Walvis

Walvisse het waarskynlik van landlewende diere ontwikkel, maar die fossielrekord is baie onvolledig sodat dit moeilik is om hul evolusionêre geskiedenis te bepaal. Die oudste bekende vorme is uit die Eoseen afkomstig (50 miljoen jaar gelede) en hulle was toe al heeltemal by 'n bestaan in water aangepas.

Die ou fossielvorme het al ʼn stroombelynde, visagtige vorm met vinvormige ledemate gehad. Die vinne is gemodifiseerde ledemate, soos veral die voorste vinne se skeletstruktuurtoon. Die bekken en agterste ledemate is baie gereduseer en slegs rudimentere bene wat as spieraanhegting dien, bly oor. Die diere beweeg deur met hul horisontale stertvinne op en af te slaan. Die vin is van bindweefsel gevorm, soos ook die dorsale vin, wat saam met die voorste vinne help om die diere in die water te stabiliseer.

Die voorste vinne word ook gebruik om hulle in die water te stuur. By die meeste spesies is die nekwerwels met mekaar vergroei, sodat die kop wat daarop gedra word, baie stewig aan die werwelkolom vasgeheg is. Hul kake is ook baie verleng, terwyl 2 klein, sywaarts gerigte oë en 'n paar tashare ook op die kop voorkom. Die neusopeninge of blaasgat is kenmerkend vir die 2 groepe. Dit is aan die bokant van die kop geleë en bestaan uit 'n enkele opening in die geval van die tandwalvisse en 2 by die baleinwalvisse.

Wanneer die walvisse na 'n duikslag na die oppervlak kom, word die lug in die longe en luggange deur die blaasgat geblaas en 'n dampwolk is sigbaar. Die dampwolk kan in die kleiner spesies slegs in koue weersomstandighede gesien word.

Die oë is goed ontwikkel, hoewel sig in baie gevalle deur swak uitsig onder water belemmer word. Dit blyk ook dat die reuksintuig relatief onbelangrik is en dit ontbreek heeltemal by die tandwalvisse. Die tassintuie is vermoedelik van groter belang, hoewel gehoor die dominante sintuig is. Die diere gebruik egolokasie om voorwerpe op te spoor en hul egolokasievermoë is ongeëwenaard in die diereryk. Die tandwalvisgehoororgane verskil van die van die baleinwalvisse, maar dit is nie bekend of daar 'n verskil in die doeltreffendheid van die 2 stelsels is nie.

Die geslagsorgane is heeltemal binne die liggaam geleë om nie die stroombelyning te beïnvloed nie, en die penis kom slegs tydens paring uit die geslagspleet. Paring self word deur 'n uitgerekte en kenmerkende ritueel voorafgegaan. Die draagtyd wissel tussen 10 en 12 maande en stem by die groot en klein spesies feitlik ooreen.

Daar word meestal 1 kleintjie (kalf) per werpsel gebore wat die moeder se liggaam altyd stert eerste verlaat. 'n Ander walviskoei kan die moeder met die geboorte bystaan en help om die kalfie na die oppervlak te stoot vir sy eerste asemteug. Die kalfies word vir 'n halwe jaar tot 'n jaar gesoog en die melk is besonder voedsaam, sodat die massa van sommige spesies se kalwers daagliks met tientalle kilogram kan toeneem. Die melk word met behulp van spiersametrekkings uit die tepels in die kalfies se kele gespuit.

Tandwalvisse en dolfyne behoort tot die suborde Odontoceti en hul tande is besonder gelykvormig. Die diere leef van visse en inkvisse. Die spermwalvis (Physeter catodon) het geen tande in hul bokake nie en hulle eet veral inkvisse. Hulle kan baie groot seekatte aanval, soos blyk uit die littekens op baie spermwalvisse se koppe.

Die wyfies kan tot 12 m en die mannetjies tot 18 m lank word, terwyl hul groot, breë koppe een derde van hul totale liggaamslengte kan beslaan. Die volume van hul longe is baie klein, maar hulle kan nogtans tot anderhalf uur onder water bly. Die diere het 'n groot hoeveelheid mioglobien in hul spiere, wat net soos hemoglobien (in die bloed) suurstof bind en veroorsaak dat die spiere 'n swart kleur het. Die moordvis (Orcinus orca) behoort ook tot die suborde en die diere maak jag op pikkewyne, robbe en seeleeus.

Drie lewende baleinwalvisfamilies word teenswoordig aangetref: die gryswalvisse (familie Eschrichtiidae), die noordkapers (familie Balaenidae) en die boggelwalvisse (familie Balaenopteridae). Die noordkapers verkry hul voedsel deur met 'n oop mond naby die oppervlak te swem. Water met kril stroom deur die mondopening na binne en die bek word dan gesluit. Die water word deur die tong en die mondvloer na buite gedruk, terwyl die balein die kril uitsif.

Die diere is 'n maklike prooi vir walvisjagters, omdat hulle stadig swem en ook op die water bly dryf weens hul speklae nadat hulle dood is. Vier van die spesies se voortbestaan word tans bedreig. Slegs 1 spesie van die gryswalvisfamile (Eschrichtius gibbosus) word tans aangetref, en daar is gevrees dat selfs hierdie spesie uitgesterf het omdat hulle meedoënloos gejag is. Hulle word slegs in die Stille Oseaan aangetref en 'n streng jagverbod het daartoe gelei dat hul getalle tot ongeveer 20 000 individue aangegroei het.

Die boggelwalvisse (familie Balaenopteridae) kan aan die groewe op hul kele uitgeken word. Sommige van die 6 lewende spesies kan besonder groot word, en die blouwalvis (Balaenoptera musculus) kan tot 31 m lank word en 'n massa van 160 000 kg hê. Groot getalle van die spesie is deur walvisjagters uitgemoor sodat daar tans net etlike honderde individue oorgebly het.

• Lys van Suider-Afrikaanse soogdiere
• Lys van Suider-Afrikaanse soogdiere volgens wetenskaplike name
• Suider-Afrikaanse soogdiere en hul ordes

• Wêreldspektrum, 1982, ISBN 0908409702, volume 29, bl. 47 - 51

•   Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Walvis.
•   Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir walvis.