I. Tahmasb
| I. Tahmasb شاه طهماسب | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| Safevi şahı | |||||
| Hüküm süresi | 23 Mayıs 1524 - 25 Mayıs 1576 | ||||
| Taç giymesi | 2 Haziran 1524 | ||||
| Önce gelen | I. İsmail | ||||
| Sonra gelen | II. İsmail | ||||
| Doğum | 22 Şubat 1514 İsfahan, Safevi Devleti | ||||
| Ölüm | 14 Mayıs 1576 (62 yaşında) Kazvin, Safevi Devleti | ||||
| |||||
| Hanedan | Safevî Hanedanı | ||||
| Babası | I. İsmail | ||||
| Annesi | Taçlı Begüm[1][2] | ||||
| Dini | Şii İslam | ||||
I. Tahmasb (Farsça: طهماسب; 22 Şubat 1514 - 14 Mayıs 1576), 1524'ten 1576'daki ölümüne kadar Safevî Devleti'nin ikinci hükümdarıdır. Şah I. İsmail ve eşi Taçlı Begüm'ün en büyük oğludur.
Tahmasb, 23 Mayıs 1524'te babasının ölümünden sonra tahta çıktı. Tahmasb'ın hükümdarlığının ilk yılları, otoritesini kabul ettirdiği ve mutlak monarşiyi başlattığı 1532 yılına kadar Kızılbaş liderleri arasındaki iç savaşlarla geçti. Kısa süre sonra Osmanlı İmparatorluğu ile üç aşamaya bölünen uzun süreli bir savaşla karşı karşıya kaldı. Osmanlı padişahı Kanuni Sultan Süleyman, Safevî tahtına kendi adaylarını oturtmaya çalıştı. Savaş, Osmanlıların Irak, Kürdistan'ın büyük bir bölümü ve Batı Gürcistan üzerinde egemenlik kazandığı 1555 Amasya Antlaşması ile sona erdi. Ayrıca Tahmasb, Buhara Özbekleri ile Horasan konusunda anlaşmazlıklar yaşadı; Özbekler Herat’a defalarca saldırdı. 1528 yılında, on dört yaşındayken, Jam Savaşı'nda Özbekleri topçu kullanarak mağlup etti.
Tahmasb, sanata büyük destek veren bir hükümdardı ve kendisi de yetenekli bir ressamdı. Ressamlar, hattatlar ve şairler için bir kraliyet sanat evi kurdu. Ancak, hükümdarlığının ilerleyen dönemlerinde şairleri hor görmeye başladı; birçok şairi dışladı ve onları Hindistan’daki Babür sarayına sürgüne yolladı. Tahmasb, Şii İslam'a olan dini bağlılığı ve coşkulu fanatizmiyle tanınır. Din adamlarına birçok ayrıcalık tanıdı ve onların yasal ve idari işlere katılmalarına izin verdi. 1544 yılında, Hindistan'daki tahtını yeniden kazanmak için askeri yardım karşılığında, kaçak Babür hükümdarı Hümâyun’dan Şiiliğe geçmesini talep etti. Yine de Tahmasb, Osmanlı İmparatorluğu'nun rakipleri olan Venedik Cumhuriyeti ve Habsburg monarşisi gibi Hıristiyan güçlerle ittifak görüşmeleri yapmaya devam etti.
Tahmasb’ın halefiyeti, ölümünden önce tartışmalıydı. Tahmasb öldüğünde bir iç savaş patlak verdi ve bu, kraliyet ailesinin çoğunun ölümüne yol açtı. Yaklaşık elli iki yıllık hükümdarlığı, Safevî hanedanının en uzun süren hükümdarlığı oldu. Dönemin Batılı kaynakları eleştirel olsa da, modern tarihçiler onu babasının imparatorluğunu koruyan ve genişleten cesur ve yetenekli bir komutan olarak tanımlamaktadır. Hükümdarlığı sırasında Safevî ideolojik politikasında bir değişiklik yaşandı; Türkmen Kızılbaş aşiretleri tarafından babasına Mesih olarak tapınılmasını sona erdirdi ve bunun yerine kendisini dindar ve ortodoks bir Şii kral olarak tanıttı. Kızılbaşların Safevî siyaseti üzerindeki etkisini sona erdirmek için halefleri tarafından takip edilen uzun bir süreci başlattı ve onların yerine Müslümanlaştırılmış Gürcüler ve Ermenilerden oluşan yeni 'üçüncü gücü' getirdi.
