orta

Osmanlı Türkçesi اورتا‎, Eski Türkçe ortu‎ (ortu), otra‎ (otra).

• IPA^(anahtar): /oɾ.ˈta/
• Heceleme: or‧ta

orta (belirtme hâli ortayı, çoğulu ortalar), sahiplik şekli orta -sı

1. başlangıcı ile bitimi arasında eşit uzaklıkta olan süre

   Günün ortası. Haftanın ortası. Kışın ortası. Yılın ortası.

2. bir şeyin eşit olarak ayrılabileceği bölüm

   Seccadesini ortasından kesip ikiye böldüler. — Ö. Seyfettin# bir şeyin kenarlarından merkeze doğru yaklaşık olarak aynı uzaklıkta olan yer

   Tam bağın ortasına geldikleri zaman düşman askerlerini gördüler. — Y. K. Karaosmanoğlu

3. defterde, bir araya getirilmiş belli sayıda yaprakların oluşturduğu bölümlerden her biri
4. iyi ile kötü arasındaki durum
5. ne büyük ne küçük

   eş anlamlısı: midi

6. ne uzun ne kısa

   eş anlamlısı: midi

7. öğretimde, öğrencinin değerlendirilmesinde geçer not ile iyi arasındaki derece

   Orta ile geçti.

8. (fizik) bir olayın, içinde gerçekleştiği yer
9. (spor) futbolda oyunculardan birinin, topu, kale ağzında duran arkadaşlarına havadan yollamak için yaptığı vuruş

   Aut çizgisinden nefis bir orta… — H. Taner

10. (tarih) yeniçeri ocağında tabur
11. (matematik) orantı

orta (karşılaştırma daha orta, üstünlük en orta)

1. her iki yanında kendi türünden aynı nitelikte nesneler, durumlar bulunan

   Hademe orta bölmeyi açmak üzere koştu. — R. H. Karay

2. iki karşıt nitelik veya durum arasında bulunan, tutarlı, ılımlı

   eş anlamlısı: vasat

3. sorunların çözümünde aşırılıklardan kaçınan, ölçülü bir yöntem izleyen

• Türk Dil Kurumuna göre "orta" maddesi

• Heceleme: or‧ta

orta

1. orta

Otoro orta.

• Heceleme: or‧ta

orta

1. orta

• Heceleme: or‧ta

orta

1. orta

• Heceleme: or‧ta

orta

1. orta

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki