Centrocampista

Nel esquema tradicional 2-3-5, de los 5 atacantes, los dos interiores derechu (8) y esquierdu (10) cumplíen una función de construcción de xuegu y xugaben más retrasaos que los estremos derechu (7) y esquierdu (11) y el centrodelantero (9). Esti esquema sufrió variaciones nel tiempu. Una de los sos primeros tresformamientos foi cuando los dos llaterales pasaron a ser defenses y los interiores del ataque derechu (8) y esquierdu (10) quedaron como mediocampistes puros, pa formar l'esquema 4-3-3, bien común nos años 1970.

Antes, nos años 1960 foi famosa la táctica de xugar con namái 2 mediocampistes (el hiperofensivo 4-2-4), qu'anguaño yá nun s'aplica.

Dende los años 1990 utilizar con más frecuencia la táctica 4-3-1-2, que puede ser catalogada como básica, por ser un balance ente xuegu ofensivu y defensivu, anque munchos entrenadores prefieren esaniciar la gabita y alliniar dos mediocampistes centrales —unu va dedicase un pocu más a la creación de xugaes que l'otru, pero aun así nun va dexar de ser principalmente un mediocampista de contención— con dos mediocampistes mistos pelos llaterales (4-4-2), o restar un xugador a la defensa y formar un 3-4-1-2 (con gabita). Otres variantes son el 3-5-2 o'l 3-3-2-2.

Tamién puede aplicase la táctica de trés centrales, unu de los cualos actúa de llibre, y dos llaterales carrileros y ser una variante 5-3-1-1.

 

Dientro del once titular suel llevar el dosal 5 o númberos entendíos ente'l 13 y el 17. Ye'l mediocampista que s'encarga de realizar llabores de contención, recuperación y destrucción del xuegu ofensivu del rival. Les formaciones más comunes nes que s'utiliza esta demarcación son 4-2-3-1 (nesti casu faciendo de doble pivós con otru MCD), 4-3-3 (nesti casu'l MCD taría namái por detrás d'una pareya de mediocentros organizadores), 4-4-2 en rombu y 4-1-4-1. Dalgunos tamién pueden ocupar el puestu de central, por cuenta de les sos virtúes nel xuegu defensivu. Dellos exemplos de mediocentros defensivos son Sergio Busquets, Javier Mascherano, Xabi Alonso, Casemiro, Javi Martínez, Jordan Henderson, Gary Medel, Mikel San José, Koko silly o N'Golo Kanté.

Dientro del once titular y dependiendo de les carauterístiques y funciones del xugador nel terrén de xuegu, suel llevar el númberu 5, 8 o'l 10. Dientro d'esta demarcación puede haber xugadores con distintu perfil, pudiendo ser de corte más dinámicu o, otra manera, con meyor visión de xuegu y facultaes pa entamar el xuegu del equipu (lo que se llamaría mediocentro organizador). Esti postreru ye'l más importante nesta posición y encárgase d'ellaborar y distribuyir el xuegu del equipu, polo que ye una de les posiciones más esixentes ya importantes dientro d'una formación. Les formaciones más comunes nes que s'utiliza esta demarcación son 4-3-3, 4-4-2 o 4-1-4-1. Hai mediocentros organizadores que tamién pueden xugar como media puntes, yá que los sos llabores nel terrén de xuegu aseméyense. Tamién pueden xugar mediocentros de corte más defensivu pero al empar con bona visión de xuegu, lo que se denomina mediocentro mistu. Dellos exemplos de mediocentros d'anguaño son Xavi Hernández, Luka Modrić, Paul Pogba, Miralem Pjanić, Arturo Vidal, Toni Kroos o Yaya Touré, ente otros munchos.

Dientro del once titular los interiores suelen portar los dosales 7, 10 y 11 (11 y 8 n'Arxentina). Son los mediocampistes que xueguen peles bandes y que comúnmente se -yos suel confundir colos estremos y los carrileros. La so xera ye la d'abrir el xuegu peles bandes pa dexar espaciu ente llinies, que pueden aprovechar tanto los mediocentros como los delanteros. Una de les habilidaes más destacaes de los interiores son los sos centros, una y bones una de les sos xeres ye la de surtir a los delanteros de balones aéreos. Tamién son famosos pol so bon cuto de balón nos saques de falta o córners, pola so velocidá y pola so finura téunica a la de regatiar al rival o realizar distintes maniobres. Les formaciones más comunes nes que s'utiliza esta demarcación son 4-4-2 o 4-1-4-1. Dellos exemplos d'interiores son Jesús Navas, Andrés Iniesta, Santi Cazorla, Franck Ribéry, Ángel Di María o Mario Götze.

