Kim Il-sung

Dakilang Mariskal ng Republika Walang Hanggang Pinuno ng Juche Korea Kim Il-sung
김일성
Litratong opisyal ni Kim habang nakasuot ng ternong Mao, circa dekada 1960.
Ika-1 Pangkalahatang Kalihim ng Partido Manggagawa ng Korea
Nasa puwesto (Komite Sentral) 12 Oktubre 1966 – 8 Hulyo 1994
Kalihim	Choe Yong-gon Kim Il Pak Kum-chol Ri Hyo-son Kim Kwang-hyop Sok San Ho Pong-hak Kim Yong-ju Pak Yong-guk Kim To-man Ri Kuk-jin Kim Jung-rin Yang Hyong-sop O Jin-u Kim Tong-gyu Han Ik-su Hyon Mu-gwang Kim Jong-il Hwang Jang-yop Kim Yong-nam Kim Hwan Yon Hyong-muk Yun Ki-bok Hong Si-hak
Sinundan ni	Kim Jong-il
Pangulo ng Hilagang Korea
Nasa puwesto 28 Disyembre 1972 – 8 Hulyo 1994
Premiyer	Kim Il Pak Song-chol Ri Jong-ok Kang Song-san Ri Kun-mo Yon Hyong-muk Kang Song-san
Pangalawang Pangulo	Choe Yong-gon Kang Ryang-uk Kim Tong-kyu Kim Il Pak Song-chol Rim Chun-chu Ri Jong-ok Kim Pyong-sik
Ika-1 Premiyer ng Hilagang Korea
Nasa puwesto (Gabinete) 9 Setyembre 1948 – 28 Disyembre 1972
Unang Pangalawang Premiyer	Kim Il
Pangalawang Premiyer	Pak Hon-yong Hong Myong-hui Kim Chaek Kim Il Jong Il-ryong Nam Il Pak Ui-wan Jong Jun-thaek Kim Kwang-hyop Kim Chang-man Ri Jong-ok Ri Ju-yon Pak Song-chol Choe Yong-jin
Sinundan ni	Kim Il (Konseho ng Pangasiwaan)
Personal na detalye
Isinilang	Kim Song-ju (김성주) 15 Abril 1912(1912-04-15) Heijō, Heian'nan-dō, Chōsen
Yumao	8 Hulyo 1994(1994-07-08) (edad 82) Kondado ng Hyangsan, Lalawigan ng Hilagang Pyongan, Hilagang Korea
Himlayan	Palasyong Araw ng Kumsusan, Pyongyang
Partidong pampolitika	Partido Manggagawa ng Korea
Ibang ugnayang pampolitika	Partido Manggagawa ng Hilagang Korea (1946–1949) Partido Komunista ng Tsina (1931–1946)
Asawa	Kim Jong-suk (1941-1949) Kim Song-ae (1952-1994)
Anak	Kim Jong-il Kim Man-il Kim Kyong-hui Kim Kyong-jin Kim Pyong-il Kim Yong-il
Magulang	Kim Hyong-jik (ama) Kang Pan-sok (ina)
Alma mater	Akademyang Militar ng Whasung Mataas na Paaralan ng Jilin Yuwen
Pirma
Serbisyo sa militar
Katapatan	Hilagang Korea Unyong Sobyetiko Tsinang Komunista
Sangay/Serbisyo	Hukbong Bayan ng Korea Hukbong Pula Nagkakaisang Hukbong Anti-Hapones sa Hilagang-Silangan
Taon sa lingkod	1948–1994 1941–1945
Ranggo	Taewŏnsu (대원수) Dakilang Mariskal
Yunit	Ika-88 Seperadong Brigadang Riple (Hukbong Pula)
Atasan	Kataas-taasang Komandante
Labanan/Digmaan	Digmaang Koreano Ikalawang Digmaang Pandaigdig
Pagkakasapi sa Institusyong Sentral at Ibang Tanggapang Hinawakan 1992-1993: Tagapangulo; Komisyon ng Tanggulang Pambansa ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea 1982–1994: Tagapangulo; Komisyong Militar Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1980–1994: Kasapi; Presidyo ng Kawanihang Pampolitika ng Ika-6 Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1972-1992: Tagapangulo; Komisyon ng Tanggulang Pambansa ng Komiteng Bayang Sentral ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea 1970–1982: Tagapangulo; Komisyong Militar ng Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1970–1980: Kasapi; Komiteng Pampolitika ng Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1966–1994: Kalihiman ng Partido Manggagawa ng Korea 1966–1970: Kasapi; Komiteng Permanente ng Komiteng Pampolitika ng Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1961–1970: Tagapangulo; Komiteng Pampolitika ng Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1956–1961: Kasapi; Komiteng Permanente ng Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1950-1972: Kataas-taasang Komandante; Hukbong Bayan ng Korea (hanggang 1991) 1949–1966: Tagapangulo; Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1948–1994: Diputado; Ika-1-9 na Kataas-taasang Asembleyang Bayan 1947–1948: Tagapangulo; Komiteng Bayan ng Hilagang Korea 1946–1994: Kasapi; Ika-1-6 na Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1946–1956: Kasapi; Komiteng Pampolitika ng Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Korea 1946–1949: Pangalawang Tagapangulo; Komite Sentral ng Partido Manggagawa ng Hilagang Korea 1946–1947: Tagapangulo; Komiteng Bayang Probisyonal ng Hilagang Korea 1945–1946: Tagapangulo; Kawanihan ng Hilagang Korea ng Partido Komunista ng Korea Ika-1 Kataas-taasang Pinuno ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea (Setyembre 9, 1948 - Hulyo 8, 1994) Kim Jong-il →

Si Kim Il-sung (Abril 15, 1912 – Hulyo 8, 1994), ipinanganak na Kim Song-ju, ay isang Koreanong manghihimagsik at politiko na nagtatag ng Hilagang Korea at naging unang kataas-taasang pinuno nito. Namahala siya mula sa pagkalikha ng bansa noong 1948 hanggang sa kanyang pagkamatay nang 1994, kung kailan hinalinhan siya ng kanyang panganay na anak na si Kim Jong-il. Naglingkod siya bilang unang premiyer at tanging pangulo ng Hilagang Korea, Tagapangulo at Pangkalahatang Kalihim ng Partido Manggagawa ng Korea, at Kataas-taasang Komandante ng Hukbong Bayan ng Korea. Inilahad niya ang pilosopiyang Juche, ang ideolohiyang pang-estado ng Hilagang Korea na nakabatay sa sosyalismo, pag-aasa sa sarili, at nasyonalismong Koreano.

Isinilang sa isang aktibistang pamilya sa panahon ng paglupig sa Korea, naging gerilyang anti-Hapones si Kim sa kanyang pagkabata. Naimpluwensyahan siya ng mga makakaliwang ideolohiya at sumali sa mga organisasyong radikal tulad ng Partido Komunista ng Tsina. Matapos mahati ang tangway ay naglingkod siya bilang pinuno ng pamahalaang probisyonal sa sonang Sobyetiko at nangasiwa sa pagkatatag ng kasalukuyang estado ng Hilagang Korea. Pinasimuno niya ang pagsalakay sa Timog Korea noong 1950 na humantong ng Digmaang Koreano, na tumigil noong 1953 sa pagkapatas. Kasunod ng labanan ay muling itinayo ni Kim ang bansa sa ilalim ng sentralisadong ekonomiyang planado. Nagtamasa ang Hilagang Korea ng mas mataas na antas ng pamumuhay noong dekada 1960 at 1970 kaysa sa Timog, na noo'y dumaranas ng krisis sa politika at ekonomiya. Nagbago-bago ang mga relasyon niya sa Unyong Sobyetiko at Tsina, partikular nang pinagsikapan niyang ilagay ang Juche sa praktika sa pamamagitan ng mga polisiyang isolasyonista at pagiging malaya sa mga larangan ng politika, ekonomiya, at militar. Gayunpaman, labis pa rin na umasa ang Hilagang Korea ng mga subsidyo at pinansiyal na tulong mula sa URSS at Silangang Bloke, at lubos na naapektuhan ang ekonomiya ng bansa nang nabuwag ang mga ito. Nagdulot ito sa malawakang taggutom noong 1994, na naging sanhi sa pagkamatay ng tinatayang 240 libo hanggang 3.5 milyong mamamayan. Sa panahong ito ay nanatiling kritikal ang Hilagang Korea sa itinuturing nitong imperyalistang presensya ng mga pwersang pandepensa ng Estados Unidos sa katimugan. Inagaw ng bansa ang barkong USS Pueblo noong 1968, na bahagi ng kampanyang impiltrasyon at subersyon para ipag-isa ang Korea sa ilalim ng pamamahala ng hilagang estado. Nasa tanggapan ng halos 46 na taon, siya ang ikatlong pinakamatagal na di-makaharing punong pampamahalaan sa ika-20 dantaon. Nalampasan ni Kim sa buhay ang kanyang mga kaalyadong sina Iosif Stalin ng apat na dekada at Mao Zedong ng halos dalawang dekada, at nanatili sa kapangyarihan sa panahon ng panunungkulan ng anim na pangulo ng Timog Korea at sampu sa Estados Unidos.

Itinuturing na totalitaryong diktador, patuloy na nangingibabaw ang kulto ng personalidad ni Kim sa Hilagang Korea, at sinasabing mas matindi kina Stalin at Mao. Maihahalintulad ang paglalarawan sa kanya sa pigura ng Konfusyanong ama na karapat-dapat sa lubusang paggalang at pagmamahal ng sambayanan. Binigyan siya ng iba't-ibang titulong di-opisyal at papuri lamang, ngunit ang pinakamahalaga ay ang "Dakilang Pinuno", na naging kolokyal na katawagan upang tukuyin siya. Ang kalendaryong Juche na nagsisilbing sistema ng pagbibilang ng mga taon sa bansa ay nagsisimula sa 1912, ang taon ng kanyang kapanganakan. Ipinagdidiriwang ang kanyang kaarawan sa Abril 15 at kinikilala bilang "Araw ng Araw". Itinalaga siya ng saligang batas noong 1998 hanggang 2016 bilang "Walang Hanggang Pangulo ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea". Tinatayang halos 1.6 milyong tao ang namatay sa ilalim ng kanyang rehimen sa pamamagitan ng pagpapatay, pagpupurga, at paglagay sa mga kampo ng sapilitang paggawa. Inihanda niya ang kanyang anak na si Kim Jong-il na humalili sa kanya, na naganap noong pumanaw siya noong 1994. Dahil dito, siya ang kauna-unahang pinunong komunista na nagtatag ng pamamahalang dinastiko. Patuloy na naghahari ang dinastiyang kanyang itinatag sa Hilagang Korea, kung saan kasalukuyang pinangungunahan ng kanyang apo na si Kim Jong-un.