Hükümdarlığı
[değiştir | kaynağı değiştir]Osmanlı savaşı
[değiştir | kaynağı değiştir]
Osmanlı İmparatorluğu'nun padişahı Kanuni Sultan Süleyman (h. 1520-1566), güçlü bir Safevî İmparatorluğu'nu, ülkesinin batı ve kuzeybatısındaki hırslı planları için bir tehdit olarak görüyordu. Ancak Tahmasb'ın saltanatının ilk on yılında Osmanlı, Habsburglarla savaşmakla ve Viyana'yı ele geçirme girişiminin başarısızlıkla sonuçlanmasıyla meşguldü. 1532'de Osmanlılar, Macaristan'da savaşırken Süleyman, Olama Bey Takkalu'yu Fil Paşa komutasındaki 50.000 askerle İran'a gönderdi. Olama Bey, Çuha'nın ölümünden sonra Osmanlı İmparatorluğu'na sığınan birçok Takkalu üyesinden biriydi.[3] Osmanlılar, Tebriz ve Kürdistan’ı ele geçirdi ve Gilan eyaletinden destek almaya çalıştı. Tahmasb, Osmanlıları geri püskürttü, ancak bir başka Özbek istilası haberi onu onları tamamen yenmekten alıkoydu.[4] Süleyman, Temmuz 1534’te Tebriz’i işgal etmesi için sadrazamı İbrahim Paşa’yı gönderdi ve iki ay sonra ona katıldı. Süleyman, barışçıl bir şekilde Bağdat ve Necef gibi Şii şehirlerini fethetti. Osmanlılar ilerlerken, Tahmasb Özbekler’e karşı savaşmak için Belh’te bulunuyordu.
İlk Osmanlı istilası, Tahmasb'ın saltanatının en büyük krizine neden oldu. Bu süreçte Şamlu kabilesinden bir ajan, Tahmasb’ı zehirlemeye çalıştı fakat başarılı olamadı. Şamlu kabilesi, kısa süre önce otoritesini pekiştiren ve Hüseyin Han’ı görevden alan Şah Tahmasb’a karşı ayaklandı.[5][6] Tahmasb'ı tahttan indirmek isteyen isyancılar, onun küçük kardeşlerinden biri olan Sam Mirza'yı varis olarak seçtiler. İsyancılar daha sonra Süleyman’la iletişime geçerek Sam Mirza’yı tahta çıkarmak için ondan destek istediler. Sam Mirza, Osmanlı yanlısı bir politika izleyeceğine söz verdi. Süleyman, onu İran hükümdarı olarak tanıdı ve bu, Tahmasb’ın sarayında paniğe yol açtı. Süleyman, Mezopotamya’ya geçtiğinde Tahmasb, ele geçirilen toprakları geri aldı ve Süleyman ona karşı bir başka sefer düzenledi. Tahmasb, Osmanlıların artçı birliklerine saldırdı ve Süleyman, 1535’in sonunda Bağdat hariç tüm kazanımlarını kaybederek İstanbul’a çekilmek zorunda kaldı. Osmanlılarla yüzleşmesinin ardından Tahmasb, kardeşini yenmek için Horasan’a doğru hızla ilerledi. Sam Mirza teslim oldu ve Tahmasb’tan merhamet diledi. Şah, kardeşinin yalvarışını kabul etti ve onu Kazvin’e sürgüne gönderdi, ancak onun Şamlu koruyucusu başta olmak üzere birçok danışmanını idam ettirdi.