Dientro del once titular suel portar el dosal 10, anque ye frecuente que lleve'l 8 si hai otru xugador col 10 nesta o otra posición.^{[ensin referencies]} Tamién llamáu mediocentro ofensivu, ye'l mediocampista más adelantráu y asítiase por detrás de los delanteros; la so función ye la de coordinar l'ataque del equipu, dar l'últimu pase a los delanteros o aprovechase de los buecos llibres que dexa la defensa rival. Suelen ser xugadores bien elásticos y con una visión de xuegu estraordinaria, dalgunos tamién tienen un gran talentu y téunica pa regatiar o faer distintes filigranes. Al igual qu'asocede colos mediocentros ofensivos, el puestu de mediapunta ye unu de los más difíciles y relevantes dientro d'una formación, yá que rique que'l xugador tenga gran variedá d'habilidaes pa poder desempeñar la so xera de forma satisfactoria. Les formaciones más comunes nes que s'utiliza esta demarcación son 4-2-3-1, 4-3-1-2 o 4-4-2 en rombu. Dellos míticos mediapuntes fueron Diego Armando Maradona, Tomáš Rosický, Ariel Ortega, Rivaldo, Michael Ballack, Ricardo Bochini, Juan Román Riquelme, Carlos Valderrama, Álex Aguinaga, Zinedine Zidane, Kaká, Ronaldinho, Thomas Müller o Álvaro Recoba.

Primeramente llamaos "half back", depués zagueros medios^[3] o defenses de mediu campu; yera una posición futbolística propia de la formación piramidal de los años 40, qu'agora s'atopa en desusu. Darréu, les traces futbolístiques del "half back" persistieron, especialmente ente los llaterales volantes del fútbol brasilano na escuela del jogo guapu mientres los años 70. Hai que dicir, por casu, que los llateral volante y los "half back" (defensor de mediu campu) percorríen la mesma zona del campu, namás que los primeres xugaben na llinia de cuatros defenses y el "half back" facer a les bandes d'una llinia de trés na zona de contención nel mediu campu de la formación piramidal, inclusive, a diferencia del volante de contención, el "half back" nun yera responsable de cortar el xuegu nel centru del campu, sinón que tenía de marcar escontra la xubida de los bistechos y punteros en posiciones adelantraes, primiendo la salida y emburriando escontra l'ataque, tal y cual como un llateral volante. Per otra parte el defensor de mediu campu y llateral volante teníen un estilu bien paecíu, qu'a diferencia del carrilero o'l volante peles bandes, nun buscaba percorrer les bandes del campu hasta llegar al ataque, sinón que buscaba xubir dende posiciones llaterales escontra'l centru del campu partiendo fútbol como si tratar d'un verdaderu volante de salida, desafogando'l xuegu y habilitando; dambos, llateral volante y "half back" cumplíen funciones na creación de xuegu.

Les cualidaes futbolístiscas d'un llateral volante y un "half back" yeren les mesmes, estos futbolistes teníen que ser fuertes nel quite y l'anticipación de la pelota, rápides p'algamar a los estremos y punteros, teníen de tener bon toque de balón pa metese pol mediu y partir fútbol. De los meyores defenses de mediu campu de la historia destaquen José Leandro Andrade nos años 30 y Duncan Edwards yá de los postreros "half back" a principiu de los años 60. Nel fútbol brasilano de bon toque de balón destaquen Marinho Chagas y Everaldo nos 70, que fueron grandes llateral volante.

Tamién ye llamáu mediocentro defensivu, pivós o home fondia, de normal lleva'l númberu 6, en dellos países usen el 5^[4] y suelen xugar ensin un acompañante nel mesmu rol. Son importantes sobremanera allugaos delantre de los zagueros centrales n'esquemes onde nun se cunten con stoppers, pero que de la mesma se precisa un xugador que contenga les turniaes del ataque rival previu a la entrada de les árees. A diferencia del volante de corte, esti tipu de volantes xuega na retaguardia, xueguen en zona. Ellos siempres tienen d'ocupar posiciones defensives del mediu campu pa esperar contraatacar y esbaratar el peligru primero que llegue a les árees. Otra manera, el volante de corte tien un calter más agresivu, porque que nun s'espera na retaguardia y percuerre tol campu. Como los volantes de contención son bonos nel allugamientu y l'anticipación defensiva, nun ye raru que se desempeñen con igual calidá na zaga, como líberos o centrales. Amás, estos xugadores destaquen porque tienen de tener bon tratu del balón p'asina otorgar seguridá y dominiu dende la base del mediu campu. Xeneralmente son líderes dientro del campu qu'empecipien la defensa y proponen l'ataque con un primer pase. Dellos exemplos paradigmáticos na historia del fútbol fueron: Obdulio Varela, José Velásquez, Emmanuel Petit, Claude Makélélé, Valery Voronin o Patrick Vieira. Na actualidá destaquen: Adrián Andrés Cubas, Sven Bender, Xabi Alonso, Bastian Schweinsteiger, Javi Martínez, Javier Mascherano o N'Golo Kanté.^[5]

