Planeet

Die proses waardeur planete gevorm word, is nie heeltemal duidelik nie. Die algemene teorie is tans dat 'n nuwe ster uit 'n newelwolk onder die invloed van swaartekrag vorm. Die oorblyfsels van die wolk vorm dan 'n skyf van ruimtestof en gas wat rondom die ster wentel. Plaaslike massakonsentrasies veroorsaak dat meer van hierdie stof uit die wolk konsentreer en onder die invloed van swaartekrag bymekaarkom om planete te vorm. Wanneer die ster eindelik ontsteek, veroorsaak die sonwind dat die oorblywende vrydrywende gas en stof afgedryf word. Namate die mensdom se kennis van ander planetestelsels uitbrei, word hierdie teorie egter al hoe meer bevraagteken.

’n Voorwerp met planetêre massa, soms ’n planemo genoem, is ’n hemelliggaam met ’n groot genoeg massa sodat dit hidrostatiese ewewig bereik het (dus deur sy eie swaartekrag rond gedruk is). Alle planete het planetêre massa, maar die term word veral gebruik om voorwerpe te beskryf wat nie aan al die vereistes van ’n planeet voldoen nie. Dit sluit dwergplanete, die groter mane en voorwerpe in wat nie om ’n ster wentel nie.

Hoofartikel: Sonnestelsel.

Die aanvaarde planete in ons Sonnestelsel is na gode uit die Griekse en Romeinse mitologie vernoem, met die uitsondering van die Aarde. Antieke waarnemers het die Aarde tewens nie as 'n planeet beskou nie, maar as die middelpunt van die heelal. Dié geosentriese kosmologie is sedert Copernicus vervang met 'n heliosentriese model wat Songesentreerde wentelbane en 'n Aardse draaias behels.

Moderne metings dui aan dat die Son nie altyd die middelpunt van die Sonnestelsel vorm nie.^[1] Met die uitsondering van Jupiter omwentel die planete wel barisentra wat binne die Son geleë is. Die Son en Jupiter omwentel egter 'n barisentrum net bokant die Sonoppervlak. Die barisentrum van die Sonnestelsel in samehang is in konstante beweging relatief tot al die planete en die Son. Deur pulsarwaarnemings te gebruik is hierdie punt in 2020 tot die naaste 100 meter bepaal. Dit is in 2023 heelwat bo die Sonoppervlak, maar keer teen 2030 terug na 'n punt naby die Son se kern.^[1]

In ons Sonnestelsel is die Aarde die enigste planeet waarvan die wentelbaan gemaklik binne die bewoonbare sone val – Venus en Mars is na aan die binneste en buitenste rande daarvan – en tans die enigste met vloeibare oppervlakwater. Venus het die warmste atmosfeer, en die digste atmosfeer van die rotsplanete. Mercurius is die enigste sonder 'n atmosfeer, en Neptunus is die winderigste en ondervind die laagste temperature. Daar is agt planete in ons Sonnestelsel, naamlik vier rotsplanete in die binneste wentelbane, gevolg deur vier gasplanete in die oorblywende buitenste wentelbane. In volgorde van die Son af is hulle:

1. Mercurius	(sterrekundige simbool  )
2. Venus
3. Aarde
4. Mars
5. Jupiter
6. Saturnus
7. Uranus
8. Neptunus

Sedert die 1980's het die bestudering van eksoplanete vinnig gevorder. Die naaste bekende eksoplaneet is Alpha Centauri Bb, en 'n paar duisend ander is reeds in die Melkweg opgespoor. Na raming is daar in die Melkweg alleen miljarde eksoplanete wat om ander sterre wentel. Alhoewel alle planete uit 'n gas- en stofskyf rondom 'n jong ster ontstaan, word baie planete egter deur versteurings uit hul ster se swaartekragveld gewerp.^[2] Weesplanete ontstaan byvoorbeeld wanneer protoplanete bots, en kleiner planete blyk meer vatbaar te wees. In die Melkweg alleen word die getal vryswewende planete tans op triljoene geraam, en planete wat van hul ster se swaartekragveld ontsnap het kan ses keer meer talryk wees as dié wat steeds om hul ster wentel.^[2]

•   Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir planeet.