Osmanlılarla ilişkiler, 1534-35 Osmanlı istilası sırasında Safevî ordusunu yöneten ve Şirvan valisi olan Tahmasb'ın küçük kardeşlerinden Elkas Mirza'nın isyanına kadar düşmanca kaldı. Tahmasb’a karşı başarısız bir isyan başlatan Elkas, 1547 baharında Derbent’i fetheden ve oğullarından İsmail’i vali olarak atayan Tahmasb’ın karşısında yenilgiye uğradı. Elkas, kalan kuvvetleriyle Kırım’a kaçtı ve Süleyman’a sığındı. İran'da Sünni İslam'ı yeniden tesis edeceğine söz verdi ve Sultan'ı Tahmasb'a karşı yeni bir sefer düzenlemeye teşvik etti. Yeni istila, 1548 Temmuz’unda Tebriz’in hızlıca ele geçirilmesini amaçladı; ancak kısa süre sonra Elkas Mirza’nın tüm Kızılbaş liderlerinin desteğine sahip olduğu iddialarının doğru olmadığı ortaya çıktı. Uzun süren sefer, İsfahan'da durdurulmadan önce Hemedan, Kum ve Kaşan'ı yağmalamaya odaklandı. Tahmasb, yorgun Osmanlı ordusuyla savaşmadı ama Tebriz'den sınıra kadar tüm bölgeyi harabeye çevirdi; Osmanlılar kısa sürede erzakları tükendiği için ele geçirilen toprakları kalıcı olarak işgal edemedi.[7]
Elkas Mirza, savaş alanında yakalandı ve hapsedildiği bir kalede öldü. Süleyman, seferini sonlandırdı ve 1549 sonbaharında kalan Osmanlı kuvvetleri geri çekildi. Osmanlı sultanı, Safevîlere karşı son seferini Mayıs 1554'te başlattı; bu sırada Tahmasb’ın oğlu İsmail Mirza, Doğu Anadolu’ya saldırdı ve Erzurum valisi İskender Paşa’yı yendi. Süleyman, Diyarbakır’dan Ermeni Karabağ’a doğru ilerleyerek kaybedilen toprakları yeniden ele geçirdi. Tahmasb, ordusunu dört kolorduya bölerek her birini farklı bir yöne gönderdi ve bu da önceki savaşlarda olduğundan çok daha büyük bir Safevî ordusuna işaret ediyordu. Tahmasb'ın Safevîleri üstünlüğü ele geçirince, Süleyman geri çekilmek zorunda kaldı. Osmanlılar, Amasya Antlaşması’nı müzakere ettiler ve Tahmasb, Osmanlı egemenliğini Mezopotamya ve Kürdistan’ın büyük bir kısmında tanıdı; ayrıca Sünni İslam’a ve Sünnilere bir bağlılık göstergesi olarak, Sünnilerce saygı duyulan Raşidun halifelerine (Ömer, Ebû Bekir, Osman ve Ali) karşı nefretin ifade edilmesi ve ikinci halife Ömer’in öldürülmesini anan "Ömer Koşan" etkinliğinin yapılmasını yasakladı. Osmanlılar, İranlı hacıların Mekke, Medine, Kerbela ve Necef'e serbestçe seyahat etmelerine izin verdi. Bu antlaşma sayesinde İran, ordusunu ve kaynaklarını artırmak için zaman kazandı ve batı eyaletleri savaşın etkilerinden kurtulma fırsatı buldu. Bu barış, kuzeybatıda Osmanlı-Safevî sınırını Safevî topraklarından geniş alanların devredilmesi olmadan belirledi.