Tamién ye llamáu mediocentro defensivu o recuperador de balones; dacuando lleva'l númberu 5 cuando esi númberu nun ta asignáu a un defensa central o, si ye asina, númberos de dos díxitos dende'l 13 hasta'l 16, inclusive en dellos países usen el 6. El so allugamientu na cancha definir a partir de la base de media cancha, pero cuando'l so equipu nun tien el balón, esti xugador queda en total llibertá d'aición. Cuando s'esbarata l'ataque del propiu equipu y empieza el contraataque rival, quien tien de tar más sollerte al entamu del xuegu oponente ye volante de corte, pos mientres los demás compañeros cuerren a recuperar posiciones o esperen habilitación, él tien de soltase y dir sobre la pelota. Nesti sentíu estrémase tanto del mediocampista defensivu tien de xugar en zona defensiva o de marcación y tanto del volante de contención, quien espera na so posición na base del mediu campu y nun xube pola pelota. En si, el volante de contención y el volante de corte son mediocampistes defensivos, sicasí unu xuega en zona y l'otru xuega marcando home a home, por tanto esti postreru ye un xugador ideal si lo que se busca ye un fútbol agresivo qu'imponga presión al rival p'acorrexar nel so campu. Como los volantes de corte son bonos na marcación y el robu del balones, nun ye raru que se desempeñe con igual calidá na zaga, como stoppers. A lo último, esti tipu de xugadores nun cumple funciones de creación y non porque escarezan d'habilidaes téuniques, sinón que al recuperar el balón pal so equipu, tien de buscar posiciones de resguardu y alerta per si vuelve perdese la pelota. Exemplos d'esti tipu de xugadores na actualidá son Nemanja Matic, Carlos Alberto Sánchez, Roberto Brum, Gary Medel, Fausto Benítez, Egidio Arévalo Ríos, o İlkay Gündoğan y na historia'l gran Claudio Gentile, el multifacéticu Paul Breitner o'l duru Roy Keane.

Tamién ye llamáu conductor de xuegu, volante central,^[6] centru half mediocentro organizador y d'antiguo centrojás,.^[7][8] Xueguen alantre de la zona de contención na metá de la cancha usa'l númberu 8 y dacuando el 6 nel llombu. Tien la opción de cumplir llabores tanto defensives como ofensives, pero la so xera más importante ye tener la capacidá pa distribuyir el balón a tola cancha apurriendo claridá ya intelixencia nel xuegu.^[9] Esta capacidá ye importante pa tanto pa xenerar habilitaciones a distancia, como para lateralizar el balón con tenencia nel mediu campu y xuegu en bloque.

Polo anterior, falar de la esistencia de dos perfiles de volantes de salida, el distribuidores a distancia que busca alimentar a la delantrera con pases llargos creando ataque dende posiciones defensives y protexíes, y el distribuidores de media cancha que parten balones con pases curtios pola metá del campu a manera de aduana del equipu, lateralizando y protexendo el balón y faciendo progresar al equipu dende posiciones defensives hasta l'ataque. El distribuidores a distancia suelen trunfar nel ambiente europeo col so fútbol táctico y conteníu, otra manera, el distribuidores de media cancha, suelen ser futbolistes suramericanu o españoles onde s'usa y abusar de la tenencia del balón, con un xuegu más lentu y téunicu.

El volante de salida tien d'aprender a amosase a tolos compañeros de la cancha y desmarcase; bien n'especial cuando se trate de desafogar el xuegu cuando s'aforfugue a la defensa, pos como'l so nome dicir, ye'l mediocampista encargáu de la salida del balón dende les zones peligroses. Otru llabor necesariu pa un volante central ye tener la capacidá pa remanar el tempo nel xuegu del so equipu, lo que ye una responsabilidá bien importante pa llograr el manexu de los partíos con intelixencia. Si'l so equipu gana 2-0 nel segundu tiempu, el mediocampista organizador va querer quitar velocidá al xuegu y dormir la pelota con toques curtios llaterales o escontra tras. Esto porque nun hai meyor manera de curiar un resultáu que tener la pelota. Si'l xuegu ta empatáu, ye probable que'l mediocampista busque lateralizar hasta obligar al rival a salir del so encierre pa ende sí unviar un pase ente llinies. Y si el so equipu va perdiendo, y el rival arrexuntar tras, el mediocampista organizador va entainar un treslláu más vertical escontra la redoma del área contraria. Ellí va poder intentar un remate dende fuera, abrir el xuegu escontra les bandes pa xenerar centros sobre l'área, o desanivelar con gambetas o regates. Polo lo dicho y como carauterística especial, los volantes de salida tuvieren de ser escelentes rematadores a distancia.

