lisan

Türkçe

Köken

Osmanlı Türkçesi لسان‎, Arapça لِسَان‎ (lisān).

Söyleniş

IPA^(anahtar): /ɫi.ˈsan/^[1]
Heceleme: li‧san

Ad

lisan (belirtme hâli lisanı, çoğulu lisanlar)

(dil bilimi) İnsanların düşündüklerini ve duyduklarını bildirmek için kelimeler veya işaretlerle yaptıkları anlaşma.
eş anlamlısı: dil

Mektup uzun değildi, biraz da ticarî bir lisanla yazılmıştı. — P. Safa

Çekimleme

lisan adının çekimi

		tekil	çoğul
yalın		lisan	lisanlar
belirtme		lisanı	lisanları
yönelme		lisana	lisanlara
bulunma		lisanda	lisanlarda
ayrılma		lisandan	lisanlardan
tamlayan		lisanın	lisanların
iyelik
		tekil	çoğul
1. tekil	yalın	lisanım	lisanlarım
	belirtme	lisanımı	lisanlarımı
	yönelme	lisanıma	lisanlarıma
	bulunma	lisanımda	lisanlarımda
	ayrılma	lisanımdan	lisanlarımdan
	tamlayan	lisanımın	lisanlarımın
2. tekil	yalın	lisanın	lisanların
	belirtme	lisanını	lisanlarını
	yönelme	lisanına	lisanlarına
	bulunma	lisanında	lisanlarında
	ayrılma	lisanından	lisanlarından
	tamlayan	lisanının	lisanlarının
3. tekil	yalın	lisanı	lisanları
	belirtme	lisanını	lisanlarını
	yönelme	lisanına	lisanlarına
	bulunma	lisanında	lisanlarında
	ayrılma	lisanından	lisanlarından
	tamlayan	lisanının	lisanlarının
1. çoğul	yalın	lisanımız	lisanlarımız
	belirtme	lisanımızı	lisanlarımızı
	yönelme	lisanımıza	lisanlarımıza
	bulunma	lisanımızda	lisanlarımızda
	ayrılma	lisanımızdan	lisanlarımızdan
	tamlayan	lisanımızın	lisanlarımızın
2. çoğul	yalın	lisanınız	lisanlarınız
	belirtme	lisanınızı	lisanlarınızı
	yönelme	lisanınıza	lisanlarınıza
	bulunma	lisanınızda	lisanlarınızda
	ayrılma	lisanınızdan	lisanlarınızdan
	tamlayan	lisanınızın	lisanlarınızın
3. çoğul	yalın	lisanı lisanları
	belirtme	lisanını lisanlarını
	yönelme	lisanına lisanlarına
	bulunma	lisanında lisanlarında
	ayrılma	lisanından lisanlarından
	tamlayan	lisanının lisanlarının