sim

Ayrıca bakınız: SIM

Osmanlı Türkçesi سيم‎ sözcüğünden, o da Arapça سِيمْ‎ (sīm)

• IPA^(anahtar): /ˈsim/
• Heceleme: sim

sim (belirtme hâli simi, çoğulu simler)

1. el, kol, yüzle yapılan davranış, işaret

   Simle konuştum. — [[w:tr:[Derleme Sözlüğü, c: 10] - Adana|[Derleme Sözlüğü, c: 10] - Adana]]

2. gümüş

   Çekyatlar neredeyse hiç kullanılmamış, bej renkte, kenarları siyah ve simle süslenmiş.

3. Genellikle işlemelerde kullanılan, gümüş görünüşünde ve parlaklığında olan iplik v.s.

• (gümüş): yarı soy metal

• simce, simci, simcik, simken, simle, simli, simse, simsiz

sim (karşılaştırma daha sim, üstünlük en sim)

1. gümüş rengi

   Koltuğun koyu renkli kenarları simli.

• Türk Dil Kurumuna göre "sim" maddesi

• Vikipedi'de sim

sim

1. evet

• KÚNOS, Dr. Ignaz (1902). Şeyh Süleyman Efendi, Çağatayca-Osmanlıca Sözlük. Budapeşte: Section Orientale de la Société Ethnographique Hongroise.