Sinasabi ng iilang sanggunian na ang pangalang "Kim Il-sung" ay ginamit noon ni Kim Kyung-cheon, isang sikat na pinuno sa kilusan para sa kalayaang Koreano.^[1]:44 Iniulat ni Grigory Mekler, isang Sobyetikong opisyal na kasama ni Kim noong panahon ng pamahalaang probisyonal, na kinuha ni Kim ang alyas na ito mula sa isang dating komandante na nasawi.^[2] Gayunpaman, tinalo ng Rusong istoryador na si Andrei Lankov na malabong totoo ang salaysay. Kilala ng ilang saksi si Kim bago at pagkatapos ng kanyang panahon sa Unyong Sobyetiko, kabilang ang kanyang superyor na si Zhou Baozhong, na ibinasura ang pahayag ng "pangalawang" Kim sa kanyang mga talaarawan.^[3] Itinuro naman ng Amerikanong mananalaysay na si Bruce Cumings na ang mga Hapones na opisyal mula sa Hukbo ng Kwantung ay nagpatunay sa kanyang katanyagan bilang isang rebolusyonaryong pigura.^{[4]:160–161} Karaniwang tinatanggap ang pananaw na habang minamalabis ang mga gawa ni Kim ng kanyang kulto ng personalidad, isa siyang makabuluhang pinunong gerilya.^[5]:56

Ipinanganak si Kim noong Abril 15, 1912. Karaniwang sinasang-ayonan na isinilang siya sa maliit na nayon ng Mangyungbong (noo'y tinatawag na Namni) na malapit sa Pyongyang, ngunit ayon sa isang maagang kalahating-opisyal na talambuhay ni Kim Il-sung na inilathala noong 1964 sa Hapon na may Hilagang Koreanong suporta, ipinanganak si Kim sa tahanan ng kanyang ina sa Chingjong, at kalaunan ay lumaki sa Mangyungbong. Ang kanyang mga magulang ay sina Kim Hyong-jik, isang guro, parmakolohista sa damong-gamot, at aktibista para sa kalayaan ng Korea, at si Kang Pan-sok, isa ring aktibista kagaya ng kanyang asawa. Binigyan nila si Kim ng pangalang Kim Song-ju. Mayroon siyang dalawang nakababatang kapatid na sina Kim Chol-ju at Kim Yong-ju. Galing ang pamilya ni Kim mula sa Jeonju, Hilagang Jeolla at ang kanyang lolo sa tuhod (sa kanyang ama) na si Kim Ung-u ay nanatili sa Mangyongdae noong 1860. Lumaki si Kim sa isang Kristiyanong pamilya, partikular na sumusunod sa sektang Presbyterianismo. Ang kanyang lolo sa ina ay isang Protestanteng ministro, ang kanyang ama ay pumunta sa isang paaralang misyonero, at ang kanyang mga magulang ay aktibo sa pamayanan ng relihiyon. Ang pamilya ni Kim ay sumali sa mga aktibidad na kontra-Hapones at tumakas sa Manchuria noong 1920 kagaya ng karamihan ng mga Koreanong pamilya upang makaiwas sa taggutom at sa pang-aapi ng mga Hapones sa panahon noong sakop pa ng Hapon ang Korea.^{[6][7][8][9][10][11][12]}

Ayon sa kanyang opisyal na sariling talambuhay, nag-aral siya sa iba't ibang paaralan noong kanyang pagkabata. Nagsimula ang kanyang pormal na edukasyon sa ikalimang baitang sa Mababang Paaralan ng Changduk, kung saan ang kanyang lolo sa ina ay ang punong-guro ng paaralan. Noong nanatili ang kanyang pamilya sa Linjiang, isang lungsod sa timog ng lalawigang Jilin, ay pinaturuan ng kanyang ama si Kim sa isang tagapagturo ng wikang Tsino sa loob ng isang taon at kalahati at pinaaral niya si Kim sa Mababang Paaralan ng Linjiang. Nakasaad din sa kanyang talambuhay na nagpatuloy siya ng kanyang pag-aaral sa Mababang Paaralan ng Paldo-gu, isang apat-na-taong Tsinong paaralan kung saan ang lahat ay itinuro sa wikang Tsino, at sa Unang Paaralang Panggitna ng Muson.^[13]

Ayon kay Dgro. Kim Hyung-suk, isang retiradong dalubguro at pilosopo na dumalo sa parehong mababang paaralan kay Kim, "mataas" si Kim noong siya'y bata pa. Ulat niya na sinasabi ng mga nakakatanda sa paaralang iyon na si Kim ang "laging pinuno sa futbol" at "isang batang palautos na laging inuutusan ang mga batang nasa kanyang palibot".^[14]

Sinasabi ng mga Hilagang Koreano at ng ibang mapagkukunan na itinatag ni Kim ang Unyong Ibagsak-ang-Imperyalismo noong Oktubre 1926 at pinamunuan ito sa edad na 14, ngunit pinaniniwalaan ng iba na ang may-ari ng unyon ay ang Unyong Magbubukid ng Gilheuk na pinamunuan ni Lee Jong-rak. Sa kanyang edukasyon, nag-aral si Kim sa Akademiyang Militar ng Whasung noong 1926 ngunit umalis siya noong 1927 dahil ayon sa kanya ang mga pamaraan ng pagsasanay dito ay luma na. Pagkatapos nito ay nag-aral siya sa Mataas na Paaralan ng Jilin Yuwen sa Tsina hanggang 1930 noong tinanggihan niya ang mga pyudal na kaugalian ng mga nakatatandang Koreano roon at noong nagkaroon siya ng interes sa mga komunistang ideolohiya. Sa paaralang ito nakilala ni Kim si Shang Yue, isang Marxistang dalubguro na naging isa sa mga impluwensya ni Kim noong panahon ng kanyang pag-aaral dito. Ayon sa kanyang sariling talambuhay, nagpakilala si Shang sa kanya ng mga klasikong Tsinong teksto tulad ng Panaginip ng Pulang Kamara ni Cao Xeuquin at mga magkapanahong panitikan nina Lu Xun at Chen Duxiu, pati na rin ang panitikang Ruso, kabilang ang Ina at Mga Kaaway ni Maxim Gorky. Pinatibay din ni Shang ang mga pananaw ni Kim sa pagkamakabansang magbubukid at hinikayat si Kim na maging proletaryong manunulat, kung saan palagi niyang binigyang-diin ang panlipunang layunin ng panitikan. Ang impluwensya ni Shang ay makikita sa mga pampolitikang dula na isinulat ni Kim, kagaya ng Dagat ng Dugo na kanyang isinulat noong 1930s. Inulat ng anak ni Shang na inilarawan ng kanyang tatay si Kim na "masigasig" at "naglalagay ng mga magagandang tanong sa loob at labas ng klase".^{[15][16][17][18][19][20]}

Natapos ang pormal na edukasyon ni Kim nang arestuhin at ipakulong siya ng mga pulisya dahil sa kanyang mga subersibong gawain. Sa edad na 17, si Kim ang naging pinakabatang miyembro ng isang lihim na Marxistang organisasyon na may hindi hihigit sa dalawampung miyembro na pinamunuan ni Ho So, na kabilang sa Timog Manchuriang Komunistang Kapisanang Kabataan. Natuklasan ng pulisya ang grupo tatlong linggo matapos itong mabuo noong 1929, at ikinulong muli si Kim ng ilang buwan. Sumali si Kim sa Partido Komunista ng Tsina noong 1931 at sa iba`t-ibang mga grupong gerilya laban sa Hapon sa hilagang Tsina. Pinaalis si Kim sa Komunistang Internasyonal (kilala rin bilang ang Ikatlong Internasyonal) noong 1930 dahil sa kanyang sobrang pagkamakabansa.^[21][22][23]

Noong Mayo 30, 1930, naganap ang isang kusang marahas na pag-aalsa sa silangang Manchuria kung saan inatake ng mga magbubukid ang ilang lokal na nayon sa ngalan ng paglaban sa "handulong ng mga Hapones". Madaling nasugpo ng mga awtoridad ang hindi planado, hindi nakatutok, at daskol na pag-aalsa. Dahil dito, nagsimulang magplano ang mga Hapones ng pagsakop sa Manchuria. Diumano'y binalaan ni Kim ang mga delegado laban sa mga hindi planadong pag-aalsa gaya ng pag-aalsa noong Mayo 30, 1930 sa silangang Manchuria sa isang talumpati sa isang pulong ng mga delegado ng Batang Komunistang Liga noong Mayo 20, 1931 sa Yenchi, isang kondehan sa Manchuria.^{[24][25][26][27]}

Naganap ang Pangyayari sa Mukden noong Setyembre 18, 1931, kung saan mayroong sumabog na dinamita na malapit sa isang riles ng tren ng mga Hapones sa bayan ng Mukden (ngayo'y Shenyang) sa Manchuria. Bagama't walang pinsalang naganap, ginamit ng mga Hapones ang insidente bilang dahilan upang magpadala ng sandatahang lakas sa Manchuria at magtalaga ng papet na pamahalaan, kung saan nabuo ang papet na estadong Manchukuo. Noong 1935, naging miyembro si Kim ng Hilagang-Silangang Nagkakaisang Hukbong Kontra-Hapones, isang grupong gerilya na pinamunuan ng Partido Komunista ng Tsina. Si Kim ay hinirang sa parehong taon upang maglingkod bilang komisar sa politika para sa ika-3 pagtuklap ng ikalawang dibisyon, na binubuo ng humigit-kumulang 160 sundalo. Dito nakilala ni Kim si Wei Zhengmin, ang lalaking magiging tagapayo niya bilang komunista. Siya ang agarang superyor na opisyal ni Kim na nagsilbi noong panahong iyon bilang tagapangulo ng Pampolitikang Komite ng Hilagang-Silangang Nagkakaisang Hukbong Kontra-Hapones. Direktang nag-ulat si Wei kay Kang Sheng, isang miyembro ng partido na may mataas na ranggo na malapit kay Mao Zedong sa Yan'an, hanggang sa kamatayan ni Wei noong Marso 8, 1941.^{[28][29][30][31]}

Noong 1935 ay pinalitan ni Kim ang kanyang pangalan sa Kim Il-sung na nangangahulugang "Kim Maging ang Araw". Sa kanyang talambuhay na Kasama sa Siglo, nagsulat si Kim tungkol sa pangalang ito: "Sa panahon na kumalat ang kantang Bituin ng Korea, pinalitan ng mga kasama ko ang pangalan ko at sinimulan akong tawagin na Han Byol ... ibig sabihin ay "Isang Bituin". Si Pyon Tae U at ibang may pampublikong pag-iisip sa Wujiazi at ang mga kabataang komunista gaya ni Choe Il Chon ang nagmungkahi na palitan ang pangalan ko sa Kim Il Sung. Kaya tinawag ako sa tatlong pangalan, Song Ju, Han Byol at Il Sung. ... Hindi ko ginusto na tinawag ako sa ibang pangalan. Hindi pa rin ako nagparaya sa mga taong pumupuri sa akin sa pamamagitan ng paghahambing sa akin sa isang bituin o sa araw; hindi ito nababagay sa akin, [bilang isang] binata. Ngunit hindi ako pinakinggan ng aking mga kasama, gaano man kahigpit ang pagsaway ko sa kanila o pinagtalunan ito.... Noong tagsibol ng 1931 nang nanatili ako ng mga tatlong linggo sa bilangguan, nang inaresto ng mga kumander ng militar sa Guyushu, na ang pangalang Kim Il Sung ay lumabas sa mga pahayagan sa unang pagkakataon. Hanggang sa mga oras na iyon karamihan sa aking mga kakilala ay tinawag ako sa aking tunay na pangalan, Song Ju. Sa mga huling taon nang simulan ko ang armadong pakikibaka sa silangang Manchuria na tinawag ako sa isang pangalan, Kim Il Sung, ng aking mga kasama. Itinaguyod ako ng aking mga kasama bilang kanilang pinuno, binigyan ako ng bagong pangalan at kumanta sila ng mga awit tungkol sa akin. Sa gayon ay ipinahayag nila ang kanilang kaloob-loobang damdamin."^[32][33]