Gürcü seferleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Tahmasb'ın Kafkasya ve Gürcistan'a yönelik ilgisinin iki temel nedeni vardı: Birincisi, 1526'da yaşanan iç savaş sonrası Güney Gürcistan ve Ermenistan'daki topraklarını koruyan Ostaclu kabilesinin etkisini azaltmak, ikincisi ise babası gibi ganimet elde etme isteğiydi. Gürcüler çoğunlukla Hristiyan olduğu için, Tahmasb bu işgali "cihat" olarak gösterdi.[8] İlk seferde Tiflis'i yağmalayan Safevî ordusu, kiliseleri, soyluların eşlerini ve çocuklarını ganimet olarak ele geçirdi. Ayrıca, Tiflis valisi Golbad'ı İslam'a geçmeye zorladı.[9] Kartli Kralı I. Luarsab (h. 1527/1534-1556/1558) bu baskından kaçmayı başardı. İkinci işgalinde Tahmasb, Gürcistan’ın istikrarını sağlama bahanesiyle toprakları yağmaladı ve Kaheti Kralı Levan’ı (h. 1518/1520-1574) boyunduruk altına aldı.[10] 1554'te Amasya Antlaşması’ndan bir yıl önce, Kafkasya'ya son askeri seferini düzenleyerek 30.000 Gürcü esiri İran'a götürdü. Luarsab'ın annesi Nestan Darejan da esir alınanlar arasındaydı ancak hapsedildikten sonra intihar etti.[11] Bu esirlerin torunları, Safevî yönetiminde Türklere ve İranlılara karşı "üçüncü güç" olarak ortaya çıktı ve Abbas döneminde bu grup yönetimde daha fazla söz sahibi oldu.[9] Bu "üçüncü güç", Tahmasb'ın hükümdarlığının ikinci yarısında orduya gholam (köle savaşçı) ve qorchis (şahın muhafızları) olarak dahil oldu ve Safevî İmparatorluğu'nun en güçlü dönemlerinde etkisini artırdı.[5]
1555 yılında Amasya Antlaşması'nın ardından Doğu Gürcistan, İranlıların elinde kalırken, Batı Gürcistan ise Türklerin yönetimine geçti. Antlaşmadan sonra Tahmasb bir daha Kafkasya sınırlarında görünmedi. Onun yerine Gürcistan Valisi Şahverdi Sultan, Aras Nehri'nin kuzeyindeki Safevî gücünü temsil etti.[11] Tahmasb, Kartli ve Kaheti krallıklarına İslam'a geçenleri tahta yerleştirerek ve İran'a özgü bazı siyasi ve sosyal kurumlar uygulayarak hâkimiyetini pekiştirmeye çalıştı. Kartli Kralı I. Simon’un kardeşi Davud Han, bu dönemde Safevîler adına yönetime gelenlerden biriydi. Kaheti Prensi Jesse de 1560’larda Kazvin’e giderek İslam'a geçti. Bu bağlılığına karşılık olarak Tahmasb, ona çeşitli ayrıcalıklar ve hediyeler verdi; Kazvin’deki eski sarayda ikamet etmesine izin verdi ve Şeki ve çevresinin valisi olarak atandı.[11] Ancak, bu Gürcü prenslerinin İslam'a geçmesi, I. Simon ve babası Kartli Kralı Luarsab’ın Tiflis’i yeniden ele geçirme çabalarını engelleyemedi. Garisi Muharebesi’nde bu amaçla yapılan saldırı bir çıkmaza girdi ve hem Luarsab hem de Safevî komutanı Şahverdi Sultan savaşta hayatını kaybetti.[5]
Ölümü ve sonrası
[değiştir | kaynağı değiştir]
Tahmasb, 1555'teki Amasya Barışı'ndan 1576'daki ölümüne kadar Kazvin'den nadiren ayrılmış olsa da, bu dönemde hâlâ aktifti. Herat'ta 1564'te çıkan bir isyan Masum Bek ve Horasan valileri tarafından bastırıldı, ancak bölge sorunlu kalmaya devam etti ve iki yıl sonra Özbekler tarafından yağmalandı.[3] Tahmasb, 1574'te ciddi şekilde hastalandı ve iki ay içinde iki kez ölümle burun buruna geldi. Kendisi bir veliaht seçmediği için, kraliyet ailesi üyeleri ve Kızılbaş liderleri tarafından veliahtlık sorunu gündeme getirildi. En sevdiği oğlu Haydar Mirza, Ustaclu aşireti ve güçlü Gürcü saray hizbi tarafından destekleniyordu; hapisteki prens İsmail Mirza ise Tahmasb'ın nüfuzlu kızı Perihan Hanım tarafından destekleniyordu. Haydar yanlısı hizip, İsmail'in hapsedildiği Qahqaheh Kalesi'nin kastellanının gözüne girerek İsmail'i ortadan kaldırmaya çalıştı, ancak Perihan Hanım komployu öğrendi ve Tahmasb'a haber verdi; oğluna hâlâ düşkün olan Şah, onun Afşar silahşorları tarafından korunmasını emretti.