Ente les diferencies y semeyances para col volante de creación hai que dicir que dambos apurren claridá na ellaboración de xuegu, pero'l volante de salida nun xuega tan espuestu nel ataque como un 10 clásicu - a éstes un volante de salida nun ye totalmente responsable de los trés cuartos de cancha-. Magar dambos tipos de volantes xueguen bien llibres pela cancha, la diferencia ta en que los volante de salida siempres xueguen arrodiáu de los suyos; sía xugando pal catenaccio italianu o nel pragmatismu inglés, onde'l volante de salida ye clave pa l'alimentación del contraataque a partir de posiciones defensives; esto ye xugando nel tiki taka, onde'l volante de salida siempres se va a atopar arrodiáu de los suyos en casu de perder la pelota. Sumando a esto, el volante de salida xuega con muncha lateralidad, sicasí'l volante de creación xuega con mayor triangulación n'ataque en busca d'un fútbol más caltriante. El volante de creación xuega "destruyendo la llinia defensiva", el volante de salida xuega "alministrando la pelota".

Exemplos históricos de volante de salida pueden ser Cesar Cueto, Fernando Redondo y Didí que fueron futbolistes bien téunicos y finos nel xuegu y el repartu de fútbol. Otros volantes de salida fueron Luis Suárez Miramontes, Josef Masopust y Juan Alberto Schiaffino que trunfaron nel fútbol europeo partiendo pases llargu nel fútbol de contraataque. Na actualidá destaquen: Marco Verratti, Julian Weigl y Xabi Alonso.

El volante pela banda, tamién llamáu volante esternu, ye l'equivalente al interior del fútbol europeo,^[10] pero nun tien de ser confundíu col llateral volante nin col delanteru escorado a la banda (l'estremu). El so xuegu desenvuélvese casi siempres pola banda del terrén de xuegu en desdoblamientos defensivos y proyeiciones en busca del ataque peles bandes. Ye esto lo que les diferencia del llateral volante que "xira" dende la banda escontra'l centru apurriendo claridá y distribución a la ellaboración de radiu curtiu. No cierto, el volante esternu siempres trabaya pela banda. Na so función creativa encargar de principalmente de tresportar l'esféricu escontra'l campu rival con esplegue y dinámica, tamién ye importante qu'unvien centros escontra'l delanteru de vez; ayuden a desafogar la salida de balones dende'l fondu del campu o si ye conveniente pasar el balón a dalgún xugador nel centru de la cancha. Na so faceta ofensiva, pueden llegar a llinia de fondu y unviar centros, inclusive pueden rematar al arcu si ye que dalgún balón rebota escontra una banda del área. Na so función defensiva, encargar de recuperar balones circulando pola banda del terrén con muncho repliegue y cobertoria. A diferencia de los estremos y puntes nun se-y esixe gol, a diferencia de los carrileros, nun se-yos esixe que respuendan en función del esquema defensivu. El so mayor apurra pue ser tanto la salida, l'esplegue y la recuperación con muncha dinámica o nel so defectu la habilitación de balones a distancia en xugaes "aérees" o contraataques. N'efeutu, estos dos cualidaes tienden a configurar dos perfiles distintos ente los volantes esternos bien dinámicos y verticales, como otru grupu de volantes esternos qu'apurren claridá na salida y distribución a distancia.