Si Kim ay hinirang bilang kumander ng Ika-6 na dibisyon noong 1937 sa edad na 24, kung saan kontrolado niya ang ilang daang mga yunit na nakilala bilang ang "Dibisyon ni Kim Il-sung". Habang pinangasiwaan niya ang dibisyon na ito, sinalakay niya ang Pochonbo noong Hunyo 4, 1937. Kahit ang nakuha lamang ng dibisyon ni Kim ay isang maliit na bayan na hawak ng Hapon sa loob lamang ng hangganan ng Korea sa loob ng ilang oras, isinaalang-alang na ito bilang isang tagumpay ng militar dahil nahihirapan noon ang mga gerilyang yunit na makakuha ng teritoryo ng kalaban. Pagkatapos ng tagumpay na ito ay nagkaroon si Kim ng katanyagan sa mga Tsinong gerilya at pinakinabangan ito ng mga Hilagang Koreanong talambuhay kung saan itinuring nila ang pangyayari bilang isang dakilang tagumpay para sa Korea. Para sa mga Hapones, itinuring nila si Kim bilang isa sa mga pinakaepektibo at tanyag na mga gerilyang pinuno ng Korea, at dahil dito kinilala siya ng mga Hapones bilang ang "Tigre". Ipinadala ng mga Hapones ang "Yunit Maeda" upang hulihin siya noong Pebrero 1940. Sa parehong taon ay dinukot ng mga Hapones si Kim Hye-sun, isang babae na hinalaan na ang unang asawa ni Kim. Matapos siyang gamitin bilang isang prenda upang subukang kumbinsihin ang mga gerilyang Koreano na sumuko, agad-agad siyang pinapatay. Si Kim ay hinirang na kumander ng ika-2 rehiyon ng pagpapatakbo para sa ika-1 hukbo, ngunit sa pagtatapos ng 1940 ay siya na lang ang natirang pinuno ng ika-1 hukbo na buhay. Dahil hinahanap siya ng mga tropang Hapones, tumakas si Kim at ng mga natitira sa kanyang hukbo patungong Unyong Sobyet sa pamamagitan ng pagtawid sa Ilog ng Amur. Nang makarating siya at ng kanyang mga katropa ay ipinadala sila sa isang kampo sa Vyatskoye na malapit sa Khabarovsk, kung saan sinanay sila ulit ng mga Sobyet. Noong Agosto 1942, inatasan si Kim at ng kanyang hukbo sa Ika-88 na Hiwalay na Brigadang Riple na kabilang sa Pulang Hukbo ng Mga Manggagawa at Magsasaka (Pulang Hukbo). Ang naging superyor ni Kim noong panahong ito ay si Zhou Baozhong, ang kumander ng brigada. Si Kim ay naging isang komandante sa Pulang Hukbo at nagsilbi rito hanggang sa wakas ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig.^{[34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44]}

Nagdeklara ng digmaan ang Unyong Sobyet laban sa Hapon noong Agosto 8, 1945, at pumasok ang Pulang Hukbo sa Pyongyang noong Agosto 24, 1945. Inutusan ni Joseph Stalin si Lavrentiy Beria na magrekomenda ng isang komunistang pinuno para sa mga teritoryo na nasakop ng Unyong Sobyet. Nakilala ni Beria si Kim ng ilang beses bago niya siyang inirekomenda kay Stalin. Dumating si Kim sa daungan ng Wonsan noong Setyembre 19, 1945 pagkatapos ng 26 na taong destiyero. Ayon kay Leonid Vassin, isang opisyal ng Ministeryo ng Gawaing Panloob ng Unyong Sobyet, si Kim ay "nilikha mula sa sero". Hindi siya noon mahusay sa wikang Koreano, nakatanggap lamang siya ng walong taong pormal na edukasyon, at lahat ng ito ay nasa wikang Tsino. Kinailangan niyang turuang magbasa ng isang talumpati (na inihanda ng ministeryo para sa kanya) sa isang kongreso ng Partido Komunista tatlong araw pagkatapos niyang dumating. Noong Disyembre 1945 ay ginawa si Kim na Unang Kalihim ng Kawanihan ng Sangay ng Hilagang Korea ng Partido Komunista ng Korea. Noong una ay mas ginusto ng mga Sobyet si Cho Man-sik na mamuno ng isang sikat na prenteng pamahalaan, ngunit tumanggi si Cho na suportahan ang isang pagkakatiwala na suportado ng Mga Nagkakaisang Bansa at nakipagsagupaan kay Kim. Si Heneral Terentii Shtykov, ang nanguna sa pananakop ng mga Sobyet ng Hilagang Korea, ay sumuporta kay Kim kaysa kay Pak Hon-yong upang pamunuan ang Probisyonal na Komite ng Bayan ng Hilagang Korea noong ika-8 ng Pebrero noong 1946. Bilang tagapangulo ng komite, si Kim ay "ang nangunang administratibong pinuno sa Hilaga," kahit na nasa ilalim siya ni Heneral Shtykov hanggang sa pakikialam ng mga Tsino sa Digmaang Koreano. Upang palakasin ang kanyang kapangyarihan, itinatag ni Kim ang Koreanong Hukbong Bayan at kumalap ng mga gerilya at dating sundalo na lumaban sa mga Hapones at Makabansang Tsino. Gamit ang mga Sobyet na tagapayo at kagamitan, bumuo si Kim ng isang malaking hukbo na bihasa sa mga taktika sa pagsalingit at pakikidigmang gerilya. Bago ang pagsalakay ni Kim sa Timog Korea noong 1950, binigyan ni Stalin ang Koreanong Hukbong Bayan ng mga modernong tangkeng katamtaman ang laki na gawa ng mga Sobyet, trak, pampaigkas, at mga maliliit na sandata. Bumuo din si Kim ng isang hukbong panghimpapawid na noong una ay mayroon ng mga manlalabang gawa ng mga Sobyet na pinaaandar ng elise at sasakyang panghimpapawid na pang-atake. Nang maglaon, ang mga Hilagang Koreanong kandidato para sa posisyong piloto ay ipinadala sa Unyong Sobyet at Tsina upang magsanay sa MiG-15 sasakyang panghimpapawid na jet sa mga lihim na himpilan.^{[45][46][47][48][49][50][51][52][53][54][55][56]}

Sa kabila ng plano ng Mga Nagkakaisang Bansa na magsagawa ng panlahatang Koreanong halalan, nagsagawa ang mga Sobyet ng mga halalan sa hilaga na naganap noong Agosto 25, 1948 para sa isang Kataas-taasang Asembleyo ng Bayan. Ang mga botante ay binigyan ng isang listahan mula sa Demokratikong Prente para sa Muling Pagkakaisa ng Amang Bayan na dominado ng mga komunista. Ang Demokratikong Republikang Bayan ng Korea ay iprinoklama noong Setyembre 9, 1948, mahigit isang buwan matapos maiproklama ang Republika ng Korea sa timog noong Agosto 15, 1948. Itinalaga si Kim ng mga Sobyet bilang premiyer ng republika. Ang partido ay pinamunuan ni Kim Tu-bong, ngunit si Kim ang nagtaglay ng totoong kapangyarihan sa partido. Noong Oktubre 12, kinilala ng Unyong Sobyet ang gobyerno ni Kim bilang ang soberanong pamahalaan ng buong Koreanong tangway, kabilang na ang Timog Korea. Ang Partido Komunista ay nagsama sa Bagong Partido ng Bayan ng Korea upang mabuo ang Partido ng Mga Manggagawa ng Hilagang Korea, kung saan itinalaga si Kim bilang pangalawang tagapangulo. Sa panahong ito ay nagsimulang magtaguyod si Kim ng kanyang kulto ng pagkatao. Nagpatayo ng mga rebulto niya sa Hilagang Korea, at sinimulan niyang tukuyin ang kanyang sarili na "Dakilang Pinuno". Sumagawa si Kim ng mga reporma noong Pebrero ng 1946. Mahigit sa 50% ng maaarong lupain ay muling ipinamahagi, isang 8-oras na araw ng trabaho ay naiproklama at ang lahat ng mabibigat na industriya ay naisabansa. Nagkaroon ng mga mabuting pagbabago sa kalusugan ng populasyon noong isinabansa niya ang pangangalagang pangkalusugan na pwedeng pakinabangan ng lahat ng mamamayan.^{[57][58][59][60][61][62]}

Ipinapahiwatig ng mga arkibal na materyal na ang desisyon na lusubin ng Hilagang Korea ang Timog ay desisyon ni Kim at hindi desisyon ng mga Sobyet. Iminumungkahi ng ebidensiya na ang intelihensiyang Sobyet, sa pamamagitan ng mga mapagkukunang espiya sa pamahalaan ng Estados Unidos ng Amerika at ng Sikretong Serbisyong Intelihensiya ng Pinagkaisang Kaharian ay nakakuha ng impormasyon tungkol sa mga limitasyon ng Amerika sa mga tipon ng bombang atomiko at programa sa pagtanggol, kaya't naisip si Stalin na ang administrasyon ni Harry Truman ay hindi makikialam sa Korea.^{[63][64][65][66]}

Noong 1949, binawasan ng militar ng Timog Korea at Estados Unidos aktibong bilang ng mga katutubong komunistang gerilya sa Timog mula 5,000 hanggang 1,000. Gayunpaman, naniniwala si Kim Il-sung na ang malawakang pag-aalsa ay nagpapahina sa militar ng Timog Korea at ang pagsalakay ng Hilagang Korea ay sasalubungin ng karamihan sa populasyon ng Timog Korea. Sinimulan ni Kim na humingi ng suporta ni Stalin para sa isang pagsalakay noong Marso 1949, kung naglalakbay siya sa Mosku upang subukang hikayatin siyang suportahan ang kanyang minimithing paglusob ng Timog Korea. Noong una ay hindi inisip ni Stalin na ang oras na iyon ay ang tamang panahon para sa isang digmaan sa Korea. Ang mga pwersa ng Hukbong Mapagpalaya ng Bayan ay nakasangkot pa rin sa Digmaang Sibil ng Tsina habang ang mga puwersa ng Amerika ay nanatiling nakatalaga sa Timog Korea. Ngunit pagsapit ng tagsibol ng 1950, naniniwala siya na nagbago ang estratehikong sitwasyon. Nakuha ng mga pwersa ng Tsinong hukbo sa ilalim ni Mao Zedong ang huling tagumpay sa Tsina, ang mga pwersa ng Amerika ay umatras mula sa Korea, at pinasabog ng mga Sobyet ang kanilang kauna-unahang sandatang nukleyar na sinira ang atomikong monopolyo ng Amerika. At dahil hindi direktang nakialam ang Amerika sa upang pigilan ang tagumpay ng mga komunista sa Tsina, naisip ni Stalin na mas mawawalan sila ng gusto na lumaban sa Korea, na may hindi gaanong estratehikong kahalagahan. Naunawaan na rin ng mga Sobyet ang mga palahudyatan na ginamit ng Amerika para makipag-ugnayan sa kanilang embahada sa Mosku, at ang pagbabasa ng mga dispatsyong ito ay nakakumbinsi kay Stalin na ang Korea ay walang kahalagahan sa Amerika para magkaroon ng nukleyar na labanan sa dalawang estado. Nagbigay si Stalin ng pahintulot kay kim noong Abril ng 1950 na salakayin ang Timog sa ilalim ng kondisyon na papayag si Mao Zedong na magpadala ng mga tropa kung kinakailangan. Nilinaw ni Stalin na hindi lantarang sasali sa giyera ang mga pwersang Sobyet upang maiwasan ang direktang labanan sa Estados Unidos. Nakipagpulong si Kim kay Mao noong Mayo ng 1950. Nag-aalala si Mao na makikialam ang Amerika ngunit sumang-ayon siya na suportahan ang pagsalakay. Nanawagan si Kim ng komperensya sa Haeju noong Hunyo 15-17 ng 1950 at halalan para sa buong Korea noong Agosto 5-8. Nagpadala ang Hilaga ng tatlong diplomatiko noong Hunyo 11 sa Timog bilang isang alok para sa kapayapaan na tahasang tinanggihan ni Syngman Rhee, ang unang pangulo ng Timog Korea. Binago ni Kim ang kanyang planong pangdigmaan na limitadong operasyon sa Tangway ng Ongjin noong Hunyo 21 at ginawa niya itong pangkalahatang atake sa ika-38 hilera dahil nag-aalala siya na nalaman ng mga ahente ng Timog ang mga plano ng paglusob at pinapalakas ng mga puwersa ng Timog Korea ang kanilang mga depensa. Sumang-ayon si Stalin sa pagbabago ng plano.^{[67][68][69][70][71][72]}

