru"^[1]. Y que la entrada al Cielu requiere "la remisión ante Dios de los castigos temporales debidos polos pecaos que la culpa de so yá foi perdonada", polo que pueden obtenese indulxencies qu'eliminen "tou o parte del castigu temporal a pagar polos pecaos cometíos"^[2]. Namái los que muerren n'estáu de gracia, pero entá nun pagaron el castigu temporal debíu polos pecaos cometios, pueden dir al purgatoriu; por esa razón naide que tea nelli ha quedar pa siempre ellí nin va dir al Infiernu. El conceptu de purgatoriu asóciase principalmente al ritu llatín de la Ilesia católica; nes ilesies católiques orientales ye una doctrina más qu'un llugar, y llámase-y más a menudu "purificación final" (theosis final) que purgatoriu.

No que cinca a les ilesies anglicana y metodista, y na Ilesia Ortodoxa, magar que toes nieguen la esistencia d'un purgatoriu con esa formulación^[3], toes elles afirmen qu'esiste un estáu intermediu, l'Hades^[4][5]. La Ilesia ortodoxa cree que ye posible camudar l'estáu de les almes de los muertos al traviés de les oraciones de los vivos y del ofrecimientu de la Divina Lliturxa (la misa nel ritu bizantín) pa esa intención, y munchos ortodoxos, especialmente ente los sectores más ascéticos, confíen y recen pola apocatástasis (la idea de que, al final de los tiempos, toos, pecadores y santos, volverán a ser unu con Dios) xeneral^[6]. El xudaísmu tamién cree na posibilidá d'una purificación tres de la muerte física, ya inclusive usen la pallabra purgatoriu pa denomar la Gehena, llugar de purificación pa los malvaos.

La pallabra purgatoriu vien usándose tamién pa denomar un ampliu abanicu de concepciones, históriques y modernes, que falen d'un sufrimientu postmortem de duración inferior a la condenación eterna, y úsase tamién, nún sentíu xeneral, pa definir un estáu de sufrimientu o tormentu llimitáu temporalmente.