Mayormente esti tipu de volantes son xugadores rabiones, con bien bona conducción de balón y con habilidá pa retenelo na xubida, tamién tien de tener daqué de marca y de xacíu tien de ser bonos pa unviar centros cruzaos sobre l'área rival. Históricamente, el xugador que llevaba'l númberu 7 yera'l llamáu interior derechu o volante mistu, que cumplía funciones de recuperación y tamién de creación de xuegu. Cola evolución del fútbol, apaeció la variante que se describe enantes: los interiores derechos y los interiores esquierdos. Dependiendo de la so proyeición ofensiva y velocidá de cutiu munchos conviértense en mediapuntes o estremos. N'otros casos prima la faceta defensiva convirtiendo volantes en carrileros con muncha cobertoria y velocidá. Como un exemplu recién d'esti tipu de xugadores podemos nomar a David Beckham, quien foi unu de los meyores xugadores de la historia tirando "centros a la olla" dende les bandes. Otros exemplos destacables fueron Pavel Nedvěd, Jorge Burruchaga, Nolberto Solano, Willy van de Kerkhof que se destacar pol so gran esplegue y dinámica na cancha o Alcides Ghiggia, quien podía llegar fácilmente al área contraria con gol o penerando un pase. Anguaño destaquen Juan Guillermo Cuadrado, Dani Alves, Antonio Valencia, Eden Hazard, Carlos Sánchez o Marc Albrighton; tamién ta de moda Gareth Bale,^[11] un xugador galés que destacar por tener una terrible conducción del balón en velocidá, esplegue y recuperación.

El llamáu volante central^[12] usa'l númberu 8 na camiseta y dacuando el 7, rares vegaes el 10. Tamién llamáu mediocentro organizador o box-to-box midfielder n'inglés. Ye clásicu ver dos d'ellos xugando na formación 4-4-2 acompañaos por dos volantes peles bandes a les bandes o nun 4-2-3-1 nel centru acompañáu de dos media puntes o volantes con llegada. Esti tipu de volante puede cumplir funciones creatives asemeyaes al volante de creación encargáu de trés cuartos de cancha, polo tanto puede denomináse-y Trequartista. Sicasí y a diferencia del volante de creación (que xuega llibre) el volante mistu tien de dir y venir reculando a recuperar posiciones si'l so equipu pierde'l balón n'ataque. El volante mistu ye por tanto un xugador ideal pa equipos con disposición defensiva. Esti tipu de futbolista tien de tener muncha dinámica y velocidá, porque asina apurre fluidez na creación. Puede ser más completu que'l volante de creación dende una perspeutiva puramente tacticista, pero poles sos carauterístiques táctiques - defensives nun encaxar nuna disposición d'ataque pos condicionaría al equipu xugando bien conteníu y con menos llibertá. Arredondiando podemos dicir que'l volante mistu ye un futbolista de bona téunica, non bien cerebral nin basa'l so fútbol na claridá de distribución, pero si ye bien tácticu y apurre gran fluidez a los sistemes de xuegu. Como amestáu al so xuegu sería ideal qu'un xugador como esti tenga bon remate de distancia ya inclusive llegue al gol.^[13] Un gran exemplu d'esta clase de xugadores foi Lothar Matthäus de quien puede dicise que foi'l meyor permutador de la historia, porque recuperaba posiciones y amás alteriaba nel ataque. Frank Rijkaard foi otru paradigmáticu exemplu reconocíu como un futbolista polifuncional todocampista que tenía bon fuelle pa la ida y vuelta; Paulo Roberto Falcão foi un gran representante nel fútbol suramericano qu'amás de dinámica apurría claridá na creación. Johan Cruyff tamién se diz que xugó nesta posición. Lo que ye güei destaquen Arturo Vidal, Radja Nainggolan, Cesc Fábregas, Luka Modric, Fernando Gago, Paul Pogba y Miralem Pjanić.

Tamién llamáu gabita el so númberu tradicional ye'l 8 como tamién se-y asigna'l 10. Apaez nos esquemes 4-4-1-1, dirixendo esplegar del so equipu en contraataques, apaez nos sistemes 3-5-2 y 4-2-3-1 pela zona ofensiva del mediu campu. El volante d'enllaz o gabita ye posiblemente la posición más importante del fútbol moderno, pero nun tien de confundir se col perfil d'un 10 clásicu.^[14]

Ye'l Trequartista por excelencia (encargáu de trés cuartos de cancha). Una de les principales funciones d'estos xugadores ye la xera de engabitar al restu del equipu colos atacantes per mediu de la contundencia na conducción del balón pel mediu campu. Munches vegaes el volante d'enllaz ye indispensable na media cancha cuando'l so propiu equipu xuega bien conteníu y faise necesariu dexar la creación de xuegu a un solu xugador qu'a sigo mesmu sepa distribuyir aprovechando l'esplegue y desdoblamientu del so equipu. A diferencia del volante mistu, esti futbolista nun cunta col notable esplegue físicu del anterior, nin cumple prioritariamente con responsabilidaes defensives, pero si cunta con una mayor visión y tiempu ensin perder por aquello la dinámica. La diferencia col media punta ye qu'esti postreru obligatóriamente tien de tener vértigu y llegada al gol, cosa qu'a la gabita nun se-y obliga, pos ten de tar más esmolecíu de baxar a recibir balones y "xirar".

