Bloosinstrumänt

E Bloosinstrumänt (ital.: fiati) isch e Muusiginstrumänt, wo e Luftsüüle im Innere von em zum Schwinge brocht wird. Es cha si, ass dr Musiker das mit sinere Atemluft macht, mäistens mit eme Instrumäntemundstück. Im witere Sinn ghööre zu deene Äärofoon au Instrumänt, wo dr Luftstroom mit eme Luftsack oder Bloosbalg diräkt oder über e Schbiilmechanik erzügt wird. Es git verschiideni Möögligkäite, d Bloosinstrumänt in Grubbe iizordne. E bsundrigi Rolle het in dr Kategorii vo de Bloosinstrumänt d Pfifenorgle.

Bloosinstrumänt si im Allgemäine us Holz oder us Metall. Anderi Materialie wie Doon und Stäi si sälte. Zu de Holzbloosinstrumänt zelle d Flötèinstrumänt, won e Kante häi, wo mä drüüber bloost, (Pfiffe, Blockflööte, Kweerflööte usw.) und d Roorblattinstrumänt (Klarinette, Saxophon, Oboe, Fagott usw.).

D Blèchblõsinschtrumänt wärde mit de Lippe vom Schbiiler aabloost. Zu dere Grubbe ghööre d Horninstrumänt und d Drumbeete (Drumbeete, Posuune).

Bi Durchschlaagzungeninstrumänt wie dr Schnuuregiige, dr Muuldrummle, em Akkordeon oder em Harmonium isch s e Luftstrom dur Metallzunge, wo frei schwinge, wo dr Doon erzügt. Äins vo de wichdigste Instrumänt in dr klassische chinesische Muusig isch d Muulorgle Sheng. Eme äänlige Instrumänt säit mä z Japan Shō und z Laos Khaen.

• Enrico Weller: Der Blasinstrumentenbau im Vogtland von den Anfängen bis zum Beginn des 20. Jahrhunderts, Dissertation, Chemnitz 2002, Hrsg.: Verein der Freunde und Förderer des Musikinstrumenten-Museums e. V. Markneukirchen, Geiger-Verlag, Horb am Neckar, 2004, ISBN 3-89570-986-7
• Paul Wiebe: Bläser arrangieren. Wizoobooks Verlag 12/2007, ISBN 978-3-934903-61-6.

 Commons: Wind instruments – Sammlig vo Multimediadateie

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Blasinstrument“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.