Hastalığından kurtulan Tahmasb, dikkatini yeniden devlet işlerine verdi. Ancak sarayda devam eden gerginlikler, Şah'ın 14 Mayıs 1576'da zehirlenerek ölmesiyle yeni bir iç savaşı tetikledi. Zehirlenmeden, Tahmasb'ın hastalığında yanında bulunan hekim Ebu Nasır Gilani sorumlu tutuldu. Tarîh-i Âlemârâ-yı Abbâsî'ye göre, “Akılsızca diğer hekimlere karşı üstün statüsünün tanınmasını istedi; sonuç olarak, Tahmasb öldüğünde, Ebu Nasr reçete ettiği tedavide ihanetle suçlandı ve sarayda kurçi üyeleri tarafından öldürüldü”. I. Tahmasb, Safevî hanedanının herhangi bir üyesinin en uzun saltanat süresine sahipti: 52 yıldan dokuz gün eksik. Belirlenmiş bir varis olmadan öldü ve sarayındaki iki hizip taht için çatıştı. Haydar Mirza, babasının ölümünden kısa bir süre sonra öldürüldü. İsmail Mirza şah oldu ve II. İsmail (h. 1576-1577) olarak taç giydi. Tahta çıkışının üzerinden iki ay geçmeden İsmail, kraliyet ailesinin tüm erkek üyelerinin toplu olarak tasfiye edilmesini emretti.
Siyasi görüşleri
[değiştir | kaynağı değiştir]Din
[değiştir | kaynağı değiştir]
Tahmasb, kendisini “dindar Şii mistik bir kral” olarak tanımlıyordu. Dini görüşleri ve bunların Safevî din politikasını ne ölçüde etkilediği, hem çağdaş hem de modern tarihçiler için onun saltanatının en ilginç yönüdür. İtalyan tarihçi Biancamaria Scarcia Amoretti'nin de belirttiği gibi, “İran Şiiliğinin modern özgünlüğünün kökleri, Şah Tahmasb'a dayanmaktadır”.[4] 1533 yılına kadar Kızılbaş liderleri, Tahmasb'ın babası I. İsmail'i Mehdi olarak görüyordu. Kızılbaş liderleri, Tahmasb'ı babasının izinden gitmeye teşvik etti, ancak o yıl, ruhani bir yeniden doğuş yaşadı, bir tövbe eyleminde bulundu ve dini kurallara aykırı davranışları yasakladı.[12] Tahmasb, babasının Mehdi olma iddiasını reddederek Ali'nin mistik bir aşığı ve şeriata bağlı bir kral oldu,[13] ancak yine de Kazvin’deki sarayına gelip kıyafetlerine dokunmak isteyen köylülerden hoşlanıyordu.[4] Tahmasb, Mehdi'nin yakında geleceğine dair tartışmalı Şii inancına sıkı sıkıya bağlıydı. En sevdiği kız kardeşi Şehzade Sultanim'in evlenmesine izin vermeyi reddetti, çünkü onu Mehdi için bir gelin olarak saklıyordu.[14] Ali ve atası Safiyüddin gibi Sufi azizleriyle, geleceği önceden gördüğü rüyalar aracılığıyla bağlantı kurduğunu iddia ediyordu.[13] Tahmasp’ın başka batıl inançları da vardı; örneğin, onun geomansi (yer bilimi) üzerine yoğun bir takıntısı bulunuyordu. Venedikli diplomat Vincenzo degli Alessandri’ye göre şah, geomansi pratiğine o kadar bağlıydı ki on yıldır sarayından ayrılmamıştı.