Esti futbolista tien de caracterizase por ser un gran distribuidor de balones n'ataque, tien de cuntar con remate a distancia y conducción. El volante d'enllaz debe obligatoriamente ser un futbolista ordenáu y llimpiu tácticamente que sía un exemplu de xuegu pal so equipu. De preferencia n'Europa (Alemaña, Francia ya Inglaterra), xuégase enforma al primer toque de balón y nesti sentíu'l volante d'enllaz ye indispensable porque apurre fluidez y dinámica al sistema de xuegu. Por lo mesmo, la gabita dicta enforma de paecese al volante de creación, una y bones aquel xuega más enrevesosu. El volante d'enllaz tien un fútbol más fayadizo a la dinámica y la fluidez, sicasí'l 10 clásicu detener na ellaboración de la xugada apurriendo claridá, improvisación y el manexu de los tiempos. El volante d'enllaz nunca improvisa porque tien la idea de xuegu predeterminada na cabeza y dicta el xuegu que dende la banca pensóse pal equipu. Un claru exemplu d'esta forma de xugar al fútbol vímoslo nel estilu de Bobby Charlton, Michel Platini, Zinedine Zidane, Enzo Francescoli, Michael Laudrup, Wolfgang Overath, Rivaldo o Álvaro Recoba. Anguaño asina xueguen Mesut Özil, Andrés Iniesta o Isco.

El volante de creación tien trés grandes xeres, esto ye, xugar de llombu y conducir el balón en trés cuartos de cancha,^[15] xugar con claridá caltriante nel ataque rompiendo la llinia defensiva del rival y remanar los tiempos y ritmos del partíu. Al igual que'l volante d'enllaz una de les principales funciones d'estos xugadores ye la xera de coneuta (para nun dicir engabitar) al restu del equipu col ataque per mediu de la bona conducción del balón, por tanto, tamién que se-yos puede catalogar de Tetraquartista. El 10 clásicu tien de saber "esconder la pelota" a los contrarios y aguantar les faltes cuando xube con sorpresa. La diferencia col volante con llegada ye que caltién y habilita col balón, más qu'acompañar y engabitar la xugada. Los volantes de creación tamién son responsables d'armar xugaes apurriendo claridá de xuegu y creando situaciones de gol con pases caltriantes ya intelixentes (pases peneraos) por que los delanteros puedan "definir ". Habilitar a los delanteros tamién implica la creatividá pa desarmar les llinies defensives del equipu rival. A diferencia del volante de salida qu'alministra'l xuegu, un volante de creación se les ingenia pa "destruyir" la defensa oponente. El volante de creación y el volante de salida paécense en cuantes que dambos son axentes de claridá na ellaboración de xuegu, sicasí'l primeru xuega espuestu triangulando na zona d'ataque, habilitando con pase peneráu y destruyendo la defensa; el segundu xenera fútbol con mayor lateralidad, nun ye tan caltriante como si paciente, que dacuando xuega con distribución a llarga distancia y menos pase peneráu. La otra xera igual d'importante pal 10 clásicu ten de ser la de remanar los tiempos y les redes del equipu. Tien De improvisar el fútbol ingeniar y crear el xuegu a manera de direutor téunicu dientro de la cancha. Otra manera, la mayor diferencia con un media punta o un volante mistu sería que'l creador nun tien la obligación de volver defender o faer goles, sinón que xuega con muncha mayor llibertá. El 10 clásicu nun xuega conteníu nin respuende a estilu tecnicista de fútbol - munchos asumen nesto la razón pola cual el volante de creación nun espolleta n'Europa pero si facer en Suramérica.^[16] El sentíu de tener al volante de creación como un futbolista llibre pel centru y con ritmu más bien pausáu deber a que ye necesariu caltener un xugador esmolecíu de tar desmarcáu y que sía capaz de "xirar" cuando recibe'l balón en trés cuartos de cancha. En si los volantes de creación son a quien se-yos da la responsabilidá mayor de remanar el xuegu del so equipu; d'ellos depende que'l so equipu xuegue guapu buscando l'ataque con improvisación, triangulación y sorpresa. Mientres nel fútbol europeo tou ye ordenáu y planiáu dende la banca, en Suramérica'l volante de creación vuélvese'l verdaderu direutor téunicu dientro de la cancha improvisando y remanando la ellaboración xuego. En si, esto ye lo qu'identifica y estrema d'otres maneres de ver y entender el fútbol^[17] porque n'otros estilos priviléxase la dinámica per sobre la clarificación de xugaes.