Nagsimula ang Digmaang Koreano sa madaling araw ng Linggo noong Hunyo 25, 1950, noong tumawid ang Koreanong Hukbong Bayan sa ika-38 hilera sa likod ng putukan ng artilerya. Nabigyang-katwiran ang hukbo sa pag-aakusa na unang umatake ang mga tropa ng Timog Korea at balak nilang pataying angna sila ang unang nag-atake pag-atake nito sa pag-aangkin na unang sumalakay ang mga tropang ROK at nilalayon ng KPA na arestuhin at bitayin ang "manghaharang na taksil na si Syngman Rhee". Noong ika-30 ng Hunyo ng parehong taon, limang araw pagkatapos ng pagsiklab ng digmaan, nagpasya si Zhou Enlai, isang dating premiyer ng Tsina at pangalawang tagapangulo ng Sentral na Komiteng Pangmilitar ng Partido Komunista ng Tsina na magpadala ng grupo ng Tsinong tauhang pangmilitar na intelihensiya sa Hilagang Korea upang magtatag ng mas mahusay na pakikipag-ugnayan kay Kim Il-sung at para magtipon ng mga materyales tungkol sa pakikipaglaban. Nagpatuloy ang labanan sa tangway, at pagsapit ng Agosto ay patuloy na naitulak ng Koreanong Hukbong Bayan ang hukbo ng Timog Korea at ang Ikawalong Hukbo ng Estados Unidos patungong timog. Sa kanilang pagsulong, pinatay ng hukbo ng Hilagang Korea ang mga intelektwal at mga empleyado ng pamahalaan ng Timog, at noong Agosto 20 ay binalaan ni Heneral Douglas MacArthur si Kim na siya ang mananagot sa mga kasamaan ng kanyang hukbo. Bagama't ang mga unang tagumpay ni Kim ay naging dahilan na hulaan niya na ang digmaan ay matatapos sa Agosto, ang mga pinunong Tsino ay naging pesimista.^{[73][74][75][76]}

Noong Setyembre 16 ay sinimulan ng Ikawalong Hukbo tumakas mula sa Pusan. Ang Puwersang Gawaing Lynch, Ika-3 Batalyon, Ika-7 Kabalyerang Rehimyento, at dalawang yunit ng Ika-70 Tangkeng Batalyon ay sumulong sa 171.2 km ng teritoryo ng Koreanong Hukbong Bayan upang sumali sa Ika-7 Impanteryang Dibisyon sa Osan sa Setyembre 27. Mabilis na natalo ng X Corps ang mga tagapagtanggol ng Koreanong Hukbong Bayan sa paligid ng Seoul, kaya nagbabantang bitag ang pangunahing puwersa ng hukbo sa Timog Korea. Noong Setyembre 18 ay ipinadala ni Stalin si Heneral Matvei Vasilevich Zakharov sa Hilagang Korea upang payuhan si Kim Il-sung na ihinto ang kanyang opensiba sa paligid ng Pusan at muling italaga ang kanyang mga pwersa upang ipagtanggol ang Seoul. Bilang pangkalahatang kumander ng mga pwersang Tsino, iminungkahi ni Zhou Enlai na dapat subukan ng mga Hilagang Koreano na paalisin ang mga pwersa ng Mga Nagkakaisang Bansa sa Incheon kung mayroon silang reserbang hindi bababa sa 100,000 tao; kung hindi, pinayuhan niya ang mga Hilagang Koreano na bawiin ang kanilang mga pwersa sa hilaga. Noong Setyembre 25 ay muling nakuha ng mga puwersa ng Mga Nagkakaisang Bansa ang Seoul. Ang mga pagsalakay sa himpapawid ng Estados Unidos ay nagdulot ng mga matitinding pinsala sa Koreanong Hukbong Bayan, kung saan nasira ang karamihan sa mga tangke at artilerya nila. Ang mga tropa ng hukbong bayan sa timog, sa halip na epektibong umatras sa hilaga, ay mabilis na nagkawatak-watak, na iniwan ang Pyongyang na masusugatan. Sa panahon ng pangkalahatang pag-urong, 25,000 hanggang 30,000 sundalo lamang ng Koreanong Hukbong Bayan ang nakaabot sa mga linya para sa nabanggit na hukbo. Noong Setyembre 27 ay nagpatawag si Stalin ng isang emerhensyang pulong ng Politburo, kung saan kinondena niya ang kawalan ng kakayahan ng atasan ng hukbong bayan at pinanagot niya ang mga Sobyet na tagapayo ng militar.^{[77][78][79][80][81][82]}

Noong ika-1 ng Oktubre ng 1950, ang araw kung kailan tumawid ang mga tropa ng Mga Nagkakaisang Bansa sa ika-38 na hilera, ang Sobyet na embahador ay nagpadala ng telegrama mula kay Stalin kay Mao at Zhou na humihiling na magpadala ang Tsina ng lima hanggang anim na dibisyon sa Korea. Sa parehong oras, si Kim Il-sung ay nagpadala ng mga desperadong panawagan kay Mao para sa Tsinong pamamagitang pangmilitar. Nilinaw ulit ni Stalin na ang mga puwersang Sobyet ay hindi direktang makikialam. Noong Oktubre 8, muling itinalaga ni Mao ang Hukbong Mapagpalaya ng Bayan Hilagang-Silangang Duluhang Puwersa bilang Hukbong Boluntaryong Bayan. Hindi nagbigay ang Tsina ng direktang suportang hanggang halos nakarating na ang mga tropa ng Mga Nagkakaisang Bansa ang Ilog ng Yalu noong noong 1950. Sa simula ng giyera noong Hunyo at Hulyo, nakuha ng mga puwersa ng Hilaga ang Seoul at ang ang karamihan sa Timog ngunit noong Setyembre naitulak sila pabalik dahil sa ganting-salakay na pinamunuan ng Estados Unidos ng Amerika na nagsimula sa atake ng Mga Nagkakaisang Bansa sa Incheon na sinundan ng pinagsamang opensiba ng Timog Korea, Estados Unidos ng Amerika, at ng Mga Nagkakaisang Bansa sa Pusan. Pagsapit ng Oktubre, nakuha ng mga puwersa ng Mga Nagkakaisang Bansa ang Seoul at linusob nila ang Hilagang Korea upang muling pagsamahin ang bansa sa ilalim ng Timog Korea. Noong Oktubre 19, nadakip ng mga tropa ng Estados Unidos at Timog Korea ang Pyongyang kaya napilitan si Kim at ng kanyang gobyerno na tumakas sa Sinuiju at sa Kanggye.^{[83][84][85][86]}

Noong Oktubre 25, 1950, pagkatapos magpadala ng Tsina ng mga babala na makialam kung hindi huminto ang Mga Nagkakaisang Bansa sa kanilang pagsulong, ay tumawid sa Ilog ng Yalu ang libu-libong tropa ng Tsina at pumasok sa giyera bilang mga kaalyado ng Koreanong Hukbong Bayan. Noong Disyembre 17, 1950, inalisan ng Tsina si Kim Il-sung ng karapatan sa pamumuno ng kanyang hukbo. Napilitan ang mga pwersa ng Mga Nagkakaisang Bansa na umalis at nakuha ng mga Tsinong tropa ang Pyongyang noong Disyembre at Seoul noong Enero 1951. Noong Marso, nagsimula ang mga puwersa ng Mga Nagkakaisang Bansa ng bagong pagsalakay at muling nakuha nila ang Seoul at sumulong sila patungong Hilaga hanggang muli silang huminto sa lugar na hilaga lamang ng ika-38 hilera. Matapos ang ilang beses ng mga opensiba at kontra-opensiba ng magkabilang panig, ang labanan ay nanatili sa permanenteng Linyang Militar ng Demarkasyon noong 27 Hulyo 1953. Nilagdaan ang isang kasunduang armistisyo noong parehong araw.^[87][88][89]

Ang mga dokumento ng Tsino at Ruso mula noon ay nagpapakita na si Kim ay naging lalong desperado na magtatag ng armistisyo dahil ang posibilidad na ang karagdagang pakikipaglaban upang mapagkaisa ang Korea sa ilalim ng kanyang pamamahala ay naging malabo dahil sa presensiya ng Estados Unidos at Mga Nagkakaisang Bansa. Ikinagalit din ni Kim ang pagsakop ng mga Tsino sa karamihan ng labanan sa kanyang bansa, kung saan ang mga pwersang Tsino ay nakatalaga sa gitna ng mga nasa harapan na linya at ang Koreanong Hukbong Bayan ay limitado sa mga tabing-dagat ng harapan. Tungkol sa mga pagkakamali ng Hilagang Korea, binalaan si Kim tungkol sa posibilidad ng pagsalakay sa Incheon, ngunit hindi niya ito pinansin. Nagkaroon din ng pakiramdam na ang mga Hilagang Koreano ay nagbayad ng kaunti lamang sa digmaan kumpara sa mga Tsino na nakipaglaban para sa kanilang bansa sa loob ng ilang dekada laban sa mga kalaban na may mas mahusay na teknolohiya.^[90]

Maraming kalupitan at pagmasaker ng mga sibilyan ang naigawa ng magkabilang panig noong panahon ng digmaan. Noong ika-28 ng Hunyo ng 1950 ay ginawa ng mga tropa ng Hilagang Korea ang masaker ng Ospital ng Pambansang Pamantasan ng Seoul. Ayon sa Komisyong Pangkatotohanan at Pagkakasundo ng Timog Korea, ang Hilagang Korea ay may kagagawan ng 18% ng kabuuang krimeng pangdigmaan noong digmaan, habang ang Timog Korea ay responsable sa natitirang 82%. Mahigit sa 2.5 milyong katao ang namatay sa panahon ng Digmaang Koreano.^{[91][92][93][94]}

Sa katapusan ng Digmaang Koreano, sa kabila ng kabiguan na maipagkaisa ang Korea sa ilalim ng kanyang pamumuno, iprinoklama ni Kim Il-sung ang digmaan bilang isang tagumpay sa diwa na siya'y nanatili sa kapangyarihan sa hilaga. Ngunit naiwan ng tatlong-taong gera ang Hilagang Korea na wasak, kaya sinimulan ni Kim ang muling pagtatayo ng bansa. Inilunsad niya ang limang taong pambansang pang-ekonomiyang plano upang maitaguyod ang isang planadong ekonomiya kung saan ang lahat ng industriya ay naging pagmamay-ari ng estado at lahat ng agrikultura ay kinolektiba. Nakatutok noon ang ekonomiya ng bansa sa mabibigat na industriya at sa paggawa ng mga sandata. Pagsapit ng 1960s sandaling naging mas maunlad ang pamumuhay ng Hilaga kaysa sa Timog, na noo’y puno ng kawalang-tatag ng politika at mga krisis sa ekonomiya. Pinanatili ng Hilagang Korea at Timog Korea ang kanilang mga sandatahang lakas upang ipagtanggol ang Koreanong Di-Militarisadong Pook. Nanatili ang mga puwersa ng Estados Unidos sa timog.^[95][96][97]