[15] Ayrıca Tahmasb, halkı tarafından tanrısal bir varlık olarak tapılan zayıf ve yaşlı bir bedene sahip bir kişi olarak gözlemlenmişti.[15] Tahmasp, sarayındaki şairlerin kendisi hakkında değil, Ali hakkında şiir yazmalarını istiyordu.[16] Osmanlı sultanlarına hediye olarak Kur'an nüshaları gönderdi; genel olarak, onun saltanatı sırasında İstanbul’a gönderilen on sekiz Kuran nüshasının tümü mücevher ve altınla süslendi.[17]
Madeni parası
[değiştir | kaynağı değiştir]
I. Tahmasb'ın sikkeleri basıldıkları bölgeye göre karakterize edilirdi. Şirvan'da akçe, Mâzenderan'da tanka, Huzistan'da ise larin para birimi kullanılıyordu. 1570'lere gelindiğinde bu özerk paraların çoğu birleştirildi.[18] Tahmasb'ın saltanatının başında 7,88 gram (0,278 oz) olan şahi sikkelerinin ağırlığı önemli ölçüde azalarak krallığın batı kesimlerinde 2,39 gram (0,084 oz) ve sonunda doğuda 2,92 gram (0,103 oz) düştü. Bu ağırlık düşüşleri Osmanlı ve Özbek istilalarının yanı sıra Osmanlı ticaret yasağının ticaret ve dolayısıyla Şah'ın gelirleri üzerinde yıkıcı bir etkisi olmasının sonucuydu. Venedikli Michel Membré'ye göre, hiçbir tüccar sultanın izni olmadan Osmanlı sınırları üzerinden İran'a seyahat edemezdi. Kraliyet izni olmayan tüm yolcular durduruluyor ve tutuklanıyordu.[19]
Ailesi
[değiştir | kaynağı değiştir]Soy ağacı
[değiştir | kaynağı değiştir]| 8. Şeyh Cüneyd | |||||||||||||||
| 4. Şeyh Haydar | |||||||||||||||
| 9. Kara Osman'ın kızı Hatice Begüm | |||||||||||||||
| 2. I. İsmail | |||||||||||||||
| 10. Uzun Hasan | |||||||||||||||
| 5. Alemşah Halime Begüm | |||||||||||||||
| 11. Despina Hatun | |||||||||||||||
| 1. I. Tahmasb | |||||||||||||||
| 12. Hamza Bey | |||||||||||||||
| 6. Musullu Mihmad Bey | |||||||||||||||
| 3. Taçlı Begüm | |||||||||||||||
| 14. Yakub Bey | |||||||||||||||
| 7. Bir Akkoyunlu prensesi | |||||||||||||||
Eşleri
[değiştir | kaynağı değiştir]- Sultanum Begüm (y. 1516 - ö. 1593), Musullu Türkmenlerinden Musa Sultan'ın kızı,
- Sultan Ağa Hanım, Çerkes Şemhal Sultan'ın kızı,
- Sultanzade Hanım, Gürcü Ali Han Gürci'nin kızı,
- Zehra Bacı Hanım, Gürcistan'ın Şalikaşvili ailesinden Gürcü Prens Otar Şalikaşvili'nin kızı,
- Han Pervar Hanım, Gürcü Zali Bey Gürci'nin kızı,
- Huri Han Hanım, Gürcü kökenli,
- Adı bilinmeyen, Dağıstan valisinin kızı,
- Ayşe Beyi Hanım, Hive Hanlığı Hanı Sufiyan Han'ın kızı,
- Zeyneb Sultan Hanım (ö. 1570), küçük kardeşi Şehzade Behram Mirza'nın dul eşi ve İmadüddin Şirvani'nin kız kardeşi.
