Gennadi Rozjdestwenski

Gennadi Nikolajewitsj Rozjdestwenski, CBE ( Russies: Генна́дий Никола́евич Рожде́ственский, wetenskaplike transliterasie: Gennadij Nikolaevič Roždestvenskij; 4 Mei 1931 - 16 Junie 2018 ^[1] ) was 'n Sowjet- en Russiese dirigent, ontvanger van die Mense se Kunstenaar van die USSR (1976), en Held van Sosialistiese Arbeid (1990).

Rozjdestwenski is in Moskou gebore. Sy ouers was die bekende dirigent en pedagoog Nikolai Anosov en die sopraan Natalya Rozhdestvenskaya. Sy gegewe naam was Gennadi Nikolaijewitsj Anosov, maar hy het sy moeder se nooiensvan in sy manlike vorm aangeneem vir sy professionele loopbaan ten einde enige voorkoms van nepotisme te vermy. Sy jonger broer, die skilder PN Anosov, het hul vader se naam behou.^[2]

Hy het dirigeer gestudeer onder sy vader aan die Moskou-konservatoria, en klavier by Lev Oborin. Hy was op die stadium reeds bekend gewees daarvoor dat hy op 20-jarige ouderdom Tsjaikofski se Die Neutekraker-ballet in die Bolsjoi-teater gedirigeer het. Hy het die eerste uitvoerings van talle Sowjet-komponiste se werke gegee, waaronder Edison Denisov se Le soleil des Incas ("Die Son van die Inkas"; 1964),^[3], asook die Russiese première van Benjamin Britten se A Midsummer Night's Dream en die Westerse première van Dmitri Sjostakowitsj se vierde simfonie tydens die Edinburgh-fees in 1962.

Hy het in 2000 algemene artistieke direkteur van die Bolshoi-teater geword en in 2001 die wêreldpremière van die oorspronklike weergawe van Sergei Prokofiëf se opera Die Dobbelaar uitgevoer.^[4] 'n Rukkie later het hy bedank, met verwysing na die sangers van die teater se drostery asook produksieprobleme en vyandige dekking deur die Moskouse pers.

Van die werke wat aan Rozjdestwenski gewy is, is Sofia Gubaidulina se simfonie Stimmen... Verstummen... en verskeie van Alfred Schnittke se werke, soos sy Simfonie nr. 1, Simfonie nr. 8 en Simfonie nr. 9.^[5] Schnittke het van hom geskryf:

Ek het eenkeer bereken dat daar nou veertig komposisies geskryf is vir Rozjdestwenski - hetsy afgelei van sy idees, of andersins was hy die eerste om dit te dirigeer. Ek kon dit nie glo nie, maar dit is regtig so. Ek sou selfs kon sê dat byna al my eie werk as komponis afhanklik was van kontak met hom en van die vele gesprekke wat ons gehad het. Uit hierdie gesprekke het ek die idee vir vele van my komposisies verkry. Ek reken dit as een van die gelukkigste feite van my lewe.

Rozjdestwenski word beskou as 'n veelsydige dirigent en 'n hoogs gekultiveerde musikant met 'n soepele tegniek wat die dirigeerstok betref. Hy het met die vorming van sy interpretasies 'n duidelike idee verskaf van die strukturele buitelyne en emosionele inhoud van 'n stuk, gekombineer met 'n uitvoerende styl wat logika, intuïsie en spontanieteit versmelt het.^[2] In die Sowjetunie het hy uitgebreid opgeneem saam met die drie belangrikste kontemporêre soliste naamlik, David Oistrakh (viool),^[6] Sviatoslav Richter (klavier) ^[7] en Mstislav Rostropovich (tjello).^[8]

Rozjdestwenski verskyn in die dokumentêre rolprent Notes interdites: scènes de la vie musicale en Russie Soviétique (Engelse titel: "The Red Baton"),^[9] wat die ontberinge van musikante in die Sowjetunie onder Stalinisme ondersoek. Daarin beskryf hy die politieke situasie en die impak daarvan op sy lewe, asook die lewens van Sjostakowitsj, Prokofiëf, Strawinski, Richter en ander kollegas. Die rol van Tikhon Khrennikov, sekretaris van die Unie van Sowjet-komponiste, word breedvoerig daarin bespreek.

Op 'n ligter noot, bevat die dokumentêr rolprent Rozjdestwenski wat die kuns van dirigeer bespreek, wat beeldmateriaal van meesterklasse en repetisies met studente van die Moskou-konservatorium en die Tonhalle- orkes van Zürich insluit, asook stukke van Rozjdestwenski wat die 7de simfonie van Sjostakowitsj, Tsjaikofski se Romeo en Juliet en Alfred Schnittke se Dooie Siele dirigeer.

In 2016 is Rozjdestwenski met die 7de Internasionale Sjostakowitsj-prys bekroon vir sy bydrae tot die interpretasie van die werk van Dmitri Sjostakowitsj. In 1964 in Edinburgh het hy die eerste uitvoering buite die Sowjetunie van die vierde simfonie behartig.^[10] Sy opname in 1983 van die 8ste simfonie word beskou as 'n klassieke uitvoering.^[11] Hy het die tweede bundel van die versamelde werke van Sjostakowitsj wat in 1984 gepubliseer is geredigeer, waaronder die Simfonie nr. 3 en simfonie nr. 4.

In 1969 het Rozjdestwenski met die pianis Viktoria Postnikova in die huwelik getree. Hulle het saam Tsjaikofski se klavierkonserte opgeneem.^[10] Hul seun, Sasha Rozjdestwenski, is 'n violis, saam met wie Rozjdestwenski senior die Glazoenof- en Sjostakowitsj-vioolconcertos in 2007 opgeneem het.^[12]

Gennadi Rozjdestwenski is op 16 Junie 2018 oorlede.^[1]

• 1951-1961: Orkes van die Bolshoi-teater (dirigent)
• 1961-1974: Simfonieorkes van die Radio en Televisie Unie (Moskou)
• 1964-1970: Orkes van die Bolshoi-teater (hoofdirigent)
• 1974-1985: Kamerteaterorkes
• 1974-1977: Stockholm Filharmoniese Orkes (artistieke direkteur)
• 1978-1981: BBC Simfonieorkes (hoofdirigent)
• 1980-1982: Wene Simfonieorkes
• 1983-1991: USSR Ministerie van Kultuur Simfonieorkes
• 1992-1995: Koninklike Stockholm Filharmoniese Orkes ^[5]
• 2011-2018: Ysland Simfonieorkes (gasdirigent)
• 2011-2018: Sint Petersburg Filharmoniese Orkes (hoofdirigent)

Hy het saam met die USSR Ministerie van Kultuur Simfonieorkes die volledige simfonieë van Dmitri Sjostakowitsj, Alexander Glazoenof, Anton Bruckner, Alfred Schnittke en Arthur Honegger opgeneem. Hy het ook die volledige simfonieë van Ralph Vaughan Williams in die laat 1980's in Leningrad opgevoer. Dit is vrygestel deur die Melodiya- etiket as deel van 'n volledige CD-boks wat in April 2014 vrygestel is.

Hy het verskeie van die grootste orkeste ter wêreld behartig, waaronder die Berlynse Filharmoniese Orkes, die Koninklike Concertgebouw-orkes, die Boston Simfonieorkes, die Chicago Simfonieorkes, die Cleveland Orkes, die Israel Filharmoniese Orkes en die Londen Simfonieorkes.

• Held van Sosialistiese Arbeid (18 Oktober 1990) - vir uitstekende bydraes tot die ontwikkeling van Sowjetmusiek en effektiewe pedagogiese aktiwiteit ^[13]
• Verdienstelike orde vir die vaderland ;
  • 1ste klas (13 Februarie 2017) - vir uitstekende bydrae tot die ontwikkeling van nasionale kultuur, vrugbare aktiwiteit op lang termyn
  • 2de klas (22 April 2011) - vir uitstekende bydraes tot die ontwikkeling van nasionale musiekkuns, meerjarige pedagogiese en kreatiewe aktiwiteite
  • 3de klas (31 Januarie 2007) - vir uitstekende bydrae tot die ontwikkeling van nasionale musiekkultuur, en baie jare van kreatiewe en opvoedkundige aktiwiteite
  • 4de klas (26 April 2001) - vir 'n aansienlike bydrae tot die ontwikkeling van nasionale musiekkuns
• Orde van die Rooi Banner van Arbeid, twee keer (1967,^[14] 1981 ^[15] )
• Orde van Lenin (1990)
• Orde van Cyril en Methodius (Bulgarye, 1972)
• Offisier van die Legioen van Eer (Frankryk, 2003)
• Orde van die Opkomende Son, 3de klas (Japan, 2002) ^[16]
• Ere kunstenaar van die RSFSR (1959) ^[17]
• Volkskunstenaar van die RSFSR (1966) ^[18]
• Die Mense se Kunstenaar van die USSR (1976) ^[19]
• Lenin-prys (1970)
• Russiese Federasie Staatsprys vir letterkunde en kuns in 1995 (27 Mei 1996)
• Erelid van die Koninklike Sweedse Akademie (1975)
• Ere-akademikus van die Britse Koninklike Musiekakademie (1984)
• Grand Prix van Chant du Mond
• Diploma van die Akademie Charles Cros in Parys (1969) - vir die vervulling van al die simfonieë van Prokofiev
• Erekommandant van die Orde van die Britse Ryk (2014) ^[20]

• "There are no Whiz Kid Among Conductors". Voice of Russia. 4 Mei 2001. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Augustus 2007. Besoek op 23 September 2007.
• Ben Mattison (28 February 2006). "Dirigent Gennady Rozhdestvensky sluit konserte oor linerotas af" . Playbill Arts . Ontsluit 23 September 2007 .
• Yampol'sky, IM, red. Stanley Sadie, "Rozhdesvensky, Gennady (Nikolayevich)", The New Grove Dictionary of Music and Musicians, First Edition (Londen: Macmillan, 1980), 20 vols; ISBN 0-333-23111-2 .

• Rayfield Allied profiel
• František Sláma (musikant) Argief Geargiveer 25 September 2016 op Wayback Machine Meer oor die geskiedenis van die Tsjeggiese Filharmoniese Orkes tussen die 1940's en 1980's: Dirigente