Sa mga sumunod na taon, itinatag ni Kim ang kanyang sarili bilang isang malayang pinuno ng pandaigdigang komunismo. Sumali siya kay Mao Zedong noong 1956 sa kampong "kontra-rebisyunista" na hindi tumanggap ng programang Di-Stalinisasyon ni Nikita Khrushchev, ngunit hindi siya naging Maoista. Pinalakas niya noong panahong ito ang kanyang kapangyarihan sa kilusang komunista ng Korea. Pinurga niya ang kanyang mga kalaban kagaya ni Pak Hon-yong, ang tagapangulo ng Sentral Komite ng Partido Komunista ng Korea noong 1955, at si Choe Chang-ik, isang miyembro ng Ika-1 Gabinete ng Hilagang Korea. Sa talumpating Sa Pag-aalis ng Dogmatismo at Pormalismo at Pagtatatag ng Juche sa Gawaing Ideolohikal (tinatawag ding Talumpating Juche) ni Kim noong 1955, na nagbigay-diin sa kalayaan ng Korea, ay nagsimula sa konteksto ng pakikibaka sa kapangyarihan ni Kim laban sa mga pinuno na tulad ni Pak, na may suportang Sobyet. Ito ay hindi gaanong napansin noong panahong iyon hanggang nagsimulang magsalita ang medya ng estado tungkol dito noong 1963. Ang talumpating Juche ang unang pagkakataon na binanggit ang ideolohiyang Juche sa ngalan. ^{[98][99][100][101]}

Ang kulto ng pagkatao ni Kim ay lumago noong panahon na ito, at ito ay pinuna ng pamahalaan. Si Li Sangjo, ang embahador ng Hilagang Korea sa Unyong Sobyet ay nag-ulat na naging isang kriminal na pagkasala ang simpleng pagsusulat sa larawan ni Kim sa mga pahayagan at naiangat na siya sa lugar nina Karl Marx, Vladimir Lenin, Mao Zedong, at Joseph Stalin sa komunistang panteon. Inakusahan din niya si Kim sa pagbabago ng kasaysayan para ipalabas na ang kanyang paksyon lamang ang nagpalaya ng Korea mula sa mga Hapon, kung saan binabalewala niya ang tulong ng Tsinong Hukbong Boluntaryong Bayan. Bilang karagdagan, sinabi ni Li na habang naganap ang proseso ng kolektibisasyon ng agrikultura, ay pilit na kinuha mula sa mga magsasaka ang mga butil, at ito raw ay nagresulta sa hindi bababa sa 300 na pagpakamatay. Sinabi rin niya na si Kim ang gumawa ng halos lahat ng mga desisyon at paghihirang. Dagdag niya na higit sa 30,000 katao ang kinulong dahil sa hindi makatarungan at mga malilit na bagay kagaya ng hindi paglimbag ng larawan ni Kim sa di-kalidad na papel o paggamit ng mga pahayagan na may larawan niya upang ibalot sa mga parsela. Ang pagkumpiska ng butil at pagkolekta ng buwis ay isinagawa kasama ang karahasan, pambubugbog, at mga banta ng pagkakakulong.^[102]

Noong Pangyayaring Paksyong Agosto noong 1956 ay matagumpay na nilabanan ni Kim Il-sung ang mga pagsisikap ng Sobyet at Tsino na patalsikin siya sa kapangyarihan para sa mga maka-Sobyet na Koreano o mga Koreano na kabilang sa maka-Tsinong paksyong Yan'an. Ang mga huling tropang Tsino ay umalis sa bansa noong Oktubre 1958, na siyang pinagkasunduan bilang pinakahuling petsa kung kailan naging epektibong may kasarinlan ang Hilagang Korea, ngunit pinaniniwalaan ng ilang iskolar na ang pangyayari noong Agosto 1956 ay nagpakita ng kasarinlan ng Hilagang Korea.^[103][104]

Sa panahon ng paglago ng kanyang kapangyarihan ay nilikha niya ang kastang songbun kung saan inuri ang mga tao sa Hilagang Korea sa tatlong grupo: "ubod,” "mabuway", o “pagalit”. Ito ay nakabatay sa pampolitika, panlipunan, at pang-ekonomiyang posisyon ng tao. Ang sistemang ito na ginagamit hanggang ngayon ang nagpapasiya ng lahat ng aspeto ng tao sa lipunan, kung ano ang makukuha na edukasyon, bahay, trabaho, pagkain, kakayahan na sumali sa politika, at kung saan pwede manirahan ang isang tao. Ang mga taong nasa “pagalit” na kategorya kagaya ng mga may-ari ng lupa, mga intelektuwal, at ang mga dating tagasuporta ng pananakop ng Hapon sa panahon ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig ay nilipat sa mga mahihirap na hilagang lalawigan. Nang dumating ang panahon ng taggutom noong 1990s, ang mga taong nanirahan sa mga lugar na ito ang naging pinakaapektado.^[105]

Marami ding pag-aabuso sa mga karapatang pantao ang nangyari sa Hilagang Korea sa kanyang pamamahala. Pinarusahan ni Kim ang mga tunay at pinaghinalaang tao na hindi nagsang-ayon sa kanya sa pamamagitan ng pagpupurga kagaya ng mga pampublikong pagpatay at sapilitang pagkawala. Nilagay ang mga ibang hindi sumang-ayon sa kanya at ng kanilang mga pamilya sa kategoryang “pagalit”, at ang karamihan sa kanila ay nilagay sa mga bilangguan na tinawag na kwalliso, kung saan pinilit silang magtroso, magmina, at mag-ani ng mga pananim. Ang karamihan sa mga bilanggo ay nanirahan dito habang buhay, at ang kalagayan ng kanilang pamumuhay at pagtatrabaho ay madalas na nakamamatay, kung saan ang iba ay halos mamatay sa gutom, tinanggihan ng pangangalagang medikal, tinanggihan ng wastong tirahan at damit, isinailalim sa karahasan na sekswal, at pagmamaltrato sa kanila ng mga bantay.^{[106][107][108][109]}

Sa kabila ng pagtutol niya sa Di-Stalinisasyon, hindi pinutol ni Kim ang pakikipag-ugnay niya sa Unyong Sobyet, at hindi rin siya nakilahok sa Pagkakahiwalay ng Tsino-Sobyet. Naging mas matalik ang ugnayan ni Kim sa Unyong Sobyet matapos mapalitan si Nikita Khrushchev ni Leonid Brezhnev noong 1964. Sa parehong oras, si Kim ay nakahiwalay sa hinding matatag na istilo ng pamumuno ni Mao, lalo na noong Pangkalinangang Himagsikan noong huling bahagi ng 1960, kung saan hinatulan siya ng mga Pulang Guwardya ni Mao. Muling itinatag ni Kim ang mga pakikipag-ugnayan niya sa mga bansang komunista sa Silangang Europa, lalong lalo na sa Silangang Alemanya ni Erich Honecker at sa Rumanya ni Nicolae Ceaușescu. Si Ceaușescu ay partikular na naimpluwensyahan ng ideolohiya ni Kim, at ang kulto ng pagkatao ni Ceausescu sa Rumanya ay halos magkapareho ng sa kanya. Bagama’t isang matibay na kontra-komunista, si Mobutu Sese Seko ng Zaire ay naimpluwensyahan din ng istilo ng pamamahala ni Kim.^{[110][111][112]}

Gayunpaman, si Enver Hoxha ng Albanya ay naging mabangis na kaaway ng Hilagang Korea at ni Kim Il-sung, na nagsusulat noong Hunyo 1977 na mauunawaan ng "mga tunay na Marxista-Leninista" na ang "ideolohiya na gumagabay sa Partido ng Mga Manggagawa ng Korea at ng Partido Komunista ng Tsina ay rebisyunista”. Sa paglaon ng buwang iyon ay idinagdag niya na "sa Pyongyang, naniniwala ako na kahit si Tito ay mamamangha sa mga proporsyon ng kulto ng kanyang host [Kim Il-sung], na umabot sa antas na hindi pa naririnig saanman, alinman sa nakaraan o kasalukuyang panahon., lalo't na sa isang bansa na tinatawag ang kanyang sarili na sosyalista. Karagdagan pa niyang sinabi na "ang pamumuno ng Partido Komunista ng Tsina ay nagtaksil [sa mga manggagawa]. Sa Korea, rin, maaari nating sabihin na ang pamumuno ng Partido ng Mga Manggagawa ng Korea ay lumulubog sa parehong tubig" at sinabi niya na si Kim Il-sung ay humihingi ng tulong mula sa ibang mga bansa, lalo na sa Silangang Bloc at di-nakahanay na mga bansa tulad ng Yugoslavia. Bilang resulta, ang relasyon sa pagitan ng Hilagang Korea at Albanya ay nanatiling tensiyonado hanggang sa kamatayan ni Hoxha noong 1985. Sa panahong ito, pinalaganap ni Kim ang kanyang kulto ng pagkatao. Inilahad niya niya ang ideolohiyang Juche bilang pagsalungat sa ideya ng Hilagang Korea bilang isang estadong satelayt ng Tsina o Unyong Sobyet.^[113][114]

Noong Abril 1975, nakuha ng Hukbong Bayan ng Vietnam ng kabisera ng Timog Vietnam. Hinangaan ni Kim ang mga pagsisikap ng pinuno ng Hilagang Vietnam na si Ho Chi Minh na muling ipagkaisa ang Vietnam sa pamamagitan ng pakikidigmang gerilya. Kasama ng tagumpay ng komunistang himagsikan sa Indotsina, naisip ni Kim na salakayin muli ang Timog Korea. Bumisita si Kim sa Tsina noong Abril ng taong iyon at nakipagpulong kina Mao Zedong at Zhou Enlai upang humingi ng tulong na militar. Sa kabila ng mga inaasahan ng Pyongyang, gayunpaman, tumanggi ang Beijing na tulungan ang Hilagang Korea para sa isa nanamang digmaan sa Korea. Ang mga pagsisikap sa paglusot at subersyon ay lubos na pinalakas laban sa mga pwersa ng Estados Unidos at sa pamumuno sa Timog Korea. Ang mga pagsisikap na ito ay umabot sa rurok sa isang pagtatangka na salakayin ang Bahay na Bughaw at patayin si Park Chung-hee, ang ikatlong pangulo ng Timog Korea. Ang mga tropa ng Hilagang Korea ay naging mas agresibo sa mga pwersa ng Estados Unidos sa loob at paligid ng Timog Korea, at nasangkot ang mga tropa ng Hukbong Estados Unidos sa labanan sa Koreanong Di-Militarisadong Pook. Ang paghuli noong 1968 sa mga tripulante ng barkong ispiya na ang USS Pueblo ay bahagi ng kampanyang ito.^[115][116]

Ang kaugalian ng pamahalaang Hilagang Korea sa pagdukot ng mga dayuhang mamamayan, tulad ng mga Timog Koreano, Hapones, Tsino, Thai, at Rumano, ay isa pang kasanayan ni Kim Il-Sung na nananatili hanggang sa kasalukuyan. Plinano ni Kim ang mga operasyong ito upang sakupin ang mga taong maaaring magamit upang suportahan ang mga operasyong paniktik sa ibang bansa ng Hilagang Korea, o yaong may mga teknikal na kasanayan upang mapanatili ang imprastraktura ng ekonomiya ng sosyalistang estado sa mga sakahan, konstruksiyon, ospital, at mabigat na industriya. Ayon sa Unyon ng Mga Pamilya ng Mga Dinukot noong Digmaang Koreano, ang mga dinukot ng Hilagang Korea pagkatapos ng digmaan ay kinabibilangan ng 2,919 sibil na tagapaglingkod, 1,613 pulisya, 190 panghukumang opisyal at abogado, at 424 medikal na propesyonal. Sa pag-hijack at pag-agaw ng lipad ng Koreanong Airlines YS-11 noong 1969 ng mga ahente ng North Korea, ang mga piloto at mekaniko, at iba pang may espesyal na kasanayan, ang tanging hindi pinahintulutang bumalik sa Timog Korea. Ang kabuuang bilang ng mga dayuhang dinukot at nawala ay hindi pa rin alam, ngunit tinatayang kabilang ang higit sa 200,000 katao. Ang karamihan sa mga pagkawala ay nangyari o konektado sa Digmaang Koreano, ngunit daan-daang mga Timog Koreano at Hapones ang dinukot sa pagitan ng 1960s at 1980s. Ang ilang mga Timog Koreano at Tsino ay tila dinukot din noong 2000s at 2010s. Hindi bababa sa 100,000 katao ang nananatiling nawala.^[117]