Oğulları
[değiştir | kaynağı değiştir]- Sultan Ali Kuli Mirza (d. 1528 – ö. 1529)
- Muhammed Hüdabende
- II. İsmail
- Sultan Murad Mirza (1538 – 5 Eylül 1545)
- Sultan Süleyman Mirza (d. 1553, Nahcivan – ö. 2 Kasım 1576, Kazvin, öldürüldü)
- Sultan Haydar Mirza (d. 1554 – ö. 14 Mayıs 1576, Kazvin, öldürüldü)
- Sultan Mustafa Mirza (d. 1556 – ö. 2 Kasım 1576, Kazvin, öldürüldü)
- Sultan Mahmud Mirza (d. 1557 – ö. 24 Şubat 1577, Kazvin, öldürüldü)
- İmam Kuli Mirza (d. 1562 – ö. 24 Şubat 1577, Kazvin)
- Sultan Ali Mirza (d. 1559, Kazvin – 31 Ocak 1642, İsfahan) Gence valisi (1570-1577). Alamut'ta Şah Abbas tarafından körleştirildi ve hapsedildi.
- Sultan Ahmed Mirza (d. 1560, Kazvin – ö. 24 Şubat 1577, Kazvin, öldürüldü)
- Sultan Zeynelabidin Mirza
- Sultan Musa Mirza
Kızları
[değiştir | kaynağı değiştir]- Gevher Sultan Begüm (d. 1540 – ö. 19 Mayıs 1577) Şah İsmail'in oğlu Behram Mirza'nın oğlu İbrahim Mirza (d. 1543 – ö. 24 Şubat 1577)[20] ile evlendi.
- Perihan Hanım, (d. 1548 - ö. 12 Şubat 1578) Şah İsmail'in oğlu Behram Mirza'nın oğlu Bediüzzaman Mirza ile evlendi,
- Hatice Sultan Begüm,
- Zeyneb Begüm (d. 1550 – ö. 14 Mayıs 1641, İsfahan) evlenmedi.
- Meryem Begüm (d. 1551 – ö. 1608, İsfahan), ilk eşi Gilan valisi Han Ahmed Han, ikinci eşi Mir Nimetullah Yezdi,
- Begüm Hanım, Musib Bey Han ile evlendi,
- Haneş Begüm. (ö. 1590), ilk eşi Mir Nimetullah Yezdi,
- Fatıma Sultan Begüm, Emir Han Musullu ile evlendi,
- Şah Banu Hanım, ilk eşi kuzeni Selman Han Ustaclu.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Tufan Gündüz, Son Kızılbaş Şah İsmail, Sayfa:108, 400 nolu dipnot
- ^ Alem-ârâ-yı Abbasî, c. I, s.75
- ^ a b Newman 2008.
- ^ a b c Mitchell 2009b.
- ^ a b c Roemer 2008.
- ^ Streusand 2019.
- ^ Savory & Bosworth 2012.
- ^ Savory 2007; Panahi 2015.
- ^ a b Hitchins 2000.
- ^ Panahi 2015.
- ^ a b c Maeda 2021.
- ^ Mitchell 2009b; Savory & Bosworth 2012.
- ^ a b Babayan 2012.
- ^ Blow 2009.
- ^ a b Melvin-Koushki 2021.
- ^ Canby 2000.
- ^ Guliyev 2022.
- ^ Akopyan 2021.
- ^ Matthee, Floor & Clawson 2013.
- ^ Guity Nashat; Lois Beck (2003). Women in Iran from the Rise of Islam to 1800. University of Illinois Press. ss. 150-. ISBN 978-0-252-07121-8. 17 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2017.