Pa llograr qu'un volante de creación pueda responder a les mires ye necesariu qu'ellos se puedan apoderar de la pelota pa quitar el mediu campu al rival, por tanto tienen de cuntar con muncha téunica, conducción y regate para d'esta manera puedan sobrollevar les ferriales marcaciones nel so pasu per ente les defenses. Lo más importante de too ye que'l volante de creación tien de tener muncha intelixencia y visión, pos asina va poder realizar bones habilitaciones al atacante o pa remanar los tiempos de xuegu escoyendo cuando dar pases y sorprender al rival o cuando nun dar pase y siguir tocando'l balón col mediu campu. En fin tien de poner tol so talentu y xenialidá en xenerar espacios^[16] por tanto hai que dicir qu'esti ye un rol bien cerebral dientro del xuegu que va más allá de ser un peón na cancha a ser el direutor del xuegu dientro de la cancha. Si'l so equipu gana 2-0 nel segundu tiempu, el 10 va querer quitar velocidá al xuegu y dormir la pelota con toques curtios llaterales o escontra tras. Esto porque nun hai meyor manera de curiar un resultáu que tener la pelota. Si'l xuegu ta empatáu, ye probable que'l 10 busque lateralizar hasta obligar al rival a salir del so encierre pa ende sí unviar un pase ente llinies. Y si el so equipu va perdiendo, y el rival arrexuntar tras, el 10 va entainar un treslláu más vertical escontra la redoma del área contraria. Ellí va poder intentar un remate dende fuera, abrir el xuegu escontra les bandes pa xenerar centros sobre l'área, o desanivelar con gambetas o regates. El 10 clásicu ye un futbolista eminentemente cerebral.^[18]

Un paradigmáticu exemplu d'esta clase de xugadores foi Roberto Rivelino de quien Diego Maradona (tamién un 10) diz que lu almiraba "porque yera maniegu, elegante y por sobremanera rebalbu".^[19] Otros grandes exemplos fueron Juan Alberto Schiaffino en Peñarol, Ronaldinho, Ricardo Bochini, Francisco Valdés, Teófilo Cubillas, Hugo Talavera, Sócrates, Omar Palma de Rosario Central, Carlos Reinoso Alejandro Guerra y Carlos Valderrama. Según la opinión d'esti postreru, Juan Román Riquelme, Jorge Valdivia y Macnelly Torres son los postreros 10 clásicos que se caltienen xugando a gran nivel en Suramérica,^[20]carauterizaos pola so individualidá y creatividá nel campu.

El volante con llegada^[21] ye tamién llamáu mediapunta o insider na formación piramidal, nel fútbol moderno xueguen, básicamente nos sistemes 4-2-3-1. Tradicionalmente usen el 8 y dacuando el 10 nel llombu. El media punta xuega nuna posición d'ataque y una de les sos responsabilidaes ye marcar goles polo que puede ser cuntáu como delanteru (falsu delanteru). Sicasí, tamién cunta con obligaciones defensives, y tien de crear y partir fútbol pel mediu campu con muncha dinámica y fluidez. En poques pallabres, ye un delanteru con responsabilidaes en trés cuartos de cancha (Trequartista).

Xeneralmente son futbolistes bien hábiles y regateadores ensin dexar de ser bien tácticos, pero per sobre son tou potentes p'avanzar dende'l mediocampo escontra l'ataque, pos el so sellu distintivu como xugador ye apurrir col vértigu (dacuando tamién la sorpresa). Esti tipu de futbolista son bien completos y afáense perbién nel fútbol europeo yá que ye estilu unu muncho más tácticu-defensivu por casu, que'l fútbol suramericano. Quiciabes la mayor diferencia ente esti xugador y el volante de creación ye qu'esti postreru xuega más sueltu y tien más visión, pero'l volante con llegada tien más gol y dinámica. Unu apurre claridá, improvisación y tempo, l'otru apurri fluidez, dinámica y esplegue. Tamién s'estrema del volante mistu, nel casu qu'aquel xueguen muncho más retrasáu, conteníu y n'esquemes muncho más defensivos. Asina mesmu la diferencia con un volante d'enllaz, ye qu'aquellos nun tienen responsabilidaes de faer goles y tampoco pueden ser cuntaos como delanteros. Giuseppe Meazza moteyáu il Balilla, encimentó un importante pasu na evolución d'esta posición yá que empezó siendo centrodelantero y entráu n'años, yá carente de velocidá, inda caltenía la so téunica exquicita y la so capacidá goliadora letal, siguiéronlu grandes paradigmes nesta demarcación como Alfredo Di Stéfano, Johan Cruyff, Günter Netzer, Zico, Diego Maradona, el Máxicu González, Bernd Schuster, Ricardo Bochini, Norberto Alonso y más recién destacó Ruud Gullit, Juan Román Riquelme, Alessandro Del Piero y Álvaro Recoba. Xugadores d'anguaño son Roberto Firmino, Isco, Arturo Vidal, Diego Perotti, Alejandro Guerra, Fabián Sambueza.