Nagkaroon ng bagong konstitusyon na iprinoklama noong Disyembre 1972 at nalikha ng isang ehekutibong panguluhan. Sinuko ni Kim ang kanyang posisyon bilang punong ministro at naihalal siya bilang pangulo. Noong 1980 ay napagpasyahan niya na ang kanyang anak na si Kim Jong-il ang hahalili sa kanya, at sinuportahan ito ng hukbo dahil sa rebolusyonaryong tala ni Kim Il-sung at ng suporta ng O Chin-u, isang beteranong ministro ng tanggulan. Sa Ika-anim na Kongreso ng Partido ay iprinoklama ni Kim sa publiko na ang kanyang anak ang magiging kanyang kahalili. Noong Abril 14, 1975, itinigil ng Hilagang Korea ang pinakapormal na paggamit nila ng mga tradisyonal na yunit at pinalitan nila ito ng sistemang metriko. Noong 1986, kumalat ang isang bulungan na si Kim ay pinatay, kaya't naging aktuwal ang pag-aalala para sa kakayahan ni Kim Jong-il na palitan ang kanyang ama. Gayon pa man, binulaanan ni Kim ang istorya sa sa pamamagitan ng paggawa ng isang serye ng mga pampublikong pagpapakita. Ngunit pinagtatalunan ito, at sinasabi na ang insidente ay nakatulong sa pagtatatag ng pagkakasunud-sunod ng paghalili, na sa kalaunan ay naganap sa pagkamatay ni Kim Il-sung noong 1994.^[118][119]

Noong mga panahon na ito ay nagkaroon ang Hilagang Korea ng mga paghihirap sa ekonomiya. Naging mas maunlad ang Timog Korea dahil sa pamumuhunan at tulong na militar ng Hapon at Amerika at sa pag-unlad ng ekonomiya, habang ang ekonomiya North Korea ay tumimik at bumagsak noong 1980s. Ang praktikal na epekto ng Juche ay ng putulin ang bansa mula sa halos lahat ng dayuhang kalakalan upang gawin itong ganap na umaasa sa sarili. Ang mga repormang pang-ekonomiya ni Deng Xiaoping sa Tsina mula 1979 ay nangahulugan na ang pakikipagkalakalan sa namamatay na ekonomiya ng Hilagang Korea ay binabaan ang interes ng Tsina sa bansa. Ang mga himagsikan sa Silangang Europa noong 1989 at sa Unyong Sobyet noong 1989–1992 ay tinapos ang paghihiwalay ng Hilagang Korea. Ang mga kaganapang ito ay humantong sa tumataas na kahirapan sa ekonomiya dahil tinangihhan ni Kim na gumawa ng anumang mga repormang pang-ekonomiya o pampolitika.^{[120][121][122]}

Simula noong 1970s, nagkaroon si Kim ng depositong kaltsyum sa kanang bahagi ng kanyang likod ng kanyang leeg. Matagal nang pinaniniwalaan na ang lapit nito sa kanyang utak at gulugod ay naging dahilan upang hindi ito maoperahan. Gayunpaman, si Juan Reynaldo Sanchez, isang depektong guwardya ni Fidel Castro na nakilala ni Kim noong 1986 ay sumulat nang maglaon na ang sariling paranoya ni Kim ang pumigil dito na maoperahan. Dahil hindi itong kaakit-akit na tingnan, ang mga Koreanong litratisa at tagapagbalita sa Hilaga ay pinilit na kumuha ng litrato kay Kim habang nakatayo siyang pakaliwa upang hindi ito makita sa mga litrato. Habang tumagal ay umabot ito sa laki ng beysbol noong 1980.^[123][124]

Ginawa ni Kim si Kim Jong-il na pinuno ng Koreanong Hukbong Bayan noong 1991 at ng Komisyon ng Tanggulang Pambansa ng Hilagang Korea noong 1993 upang matiyak na masundan siya ng kanyang anak sa pamumuno. Noong mga unang bahagi ng 1994 ay nagsimulang mamuhunan si Kim sa kapangyarihang nukleyar upang mabawi ang mga kakulangan sa enerhiya na dulot ng mga problema sa ekonomiya. Noong Mayo 19, 1994 ay inutusan niya na idiskarga ang ginamit na nukleyar na gasolina mula sa pinagtatalunang pasilidad ng nukleyar na pagsasaliksik sa Yongbyon. Sa kabila ng paulit-ulit na pagwika ng mga Kanluraning bansa, nagpatuloy si Kim sa pagsasagawa ng pagsasaliksik na nukleyar at ipinagpatuloy niya ang programang pagpapayaman ng uranyo. Noong Hunyo 1994 ay naglakbay sa Pyongyang ang ika-39 na pangulo ng Amerika na si Jimmy Carter upang hikayatin si Kim na makipag-ayos sa Administrasyong Clinton sa kanyang programang nukleyar. Namangha ng Estados Unidos at ng Pandaigdigang Ahensiya ng Enerhiyang Atomiko nang pumayag si Kim na ihinto ang kanyang programang nukleyar na pagsasaliksik at tila nagsimula sa isang bagong pagbubukas sa Kanluran.^[125][126]

Noong unang bahagi ng umaga ng Hulyo 8, 1994 ay gumuho si Kim sa Hyangsan dahil sa biglaang atake sa puso. Pagkatapos ng atake sa puso, inutusan ni Kim Jong-il na umalis ang mga doktor na palaging nasa tabi ng kanyang ama, at inayos ang paglipad ng pinakamahusay na mga doktor sa bansa mula sa Pyongyang. Pagkaraan ng ilang oras, dumating ang mga doktor mula sa Pyongyang, ngunit sa kabila ng kanilang pagsisikap na iligtas siya, namatay si Kim Il-sung noong alas dos ng madaling araw sa lokal na oras. Ang kanyang kamatayan ay idineklara makalipas ang tatlumpu't apat na oras, iginagalang ang tradisyonal na panahon ng pagluluksang Confucian. Ang kanyang pagkamatay ay inihayag sa Koreanong Telebisyong Sentral sa tanghali ng tagapagtanghal ng balita na si Chon Hyong-kyu noong Hulyo 9, 1994.^{[127][128][129]}

Ang pagkamatay ni Kim Il-sung ay nagresulta sa pagluluksa sa buong bansa at isang sampung araw na panahon ng pagluluksa ay idineklara ni Kim Jong-il. Ang kanyang libing sa Pyongyang ay dinaluhan ng daan-daang libong tao mula sa iba't-ibang sulok ng Hilagang Korea. Ang bangkay ni Kim Il-sung ay inilagay sa isang pampublikong mosoliem sa Pangmemoryal na Palasyong Kumsusan (ngayo'y Palasyong Kumsusan ng Araw), kung saan ang kanyang nakapreserba at nakaembalsamadong katawan ay nakahiga sa ilalim ng isang salamin na kabaong. Nakapatong ang kanyang ulo sa isang tradisyonal na Koreanong unan at natatakpan siya ng bandila ng Partido ng Mga Manggagawa ng Korea. Ang newsreel na bidyo ng kanyang libing sa Pyongyang ay naibrodkast sa iba't-ibang network, at maaring panoorin sa iba't-ibang website. Nagkaroon ng karagdagang panahon ng pagluluksa na tumagal hanggang sa ikatlong anibersaryo ng kamatayan ni Kim noong 1997.^[130][131]

• Hilagang Korea – Noong ika-9 ng Hulyo ay sinabi ng Koreanong Sentral na Ahensiyang Pambalita na ang mga Hilagang Koreano ay "matatag na nagpasiya na manatiling tapat sa patnubay ng Mahal na Pinuno na si Kim Jong-il". Inilarawan si Kim Jong-il ng ahensya bilang "ang maaasahang tagapagmana ng mga mapanghimagsikang nagawa ni Dakilang Pinunong Kim Il-sung". Sa ibang palatuntunan sa radyo ay inilarawan si Kim Jong-il bilang ang "tagapagmana ng himagsikan ng Hilagang Korea at hepe ng mga mapanghimagsikang pwersa".^[132][133]

• Estados Unidos ng Amerika – Ipinahayag ni Bill Clinton, ang ika-42 na pangulo ng Estados Unidos at ang pangulo ng panahong iyon ang kanyang pag-asa na ang mga pag-uusap ay "magpapatuloy kung naaangkop". Sinabi ni Clinton: "Ako ay nagpaabot ng taos-pusong pakikiramay sa mga mamamayan ng Hilagang Korea sa pagkamatay ni Pangulong Kim Il-sung. Pinahahalagahan namin ang kanyang pamumuno sa pagpapatuloy ng mga pag-uusap sa pagitan ng ating mga pamahalaan."^[134]
• Rusya: Hindi nagpadala si noo'y Pangulong Boris Yeltsin, ang unang pangulo ng Pederasyong Ruso ng pakikiramay dahil sa mahigpit na relasyon ng dalawang bansa sa panahong iyon, sa halip ay ipinagkatiwala niya ang tungkulin sa noo'y Punong Ministro na si Viktor Chernomyrdin.^[135]

Si Kim Jong-il ang nagsilbing tagapangulo ng komite ng libing. Kasama rin sa komite ang Ministro ng Tanggulan na si O Jin-u at ang pangalawang pangulo na si Kim Yong-ju, ang isa sa kanyang mga nakababatang kapatid. Ang komite ay naglabas ng pahayag tungkol sa libing^[136]:

Inilathala ng Komiteng Panglibing ng Estado ang sumusunod na desisyon para sa buong partido, sa lahat ng mga tao at sa buong hukbo upang ipahayag ang pinakamalalim na pakikiramay sa pagkamatay ng dakilang pinuno na si Kasamang Kim Il-sung at magdalamhati sa kanya nang may matinding pagpipitagan:

Ang kabaong ng respetadong pinuno na si Kasamang Kim Il-sung ay ilalagay sa estado sa Kumsusang Bulwagan ng Pagtitipon.

Ang panahon mula ika-8 ng Hulyo hanggang ika-17 ng Hulyo 1994, ay itinakda bilang panahon ng pagluluksa para sa iginagalang na pinuno na si Kasamang Kim Il-sung. Ang mga magdadalamhati ay bibisita sa bier mula ika-11 ng Hulyo hanggang ika-16 ng Hulyo 1994.

Ang serbisyo ng pagluluksa para sa huling paghihiwalay sa iginagalang na pinuno na si Kasamang Kim Il-sung ay taimtim na gaganapin sa Pyongyang, ang kabisera ng himagsikan, sa ika-17 ng Hulyo 1994.

Sa oras ng serbisyo sa pagluluksa sa Pyongyang, magpapaputok ng saludo ng artilerya sa Pyongyang at ang mga upuan sa probinsiya at ang mga tao sa buong bansa ay magoobserba ng tatlong minutong katahimikan at lahat ng mga lokomotibo at barko ay sabay-sabay na tutunog ng mga sipol bilang pag-alaala sa iginagalang na pinuno na si Kasamang Kim Il-sung.

Sa panahon ng pagluluksa, ang mga serbisyong memoryal ay gaganapin sa lahat ng mga organo at proyekto sa buong bansa at ang mga serbisyong memoryal ay gaganapin sa lahat ng mga lalawigan, lungsod at county habang ang serbisyong memoryal ay ginaganap sa Pyongyang.

Sa panahon ng pagluluksa, ang mga organo at proyekto ay magsasabit ng watawat sa kalahating palo, at lahat ng mga kanta at sayaw, laro at libangan ay ipagbabawal.

Hindi tatanggapin ang mga dayuhang pagluluksang delegasyon.

- Koreanong Sentral na Ahensiyang Pambalita

Ang pang-estadong libing ay naganap noong ika-17 ng Hulyo at sinamahan ito ng pagobserba ng tatlong minuto ng katahimikan sa buong bansa. Higit sa dalawang milyong tao ang dumalo sa libing.^[137][138]

Ang komite ng libing ay pinamunuan ni Kim Jong-il at mayroon ng 273 miyembro, kabilang sina^[139][140]:

Ang kulto ng pagkatao na nakapaligid kay Kim Il-sung ay ang pinakalaganap sa Hilagang Korea. Bagama't mayroong tunay na pagmamahal kay Kim, ito ay minamanipula ng pamahalaan para sa mga layuning pampolitika. Nagsimula ito noong 1949 sa paglitaw ng mga unang rebulto ni Kim. Ang pagpintuho sa kanya ay nagkaroon ng ganap na epekto kasunod ng malawakang pagpurga noong 1953. Noong 1967, si Kim Jong-il ay itinalaga sa kagawaran ng propaganda at impormasyon ng estado, kung saan sinimulan niyang ituon ang kanyang lakas sa pagpapaunlad ng pamimitagan sa kanyang ama. Noong panahong ito, ang paggamit ng titulong Suryong (Dakilang Pinuno) upang tukuyin si Kim ay naging nakagawian.^{[141][142][143][144][145]}

Ayon kay Hwang Jang-yop, ang pangalawang pinakamataas na antas na Hilagang Koreanong tumakas, ang bansa ay lubusang pinamumunuan ng nag-iisang ideolohiya ng "Dakilang Pinuno". Dagdag pa niya na noong panahon ng Di-Stalinisasyon sa Unyong Sobyet, nang mabuwag ang kulto ng pagkatao ni Stalin noong 1956, ang kulto ng pagkatao ni Kim ay sinimulang pinuna ng mga Hilagang Koreanong nag-aaral sa Unyong Sobyet. Nang bumalik sila sa Hilagang Korea ay “napapailalim sa masinsinang interogasyon na tumagal ng ilang buwan" at "ang mga nakitang hindi bababa sa kahina-hinala ay pinatay nang palihim".^[146]

Ayon sa mga opisyal na talambuhay, si Kim Il-sung ay nagmula sa isang mahabang angkan ng mga pinuno at ang opisyal na modernong kasaysayan ng Hilagang Korea ay nakatuon sa kanyang buhay at mga aktibidad. Siya ay kinikilala na halos nag-iisang tumalo sa mga Hapones sa pagtatapos ng pananakop sa Korea, kung saan binabalewala ang tulong ng mga Sobyet at Amerikano at sa muling pagtatayo ng bansa pagkatapos ng Digmaang Koreano. Sa kabuuan ng kanyang buhay ay pinagkalooban siya ng mga titulo tulad ng "Araw", "Dakilang Tagapangulo", "Makalangit na Pinuno" at marami pang iba, pati na rin ang mga parangal tulad ng "Dalawahang Bayaning Gintong Medalya". Ang mga titulo at parangal na ito ay kadalasang ibinibigay niya sa kanyang sarili at ang pagsasagawa na ito ay inulit ng kanyang anak. Ang Koreanong Sentral na Ahensiyang Pambalita ay patuloy na nag-uulat sa mga titulo na ipinagkaloob kay Kim Il-sung ng mga pinuno sa iba't-ibang bansa kabilang sina Mao Zedong ng Tsina, Fidel Castro ng Cuba, at Jimmy Carter ng Estados Unidos. ^{[147][148][149][150]}

Lahat ng mga pangunahing publikasyon kagaya ng mga pahayagan at aklat-aralin ay dapat mayroong kasamang "mga salita ng tagubilin" mula kay Kim Il-sung. Bukod pa rito, ang kanyang pangalan ay dapat na nakasulat bilang isang salita sa isang linya, hindi ito maaaring hatiin sa dalawang bahagi kung may pagkakasira sa pahina o ang linya ng text ay maubusan ng silid (halimbawa: Kim Il-sung, hindi Kim Il -...sung).^[151][152]

Ang mga batang Hilagang Koreano ay tinuruan sa paaralan na sila ay pinakain, binihisan at inaalagaan sa lahat ng aspeto ng "biyaya ng Tagapangulo". Ang mga malalaking mababang paaralan sa bansa ay may nakalaan na silid para sa mga panayam na partikular na tumatalakay kay Kim Il-sung (kilala bilang Surian ng Pananaliksik ni Kim Il-sung). Ang mga silid na ito ay inaalagaang mabuti, gawa sa mga materyales na matataas ang kalidad, at may modelo ng kanyang lugar ng kapanganakan. Ang laki ng mga larawan niya na sa mga pampublikong gusali ay inaayos upang maging kasukat sa laki ng gusaling pinagbibidahan ng mga ito. Ang kanyang lugar ng kapanganakan ay naging isang lugar ng pamamakay. Sumulat si Kang Chol-hwan, isang tumakas mula sa Hilagang Korea, tungkol sa kanyang pagkabata roon: "Sa aking mga pambatang mata at sa lahat ng aking mga kaibigan, sina Kim Il-sung at Kim Jong-il ay mga walang kapintasang nilalang, hindi dinungisan ng anumang baseng gawain ng tao. Kumbinsido ako noon, tulad naming lahat, na ni isa sa kanila ay hindi umihi o dumumi. Sino ang makakaisip ng ganoong mga bagay sa mga diyos?"^{[153][154][155][156]}

Sa kanyang talambuhay na Kasama sa Siglo, sinabi ni Kim Il-sung ang isang anekdota na kinasasangkutan ng kanyang ama at lolo na nagbibigay ng katwiran para sa uri na pagtatanghal ng mga pinuno ng Hilagang Korea. Sinasabi ng talambuhay na bilang isang batang mag-aaral, ang ama ni Kim Il-sung ay madalas na ipinapadala ng alak para sa isa niyang guro na madalas uminom, hanggang sa isang araw ay nakita ng kanyang ama ang kanyang lasing na guro na nahulog sa isang kanal na una ang kanyang ulo. Ito ay humantong sa isang paghaharap kung saan pinahiya ng batang mag-aaral ang nahihiyang guro hanggang sa tuluyang isinuko ng guro ang pag-iinom ng ulak. Iginuhit ng lolo ni Kim Il-sung ang moral ng kuwentong ito: "Kung ang mga mag-aaral ay sumilip sa pansariling buhay ng kanilang guro nang madalas, mawawala ang kanilang paghanga sa kanya; dapat bigyan ng guro ang kanyang mga mag-aaral ng matatag na paniniwala na ang kanilang guro ay hindi kumakain o umiihi; saka lamang niyang maipapanatili ang kanyang awtoridad sa paaralan; kaya dapat gumawa ang isang guro ng screen at tumira sa likod nito."^[157]

Ang mananalambuhay na si Dae-Sook Suh ay nagsabi: "Ang laki ng paglalangis ay madalas na humahanggan sa panatisismo. Ang kanyang larawan ay ipinapakita muna bago ang pambansang watawat at pambansang sagisag; ang Awit ni Heneral Kim Il-sung ay tinutugtog bago ang pambansang awit; ang pinakamahusay na surian ng mas mataas na pag-aaral ay ipinangalan sa kanya; ang pinakamataas na paaralan ng partido ay ipinangalan din sa kanya; at may mga kanta, tula, sanaysay, kwento, at kahit bulaklak na ipinangalan sa kanya."^[158]

Ang Araw ng Araw ay isang taunang pampublikong holiday sa Hilagang Korea na ipinagdidiriwang sa Abril 15, ang anibersaryo ng kapanganakan ni Kim. Ito ang pinakamahalagang pambansang holiday sa bansa, at itinuturing na katumbas ng Pasko sa Hilagang Korea. Ang kaarawan ni Kim, na naging opisyal na holiday mula noong 1968, ay pinangalan muli na ""Araw ng Araw" noong Hulyo 8, 1997, tatlong taon pagkatapos ng kanyang kamatayan. Ginugunita ang holiday ng mga Hilagang Koreano sa pamamagitan ng pagbisita sa mga lokasyon na may kaugnayan sa buhay ng pinuno, tulad ng libu-libong mga estatwa na nakakalat sa buong bansa, o sa Mangyongdae, ang lugar ng kanyang kapanganakan sa Pyongyang, ang kabisera ng bansa. Ang mga pinakamahalagang pagdiriwang ay nagaganap sa kabisera, kabilang ang mga pagbisita sa Palasyong Kumsusan ng Araw, kung saan nakahimlay ang katawan ni Kim, at ang Maringal na Bantayog sa Burol ng Mansu, na nagtatampok ng napakataas na rebulto ng pinuno.^{[159][160][161]}

Ang Kimilsungia ay isang orkidyas na ipinangalan kay Kim Il-sung ng unang pangulo ng Indonesia na si Sukarno. Ipinangalan ito sa kanya noong 1965 sa isa niyang pagbisita sa Mga Botanikal na Hardin ng Bogor sa Bogor, Indonesia. Ayon sa isang talumpati ni Kim Jong-il noong 2005, nais ni Sukarno at ng direktor ng hardin na pangalanan ang bulaklak kay Kim Il-sung. Tumanggi si Kim, ngunit iginiit ni Sukarno, "Hindi. Nagbigay ka ng mga napakalaking serbisyo sa sangkatauhan, kaya karapat-dapat ka ng mataas na karangalan." Sa loob ng bansa, ang Kimilsungia at Kimjongilia ay ginagamit sa pag-idolo sa pamumuno ng dinastiyang Kim.^{[162] [163][164]}

Nang mamatay si Kim Il-sung noong 1994, idineklara ni Kim Jong-il ang isang pambansang panahon ng pagluluksa sa loob ng tatlong taon. Ang mga napatunayang lumabag sa mga tuntunin sa pagluluksa (tulad ng pag-inom) ay pinarusahan. Pagkatapos ng kanyang kamatayan siya ay nirebisa ang saligang batas. Ang posisyon ng pangulo ay ibinuwag at idineklara si Kim bilang ang "Walang Hangganang Pangulo". Ang pambungad ng Saligang Batas ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea na sinusugan noong Setyembre 5, 1998 ay nagbabasa: “Sa ilalim ng pamumuno ng Partido ng Mga Manggagawa ng Korea, ang Demokratikong Republikang Bayan ng Korea at ang mga Koreano ay bibigyan ng mataas na pagpapahalaga ang dakilang pinuno na si Kasamang Kim Il-sung bilang ang walang hanggang Pangulo ng Republika…” Nang namatay si Kim Il-sung, lubos na pinalawak ni Kim Jong-il ang kulto ng pagkatao sa bansa.^{[165][166][167][168]}

Noong ikatlong anibersaryo ni Kim Il-sung noong 1997 ay ipinakilala rin ang kalendaryong Juche, isang kalendaryo kung saan nagsisimula sa taon ng pagkasilang si Kim Il-sung noong 1912 (Juche 1). Ang kalendaryo ay sinimulang ipatupad noong Setyembre 9, 1997, ang Araw ng Pagkatatag ng Republika. Sa petsang iyon, ang mga pahayagan, mga ahensya ng balita, mga istasyon ng radyo, pampublikong sasakyan, at mga sertipiko ng kapanganakan ay nagsimulang gumamit ng kalendaryong Juche. Ginagamit lang ang kalendaryong Griyego para sa mga taon bago ang 1912. Ang taong 2021 ay tumutugma sa Juche 110 (walang taon 0).^{[169][170][171][172][173]}

Mayroong higit 500 na mga estatwa ni Kim sa Hilagang Korea, katulad ng mga estatwa at monumento na inilagay ng mga pinuno ng Silangang Bloc bilang parangal sa kanilang mga sarili. Ang mga pinakatanyag ay nasa Pamantasang Kim Il-sung, Istadyum ni Kim Il-sung, Burol ng Mansudae, Tulay ni Kim Il-sung, at ang Walang Kamatayang Rebulto ni Kim Il-sung. Ang ilang mga estatwa ay inulat na nawasak ng mga bomba at graffiti ng mga dissidenteng Hilagang Koreano. Ang mga monumentong Yong Saeng ("walang hangganang buhay") ay itinayo sa buong bansa, bawat isa ay inialay sa yumaong "Walang Hangganang Pinuno".^{[174][175][176]}

Dalawang beses nag-asawa si Kim Il-sung. Ang kanyang unang asawa, si Kim Jong-suk (1917–1949), ay nagkaroon ng tatlong anak sa kanya, dalawang anak na lalaki at isang anak na babae. Si Kim Jong-il (1941-2011), ang kanyang panganay na anak, ang naging kahalili niya sa Hilagang Korea, samakatuwid ginawa siyang ikalawang kataas-taasang pinuno ng bansa. Si Kim Man-il (1944-1947), ang kanyang ikalawang anak ay sinasabing namatay sa palanguyan sa kanyang tinitirhang mansyon noong 1940s dahil sa aksidente sa paglangoy (ngunit sinasabi rin na namatay siya dahil nahulog siya sa isang balon). Si Kim Kyong-hui (1946-kasalukuyan) ang kasalukuyang Kalihim para sa Organisasyon ng Partido ng Mga Manggagawa ng Korea. Ang kanyang asawa na si Jang Song-thaek ay pinatay noong Disyembre 2013 sa Pyongyang matapos kasuhan ng pagtataksil at korapsyon. Namatay si Kim Jong-suk noong 1949 habang nanganganak ng isang batang babae na patay nang lumabas.^{[177][178][179]}

Nag-asawa ulit si Kim noong 1952 kay Kim Song-ae (1924–2014). Nagkaroon sila ng tatlong anak, isang anak na babae at dalawang anak na lalaki. Ang kanyang unang anak ay si Kim Kyong-jin (1951-kasalukuyan), na nagpakasal kay Kim Kwang-sop, ang naging embahador ng Hilagang Korea sa Austria hanggang sa kanyang pagretiro. Ang kanyang ikatlong anak na si Kim Pyong-il (1954-kasalukuyan) ang naging embahador ng Hilagang Korea sa Unggarya, Bulgarya, Pinlandiya, Polonya, at sa Republikang Tseko. Ang kanyang ikatlong anak ay si Kim Yong-il (1955-2000) na isang inhinyero na nagtrabaho sa mga programang nukleyar ng Hilagang Korea at sa gitna at silangang Europa. Namatay siya dahil sa sirosis sa atay noong 2000. ^{[180][181][182][183]}

Maraming hinawakan si Kim na titulo at posisyon sa kanyang buhay. Sa kabila ng kanyang pagkamatay noong 1994, siya ay kasalukuyang Walang Hangganang Pinuno ng Juche Korea at Walang Hangganang Pangulo ng Republika. Kapag binabanggit siya sa Hilagang Koreanong midya at mga pahayagan ay karaniwan siyang tinutukoy bilang "Dakilang Pinunong Kasamang Kim Il-sung" o "Pinuno". Kapag ang kanyang pangalan ay sinusulat, ito ay palaging binibigyang-diin ng isang espesyal na ponteng bold o malaki. Halimbawa ay: "Dakilang Pinunong Kasamang Kim Il-sung ay ang Tagapagtatag ng Sosyalistang Layunin ng Juche, ang Tagapagtatag ng Sosyalistang Korea" or "Dakilang Pinunong Kasamang Kim Il-sung ay ang Tagapagtatag ng Sosyalistang Layunin ng Juche, ang Tagapagtatag ng Sosyalistang Korea".^[184]

Chosŏn'gŭl (Hanja)	Romanisasyong McCune–Reischauer	Pagsasalin sa Filipino
공화국의 영원한 주석	Gonghwagug-ŭi Yŏngwŏnhan Ch'usǒk	Walang Hangganang Pangulo ng Republika
조선민주주의인민공화국 대원수	Chosŏn-Minjujuŭi-Inmin-Gonghwaguk Taewŏnsu	Pinakamataas na Mariskal ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea

Chosŏn'gŭl (Hanja)	Pagsasalin sa Filipino	Panunungkulan
Partido
조선로동당 중앙위원회 위원장	Tagapangulo ng Sentral Komite ng Partido ng Mga Manggagawa ng Korea	24 Hunyo 1949 - 12 Oktubre 1966
조선로동당 중앙위원회 총비서	Pangkalahatang Kalihim ng Sentral Komite ng Partido ng Mga Manggagawa ng Korea	12 Oktubre 1966 - 8 Hulyo 1994
Estado
내각 총리	Premiyer ng Gabinete ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea	9 Setyembre 1948 – 28 Disyembre 1972
조선민주주의인민공화국의 주석	Pangulo ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea	28 Disyembre 1972 – 8 Hulyo 1994
조선민주주의인민공화국 국방위원회 위원장	Tagapangulo ng Komisyon ng Tanggulang Pambansa ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea	28 Disyembre 1972 – 9 Abril 1993
Hukbo
조선인민군 최고사령관	Kataas-taasang Kumander ng Koreanong Hukbong Bayan	4 Hulyo 1950 - 24 Disyembre 1991

Chosŏn'gŭl (Hanja)	Romanisasyong McCune–Reischauer	Pagsasalin sa Filipino
수령님	Suryŏngnim	Pinuno
경애하는 수령님	Kyŏngaehanŭn Suryŏngnim	Iginagalang na Pinuno
어버이 수령님	Ŏbŏi Suryŏngnim	Makaamang Pinuno
위대한 수령님	Widaehan Suryŏngnim	Dakilang Pinuno
위대한 수령	Widaehan Suryŏng	Dakilang Pinuno
수령	Suryŏng	Pinuno
민족의 태양	Minjog-ŭi T'aeyang	Araw ng Bansa
주석님	Ch'usŏngnim	Pangulo
20세기의 태양	Isipsegi-ǔi T'aeyang	Araw ng Ika-20 Siglo
주체조선의 영원한 수령	Chuch'e-Ch'osŏn-ŭi Yŏngwŏnhan Suryŏng	Walang Hangganang Pinuno ng Juche Korea

Ayon sa mga sangguniang pampamahalaan, umaabot ang mga gawa ni Kim Il-sung sa humigit-kumulang 10,800 talumpati, ulat, aklat, tratado at iba pang uri ng sulat. Mula 1980, halos 60 sa kanila ang itinuring na partikular at mahalaga ng mga dayuhang tagamasid. Nililimbag ang mga akda ni Kim sa kay daming koleksyon. Kabilang dito ang 100-tomong Kumpletong mga Gawa ni Kim Il-sung, 50-tomong Kinolektang mga Gawa, at 15-tomong Piniling mga Gawa; ang pinakaunang gawa sa Pinalaking Edisyon ng Kumpletong Koleksyon ay mula Oktubre 1926. Sa Hilagang Korea, nilalathala ang mga ito ng Palimbagan ng Partido Manggagawa ng Korea, ngunit ang mga prenteng organisasyon sa Hapon ay naglilimbag din ng mga edisyong di-opisyal sa wikang Koreano. Sinasabi ng pang-estadong propaganda na naglathala ang mga palimbagan sa 110 bansa ng mga gawa ni Kim Il-sung, at nagsalin ng mga ito sa 60 wika. Nang pumanaw si Kim, lumawak ang mga koleksyon ng kanyang mga gawa sa mga di-praktikal na laki na umabot ito sa punto na kahit ang Piniling mga Gawa ay naging "napakahaba at magastos para magamit sa pangkatang pag-aaral, ang tanging uring nadama ng rehimen na ligtas sa paghikayat" at ang Kinolektang mga Gawa "na hindi angkop sa anumang layuning pampropaganda maliban sa akayin ang mga manghang mag-aaral sa nakaraan". Sa paglaganap ng kuryente at oras sa paglibang, ang mga napakalaking koleksyong ito ay nawalan ng katanyagan.

Lahat ng gawa bago bumalik si Kim sa Korea noong Setyembre 1945 ay itinuturing na di-makasaysayan. Walang maaasahang tala ng mga ito mula sa kanilang sinasabing panahon at nagsimula lamang silang lumitaw noong dekada 1970. Makikita sa nilalaman ng mga ito na isinulat sila upang suportahan ang pampolitikang pananaw sa Hilagang Korea, at ang istilo nila'y kay Kim sa kanyang mga sumunod na taon. Isang halimbawa nito ay ang Sa Pag-oorganisa at Pagtaguyod ng Sandatahang Pakikibaka Laban sa Imperyalismong Hapones mula petsang Disyembre 1931 na tumatalakay sa mga di-kilalang welga ng uring manggagawa sa Korea na malayo sa kinaroroonan ni Kim sa Manchuria at malamang na hindi alam ng isang bata at walang pinag-aralang gerilya dahil sa sensura ng Hapon. Isa pang instansya nito ay ang Proklamasyon ng petsang 1 Hunyo 1937, na nagsasaad na sapilitang binabalangkas ng Hapon ang mga Koreano upang salakayin ang Tsina at sumali sa Ikalawang Digmaang Pandaigdig, samantalang hindi ito naganap hanggang Hulyo 1937 at Disyembre 1941 ayon sa pagkakabanggit. Gayunpaman, may pagkakahawig ang mga ito sa istilo ng kanyang pagkakasulat. Totoo rin ito sa kanyang mga huling gawa, kung saan may iilang tila'y pantasmang isinulat para sa kanya. Iniuugnay ni Suh Dae-sook ang kakulangan ng pantasmang manunulat sa makikilalang istilo ng pagsulat na patuloy na lumago at sa reyalidad na ang iilan sa kanyang mga tauhan ay tumagal sa politika nang hindi naipasailalim sa pagpupurga. Paminsan-minsan ay nagbibigay si Kim ng mga tala sa mga paksang teknikal, ngunit parehong nanggagaling sa kanya ang mga teksto at patakaran. Marami sa kanyang sumunod na akda ay dumaan sa edisyon sa mga kasunod na publikasyon upang tumugma sa sitwasyong pampulitika, kadalasa'y sa pamamagitan ng pag-aalis ng mga banggit sa papel ng Unyong Sobyetiko at Tsina sa maagang politika ng Hilagang Korea at pagtanggal ng mga pangalan ng mga pinurgang opisyal.

Ayon sa estado ng Hilagang Korea, iginawad ng bansa kay Kim ang "titulo ng Bayani ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea nang tatlong beses, ang titulo ng Bayani ng Paggawa ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea, 26 na orden at 3 na medalya". Bilang karagdagan, ipinagkaloob sa kanya ng mga bansa at dayuhang organisasyon ang 74 na orden at 152 na medalya.

Gantimpalang Natanggap mula sa Hilagang Korea
	Bayani ng Paggawa (iginawad noong 7 Setyembre 1958)
	Medalya ng mga Meritong Agrikultural
	Medalya ng Dangal ng Lingkod Militar
	Bayani ng Republika (tatlong beses)
	Orden ng Kalayaan at Kasarinlan (Ika-1 Uri, iginawad ng dalawang beses)
	Orden ng Pambansang Watawat (Ika-1 Uri na may kadenang panleeg, iginawad ng anim na beses)
	Pangunitang Orden ng Pagtatatag ng Demokratikong Republikang Bayan ng Korea (iginawad ng dalawang beses)
	Pangunitang Orden "Ika-60 Anibersaryo ng Tagumpay sa Digmaang Mapagpalaya ng Amang Bayan" (postumong iginawad)