La llista FIFA 100 representa la opinión del ex-futbolista Pelé sobre ameyorar futbolistes vivos (activos o retiraos) al momentu de ser revelada la llista por FIFA'l 4 de marzu de 2004. Los nomes escoyíos nun tán ordenaos d'alcuerdu a un ranking, sinón arrexuntaos d'alcuerdu a la so nacionalidá. La llista inclúi'l nome de 51 mediocampistes (dalgunos de los cualos, como Diego Armando Maradona o Roberto Baggio, alternaben la función de mediocampista cola de delanteru).

Xugador	Nacionalidá	Posición	Trayeutoria
Paul Breitner	Alemaña	1970-83
Lothar Matthäus	Alemaña	1979-2000
Diego Armando Maradona	Arxentina	1976-93, 95-97
Juan Sebastián Verón	Arxentina	1994-2012, 2013-
Jan Ceulemans	Bélxica	1974-92
Franky van der Elst	Bélxica	1978-99
Falcão	Brasil	1972-86
Júnior	Brasil	1974-93
Rivaldo	Brasil	1989-2013
Roberto Rivelino	Brasil	1965-81
Ronaldinho	Brasil	1998-
Sócrates	Brasil	1974-89, 2004
Zico	Brasil	1971-89, 91-94
Carlos Valderrama	Colombia	1981-2002
Brian Laudrup	Dinamarca	1986-2000
Michael Laudrup	Dinamarca	1981-98
Luis Enrique Martínez	España	1989-2004
Michelle Akers	Estaos Xuníos	1985-2000
Didier Deschamps	Francia	1985-2001
Raymond Kopa	Francia	1949-67
Robert Pirès	Francia	1993-2011
Michel Platini	Francia	1972-87
Patrick Vieira	Francia	1993-2011
Zinedine Zidane	Francia	1988-2006
Abédi Pelé	Ghana	1980-2000
David Beckham	Inglaterra	1993-2013
Bobby Charlton	Inglaterra	1954-75
Roy Keane	Irlanda	1989-2006
George Best	{{sel|Irlanda del Norte Centrocampista |1963-81, 83-84
Roberto Baggio	Italia	1982-2004
Gianni Rivera	Italia	1959-79
Hidetoshi Nakata	Xapón	1995-2006
Augustine Okocha	Nixeria	1990-2008
Johan Cruyff	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1964-84
Edgar Davids	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1991-2009
Ruud Gullit	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1979-98
Johan Neeskens	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1968-91
Frank Rijkaard	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1980-95
Clarence Seedorf	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1992-2014
René van de Kerkhof	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1970-89
Willy van de Kerkhof	{{sel|Países Baxos|a=los Mediocampista |1970-88
Julio César Romero	Paraguái	1977-96
Teófilo Cubillas	Perú	1966-84, 87-89
Luís Figo	Portugal	1989-2009
Rui Costa	Portugal	1990-2008
Josef Masopust	República Checa	1950-70
Pavel Nedvěd	República Checa	1992-2009
Gheorghe Hagi	Rumanía	1982-2001
Emre Belözoğlu	Turquía	1996-
Enzo Francescoli	Uruguái	1980-97

La llista de los meyores futbolistes del sieglu XX iguada pola IFFHS en 2004 inclúi los nomes de 18 xugadores que se destacar como mediocampistes.

Nº, País, Xugador, (posición)

1.   Diego Maradona (10)
2.   Johan Cruyff (10)
3.   Michel Platini (10)
4.   Bobby Charlton (10)
5.   Zico (10)
6.   Lothar Matthäus (10)
7.   Juan Alberto Schiaffino (10)
8.   George Best (10)
9.   Ruud Gullit (10)
10.   Gianni Rivera (10)
11.   Didí (8)
12.   Giuseppe Meazza (8)
13.  Fritz Walter (10)
14.   Ladislao Kubala (10)
15.   Josef Masopust (6)
16.   Teófilo Cubillas (10)
17.   Alessandro Mazzola (10)
18.   Zizinho (8)

• Porteru
• Defensa
• Delanteru
• Goliador
• Posiciones de fútbol
• Mediocentro organizador
• Númberu de camiseta (fútbol)